73 odpowiedzi w tym temacie

[lonley_angel]

Czytałam już nie raz ten wątek i zgodzę się, że miło jest powspominać dawne czasy i rzeczy które przeminęły bezpowrotnie, ale uporczywie przychodzi mi do głowy myśl, która być może zepsuje nieco ten sympatyczny temat. Moim zdaniem niepełnosprawni w wieku dorastania zawsze mieli przekichane, niezależnie, czy w czasach komuny, "wolnej" Polski i jeszcze następnych które przyjdą. Nie wiem ile jeszcze musi minąć lat i zmienić się ustrojów, abyśmy byli traktowani w 100% normalnie i czuli że żyjemy pełnią życia. Czasem myślę sobie, czy gdybym urodziła się 20-30 lat wstecz miałabym szczęśliwsze życie. Sądzę, że nie, bo cóż to za różnica, czy stoję pod ścianą na dyskotece przy przebojach Czerwonych Gitar, Modern Talking, czy w Lady Gagi. Mentalność ludzka niby się zmienia, ale stare schematy zachowań pozostają. Wiem to, bo przyjaźnię się z pewną bardzo sympatyczną panią, która ma już prawie 50 lat (od urodzenia choruje na rozszczep podniebienia) i gdy opowiadam jej o desperackim szukaniu miłości za wszelką cenę, imprezach na które byłam zapraszana z litości, warunkowej akceptacji...itp,. to ona aż przeciera oczy ze zdumienia i dziwi się, że od jej czasów nic się nie zmieniło w podejściu do osób niepełnosprawnych. Znam również ładną 16-letnią dziewczynę która jest karzełkiem. Ona dopiero zaczyna dorastać i smutno jej że inne dziewczyny miały już po kilku chłopaków a jej nawet jeszcze żaden nie pocałował. A ona tak bardzo się stara, ładnie się ubiera, czesze, nawet maluje, byle tylko wzbudzić zachwyt w czyiś oczach. Wiem, że jak zwykle odbiegam od sedna tematu, więc napiszę pokrótce co myślę: Gdy ktoś jest zdrowy, piękny w pełni sprawny i ma powodzenie zawsze będzie miło wspominał młode lata, pomijając to na jakiej sali i przy jakim sprzęcie się bawił, natomiast chory obojętnie czy były to lata 60, 70 czy 80 wspominając młodość przyzna, że właśnie wtedy najbardziej bolało go to, że jest trochę inny.

[marco]

Nie wiem jak Wy, ale ja dorastałem już w latach 50-tych, 60-tych jako, że urodziłem się na początku lat pięćdziesiątych. Sporo faktów z tego okresu pamiętam i ogromnie żałuję, że ich już nie ma. Pamiętam np. prywatki które urządzało się w mieszkaniach przy muzyce radia Luxemburg (obecnie już nie istnieje), tańczyło się przy gramofonie Bambino gdzie odtwarzano płyty z piosenkami Beatlesów, Czerwono-Czarnych, Niebiesko-Czarnych,Czerwonych Gitar, Skaldów i wielu innych zespołów których już nie ma (i komu to przeszkadzało). Pamiętam też inne mniej przyjemne fakty kiedy to ruskie czołgi przejeżdżały przez miasto, raz w jedna innym razem w drugą stronę.
Jako, że mieszkam w mieście gdzie były trzy koszary gdzie stacjonowały wojska CCCP. A później zaczęło się od kartek na cukier (na początek ) w 1975r , a później to już poleciało z tymi kartkami. Na pewno co niektórzy pamiętają te "cudowne" czasy. Za "moich" czasów lat pięćdziesiątych to nie było jeszcze takiego kryzysu ze słodyczami czy innymi artykułami. Gorzej było z cytrusami oraz wszelkimi owocami południowymi. Ale dla niektórych to zapewne nie nowość.
Pozdrawiam i życzę wszystkim zdrówka w tym Nowym Roku !

[majjkka]

Fakt - cytrusów nie było tak bardzo dostępnych, ale za to owoce rodzime...... eechch.... pychotka. Nie to co teraz: śliwki dojrzałe w 10%, jabłka najwyżej 2 gatunki, do tego modyfokowane, czereśnie na 1 kg - może z 10 dkg nadających się do zjedzenia, o innych nie wspomnę. Słodycze też miały inny smak, mniej było różnych poprawiaczy smaku, wypełniaczy, zamieniaczy itp. Chleb był na naturalnych składnikach. To samo dotyczy wędlin. Za rozwój techniki płacimy gorszą jakością żywności. Nie wiem czy to opłaca się na dłuższą przyszłość?

[bini6]

A ja nie zapomne trufli tego ich smaku mniam dzis tez mozna je kupic ale to juz nie to samo a po za tym swieta bozego narodzenia pomaranczka raz w roku jak ona cudownie smakowala a teraz czlowiek juz czasem patrzec na to nie moze bo jest na codzien

[grubby77]

Mi w pamieci utkwiły kolejki po kawe w spozywczych. Oryginalny zapach luksusu w pewex-ie, a tam resoraki i klocki LEGO i rózniste czekolady i misie MARIBU

[rodys]

Niezależnie ile człowiek ma lat, 10, 30, 50, 70 czy 90, ZAWSZE powie, że "za jego czasów" to było dopiero życie, a teraz to tylko bezcelowa wegetacja i apokalipsa.

[marder]

To prawda, ale i tak miło się wspomina.

[marco]

Jak człowiek ma tyle lat co ma (kryguję się jak kobieta) to wspomnienia są bezcenne. Gdyby tak każdy albo przynajmniej większość z nas chciała opisać to co pamięta to postała by bardzo ciekawa historia. Nie mniej jednak lata sześćdziesiąte czy siedemdziesiąte były stosunkowo ciekawymi latami jeżeli chodzi o "walkę o przetrwanie". Wtedy nie kupowało się lecz "załatwiało się" lub "kombinowało się ". Trwał handel wymienny. Za kawę można było dostać np. butelkę wódki, czy czekoladę. Były absurdy gdzie w krzywym zwierciadle pokazano naszą rzeczywistość w filmach np. "Alternatywy 4" czy " Miś " Bareji. :shy:

[grubby77]

Marco a jakie jest Twoje miasto?? "Jako, że mieszkam w mieście gdzie były trzy koszary gdzie stacjonowały wojska CCCP. "
Świdnica, Świnoujście, czy moze "mała Moskwa"??

[marco]

Moje miasto to Białogard. Przed wojną w tych koszarach o których wcześniej wspomniałem stacjonowały wojska niemieckie. Po wojnie układ się zmienił i stacjonowali tam "zwycięzcy". Tak było do roku 1991 lub 1992 (nie pamiętam dokładnie).

[grubby77]

Sporo było tych miast z Czerwoną Armią ZdRadziecką, głównie opanowały nasz zachod w PRL-u!

[tomaszek]

U nas na podwórku rosła jabłonka, żeśmy zrywali zielone jabłka, aże były niedojrzałe, kwaśne. To bo jednym ugryzieniu to te jabłka sasiadowi za płot rzuczaliśmy. Latało się po różnych drzewach, płotach,dachach, aż dziwne że nikt sie nie połamał

A jak sie grało w piłkę, to na scianie bloku była bramka narysowana a z drugiej strony trzepak za bramkę robił.

Kiedyś koleżanka wmówiła młodszemu koledze że biedronki to małe pomidorki, kolega się najadł i wiadomo skończyło się wymiotami.
.Mieszkałem przy takiej ulicy, kiedy to mało samochodów było, to normalnie na jezdni grało sie w klasy lub w gry w piłkę.

[bajeczka79]

Wspomnienia z dzieciństwa...aż łezka się kręci
W moim przypadku są to wakacje na wsi,ale takiej prawdziwej jak z książek-u babci ,ciotek,wujków kuzynów.. wsi z krowami ,cieplym mlekiem,wyprawami na jagody..
Dzieciństwo w domu kojarzy mi się przedewszystkim z ciągłym ruchem-granie w piłkę aż do nocy(aż te "zbijaki" czasem czlowiek był caly w siniakach z pozdzieranymi kolanami )
Mieszkam w fajnym miejscu, i mialam dostep 24godziny na dobę do własnego kąpieliska (zwykły staw ) pamiętam naukę pływania na zwykłej dętce ... Kto z nas nie pamięta gry w "gumę" ile bylo awantur o podkradanie tych gumek nawet z nowej bielizny Albo rower.... całą podstawówkę a potem nawet liceum to był moj transport do szkoły,zreszta nie tylko do szkoły bez rowera ani rusz.. nie to co teraz..chyba nie wiem czy jeszcze umialabym jezdzic..wszedzie tylko autem..i coz sie dziwic ze kilogramow jakos teraz przybywa łatwiej
Smaki z dzieciństwa...napewno lody rozwożone zwykłymi autami ,całe chmary dzieciaków na nie czekały słyszac ten sygnał lodziarza.. albo poziomki nawlekane na długa trawę ktore tata przynosil wracajac z pracy,aaaa i te kieszenie pelne orzechow :)Można by pisać i pisać... Wspomnienia..to coś czego nam nikt nie odbierze i to jest takie niesamowite...

[Brigid]

Fajne
Chociaż z drugiej strony oczywiście byli ludzie z alergią, podobnie jak z celiaklią i innymi chorobami, tylko się tak nimi nie przejmowano.

Bo niestety na końcu takiego tekstu można by radośnie napisać też, że nie było niepełnosprawnych. A niepełnosprawni po prostu o wiele częściej siedzieli samotnie w domu, nie mając większości dzisiejszych możliwości aktywizacji.

[Kajko]

A ja nie mogę zapomnieć bajek jakie na dobranoc serwowała TV. Rysunkowe, kukiełkowe, praktycznie z wszystkich demoludów. Najbardziej lubiłem Kiwaczka i Krokodyla Eugeniusza: