Ostatnio naszła mnie garść refleksji na rzeczony temat, postanowiłem więc odkopać wątek.
Uważam, że osoba pełnosprawna ma pełne prawo
nie zainteresować się/nie związać z osobą niepełnosprawną ze względu na jej chorobę i nikt nie ma prawa robić jej z tego powodu wyrzutów.
Dlaczego? Selekcji przyszłego partnera dokonuje się tak czy siak, bazując na urodzie, intelekcie, poczuciu humoru, sytuacji materialnej. Dlaczego więc niepełnosprawność - czyli kwestia dość fundamentalnie wpływająca na jakość życia codziennego ( dodajmy niemal wyłącznie negatywnie) nie ma być jednym z kryteriów które wpływa na ocenę danej osoby? Nie oszukujmy się, tak jest w istocie.
Skąd te moje wypociny?
Jechałem sobie autobusem ostatnio i pewna nieznajoma osoba ustąpiła mi miejsca ( żeby była jasność, nigdy się o to nie domagam, bo honor mi nie pozwala), w przeciwnym razie musiałbym stać przy słupku, a akurat robił się wieczór, bus po drodze do mojego przystanku zaliczyłby jeszcze parę innych, a już na samym starcie był szczelnie wypełniony, tak więc groziłoby mi zmiażdżenie przez bezmyślną masę ludzką ( człowieczeństwo i intelekt pasażerów kończy się wraz z wolnymi miejscami).
Siedząc pomyślałem o takiej hipotetycznej sytuacji, w której to pełnosprawna partnerka/dziewczyna musi poświęcić swoje miejsce dla partnera, albo wręcz prosić o nie innych - prawda że krępujące? I nie mówię tu o sytuacji gdy pełnosprawny małżonek/partner/chłopak ulega wypadkowi, a życie musi toczyć się dalej. Temat dotyczy szans na zdrową sympatię, a więc zdrowa partnerka (albo kandydatka na partnerkę, tak to lepiej obrazuje) od samego początku znajomości musiałby się zmagać z tego typu niedogodnościami. Mogłoby to działać demotywująco, czyż nie? A takich sytuacji w życiu są setki. Banalne mniej lub bardziej, ale w ogólnym rozrachunku potrafią mieć olbrzymi wpływ na postrzeganie drugiej osoby. Oczywiście, zależy to od wielu czynników: wrażliwości, stopnia dojrzałości obojga, wieku; ale umówmy się – młodzi mają trudniej. Tym bardziej, że na wielu niepełnosprawnych patrzy się przez pryzmat ich niepełnosprawności. I o ile w przypadku kobiet można z powodzeniem nadrabiać kobiecością, o tyle facet może mieć już dużo trudniej przez wzgląd na rolę jaką przypisuje mu społeczeństwo. I jeszcze jedna sprawa, a co z niepełno sprawnościami, które przykuwają uwagę, są zabawne, lub wręcz odpychające? Ktoś powie –„ liczy się wnętrze”. Ja powiem – „liczy się pierwsze wrażenie”. A pierwsze wrażenie w przypadku dostrzeżenia ON to najczęściej – „uwaga, oto ON”, a nie – „uwaga, oto blondyna z dużym biustem”
, albo – „uwaga, ale fajowy blond mięśniak”
. Itd., itp. W każdym bądź razie uważam, że możliwy jest związek osoby niepełnosprawnej( czy to z DPM czy to z czymś innym), ale sprawa jest naprawdę złożona, zależna od płci wieku, dojrzałości, indywidualnych atutów i wad oraz setek innych czynników, z którymi związki zdrowo – zdrowe wcale nie muszą się spotykać.
