26 odpowiedzi w tym temacie

[Stormy]

Dzięki. Choć nadal nie mam pomysłów na postęp... ;(

[lonley_angel]

Skoro mowa o relacjach damsko męskich,tu na ipon nigdy nie było takiego happy endu?Tu zdrowi też zaglądają,często dla towarzystwa ale może jednak....ja tu od niedawna jestem to nie wiem,a tu ludzie znają się np z różnych spotkań.Jeśli znacie takie związki to napiszcie,tak ku pokrzepieniu serc

Ku pokrzepieniu serc to napisano Pana Tadeusza:D. Ale tak na poważnie, jeżeli marzy Ci się zdrowa panna (co by nie obgadali jej u Ciebie na wsi i nie nazwali Ciebie desperatem), to proponuję umieszczenia anonsu na portalu ogólnym zaznaczając przy tym delikatnie o swojej niepełnosprawności. Sama nie mam profilu na randkach Iponu ale z tego co czytałam to ponad 90% jest osób niepełnosprawnych, w większości pogodzonych z losem i otwartych na związek z drugą chorą osobą. Tak, zaglądają tu zdrowi, ale bardziej z ciekawości zwykle długo tu nie przesiadują. Wiem też, że psychika osoby niepełnosprawnej od urodzenia diametralnie różni się od tej którą mają osoby po niepełnosprawności nabytej (np. wypadkach lub urazach). Ci drudzy pamiętają doskonale czasy kiedy byli zdrowi dlatego tak bardzo chcą poznać zdrową partnerkę, żeby mieć chociaż namiastkę tamtego poprzedniego życia. Dlatego wierzę, że uda się Tobie spełnić marzenia, byle tylko nie tracić nadziei.

[Brigid]

Ja się nie znam, ale... hmm, to może zacznijmy od tego, co najgorszego może się stać.
Czyli DPS. Tutaj autor opisuje i pokazuje, jak mieszka mu się w DPS-ie:
http://tetraplegia.ovh.org/pobyt.php

Oczywiście taki ośrodek trzeba najpierw dobrze sprawdzić. Jeśli miałabyś brać go pod uwagę, to na pewno unikaj miejsc, gdzie są np. ograniczenia dotyczące odwiedzin, bo tam po prostu mają coś do ukrycia.

Drugą możliwością jest dorehabilitowanie się do stopnia pozwalającego na własną samodzielność. Jeśli dobrze zrozumiałam, w Twojej sytuacji to niemożliwe?
Bo generalnie warto oddzielić to, co jest niemożliwe z powodu choroby od tego, co niemożliwe, bo nie wiesz, że coś możesz i jak to zrobić.
Tutaj pojawia się pytanie - czy masz kontakt z Fundacją Aktywnej Rehabilitacji? Byłaś na ich obozie? Czy byli u Ciebie ich instruktorzy? Jeśli tak, to wiesz, jakie są Twoje ograniczenia. Jeśli nie, to może jeszcze coś więcej da się zrobić, tylko o tym nie wiesz...

A trzecia opcja, to być może w którymś momencie, niezależnie od tego wszystkiego, zakocha się w Tobie ktoś, kto będzie mógł się Tobą zaopiekować. Miłość nie wybiera.
Ale w tym celu na pewno nie możesz unikać kontaktów z ludźmi.

Bo jak rozumiem ten ktoś, kto się Tobą teraz opiekuje, to ktoś z rodziców?

[a ga ta]

Ja się nie znam, ale... hmm, to może zacznijmy od tego, co najgorszego może się stać.
Czyli DPS. Tutaj autor opisuje i pokazuje, jak mieszka mu się w DPS-ie:
http://tetraplegia.ovh.org/pobyt.php

Oczywiście taki ośrodek trzeba najpierw dobrze sprawdzić. Jeśli miałabyś brać go pod uwagę, to na pewno unikaj miejsc, gdzie są np. ograniczenia dotyczące odwiedzin, bo tam po prostu mają coś do ukrycia.

Wizja DPS w podanym opisie jest bardzo "optymistyczna". Miałam praktyki w ośrodku tego typu we Wrocławiu.
Pokoje 1-osobowe to, niestety, rzadkość... Dostawały, je osoby mieszkające tam około 20 lat...
Przy mnie jeden z pensjonariuszy zapytał, opiekunkę, czy mógłby skorzystać z internetu... W odpowiedzi usłyszał "A po co? Tobie to i tak nie potrzebne".
Nie wspominając już o rehabilitantach, którzy 80-latków i starszych mordowali pseudo PNF(ja czasem nie wytrzymuję tak siłowych ćwiczeń, a ten koleś normalnie się z tym staruszkiem siłował). Napisałam pseudo gdyż w tej metodzie oporuje się lekko nie jak Pudzian
Widziałam też jak na siłę uczyli chodzić Panią, która przestała chodzić ze starości... A Pani im na to "Dzieci, ja się już w życiu nachodziłam" !
Nie mówię już o reszcie personelu, wyśmiewającej się za plecami z mieszkańców. Czasami mi ręce opadały.
Mam nadzieję, że ten ośrodek był jednak wyjątkiem i w innych pracuje kompetentny, empatyczny, personel...

[Brigid]

A ga ta - nie, podejrzewam. Myślę wręcz, że "Twój" ośrodek był regułą.
Rzecz w tym, żeby biorąc sprawy w swoje ręce, warto sprawdzić najpierw miejsce, gdzie by się miało pójść. Bo jak widać z podanego przypadku, istnieją też wyjątki.
Dlatego w pierwszej kolejności trzeba wykluczyć ośrodki z ograniczeniami dotyczącymi wizyt (w stylu "tylko w niedziele, od 13-16 - taki ośrodek to na 100% rzeźnia).

Do tego dochodzi jeszcze jedna sprawa - zwykle i tak bezpieczniejsze w takich ośrodkach są osoby przytomne, kontaktowe, młodsze, a z problemami tylko fizycznymi.
Bo taka osoba w razie czego jest w stanie przekazać na zewnątrz, co się tam dzieje. I jej uwierzą. Bo niby czemu nie?
Dlatego ktoś taki i tak prawdopodobnie będzie tam lepiej traktowany.
Co innego staruszka z demencją - jej o wiele trudniej się bronić.

[Janusz74]

Ja jednak w pewnym momencie doszedłem do wniosku że nie ma się co kopać z koniem i biorąc pod uwagę postępujący charakter choroby uznałem że znacznie bardziej "na swoim" będę jeśli znajdę sobie miejsce w DPS-ie. Oczywiście bez udawania że "na swoim" znaczy w tym wypadku samodzielny.
Jestem w bardzo podobnej sytuacji co autorka wątku, inna odmiana dystrofii ale problemy zbliżone.

W życiu nie słyszałem tu u siebie o ograniczaniu wizyt, zrobili nawet pokój gościnny w którym krewni czy znajomi mieszkańca mogą przenocować za symboliczna opłatą.