Cytat:
Mam pytanie, Jak reagujecie gdy inni śmieją się z waszej ułomności.
Prawdę powiedziawszy nie zdarzyło mi się, by ktoś śmiał się z mojej ułomności. Zdarzyło się natomiast, iż ktoś dziwnie, uporczywie przyglądał się mnie czy też innym ON - przyznam że takie zachowania mnie złoszczą. Złoszczę się w duchu, ale z uśmiechem poruszam się dalej, już ignoruję natrętów.
Czy zdarzyło się wam spotkać się z brakiem akceptacji ze strony innych ludzi
Wydaje mi się, że gdyby przeprowadzić ankietę wśród ludzi zdrowych i zadać im to pytanie, to każdy powiedziałby: - tak oczywiście akceptuję wszystkich. Każdy wie, że nie jesteśmy niepełnosprytnymi z własnej woli. Akceptuje się nas wręcz cudownie!
Mamy prawo uczyć się - tylko wybór szkół jest ciut ograniczony; :-D
Mamy prawo żyć - ale jeśli nie postawimy się ostro przeciw swoim rodzicom, to na to samodzielne życie u boku wybrańca nam nawet nie pozwolą. Ciągle boją się o swoje niepełnosprawne dziecię. :shock:
Mamy prawo pracować - nawet tworzy się nam zakłady pracy chronionej, tylko drobiazg - miejsca pracy są bardzo ograniczone. (E)
Niepełnosprawny lekarz(?) prawnik (?) architekt (?) nauczyciel (?) informatyk (?) urzędnik (?) itd. ...
Otrzymanie pracy w zakładach państwowych - publicznych jest niezmiernie trudne - pracodawca ma wolny wybór i zazwyczaj ten wybór jest mniej korzystny dla ON - chyba, że uciekniemy się do znajomych i tzw. szerszych plecków.
Swoje wyuczone zawody możemy wykonywać bez przeszkód jeśli sami sobie stworzymy ten warsztat pracy - czy wszystkie ON na to stać?(to chyba już inny temat). Fakt, ze jako osoby niepełnosprawne natrafiamy ciągle na bariery, z którymi nie spotykają się osoby zdrowe - świadczy to o braku akceptacji ze strony ogółu społeczeństwa.
O likwidacji barier zazwyczaj myślą osoby niepełnosprawne i rządzący w kampaniach przedwyborczych.
Pytasz, czy spotkaliśmy się z brakiem akceptacji ze strony innych ludzi???
Wypadałoby zapytać, czym jest ta akceptacja i jak ją rozumiemy my osoby niepełnosprawne??? Co to znaczy, że chcemy by nas niepełnosprawnych akceptowano???
Według mnie akceptacja - to zrozumienie, że mam prawo żyć tak jak każdy człowiek zdrowy i pełny sił. Akceptacja to umożliwienie mi pełnego uczestnictwa w życiu społecznym, rodzinnym... Tę akceptację chciałabym odczuć na własnej skórze, a nie tylko w słowach płynących z sali sejmowej raz na dwa lata - w słowach, prawo mam, ale nic z tego prawa nie wynika; chciałabym poczuć się akceptowana nie w słowach a w czynie.
Poczuję się akceptowana w naszym społeczeństwie kiedy stanę do równej walki o pracę z osobą zdrową i nikt nie będzie patrzył na mnie przez pryzmat niepełnosprawności - chyba powinny liczyć się nade wszystko kwalifikacje, fachowość, umiejętności...
Jeśli przegram to nie poczuję się przegrana w związku z niepełnosprawnością, która mnie dotknęła - przegram, bo ktoś przewyższył mnie kwalifikacjami.
Akceptacja wg mnie to równe prawo dla każdego obywatela - niepełnosprawność jest w tym przypadku drugorzędna.
I tu znów wracamy do problemu - czy my siebie potrafimy zaakceptować?? A może ciągle winą za każdą porażkę życiową obarczamy własną niepełnosprawność...???
Przyznam szczerze, że nie potrafię zaakceptować swojej niepełnosprawności - pogodziłam się a to troszkę co innego niż akceptacja ( mówiliśmy już o tym).
Dlatego też chciałabym by nasze społeczeństwo pogodziło się z istnieniem niepełnosprawnych obok ludzi zdrowych - pełnosprawnych. Mnie osobiście wystarczy, kiedy zostaną stworzone warunki do tego bym mogła żyć tak jak każda osoba zdrowa.
Nie wymagam szczególnych przywilejów, nie wymagam w niczym pierwszeństwa... chcę normalnie żyć.
A zatem Tomaszku - zapytałeś o sprawy oczywiste, niemniej jednak bardzo ważne. Odpowiadam - z brakiem akceptacji spotykam się niemal każdego dnia, ale ciągle czekam, że coś się zmieni, w to uparcie i szczerze wierzę. Nie zamierzam uogólniać - bo mozna też mnozyć przypadki wręcz piękne i zaprzeczające tej mojej wypowiedzi - ale chyba dzieje się tak niezmiernie rzadko.
Pozdrawiam
