21 odpowiedzi w tym temacie

[Maskotus]

Co powinna poczynić para zakochanych pragnąca mieć dziecko to wszyscy wiemy. Ale co w przypadku gdy jedno z rodziców jest osobą niepełnosprawną i jego choroba jest dziedziczna? Czy warto ryzykować? Czy warto poczynić taki krok wiedząc, że skazujemy takiego dzieciaczka na nie łatwe życie? A może w takim przypadku można a raczej trzeba myśleć tylko o podjęciu adopcji?

[marder]

Maskotku, na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Jest to na pewno kwestia indywidualna, i nie można tu generalizować. Mogę tylko powiedzieć, że jeśli istniało by duże pradopodobieństwo że moje dziecko odziedziczy po mnie padaczkę, to nie jestem pewien jaką decyzję bym podjął...

[marder]

Maskotku, zabiłeś mi niezłego ćwieka... :shock: Dotąd nie zastanawiałem się nad tym, po prostu nie brałem w ogóle pod uwagę możliwości posiadania syna lub córki. :oops:

[alojzik]

ja tylko słówko ...
Pytasz Marderku : Czy warto ryzykować? Czy warto poczynić taki krok wiedząc, że skazujemy takiego dzieciaczka na nie łatwe życie?
hm... a czy my mamy łatwe życie ? i czy mimo to nie jesteśmy na swój sposób szczęśliwi ?
Ja jestem na wózku i wiem że i z punktu siedzenia można przeżywać piękne chwile, można mieć rodzinę, pracę, poczucie własnej wartości jak również przeżywać smutki - ale to wszystko składa się na życie KAŻDEGO z nas.
Spójrzcie tak wszyscy na siebie i z ręką na sercu powiedzcie mi czy rzeczywiście jesteście tacy nieszczęśliwi ?
Jeżeli tak to najczęściej wynika to z naszego ustroju, bo: np. nie mamy pieniędzy, pracy ... itd - gdyby państwo zapewniło nam godziwe życie to nie sądzę aby nasze inwalidztwo było takie straszne.
Pytasz czy usuwać ...
gdy tak sobie pomyślę że mogłoby mnie nie być ... brrrr

Wiem jednak że są różne choroby, niesprawności dlatego nie sposób odpowiedzieć na Twoje pytanie jednoznacznie. Każdy z nas ma świadomość swojej choroby i decyzję należy podjąć indywidualnie - pomyśleć nad swoim życiem czy rzeczywiście da się żyć z naszymi dolegliwościami ?

Nie umiem pisać, wyrażać tego co czuję - zawsze wolałam rozmawiać ale mam nadzieję że zrozumiecie o co mi chodzi ....
Wiem jednak że nie oddałabym swojego życia za żadne inne mimo wszystko

[alojzik]

a może tylko ja wśród Was jestem taką szczęściarą że cenię sobie własne życie pomimo wszystko .... :?: :?: :?: :?: :?: :?: :?: :?: :?:

[rrybka]

Alojziku nasi chłopcy nie są nieszczęśliwi, ja też nie a podobnie jak Ty siedzę na wózeczku... lecz on nie oznacza dla mnie końca świata. Chociaż dzisiaj usłyszałam od lekarza, że choroba zabrała mi pogodną przyszłość. Dotychczas nie podchodziłam do siebie, ani do swojego schorzenia w ten sposób.... zaznaczam nie jestem nieszczęśliwa w tym odmienionym świecie, niemniej jednak jeszcze wiele muszę się nauczyć.
A teraz zasadniczy problem, który poruszył Maskot....

Czy warto ryzykować? Czy warto poczynić taki krok wiedząc, że skazujemy takiego dzieciaczka na nie łatwe życie?

Przyznaję w tej kwestii rację Marderkowi, to indywiualna sprawa każdego człowieka. Mam dwoje dzieci i moje schorzenie ma podłoże genetyczne... nie wiedziałam o tym wcześniej i muszę szczerze przyznać, iz gdybym to wiedziała nie wiem jaką decyzję bym podjęła, bo teraz nie czas i miejsce o tym mysleć. Alojziku rózne są schorzenia... wózek nie jest tym najgorszym co może spotkać naszego potomka. U mego syna ujawniła się ta wadliwa genetyka w obu nerkach... u mnie na rdzeniu kręgowym.... gdzie ujawni się u wnucząt i czy się ujawni tego nie wiem, ale bardzo się tego boję.
Maskot poruszył bardzo ważny problem, jednak myślę, że na forum tego się nie rozstrzygnie, to trzeba uczynić we własnym sercu i własnym sumieniu.
Przepraszam nie moge się rozpisywać, nie mam czasu dzisiaj..... baluję by poprawic humorek nadpsuty przez nadgorliwego doktorka :-P Zapewniam, iż wrócę z uśmiechem :-D :-D :-D :-D :-D :-D
POZDRAWIAM

[marder]

Drogi Alojziku, ja jestem szczęśliwy. :-D :-D Nie jestem jednak pewien, czy chciałbym skazywać swe dziecko na dożywotnie łykanie piguł, które pozwalają jako-tako funkcjonować... Nie będę tu jednak opisywał cieni i blasków mej egzystencji. Pewne dla mnie jest tylko jedno: jeśli kiedykolwiek będę rodzicem, będę je kochał i troszczył się o nie, niezależnie od faktu czy będzie pełnosprawne, czy też nie.
I jeszcze jedno: nigdzie nie wspomniałem o usuwaniu...

[alojzik]

Przepraszam Marderq - teraz dopiero zobaczyłam że nie mówiłeś o usuwaniu. W ostatnim zdaniu napisałeś o adopcji a ja w pośpiechu przeczytałam aborcji ..... sorki ... (cmok)

[marder]

Alojziku... O adopcji również nie pisałem. Post w którym jest to zdanie, jest dziełem naszego drogiego Maskotka
Pozdrawiam

[alojzik]

:oops: :oops: :oops: :oops: :cry:
obiecuję czytać uważniej .... to wszystko oczywiście dotyczy postu Maskotka :oops: :oops:

[Maskotus]

No tak Alojziku. Za szybko przeczytałaś i wyniknęła delikatna pomyłka. Nikt tu na pewno nie mówił o aborcji bo ta nie wchodzi (bynajmniej w moim mniemaniu) w grę.

[Maskotus]

No tak Alojziku. Za szybko przeczytałaś i wyniknęła delikatna pomyłka. Nikt tu na pewno nie mówił o aborcji bo ta nie wchodzi (bynajmniej w moim mniemaniu) w grę.

[sonia]

Maskot - chyba najlepiej zapoznać się z możlwiością wykonania badań http://darzycia.nowo...c.php?p=111#111
i postąpić zgodnie z własnym sumieniem i partnerki.
należy podkreślić, że istnieje zawsze ryzyko. Genetyka- to niestety ruletka dla nas wszystkich. Ale czy nie nudny byłby świat wyłącznie ze zdrowych?

[Maskotus]

Moja choroba jest chorobą dziedziczną. Z tego powodu właśnie nie planuje mieć swoich własnych dzieci. Mimo to nie czuje się z tym aż tak bardzo źle. Teraz gdy mam pełne prawo zastanawiać się, planować tą kwestię to wiem, że o wiele lepiej jest starać się o prawo do adopcji dziecka. Nie chciałbym aby moje dziecko przeżyło to co ja, łamiąc się w zasadzie codziennie w rękach swojej matki(mam wrodzoną łamliwość kości). Soniu dziękuję ci za te adresy. Nie uważam żeby były one mi potrzebne kiedykolwiek. Wiem, że jeśli by się zdarzyło, że dzieciaczek byłby w drodze, uznałbym to za coś naturalnego, coś co najwidoczniej stać się musiało. Uważam też, że adopcja jest dobrym rozwiązaniem dla ludzi którzy mają świadomość tego co ja. Nie dowiadywałem się dokładnie ale z tego co wiem małżeństwa „mieszane” nie mają tak łatwo z pokonaniem tych procedur i otrzymaniem zgody na podjęcie adopcji. A może ktoś z Was wie na ten temat coś więcej? (E)

[Maskotus]

Polsce jeszcze bardzo daleko do takiego stanu. My Polacy myślimy jeszcze bardzo stereotypowo. Może spowodowane jest to ogólnie strachem przed tym co powiedzą na to inni?
Np. niepełnosprawne dzieci, mieszkające w polskich domach dziecka mają praktyczne zerowe szanse na to że ktoś obdaruje je miłością. Jedyną szansą na znalezienie rodziny jest „zagranica” z w szczególności państwa skandynawskie. Qrcze troszkę wstyd....

[Maskotus]

Pierzulko wydaje mi się, że nie przegięłaś. To co napisałaś jest (niestety) smutną prawdą.
Nie wiem jak wy, ale ja oglądam sobie w poniedziałki wieczorkiem pewien serial dokumentalny pod tytułem "kochaj mnie". Za każdym razem troszeczkę na nim wzruszam. Tam dosyć dokładnie pokazane są nie tylko tragiczne losy dzieci ale też ich szczęście związane ze znalezieniem tzw. "rodziny zastępczej" Wiem, że są w tym kraju ludzie którzy wbrew ogólnej opinii potrafią takiemu dzieciakowi dać całą swoja miłość. Troszę gorzej jest jeśli chodzi o dzieci niepełnosprawne ale może i to się z czsem poprawi.
Jeśli chodzi o mnie, to wiem ze ja nie zawahałbym się zdecydować na adopcje i wiem, że potrafiłbym kochać to dziecko. Nie ważne kto jest biologicznym rodzicem, ważne kto kocha i uczy przekazując wartości na cale życie. Najważniejsza jest wieź emocjonalna bo jej nie złamią żadne złe siły tego świata. Kto kocha, prawdziwym i silnym uczuciem ten będzie kochał zawsze. Kto nie może mieć dzieci i waha się co do adopcji używając takich argumentów jak wymieniłaś Pierzusiu, nie jest człowiekiem na tyle dojrzałym i odpowiedzialnym na to by być rodzicem w ogóle.

Ciummmmm
Wow ale byczy hahaha