81 odpowiedzi w tym temacie

[dzidzia1985]

a ja tatusia olewam od tego miesiąca i jest git :-D

[Daga]

Oj, Daga! Ostro, ostro!!! Jeśli naprawdę jesteś przekonana o tym, co piszesz, to... wiele tracisz... Ja znam więcej takich "poprawnych" rodzin!
Ten cudzysłów jest celowy, bo one (te rodziny) są zdrowe, normalne i kochające, nie tylko poprawne...
Popatrzcie, jak własne przeżycia wpływają na stosowanie daleko idących uogólnień... :cry:

Ewo, a przeczytaj dokładnie, co napisałam. I wszystko będzie jasne. :-)

Poza tym poprawne rodziny to właśnie takie "zdrowe, normalne, kochające" - jeśli tego nie ma, to jest patologia. Powtórzę jeszcze raz: gdybym tej jednej rodziny nie znała, to NIGDY bym nie uwierzyła, że takie mogą istnieć. Ale nawet gdybym nie wierzyła, to nic bym nie traciła - od mojej wiary czy niewiary moja nie stanie stanie się poprawną. Nie stanie się też taką żadna inna. Po prostu jedni mają szczęście, inni nie. Tych drugich jest druzgocząco więcej.

Z mojej strony EOT. O wszystkim mogę dyskutować, o tym nie - o tym nie chcę nawet pamiętać. Nie po to uciekałam z piekła, żeby teraz do niego wracać, choćby myślą.

[Santa]

Ewo, a przeczytaj dokładnie, co napisałam. I wszystko będzie jasne.

Myślę, że problem polega na tym, że jeśli ktoś czegoś nie doświadczył, to nigdy nie będzie rozumiał o co chodzi.

Ja nie mogę powiedzieć, że moja rodzina jest patologią - a jednak uciekłam.

Nie mówię tu o emocjonalnej ucieczce, choć niewątpliwie, kiedy widujemy się raz na miesiąc układa nam się lepiej.

I nie mówię też, że rodzice mi nie pomagają. Robią to - na sobie znany sposób. Wiem też, że w pewnym sensie bez ich pomocy znacznie trudniej byłoby mi uciec.

Ale udało się - uciekłam. Teraz jestem wolną, niezależną osobą i wiem, że to była jedyna droga.

Pozdrawiam.

[Daga]

Santa, myślę, że masz rację.
Teraz, kiedy jestem poza piekłem, mam lepsze relacje z ojcem i on po kryjomu pomaga mi czasami, na ile może. Teraz to on ma piekło w domu.

[Jacek1982]

no dobra a co z osobami ktore sa sparalizowane cale np leza na lozku i nie moga uciec ?

[kurczak]

No i ja też miałam nie pisać.... ale nie wytrzymałam....Hmmmm ojcu mogę wiele zawdzięczać :twisted:. Liczył się dla niego tylko alkohol kobiety... Moja mama zawsze od niego dostawała... nawet za to że hmmm zupa za słona....Gdy był trzeźwy... byłam córką ale nigdy we mnie nie wierzył...To dzięki niemu byłam wcześniej na świecie...Za bardzo go rączki i nóżki nosiły... Nie miał hamulców... Rodzice rozwiedli się gdy miałam 12 lat...płakałam... ale czułam dużą ulgę gdy się wyprowadził do Babci... Babcia świadomie wzięła ten ciężar na siebie... byłam jej jedyną wnuczką, długo nie pożyła... Po śmierci Babci straciliśmy kontakt ojciec nie płacił za mieszkanie... potem słyszałam że go przenieśli do kwaterunku... a teraz... podobno gdzieś się błąka... po ogródkach...
Mi został pewien uraz ... odczułam to w swoim życiu.
Mama ... generalnie we mnie wierzyła... nie chroniła pod kloszem, nieraz wytykano ją za to palcami....A ja jej wtórowałam bo rwałam się do wszystkiego... Zawsze byłam uparta i taka zostałam Było nam ciężko. Pomagali obcy ludzie... Może dlatego nie zamknęłam się w sobie. Musiałyśmy sobie jakoś radzić. Za to mogę powiedzieć - dziękuję tato ponieważ szybko dojrzałam, wydoroślałam, i musiałam być samodzielna poprostu. Nie było miejsca na użalanie nad sobą, choć chwile zwątpienia też były. Mama bała się o mnie ale nie zabraniała mi realizacji moich planów. Nieraz tylko łapała się za głowę, każda z nas miała inne zapatrywania i swoje problemy, ale gdy było którejś ciężko- łączyłyśmy siły psychicznie się wspierając... Tak zostało do dziś...Teraz mam wrażenie że jest ze mnie dumna bo mówi:...Ty jesteś uparta i silna zawsze dasz sobie radę bo wiesz czego chcesz jesteś silniejsza ode mnie...Dziękuję Mamo...

[Daga]

no dobra a co z osobami ktore sa sparalizowane cale np leza na lozku i nie moga uciec ?

Jacku, kiedyś z moim przyjacielem (miał dystrofię, piekło w domu i nie mógł uciec fizycznie sam, ale mógł tak jak ja, z pomocą innych) próbowaliśmy założyć dom samodzielnego życia. Właśnie dla takich jak my - dla tych, którzy wymagają pomocy. Każdy miał utrzymywać się sam, jak w normalnym życiu - po prostu SAMODZIELNIE żyć. A niesprawnym ciałem i tylko ciałem miał się zajmować wolontariusz mieszkający z każdym podopiecznym i opiekujący się nim 24h na dobę. Wolontariuszy udało nam się znaleźć. Statut już był napisany. Wniosek w sądzie. Po wielkich bojach nawet fundatora udało nam się znaleźć. I co? Sprawa upadła. Dlaczego? NIE BYŁO CHĘTNYCH ON.

Niektórzy po prostu wolą piekło niż samodzielność...

Daleko nam do Holandii i do USA, gdzie takie ośrodki samodzielnego życia są normalnością. A my już mieliśmy kontakt z jednym takim w Holandii, korzystaliśmy z ich doświadczenia, rozwiązań... WSZYSTKO już było, tylko chętnych brak.

[Jacek1982]

no ale przyznasz ze osoba sparalizowana ktora lezy caly czas w lozku lub z zanikiem miesni nie jest w stanie zyc samodzielnie i na siebie zarabiac. I to nie chodzi o mnie bo ja jestem parusem ze sparalizowanymi nogami (ktory jest rozpieszczony przez rodzicow ) ale zna mtaka osobe i ona ma naprawde pieklo w domu. Tylko jak przyjdzie to jej rodzice potrafia udawac "normalnych"

[Daga]

Jacku, większość jest w stanie - sama znam takie osoby, a i ja w tym stanie na siebie zarabiałam, jak nie miałam wyjścia. Jasne, że są osoby, które NAPRAWDĘ nie są w stanie. Ale większość jest. Bo większość jednak ma całkiem sprawny umysł.

Przyjaciel, o którym wspominałam, miał firmę, był prekursorem telepracy w Polsce i sam się utrzymywał. Tak, był sparaliżowany. Całkowicie. Tylko oddychał samodzielnie. I nie był wyjątkiem wśród moich przyjaciół. Tetrusy też kończą studia, zdobywają zawody i żyją normalnie. To, że się jest sparaliżowanym, nie znaczy, że życie za nas przeżyć ma ktoś inny. Przyjedź na jakiś zlot i popatrz, jak sobie iponki radzą. Z naprawdę rozmitymi niepełnosprawnościami. Czasami wbrew wyobrażeniom lekarzy i innych ludzi - robię rzeczy teoretycznie niemożliwe. Bo nie wszyscy mają ten komfort, że renta do nich przyjdzie pocztą, a rodziny pomogą. Ogromna część ON JEST ZMUSZONA troszczyć się o siebie samodzielnie, samodzielnie zdobywać pomoc i na siebie zarabiać. I jak na to patrzę, to mi się wydaje, że ON zmuszone do samodzielności dużo wygrywają, wbrew pozorom.

Pozdrawiam samodzielnych i tych, co do samodzielności dążą :-)

[Tija]

Czytając Wasze posty, ogarnia mnie współczucie dla niektórych z was. Zastanawiam sie czy pisząc o niemożności usamodzielnienia się nie jest to wyuczona bezradność. Jednak używając słowa „współczucie” mam na myśli Wasze relacje z rodzicami, dla mnie rodzina jest opoką, ostoją, oazą, nie wyobrażam sobie życia bez niej. Rodzice zrujnowali sie na moje leczenie ale pomogła im cała rodzina i bliska i daleka, moja choroba była dla wszystkich szokiem, a najbardziej dla mnie.... kilka lat choroby wyjęte z życiorysu. Szczerze mówiąc to bardzo mało z tego okresu pamiętam świadomie wypchnęłam to z pamięci....
Nie wyobrażam sobie by rodzice układali mi życie z resztą oni by nawet tego nie zrobili bo wiedzą ,że ja sama wiem co jest dla mnie najlepsze, a jeśli się sparzę to na własne życzenie (człowiek uczy sie na błędach).
Na studia- dojeżdżałam co dzień przez piec lat - kawał drogi, słyszałam nie raz od babci :ojj dziecko, a nie lepiej było by zamieszkać blisko szkoły, jej usilne namawianie mamy, by wpłynęła na moją decyzje , mama się nie wtrąciła i chwała jej, bo te dojazdy bardzo miło wspominam Juz na ostatnim roku zaczęłam pracować – wolontaryjnie w wolnym czasie oczywiście,a po obronie pracy dostałam tam etat:). Po ponad roku tzw”dorosłego życia”(czyt. skończenie uczelni) mogę powiedzieć, iż jestem niezależna od rodziców i finansowo i emocjonalnie, pępowinę dawno temu odcięłam.
Reasumując, myślę, ze to co osiągnęłam, jaką jestem osobą zawdzięczam zarówno rodzinie jak i sobie, swojej osobowości.
Bo trzeba chcieć walczyć i chcieć wygrywać, a ja wygrałam własne życie, tym oto optymistycznym akcentem kocze ))

[katrina]

Ostro!!!Matka nigdy nie chce zrobic krzywdy.....ale jest tylko człowiekiem i popełnia gafy.Nie ma co oceniać innych.Ja zawsze marzyłam o matce.ehh
Sama jestem matką i mam taka cicha nadzieje.......że dobra.
To prosze wziasc siostrzyczke do siebie.
Pozdrawiam katrina :?:

[Santa]

Matka nigdy nie chce zrobic krzywdy...

To prawda - ja się z tym w pełni zgadzam... Tylko z drugiej strony... dobrymi chęciami podobno piekło jest wybrukowane...

Dlatego czasem oprócz nich przydałoby się jeszcze trochę wiary we własne dziecko... no i zwykłego zdrowego rozsądku. A to, niestety, nie zawsze tak jest ...

[elola]

Nie miałam dobrych relacji z rodzicami. Moi bracia byli ładniejsi, mądrzejsi, lepsi. Szczególnie dla mamy. No i chorowali... Czułam się odstawiona na boczny tor.

W najcięższych chwilach mojego życia nie mogłam liczyć na wsparcie rodziców. Najgorzej odczuwałam brak lojalności. No ale przecież każdy z nas jest przewrażliwiony na innym punkcie...

Jestem już matką dorosłych mężczyzn. Mam z nimi bardzo dobre kontakty. Ale mam także świadomość jak wiele błędów popełniłam w procesie wychowania. Szczególnie wobec 1. syna. Rozmawiałam z nim o tym, przeprosiłam. Nie wszyscy to potrafią. Niektórzy nie zdają sobie z tego sprawy, niektórzy uważają się za nieomylnych, inni myślą, że w ten sposób stracą autorytet. Można możyć powody. Bywają też rodzice głupi (też nie uważam się za gejzer mądrości). Ale czy głupota jest zawsze aktem naszej woli?

Każdy z nas pochodzi z jakiegoś domu. Każdy przeżył coś innego, różne wartości nam wpajano, stosowano inne metody wychowawcze. Dotyczy to też naszych rodziców. Oni też coś przeszli. Niektórzy powielają zachowania swoich rodziców, inni wręcz przeciwnie. Jednak każdy z nas wychowuje kolejne pokolenie wg własnego wzorca, niekoniecznie oczekiwanego przez dziecko. Kiedy to zrozumiałam, wybaczyłam rodzicom ich błędy, chociaż nigdy o tym nie rozmawialiśmy.

Z pewnością moje dzieciństwo do tej pory odbija mi się czkawką. Nieufność, niska samoocena, bardziej obserwowanie niż bycie z ludźmi. Ale wiem, że cokolwiek rodzice mi nie zrobili, nie chcieli mnie skrzywdzić. Bo żaden normalny człowiek nie krzywdzi z premedytacją własnego dziecka. A że nie umieli inaczej...?

Wiem, że kiedyś będę musiała zająć się swoją mamą. I zrobię to najlepiej jak potrafię. Ona pewnie też się starała...

[x]

... zajmiesz sie swoją matka ...
ja nie wiem co zrobię kiedy bedzie taka sytuacja, ze ona bedzie mnie potrzebowac, mojej pomocy ...

najprawdopodobniej bede zaduszac wyrzuty sumienia zapewniając jej możliwie spokojną starość ale bez mojego udziału ... bo to jest moja tragedia: wieczna walka miedzy tym co powinnam, co chcę, co czuję, czego potrzebuję ... zazwyczaj każda z tych ... sfer (?) woła o coś innego (E)

byćmoże potrzebuję jeszcze czasu ... może potrzeba dojrzec jeszcze trochę ... może z czasem jak ty - kiedy masz już dorosłe dzieci - bede w stanie z dystansu i obiektywnie ocenic sytuacje ...
mam nadzieje że tak bedzie (E)

Added after 5 minutes:

elola - powiedz mi ... czy udalo sie tobie nie skrzywdzic swoich dzieci?
ja wciaz sie boje że coś przegapie ... mój syn ma 6 lat ... wciaz mam wrazenie że czegos nie dostrzegam ... że przez moją opsesję wychowywania inaczej niż ja byłam - wychowuję inaczej ale może nie do końca lepiej ... (E)

powiem wam że brakuje mi jakiegoś wzoru ... autorytetu ...
kogoś kogo mogłabym zapytać i ufac w opinię tej osoby ...
nie mam autorytetów
to smutne :cry:

[elola]

Nie wiem czy krzywdziłam moje dzieci. W mojej ocenie tak, w ich - nie. Doszliśmy z nimi do wniosku, że byłam najlepszą matką jaką umiałam...

Wydaje mi się, że najważniejsza w procesie wychowania jest autentyczność. Myślę, że nie należy tłumić emocji, także tych złych. Ważna jest tylko forma, w jakiej je przekazujemy. Starałam się nie krytykować swoich chłopców, co najwyżej mogły mi się nie podobać ich czyny.

Dla mnie istotna była rozmowa - szczera, nastawiona na dojście do porozumienia, a nie postawienia na swoim.

Zawsze też byłam wobec synów lojalna. W domu mogłam opierniczyć ale na zewnątrz (także w szkole) stałam za nimi murem. Zdarzało się, że nie komentowałam niezręcznej sytuacji albo jeśli trzeba było - obracałam ją w żart.

I jeszcze jedno - nigdy nie poszliśmy spać pogniewani. Dzieciaki przed nocą zawsze miały tę pewność, że je kocham.

Aniu, każdy z nas wychowuje swoje dzieci inaczej. I nie ma na to gotowej recepty. Naprawdę popełniłam wiele błędów wychowując swoje dzieci. Jednak poczucie, że byli dla mnie najważniejsi zatarło chyba w ich pamięci to co złe. Czego Tobie i Twojemu synkowi także życzę.

[x]

Zawsze też byłam wobec synów lojalna. W domu mogłam opierniczyć ale na zewnątrz (także w szkole) stałam za nimi murem.

i tego brakowalo w mojej rodzinie
:cry:
to jeden z głównych powodów wojny ... brak lajalności

dzieki za zyczenia :-P

mój syn już śpi ... kurczak mały

[różyczka]

tak sobie czytam ten temat od dłuższego czasu już....mialam go ominąć,ale....
Moja mama też jest nadopiekuńcza w stosunku do mnie.Ale walczę z nią.Klocimy sie czasem ostro,ale ja wiem że muszę walczyć o siebie samą.
Teraz zlozylam wniosek o samodzielne mieszkanie.I zrobie wszystko żeby się usamodzielnić.
Moja mama wie że przesadza....wie,ale wciąż robi to samo.I to jest najgorsze....

[Daga]

Pinesko, ja też uważam, że należy próbować. Raz, drugi, trzeci. Tyle, żeby się nie zadręczać potem, żeby mieć świadomość, że się próbowało, że się NIE ZANIECHAŁO.

Ja też próbowałam. Przez blisko 15 lat. Przestałam, bo może czasami mam tendencje, żeby się umartwiać, ale na pewno nie jestem masochistką i nie będę już sama siebie krzywdzić. Życie kopie wystarczająco, nie muszę sobie jeszcze dokładać.

I myślę, że wszyscy próbowali. Nie wierzę, że wypowiadający się w tym wątku po prostu cicho siedzieli przez te lata, nic nie robiąc i nie próbując ułożyć sobie relacji z rodzicami. Tak się nie da, choćby dlatego, że przez długi czas z rodzicami się mieszka, więc siłą rzeczy robi się wszystko, żeby jakoś przeżyć, a więc i ułożyć sobie relacje. Jestem przekonana, że rezygnacja przychodzi dopiero po wszystkich próbach, a nie ot tak sobie, z niczego.

Nie warto się zadręczać, trzeba ŻYĆ. Nie zmusi się nikogo do miłości, czułości i wsparcia, jeśli ten ktoś akurat ma ochotę gnoić i krzywdzić.

Ja nie mam dużej rodziny. Właściwie z takich bliskich mi osób w rodzinie, mam tylko brata ciotecznego. Fizycznie nie może mi pomóc, ale każdy inny rodzaj wsparcia od niego dostaję. Mamy tak mocną więź bratersko-siostrzaną, że jedno za drugim poszłoby w ogień. Ani on, ani ja nie mieliśmy takich wzorców w rodzinie, ale to nam nie przeszkadzało. Każdemu życzę takiego brata i tak mocnej więzi.