87 odpowiedzi w tym temacie

[waldik]

aphasia83 ja również szukam miłości i też mi ciężko znaleźć ale wierzę że kiedyś znajdę miłość. Ty również znajdziesz swoją miłość zobaczysz jeszcze.

[robott1]

Hmmmmmm ... Może dlatego szukacie jeszcze bo nie jesteście gotowi na poświęcenie , pokorę i wyrozumialość dla tej drugiej i wymarzonej osoby , ---pewnie nic nowego nie napiszę ale prawdziwe uczucie kosztuje i to bardzo drogo .

[sith]

Osobiście wychodzę z założenia ,że nieważne czy druga połówka będzie zdrowa , niepełnosprawna , ruda , brunetka , z dużymi piersiami itd...
Najważniejsze jest dla mnie to ,żeby mnie kochała - a to jest czasami najtrudniejsze w związku
Skończyłem już 20 lat - a co za tym idzie okres popisywania się przed kumplami swoja drugą połówką
Owszem w wieku 20 lat - dekadę temu musiałem być z brunetką z dużymi piersiami .... no bo kumple takiej mi zazdrościli Trochę później i kilka związków dalej zmądrzałem Owszem teraz jest kult zdrowia i piękna ... ale ... ale teraz wyrosłem - a może to też wpływ środowiska w którym się obracam z posiadania partnerki na pokaz Oczywiście nie jestem turpistą - uroda ma swoje znaczenie dla mnie Ale niepełnosprawność tego nie wyklucza prawda ?

[figlarka60]

Wszyscy tak ładnie piszecie o miłości, każdy z Was ma swoje racje, a życie pisze swoje scenariusze. Ja również przeżyłam swoją miłość ON i ON, było super, mam już prawie dorosłego syna, ale niestety coś się popsuło pogmatwało, potem nagła śmierć. A teraz zastanawiam się co zrobić ze swoim życiem dalej. Nie jest łatwo, różne myśli biegają po głowie, ale samemu smutno i źle. Jak dalej żyć?, jak zaufać drugiej osobie?, czy to miało by jeszcze jakiś sens?. Tyle pytań, a odpowiedzi brak.

[adasia5]

Współczuję Figlarko60! Życie musi toczyć się dalej! Nikt nie ustrzeże się swego przeznaczenia. Życzę Tobie i wszystkim, którzy czekają na miłość, aby ją znalazły jak najszybciej i były bardzo szczęśliwe DO KOŃCA SWOICH DNI.
Warto zaufać, ale odpowiedniej osobie, samotnie nie łatwo jest żyć, trudniej jeszcze po stracie kogoś bliskiego. Pustka pozostawiona po kimś powinna być wypełniona. Wiem łatwo powiedzieć, ale żyć trzeba dalej. Życzę wszystkim powodzenia, radości i dużo, dużo milości.

[sith]

[quote name='figlarka60]Wszyscy tak ładnie piszecie o miłości' date=' każdy z Was ma swoje racje, a życie pisze swoje scenariusze. Ja również przeżyłam swoją miłość ON i ON, było super, mam już prawie dorosłego syna, ale niestety coś się popsuło pogmatwało, potem nagła śmierć. A teraz zastanawiam się co zrobić ze swoim życiem dalej. Nie jest łatwo, różne myśli biegają po głowie, ale samemu smutno i źle. Jak dalej żyć?, jak zaufać drugiej osobie?, czy to miało by jeszcze jakiś sens?. Tyle pytań, a odpowiedzi brak.[/quote']
Najlepiej rzucic sie w wir życia Zycie jest piekne ... i co dzien niesie nowe niespodzianki

[Linespero]

to ja dodam cos od siebie - to samo da sie powiedziec o kobietach - moze my faceci mamy troche lepiej bo kobiety maja silny instynkt opiekunczy ale rzadko wychodza poza te potrzebe i traktuja bardziej jak wyrosniete dziecko niz partnera - tez zero (powaznych) zwiazkow...

[jastine]

Ja tez krotko, w ramach komentarza Sitha:

"Najlepiej rzucic sie w wir życia Zycie jest piekne ... i co dzien niesie nowe niespodzianki"

Wiesz, czasem tez mam takie fajne dni: slonce swieci, muzyka pobrzmiewa w uszach (najlepiej o poranku), ludzie sie usmiechaja, wszystko pieknie i ladnie....tak, wtedy musze przyznac, mysle podobnie: zycie jest piekne, czemu narzekac, w koncu niektorzy maja gorzej ode mnie! (dzieci w Afryce pozbawione wody, niecierpliwie wyczekujace kolejnego dnia, z nadzieja na lepsze jutro...itp, itd.), mam wyzsze wyksztalcenie, kochajacych rodzicow, rodzenstwo, mala ale wlasna gromadke przyjaciol....ale czasem przychodza dni, kiedy tych pozytywnych bodzcow jest mniej, kiedy dopada mnie nostalgia, kiedy mam ochote sie komus zwierzyc z tych codziennych (i niecodzinnych) rozterek...problem w tym, ze tego kogos nie ma :? i co wtedy? mimo wszystko rzucic sie w 'wir zycia'? chwilowo 'uleczyc sie' alkoholem, papierosem? isc na impreze? podreperowac swoje ego patrzac na pelnosprawnych singli? mozna, oczywiscie, czemu nie! probowalam...pomaga, jasne! ale niestety na krotko...mnie to juz nie wystarcza, bo pozniej przychodza realia: alkohol wyparowuje, papieros moze stac sie nalogiem (na szczescie nie w moim przypadku), samotni jak dotad przyjaciele jakos nagle stwierdzaja ze juz nie maja ochoty byc samotni...no, w sumie, ja tez dochodze powoli do tego wniosku, tylko jakos te moje proby nie moga ukonczyc sie sukcesem...(moze nie wystarczajaco probuje?!)

pozdrawiam wszystkich probujacych!

[Patryk]

Czy naprawdę nie istnieją faceci, którzy potrafią kochać mimo wszystko i dostrzec co jest pod powierzchnią kalekiego ciała?

Istnieją i nie mają zamiaru się wiązać z byle babsztylem. Właśnie dlatego, że mam poukładane pod sufitem jestem do dzisiaj singlem. Droga Issabell.... nawet gdybyś była ostatnią dziewczyną na tym padole i zależało by ode mnie przedłużenie naszego gatunku to i tak wybrałbym samotność... A tak na marginesie, nie rozumiem Waszego pędu do partnera, szukacie go za wszelka cenę, po co pytam? przecież życie singla ma tak wiele cennych i dobrych stron? A życie w związku to tylko spełnianie czyiś oczekiwań i ograniczanie swoich dążeń. Wolę iść przez życie w samotności niż wiązać się z jakąś życiową niedojdą.

[Jadwiga]

Patryku, dlaczego obrażasz Issabell, i to w tak ohydny sposób? Nie znasz jej, nie rozmawiałeś z nią, ani nie widziałeś jej, więc na jakiej podstawie twierdzisz, że nie bylibyście ładną parą?
Wszystkie twoje posty na forum iponu są chamskie i obraźliwe, wyluzuj człowieku.
Jeżeli wolisz być singlem to okay, nikt ci nie broni, tylko po co tyle złych emocji ?

[Zaki]

Witam!
Może tez nie zabrzmi to optymistycznie. Tez zrozumiałem, ze ciężko osobie niepełnosprawnej znaleźć druga polówkę. Mam mózgowe porażenie dziecięce w sumie w stopniu dość lekkim. Radze sobie z większością czynności, które są potrzebne, żeby normalnie żyć. Można powiedzieć, że jestem samowystarczalny. Kończę studia w trybie normalnym bez żadnych udogodnień. Jestem otwarty na ludzi zawsze chętny do pomocy, gdy tylko ktoś mnie o cos poprosi. Ta otwartość jest tez chyba moim największym problemem, bo spotykam na swojej drodze naprawdę niesamowite osoby. Jakoś dla swojego własnego zdrowia psychicznego nigdy nie zaczynam żadnych relacji z dziewczynami. Czekam aż dziewczyna zrobi jakiś pierwszy ruch i da do zrozumienia, że jakoś tam mnie polubiła i zobaczyła we mnie wartościowego człowieka. Nie tylko biednego niepełnosprawnego człowieka.
Moim wielkim hobby na które poświęcam bardzo dużo czasu, są wycieczki piesze, rowerowe i górskie. Mam na koncie zdobycie trudnych szczytów tatrzańskich (Rysy, Świnica itd.) Ogólnie staram się żyć aktywnie. Moim marzeniem było przejście z plecakiem jury krakowsko-częstochowskiej. Zawsze starałem się znaleźć osoby z którymi mógłbym zrealizować to marzenie. W tym roku rzuciłem ta propozycje wśród ludzi ze studiów. Oczywiście nie było żadnego odzewu. Po około 1,5 miesiąca zgłosiła się kumpela, jeśli nikogo nie znalazłem, to ona jest chętna. Zaimponowała mi, że nie boi się komuś takiemu jak ja powierzyć w sumie swoje zdrowie. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że miałbym to wykorzystać w inny sposób. Potem znalazły się jeszcze 2 chętne dziewczyny, wiec pojechaliśmy w czwórkę. Na wyprawie, było tak słodko, że aż za słodko. Czyli bez żadnych kłótni, nieporozumień itd. Pełna symbioza. Pod koniec wyprawy jedna z nich musiała wcześniej wrócić do domu. Odprowadzając ja do autobusu zaproponowałem jako facet, że poniosę jej plecak. Oczywiście się broniła, aż jedna z dziewczyn wyskoczyła z tekstem żebym dal się wykazać przed jego przyszła żoną. Była to najlepsza przyjaciółka tej dziewczyny, która pierwsza zaproponowała wyjazd.
Po wyprawie wylądowaliśmy razem z nią na pielgrzymce do Częstochowy, w pewnym momencie tez wyskoczyła z tekstem, że na wyprawie to było super i z trzema wytrzymałem i pewnie dobre kandydatki na żonę.
Jeśli ja po takich tekstach nie miałem prawa pomyśleć, że w jakiś sposób zależy jej na mnie, to już nie rozumiem kobiet.
Żeby nie było nieporozumień. Nie wyskoczyłem z żadnymi zaręczynami. Po powrocie na uczelnie nasza przyjaźń cały czas trwała. Zaczęło się zaproszenie mnie to siebie, żeby pomagać jej przy komputerze, potem na herbatę jakieś prezenty typu książki, czekoladki. Do tego poszturchiwania, pogłaskania itd.
Oczywiście się dowiedziałem że jestem niesamowitym, dobrym, uczynnym itd. facetem ale tak naprawdę nie była w stanie określić co jest we mnie nie tak. Byłem traktowany cały czas aseksualnie. Opowiadając o tym innym dziewczynom. Stwierdziły, że to była tylko przyjaźń, a ja nie miałem prawa nic pomyśleć, bo nie dala mi żadnych znaków seksualnych, dopiero przełomem jest namiętne przytulenie.
Nie mówcie, że kobiety są bardziej wrażliwe, bo to nie prawda. Zwracają uwagę na gesty, słowa nie maja znaczenia.
Pozdr!

[sith]

To wszystko to kwestia zwykłej nadwrażliwosci
Ktos kto jest zupełnie zdrowy tez może zadawac sobie pytanie - co jest nie tak - i podobnie przezywac swoje porazki i odrzucenia
I rownie dobrze moze miec trudnosci w znalezieniu partnera :images1:

[Ewi]

Droga Izabello

To, że jesteś osoba niepełnosprawną nie znaczy, że nie znajdziesz miłości. Niepełnosprawny nie znaczy gorszy, wręcz przeciwnie. Osoby niepełnosprawne sa pełnowartościowymi czlonkami naszego społeczeństwa. Jeśli dostałas kosza od jakiegos faceta, a raczej palanta, ktory nie zauważył, że jesteś wartościową osobą to znak, że ten "palant" nie był wart twojej uwagi. Wiem, ze rozczarowanie boli, ale pomysl sobie, że to nie była prawdziwa miłośc. Ta prawdziwa miłośc dopiero do Ciebie przyjdzie i wtedy to, że jesteś osoba niepełnosprawną nie będzie miało znaczenia.

Uwierz prawdziwa miłośc naprawdę jest możliwa. Sama jestem osobą niepełnosprawną szczęśliwie zakochaną w swoim mężu.

Nie przejmuj się więc jakims bubkiem, któremu przeszkadzało w Tobie coś co czyni cię osobą wyjatkową i niepowtarzalną. Poczekaj na tego jedynego, który zakocha się w Tobie bez pamięci bo to naprawe jest możliwe.

Pozdrawiam ciepło i życzę dużo szczęścia.

[maniek74]

Witam. Przeczytałem ten temat, i muszę stwierdzić, że facet, który tak potraktował Izabellę, to faktycznie palant do entej potęgi. Niestety, tak to już jest, że w czasach kultu piękna fizycznego, takie rzeczy maja miejsce. No ale podobno co nas nie zabije, to nas wzmocni. Miejmy nadzieję, że jeszcze do Izabelli uśmiechnie się los, i bedzie szczęśliwa.
A tak w ogóle, uczucia to bardzo skomplikowana sprawa, i tak na prawdę,nie ma nic czarnego, ani nic białego. Prawdą jest, że faceci to wzrokowcy, ale jednocześnie, nie jest prawdą, że kobiety są bardziej tolerancyjne. Takie myślenie to fikcja, przykład Zakiego mówi sam za siebie. Ja osobiście nie znam facetów, którzy będąc ON mają zdrowe dziewczyny czy żony. Moze i niektóre kobiety są tolerancyjne, ale zdecydowana większość idzie na łatwiznę, i chce się dobrze w życiu ustawić przy ZDROWYM i nadzianym facecie, i nie ważne, że burak, cham, ze bije, pije, itd, byle miał szmal... Tak to moi drodzy wygląda, niestety. Ci, komu się udało znaleźć drugą połówkę, mają szczęście, i niech dziękują Bogu, ze ich to spotkało. Podobno każdy trafi na swojego, ale czy ja wiem?? Mozna i całe życie przeżyć, i się na tę drugą przeznaczoną nam osobę w ogóle nie natknąć... Wszystko jest zależne od tego, jakie kto ma szczęście w życiu. Ja też mam sporo koleżanek, i one mówią, że jestem fajny facet, wygadany, inteligentny, oczytany, itd, ale... No właśnie, to ale to niepełnosprawność. Myślę, że to chodzi o akceptacje tej drugiej osoby, jako niepełnosprawnego partnera zyciowego. Jeśli ktoś to zaakceptuje, to OK, jeśli nie, to albo zachowa się jak ten cham, co zranił Izabellę, albo jeśli ma chociaż trochę przyzwoitości, nie będzie dawał żadnej nadziei, że z relacji tej osoby z ON moze coś więcej wyniknąć. Pozdrówka dla wszzystkich.

[michal_pietrzykowski]

Witam wszystkich i współczuje jakie są problemy z odnalezieniem swojej drugiej połówki.
To samo mnie tak spotkało i to nie raz jak napisała Issabella.
Ja również szukam tej jednej jedynej osoby do wspólnego życia.
Ale jest ciezko co znalezienia dla siebie osoby.
Zdrowe osoby boja sie naszych różnych schorzeń w przypadku moim (epilepsja )
Miałem wiele dziewczyn ale nic sie nieudawało.

P.S

Mam 30 lat i mieszkam w Koszalinie.
Obecnie pracuje na miejscu w Koszalinie
Jestem chłopakiem spokojnym, uczciwym.
Mam cele w życiu do których dążę.
Nie interesują mnie tylko przygody lecz najbardziej przyjaźń i stały związek oparty na miłość, zaufaniu a przede wszystkim na wierności.
Ważniejsze jest dla mnie Serce i rozum.
Szukam dziewczynę która pragnie poznać chłopaka na stałe i która poważnie myśli o życiu.
No a przede wszystkim szukam takiej dziewczyny która lubi być kochana i chce być kochana przez chłopaka.

[grubby77]

Witam wszystkich ponownie!Wracam po długiej nieobecności na iponowym forum. Moi drodzy, w moim życiu w ostatnim czasie wiele się działo. Wydarzenia te skłoniły mnie do z formułowania pewnego wniosku, chrzanić wniosek muszę się po prostu wyżalić. Jest mi cholernie przykro ponieważ po raz kolejny na własnej skórze odczułam, że moja niepełnosprawność dyskwalifikuje mnie jako kobietę w oczach mężczyzn . Znów dano mi do zrozumienia: "jesteś wyjątkową dziewczyną, ale nie chcę angażować się bardziej. Wyobrażasz sobie jak byśmy wyglądali razem? Ja idę, a ty kuśtykasz ciągnięta przez moje ramie" itp. Nie mam siły o tym myśleć, a tym bardziej komentować.

Chcę kochać i być kochana, pomimo ułomności mego ciała.


Czy naprawdę nie istnieją faceci, którzy potrafią kochać mimo wszystko i dostrzec co jest pod powierzchnią kalekiego ciała?

Płakać mi się chce, a właściwie to płaczę zalewając klawiaturę deszczem łez.

A co ja mam powiedzieć, gdy o kulach nie przejdę dalej niż ...metrów a sam to już prawie wcale, jestem po urazie czaszkowo mózg., po wyższych studiach i sądzę, że każda potwora ma swego amatora. Czy też jakaś pokraka znajdzie mnie grubb-laka, pozdr!!!

[sith]

Taaa ... a jaka kobieta bedzie z jęczącym frustratem ? Mówieniem jaki to ja jestem biedny tylko odrzucisz

[Marinka]

O lol miłość nie dla idiotów, sorki frustratów, powinny tego zabronić