26 odpowiedzi w tym temacie

[Stormy]

A więc miałabym pytanie.
Sprawa może wydawać się dziwna, ale nie będę robić zbędnych wstępów i od razu przejdę do sedna. Zobrazuję sytuację.
Osoba o ciężkim stopniu niepełnosprawności. Potrzebuje pomocy w najbardziej podstawowych czynnościach, opiekuna, który praktycznie będzie potrzebny cały dzień. Osoba ta ma jednego, jedynego człowieka, który jest w stanie taką opiekę jej zapewnić. Niestety z pewnych przyczyn musi myśleć o tym, co zrobić, by się od tego Człowieka uniezależnić.
Pytanie: czy to możliwe? W jaki sposób? Co pozostaje osobie, która może liczyć już tylko dla siebie? Jakie ma możliwości 'usamodzielnienia się' i czy w świetle współczesności jest w stanie znaleźć jakieś wyjście? Czy pozostają jedynie jakieś ośrodki, gdzie musiałaby przebywać?
Mam nadzieję, że wypowiedziałam się jasno(;.

[rodys]

Jak masz kasę, to możesz sobie kogoś wynająć. Jak jesteś przystojny to poszukaj sobie kobiety i stań na uszach, żeby z Tobą chciała być (nie ma tu ironii - to jest możliwe).

Jak nie masz kasy i nie jesteś przystojny/atrakcyjny - to tylko DPS

[rodys]

Tabletierez, czy wg Ciebie, osoba o dużej niepełnosprawności nie ma szans na trwały związek z osobą sprawną? (konkretnie: niepełnosprawny facet + pełnosprawna kobieta)

Nie wiem na jakiej podstawie tak uważasz, w moim przekonaniu posługujesz się dość stereotypowym i uproszczonym model rzeczywistości - zwykle trafnym, który jednak w specyficznych warunkach dyskutowanego problemu może okazać się nieprawdziwy.

Znam jeden przypadek mocno niepełnosprawnego człowieka, bez majątku, z trudną sytuacją rodzinną, który znalazł sobie kobietę. Dzięki niej oraz dzięki swojemu uporowi usamodzielnił się i oboje żyją sobie względnie szczęśliwie. Znam też przypadek kolesia wprawdzie trochę mniej niepełnosprawnego, który ożenił się ze sprawną, bardzo ładną sprawna kobietą, która zajmuje się domem, sprząta itd. Obydwie te kobiety wydają się spełnione.

Znam też kilkanaście przypadków związków, które się rozpadły przez niepełnosprawność. Generalnie niepełnosprawność to nie afrodyzjak, a kula u nogi - trzeba ją kompensować innymi walorami. To tak dla równowagi...

Mam wrażenie, że traktujesz każdą kobietę jak wyrachowanego decydenta, który w 100% wykorzystuje wszystkie istniejące informacje, wyznacza korzyści z perfekcyjną dokładnością i działa w pełni racjonalnie korzystając z matematyki, statystyki, i ekonomi. Albo jak bezduszną i autonomiczną maszynę biologiczną, zaprogramowaną przez kogoś (lub coś) platformę do przenoszenia genów
Sprawdziłem empirycznie, że tak nie jest.

Nie odbieraj chłopu nadziei, bo wmawianie sobie: "jestem kaleka nikt mnie nie chce" to samospełniająca się przepowiednia

A i jeszcze dodam, że wcale nie trzeba się ograniczać do kobiety

[rodys]

Człowiek to tylko częściowo maszyna do przenoszenia genów. Gdyby kazdy człowiek był w 100% maszyną biologiczną, to:
- nie byłoby celibatu,
- nie byłoby zamachowców samobójców.
- do banków spermy ustawiałyby się kolejki dawców
- w każdym parku szalałyby stada gwałcicieli
- nie byłoby adopcji
- dzieci z poprzedniego małżeństwa byłyby mordowane przez nowych partnerów

Więc jest szansa, że ktoś z jakiś niejasnych pobudek zwiąże się z kulawym. Niewielka, ale jest.

Tabletierez trochę Twoje poglądy przypominają mi poglądy Kłapouchego z Kubusia Puchatka. Ja osobiście nie podzielam Twojego hiper realistycznego pesymizmu ("Nadzieja swoją drogą, życie swoją"). wolę niezrealizować części marzeń, niż się od razu z tych marzeń wykastrować

Pójdę nawet dalej w krytyce tego poglądu. Pesymizm uważam, za tchórzostwo w czystej postaci. Jak się coś nie uda to się wtedy się rzecze: "a nie mówiłem?" zamiast się tłumaczyć z nieprzewidzianej porażki - tak jest po prostu łatwiej

Stormy. Masz łeb i ch...? Kombinuj. Nic nie jest przesądzone

[a ga ta]

A więc miałabym pytanie.
Mam nadzieję, że wypowiedziałam się jasno(;.

Wydaje mi się, że Stormy to kobieta

[mysza20]

Wydaje mi się, że Stormy to kobieta

Ale wtopa

[rodys]

Tabletierez, wydaje mi się, że a ga ta wyciągnęła nam cegłę z samego fundamentu. I nasze misterne konstrukcje intelektualne...

[lila]

To ja zacznę z innej beczki.
Przede wszystkim: usamodzielnienie zależy od tego w jakim stopniu jesteś chora. Bo może to nie kwestia choroby a... uwierzenia w siebie, chęci pokonywania barier i znalezienia nowych możliwości. Jest teraz tyle urządzeń, sprzętów, które ułatwiają codzienne życie. Coś spadło na podłogę i nie można sięgnąć? Kup chwytak. Nim również sięgniesz lekkie rzeczy z górnej pólki. Są sztućce z grubszymi rączkami ułatwiające trzymanie w ręku. Pomyśl naprawdę co jesteś w stanie robić samodzielnie, a co nie. I nieważne, że wykonywanie czegoś zajmie więcej czasu niż zdrowej osobie. Na początku jest trudno (zwłaszcza przetłumaczyć nadopiekuńczej mamie, która chce wszystko robić za Ciebie), ale stopniowo, stopniowo coraz więcej można robić samej. Trzeba szukać własnych możliwości. Jeśli choroba pozwala tylko na korzystanie z komputera, spróbuj znaleźć pracę wykorzystującą właśnie komputer. Jest tyle prac, w których wystarczy klikanie myszką lub po klawiaturze. A wiadomo - dodatkowe pieniądze to dodatkowe możliwości znalezienia np. opiekuna, którego trzeba będzie opłacać.

[a ga ta]

Kwestia płci jest moim zdaniem ważna. Częściej bowiem spotykamy niepełnosprawnego mężczyznę i zdrową kobietę(będącą jak to napisał Tabletierez pielęgniarko-kucharko-kochanko-sprzątaczką) niż uzależnioną od innych kobietę i zdrowego faceta pełniącego w/w funkcje...
Sama na tym forum czytałam historię chłopaka, który poznał zdrową dziewczynę(chyba nawet z zawodu pielęgniarkę) i chciał z nią wyjechać do Szwecji.

[szpinak]

Jestem bardzo młoda, ale również zastanawiam się nad identycznymi kwestiami o jakich pisze autor tematu. Opis sytuacji również pasuje do mnie w 100%, natomiast nie porusza on jednej ważnej kwestii. Wnioskuję z Twojej wypowiedzi, że nie masz żadnych szans na poprawienie stanu swojego zdrowia jakąkolwiek rehabilitacją. Nie mówię o cudownych uzdrowieniach i niesamowitych cudach techniki medycznej, chociaż nie mam pojęcia na co chorujesz. Ja teoretycznie mam szansę na całkiem niezłe funkcjonowanie, oczywiście praktyka nie wygląda już tak różowo, a na to wpływa nie tylko mój brak chęci do życia i ćwiczeń, ale też sytuacja służby zdrowia w Polsce, opieszałość lekarzy, ich niedostateczna wiedza. Niemniej jednak w całym tym "niepełnosprawnym światku" słyszy się o wielu przykładach ludzi z najróżniejszymi schorzeniami, którym udało się CO NAJMNIEJ wyrwać z rodzinnego domu i teraz mieszkają albo samodzielnie, albo z partnerem. Ciężko mi nawet myśleć o tym, jak długą drogę musieli przebyć, aby to osiągnąć, gdyż mnie na taki wysiłek chyba jeszcze nie stać. Jakkolwiek dużo przeciwności masz na swojej drodze życia, poprawa Twoich umiejętności w podstawowych, życiowych czynnościach powinna być zdecydowanie na samej górze listy ważnych spraw do załatwienia. To chyba najcięższe wyzwanie (przynajmniej dla mnie) jakie mogłabym przed sobą postawić. Zupełnie nie wiem gdzie szukać pomocy, myślę, że masz ten sam problem. Nie wiem za co się łapać, bo przecież w kolejce czeka zdobycie upragnionego wykształcenia, pracy, założenie rodziny.
Piszesz też o przebywaniu w jakichś ośrodkach, niektórzy dyskutują tu o "przejęciu pałeczki" bagażu opieki nad Tobą przez jakąś inną osobę (przykładowo partnera życiowego) ale czy dokładnie o takie usamodzielnienie Ci chodzi? Wydaje mi się, że najtrudniej jest przejąć całą odpowiedzialność za samego siebie na samego siebie, zwłaszcza, gdy dotychczas ta odpowiedzialność spoczywała na wszystkich poza Tobą. Ale myślę, że bez przejęcia chociażby tej umysłowej odpowiedzialności nigdy nie będziesz czuła się samodzielna. Pozdrawiam i mam nadzieję, że przybliżysz nam trochę konkretny stan swojego zdrowia.

[Stormy]

Pierwsza kwestia, owszem - należę do płci pięknej ;D.
No, ale ciekawa dyskusja się tutaj wywiązała. I wasze misterne konstrukcje intelektualne niekoniecznie "w pizdu", bo nagła zmiana płci, która dokonała się tu na przestrzeni postów nie oznacza, że nie poczytam Was z zainteresowaniem ;D.
szpinak, wydaje mi się, że rozumiesz mnie bardzo dobrze. Co do mojego stanu zdrowia... Hm, nie jestem pewna w jaki sposób Wam to przybliżyć. Może po prostu posłużę się nazwą choroby i Wam to coś powie. Cierpię... Hm, cierpię? Nie, wolę użyć innego słowa. Żyję z rdzeniowym zanikiem mięśni typu II. W związku z tym ze strony fizycznej mam naprawdę mało siły, poruszam się na wózku inwalidzkim, ale prawdę mówiąc nie jestem w stanie sama operować nim "w terenie" - mogę "przejechać" niewielki dystans po prostym, 'bezprzeszkodowym' podłożu. Nie mogę sama siadać czy ogółem - przesiadywać się z jednego miejsca w drugie, na przykład z łóżka na wózek. I to jest cholerny problem, bo gdybym mogła tego dokonać byłoby mi o wiele łatwiej o zyskanie samodzielności. O reszcie można poczytać szukając przez wyszukiwarkę, to będzie taki, yyy, ogólny rys.
lilia, wiele razy myślałam o pracy. Ale w listopadzie będę miała dopiero 17 lat i przez swoją niepełnoletność i czas ograniczony szkołą mogłabym mieć trudności. I staram się szukać swoich możliwości. Staram się.
rodys, kasy brak, a szukanie "partnera" tylko po to, by móc go... Hm, wyzyskać... Niezbyt mi się podoba. Najlepiej by było najpierw się zakochać. A to nie jest stan, który osiąga się na zawołanie. I na dodatek nie zawsze jest ten happy end. Ogółem to dość ryzykowny pomysł, bo nawet jeśli ktoś się z kimś zwiąże - jeśli nadejdzie chęć rozłąki - co wtedy? Trzymanie kogoś na litość, na siłę?

[Stormy]

Falka, nie ukończyłam 18, ale chcę zacząć działać już teraz. Żeby mieć szansę na lepsze życie. Lepsze wejście w dorosłość, lepsze nadzieje, większe możliwości. ; )
Jak się ocknę za parę lat może być już późno. Zbyt późno. Muszę myśleć teraz.
Co do facetów zapewne masz rację. Muszę zmienić swoje myślenie. Ale to nie takie proste (;.