934 odpowiedzi w tym temacie

[Yanika]

Jesień zaczyna płakać poranną rosą,

a zimne ranki mgły już nam niosą,

słońce nisko się położyło,

na odpoczynek swój zasłużyło.

Opalone na brąz kasztany

spadają z hukiem na bruk

stuk puk, stuk puk, stuk puk.

Cieniem się kładą wierzby płaczące,

szumią potoki bardziej też rwące.

To piękna pani (jesień) stoi pod lasem

przyszła się zmierzyć z letnim czasem.

Zabiera słońce, zabiera ciepło,

zabiera cudowną pogodę letnią.

Ubrana w płaszcz kolorowy,

szalik i kapelusz zamszowy

zostanie z nami do zimy,

aż kiedyś znowu ją zaprosimy,

albo sama się wprosi do domu

nie mówiąc nic o tym nikomu...

Zawieje wiatrem,śniegiem posypie

a my będziemy walczyć,

nie damy się grypie.

Odejdzie wygnana przez mróz srogi,

by w zaspach nie pomylić drogi....

[Yanika]

Głęboka noc lecz sen pękł jak bańka,

księżyć patrzy mi prosto w oczy

jakby wiedział co myślę,

maluje na ścianie złotym blaskiem

obrazy.... z mojego życia.

I co widzę, nic, zupełnie nic.

Może ktoś wytarł gumką wspomnienia,

zamalował czarną farbą przeszłość.

A może ja nie chcę pamiętać...

a księżyc się myli pokazując mi 

cudze życie.

Przyglądam się bliżej

poznaję ciebie,

uśmiechasz się wesoło,

coś mówisz,

gestykulujesz

jakbyś nic nie wiedział

o przyszłości i czarnej dziurze,

która wciąga powoli.

A teraz księżyc próbuje

ocalić to co zostało,

pokazując szczęśliwą

przeszłość....

[Yanika]

listopadowe przemyślenia.....

 

Pochyleni nad grobami, zmęczeni,

życiem codziennym przerażeni,

wspominamy szczęśliwe dni

spędzone razem,

spokojne, kolorowe sny.

Teraz tylko czerń i biel

wyznacza człowiekowi cel,

tylko bieg po stanowisko,

kasa i to prawie wszystko....

A przyjaciele, rodzina

to ona tak naprawdę nas trzyma.

Kiedy odejdzie ktoś wartościowy,

samotność uderzy jak szampan do głowy,

wtedy ból, rozpacz, brak sił

i pytanie

gdzieś ty człowieku był.

Ktoś czekał w zaciszu choroby,

ktoś bliski, ktoś bardzo młody.

Odszedł bez pożegnania,

bo byłam zbyt zaganiana..........

[Yanika]

Kiedy słońce pomału zachodzi,

czarna noc szybko nadchodzi,

wychodzą strachy i duchy

spod kołdry i poduchy.

Noc będzie długa i smutna

jak wyspa piękna choć bezludna.

Mroźne powietrze wleci przez drzwi,

czy to jawa czy nam się to śni.

We śnie nie możemy biec

na jawie nie możemy się wlec.

Czy we śnie wołamy pomocy?

na jawie szlochamy tylko w nocy.

Czasami sen jest wybawieniem

przed poduszki twardym kamieniem,

za to bezsenność koszmarnym cierpieniem.

[Yanika]

Tonę w otchłani jesieni

i słońca ostatnich promieni

w liściach śliskich i zgniłych

co dywan perski utworzyły

ginę w listopadowych mgłach

zanurzam się w koszmarnych snach

czernią i szarością maluje się dzień

podąża za mną wszędzie jak cień

tonę w jego ramionach

codziennością przytłoczona

pobudka praca dom

moja mantra i mój schron

czas ulatuje jak dym z komina

co mnie tu jeszcze trzyma

co pozwala w bólu żyć

kto chce ze mną jeszcze być....

tylko Ty

[Yanika]

Rozmowa z .....

 

Mówisz, że świat schodzi na psy,

że jesteśmy tylko my,

że ludzie są daleko od siebie,

że nie ma pomocy w nagłej potrzebie.

Mówisz tak cały czas,

że miłość jest tylko w nas,

że nie trzeba już iść pod prąd,

bo śmierć jest jeszcze daleko stąd.

Skąd jednak to wszystko wiesz,

mówisz tak, bo tak chcesz.

Chcesz mnie uchronić

czarne myśli przegonić,

chcesz zmienić mój świat

niezmiennie smutny od lat.

Chcesz więcej i więcej 

dawać i brać jak najprędzej,

by nie skończyła się noc i dzień,

jeśli tylko możesz to wszystko zmień,

by wróciły piękne wspomnienia,

by człowiek uciekł od zapomnienia,

by znowu wróciło życie,

by kochać się z tobą o świcie...

[Lestat]

fajne, podoba mi się.

[Yanika]

Prosto do Nieba każdy by chciał,

a co tu na ziemi od siebie dał?

Czy nienawiść i walkę o wszystko,

chcąc do nieba pojedzie na lotnisko?

Czy miłość ofiaruje i pomocną dłoń,

czy można laur założyć na skroń?

Każdy pisze własny rozdział książki

na kartach w kraty, pasy lub wstążki.

Różnymi kolorami zaznacza się cel,

od czerni głębokiej po niewinną biel.

Ile zużyjemy kartek przez całe życie,

ile zostawimy kleksów w tym zeszycie,

ile niezrozumiałych innych znaków,

ile razy zboczymy w kolorowego szlaku.

Czy będzie opasła czy cieniutka księga,

na pewno od pisania zaboli nas ręka.

Czy wtedy ktoś dokończy, ktoś pomoże,

czy zostaną puste strony, nie daj Boże...

[Yanika]

zamknij mój ból w swojej dłoni,

nie pozwól by opanował i duszę,

a to co ulotne zatrzymaj,

niech pobędzie jeszcze chwilę

zanim niebo runie w ciemność

z prędkością światła,

zanim dzień zamknie powieki

by nastała noc po wieczność...

[Yanika]

Czy w zgiełku codziennych spraw,

w labiryncie tysiąca drobiazgów,

w pośpiechu każdego dnia

i niespokojnej nocy,

szczelnie zamknięci

w swoich domach

w swoich limuzynach

i garniturach

dostrzegamy innych,

którzy są obok nas

niewidoczni bo

słabi

załamani

uzależnieni

ułomni

chorzy

starzy...

Idą Święta

rozejrzyj się,

nie za prezentem

za człowiekiem

[Yanika]

Grudniowa noc

jak wiatr

otacza świat,

czasami powali drzewo

albo my skręcimy na lewo,

czasami porwie i dachy

te drewniane i te z blachy,

czasami ucichnie niepewnie

zawyje lub zapiszczy tak rzewnie.

Grudniowa noc magiczna,

bo narodzi się dziecina śliczna,

nie przeszkodzą wiatry i wichury

Pan Bóg patrzy na nas z góry.

Gdy pierwsza gwiazdka rozbłyśnie na niebie

porzucimy myśli i słowa wypowiadane w gniewie,

pachnącą choinkę ubierzemy

do wieczerzy z rodziną zasiądziemy,

miłość i radość niech pozostanie na wieki

niech nikt już nie zawraca nienawiści rzeki.

Wesołych nadchodzących Świąt,

idźmy silnie do przodu a nawet pod prąd,

nie dajmy się cierpieniom i smutkom,

popłyńmy przez życie niezatapialną łódką,

nocą zapalmy ogniska nadziei i wiary,

by ogrzewały serca kiedy człowiek już stary.

Cieszmy się każdą cząstką umysłu i ciała

dopóki choroba będzie na to pozwalała.

Pogodne myśli napędzają nas,

a dobre wspomnienia spowalnają czas

na sen....

[Yanika]

Gdy choroba zabiera człowieczeństwo.......

 

Kiedy ostatnia łza tańczy

na wietrze,

by upaść na bruk

a dusza zamiera ze strachu

przed świtem,

czas iść dalej.

Sen już wyparował z umysłu,

pozostała czarna dziura a

serce zlodowaciało i 

oziębia członki

spowalniając wędrówkę.

Noga za nogą

w nowy nieznany

rok.

Nie oglądam się,

nie ma potrzeby

za mną tylko zgliszcza 

starego świata,

przede mną

niewiadoma tak ogromna,

że zasłania całe pole jasnowidzenia,

brak nawet nadziei,

która nie pozwalała zwariować.

Najpierw umierają myśli

w agonii całego wysiłku...

na próżno,

ciało opustoszało

jak pusty dom bez okien,

gdzie hula tylko wiatr

po ciemnych zakamarkach

a domownicy uciekli w pośpiechu.....

[Yanika]

Daj się ponieść wyobraźni fali,

że nie jesteśmy jeszcze tacy mali,

zerwij więzy rozpaczy

i poczuj duszą co to znaczy.

Że można dotknąć nieba,

że wyciągnąć rękę tylko potrzeba,

więc daj mi swoją dłoń pokaże ci cuda,

ale zamknij oczy może nam się to uda,

zobaczyć,że ból nie istnieje,

że dzień o świcie nie ciemnieje,

a nadzieja powróci z ukrycia

w najgorszym momencie życia,

poczujemy na twarzy ciepło promieni

a wiara do końca nas odmieni.

Zamknij oczy

nie mów już nic

tylko podziwiaj 

ten wewnętrzny świat,

który jest w nas,

gdzieś jest

i odkryjemy go na pewno.....

[Yanika]

do przyjaciela...

 

Obudź mnie o świcie, proszę,

choć świtu od dawna nie znoszę,

może choć raz ptaki usłyszę,

zanim do snu się ukołyszę.

Muszę stawić czoła codzienności,

choć nie ma już w tym żadnej radości.

Ty mnie do życia jednak zmuszasz,

ty moim życiem sprawnie poruszasz,

dajesz nadzieję na lepszy los,

kiedy ja krzyczę, ty ściszasz głos.

Idziesz zawsze obok, krok w krok

nie liczę, który to już tak dobry rok.

Jesteś szczęściem w mojej tragedii,

a ja jestem tragedią w twojej komedii,

ale ty się tylko śmiejesz wesoło,

jest wtedy tyle ciepła i miłości wokoło,

że starczy dla wszystkich zmęczonych,

przez życie tak ciężko doświadczonych,

że starczy też dla mnie odrobinę ciebie,

że znowu zobaczę słońce na niebie,

i że oddam tobie też siebie.....

[Yanika]

Kiedy księżyc zagląda o północy,

patrzę w jego złote oblicze

czekając na sen.

Mogę tak tkwić całe wieki

w ramionach nocy

bezpiecznie.

Ciemność otula całe ciało

jak welonem,

zaciska coraz mocniej

do utraty tchu.

Tak naprawdę to one,

sny z jawy wyśnione

nie dają zasnąć.

[Yanika]

Wiosną

dusza by się wyrwać chciała

z otchłani nieruchomego ciała,

ona potrafi unosić marzenia

na ziemi już nie do spełnienia.

Zamknąć duszy nie można

jest jak ptak nieufna, ostrożna.

Duszą widzę piękno w ciemności,

w samotności marzę o miłości,

w ciszy słyszę fletnię Pana,

i Bacha grającego na organach.

Literki same układają się w wiersze,

w 4 ścianach widzę horyzonty szersze.

Magia człowieczej duszy

serce do życia poruszy,

by serce znowu pokochało

choć ciało się dawno poddało...

[Yanika]

każdy dzień

choć przynosi łzy

jest cudem,

każda noc

chociaż bezsenna

przynosi ulgę,

a przyszłość

choć nieznana

jest tajemnicą

do odkrycia....

[Yanika]

Czy z życia da się jeszcze wycisnąć

choć odrobinę czegoś dobrego....

Kiedy sen gdzieś ucieka nocą

jak dzikie wystraszone zwierzę

ja wciąż tak bardzo wierzę,

że jeszcze wyśnię niemożliwe,

że pokonam potwora ciemności,

który zakrada się nocą

patrząc mi prosto w oczy

z drwiącym uśmiechem,

że poznał moją duszę,

że ukradł moje serce

pozbawiając tchu

na zawsze...

[Yanika]

Pyta śmierć człowieka:

czemu życie tak ucieka,

dlaczego gna w moje ramiona,

czy ta podróż już skończona?

Człowiek śmierci rzuca w twarz:

kosę tępą strasznie masz,

wracaj tam gdzie miejsce twoje

nie martw się o życie moje....

[Yanika]

Garść ziemi rzucą na martwą duszę,

ostatnia droga i już się nie poruszę,

nie będzie powrotu, drzwi zamknięte,

zostawię życie, przede mną niepojęte...

Jak zostawić cały świat,

jak nie liczyć już mam lat,

jak opuścić ciebie,

jak zamieszkać samej w niebie.

Jak mam zamknąć oczy,

kiedy cień mój za mną kroczy,

kiedy wokół ludzi tłum,

słychać nawet morza szum.

Jak to zrobić żeby żyć,

aby zawsze z tobą być,

żeby życie radość dało,

by nic ciebie nie zabrało.

Jutra nie ma, teraz jest,

to bojowy dla nas chrzest,

jutro, wieki oddalone,

wczoraj, mosty już spalone.

Otwieram oczy, ciemno,

czy to aby sen na pewno?