82 odpowiedzi w tym temacie

[Happy]

każdy boi się samotności

[jumbo00]

Moim zdaniem samotność dorosłych wynika z braku Prawdziwego Partnera.
Osoby, która doskonale nas rozumie, akceptuje takimi, jakimi jesteśmy.
Osoby, która szczerze cieszy się naszymi radościami i martwi naszymi smuteczkami.
Osoby, dla której jesteśmy Najważniejszym Elementem Jej świata.

Ja jestem BARDZO SAMOTNY pomimo, że mam trochę znajomych, garstkę przyjaciół... To jest problem, o którym pisze elfik - brak Prawdziwego Partnera.
Ludzie są teraz dziwni..chcą, a jak dajesz ucinają Ci ręce.........:/
Ale wierzę, że kiedyś znajdę!..pomimo trudności..tylko szczerze, już mam dość

[Gandalf]

Coraz częściej ludziom brakuje poczucia własnej wartości. W pogoni za pieniędzmi, karierą zawodową, chęciom dorównania idolom naszych czasów zapominają, co tak naprawdę jest podstawą do osiągnięcia szczęścia.

Nikt nie wymyślił gotowej recepty, którą można by było wykupić i która w mgnieniu oka sprawiłaby, że bylibyśmy w pełni szczęśliwi i zadowoleni z życia.

Warto również zastanowić się, do jakiej grupy sami pasujemy?
Myślenie o sobie może dodawać skrzydeł, a może również je obcinać. Pozytywne mniemanie może uczynić wszystko i przyczynić się do diametralnej zmiany naszego życia.

[jumbo00]

..dobrze powiedziane

[Happy]

samotność... to coraz częstsze uczucie wśród ludzi...

[Gandalf]

elfik – a propos tej miłości.
Miłość dotyczy bliźniego, czyli tego, który jest blisko. Pierwszymi bliźnimi są zatem rodzice, rodzeństwo, domownicy. To jest podstawowy teren, poligon gdzie miłość ma się sprawdzać, realizować, dojrzewać. O wiele łatwiej kochać tych, którzy są daleko od nas. Można rozczulać się, widząc głodujące dzieci w Afryce, oglądając relacje telewizyjną, siedząc wygodnym fotelu. To jest łatwa miłość, bo nie kosztuje nas nic więcej, jak odrobinę współczucia. O wiele trudniej znosić kogoś kto jest blisko nas, codziennie, kogo znamy na wylot, kto irytuje nas swoimi brakami i trudnym charakterem. Ale o miłość, właśnie do tego bliskiego, chodzi bardziej.
Tak samo zresztą chodzi o proste gesty miłości, okruchy miłości. Rzeczy wielkie są często poza naszym zasięgiem, życie składa się z drobiazgów. Nie doceniamy ich – to błąd.

[magdan10]

Donatelka, rozumiem Cię że jesteś zawiedziona, ale wierzę że znajdziesz jeszcze tego jedynego. Sympatyczna z Ciebie dziewczyna.

Też jestem sama, powiem inaczej: jestem ON i mam córkę autystyczną. ale jakoś staram się wychodzić do ludzi. Pracuję, studiuję, podróżuję. Robię wszystko by nie siedzieć z córką w domu. Poznaję wiele ludzi. Owszem nie ma przy mnie tego jedynego, ale liczę i wierzę go w końcu go odnajdę.

Wiem, że to boli jak się okazało, że kolejna osoba Cię zawiodła, ale już wiesz że ten facet nie jest Ciebie wart.
Więc Donatelko głowa do góry i pamiętaj zawsze po burzy przychodzi słońce.

[belwegor]

Witam!
Mało kiedy się loguję, ale temat "samotności" mnie poruszył.
We wszystkich postach znalazłem cząstkę siebie i swojego życia. Jestem chory od dzieciństwa na MPD (mam 4-ro konczynowe porażenie), cała rodzina odemnie się odszunęła (prócz rodziców). Pół życia przeleżałem w szpitalach i sanatoriach, ale się nie poddawałem. Cały czas walczyłem o wszystko.
Do czego zmierzam?
Otóż jest prawdą jak się daje , to się ma "przyjąciół", ale jak jest się samemu w potrzebie , to nie ma nikogo.
Jest to bardzo sutne , ale prawdziwe.
Moim motto życiowym jest refren piosenki grupy NO TO CO:
"W nierealny wierzysz świat
Świat, którego nie ma
Gwiazdki z nieba nie dostaniesz
I zapłaczesz nieraz"
To motto pozwala mi źyć.
Pozdrawiam
belwegor.

[zjjantar]

Myślę, że samotność, nie jest pożądanym odczuciem w moim życiu. Nie jest, ale występuje. Tym bardziej, jak moje życie zmieniło się odkąd stałem się niepełnosprawnym człowiekiem. Gdzieś poznikali: znajomi, koledzy, przyjaciele, nawet krewni stali się jacyś dalecy, jakby mieszkali za oceanem. Faktycznie, brak jest kogoś, z kimś chciało by się porozmawiać o zwykłych, codziennych sprawach. Dzisiaj, gdzieś to zniknęło i stało się czymś, na co nie ma czasu, na co szkoda czasu. A przecież, to aspekt tak potrzebny wielu ludziom.
Pozdrawiam

[Yanika]

Nigdy nie zrozumie tego uczucia pustki osoba,która tego nie doświadczyła.To własnie ci ludzie skazują na samotność,nie potrafią,a może po prostu nie chcą pomóc.

[yolek]

A ja uważam choć mam tylko 15 lat. Samotność ludzi niepełnosprawnych jest specyficzna. Każdy człowiek pozna kogoś zawsze, który da mu szczęście. A jeśli ludzie uważają, że nasza wspólnota jest gorsza sami są puści. Właśnie takie fora powinny pomagać, bo przeciwności losu jakie stawia przed nami Bóg i cały świat są ogromne. Ale każdy powinien myśleć pozytywnie i cieszyć się każdą chwilą, bo (nie wróżę źle) ale może to być nasza ostatnia.

[Yanika]

Jeśli człowiek jest chory,zostaje sam.Jeśli jest chory psychicznie,lub w depresji zostaje sam podwójnie, czyli bez rodziny,bez przyjaciół wyłącznie sam ze swoim umysłem...

[perelka007]

a samotność wciąż większa...

[Yanika]

człowiek potrafi znieść bardzo wiele....ale to samotność powala na kolana

[barbarka1981]

Na samotność najlepsi sa prawdziwi przyjacile.. czy to z bliska czy to z daleka.. Pozdrawiam.. samotnych i niepełnosprawnych..:*

[Yanika]

Prawdziwa przyjaźń to coś najwspanialszego na świecie...przyjaciele są jak Anioły,ale i one czasami mają nas dosyć...wiec cichutko chowamy się w kąt.

[jumbo00]

Jednak nawet prawdziwi przyjaciele nie zastąpią partnera.......

Dopiero jak jest to wszystko+rodzina nie czujemy się SAMOTNI

[magdan10]

Masz rację Bartek najważniejsza jest rodzina by nie czuć się samotnym.
Mam wielu przyjaciół i córkę, ale jednak brakuje u boku tego jedynego. Kogoś przy kim się zestarzeję.

[jumbo00]

I o to właśnie chodzi........by będąc starszą osobą iść za rękę.......wtedy spojrzysz na partnera i stwierdzisz, że to nadal jest TO.........TO uczucie, które Was połączyło, które sprawiało, że mieliście siłę by wspólnie pokonać problemy, by śmiać się i cieszyć, by RAZEM ŻYĆ!

[magdan10]

Otóż to