74 odpowiedzi w tym temacie

[Tomek 72]

Michalina jakim stereotypem? Przecież to fakt...chrzest przyjmujemy bez naszej zgody, komunię też. Bo przeciez jak nie ochrzcisz dziecka to grzech, a jak komuni nie będzie to wtyd.

Zupełnie się z tym zgadzam przecież jako niemowlęta nie jesteśmy świadomi czy nas chrzczą a takiej czy innej wierze , nie mamy na to wpływu  . Jest jeszcze jedna kwestia  , otóż w dużych miastach jest o wiele więcej ateistów . Tam ludzie prawie się nie znają i mało kogo obchodzi czy ktoś wierzy czy nie . O wiele gorzej jest w małych miejscowościach gdzie wszyscy się znają , tam ateizm po części jest ukrywany dzieci się chrzci dla tego aby nie być wytykanym palcami . Sam mieszkam w wiosce i wiem jak to wygląda .

[Lilith]

No troche tu Cie ponosi z tym rodzeniem sie bez zgody. Co innego wiara i wychowanie w wierze lub bez wiary a co innego czysty proces biologiczny, na skutek którego dochodzi do zapłodnienia i porodu.

A poza tym tak...rodzimy się bez naszej wiedzy. No chyba, że niektórzy wiedzą, że się rodzą.

 

Twu zgody...jeszcze lepiej...przeciez jest niemożliwe jest wyrazić zgody na to czy się  urodzimy czy nie...co to za przykład jest?

Użytkownik Lilith edytował ten post 29 październik 2013 - 19:30

[Janusz74]

To ja może opowiem o jednej z najgłupszych rzeczy jakie w życiu usłyszałem, akurat pasuje do tematu niepełnosprawności i niewiary. Jechałem sobie kiedyś (oj, było to już kilkanaście lat temu, ale pamiętam do dziś) do domu w towarzystwie ojca i dołączył do nas jakiś jego znajomy. Mocno nawiedzony ale w takim negatywnym sensie bo mówił głównie sloganami, mało w tym gadaniu było jego własnych słów i ani mi w głowie było wdawać się z nim w jakąkolwiek dyskusję, ale starałem się zachowywać kulturalnie ze względu na ojca. Im dłużej szliśmy tym bardziej miałem dość tej papki więc kiedy zatroskany spytał mnie w tym samym "sloganowym" stylu czy się modlę do pana naszego jedynego i tak dalej od razu wypaliłem (w tym samym) stylu że nie. Choćbym co wieczór krzyżem leżał to słowo daje że z czystej przekory tez bym mu wtedy powiedział że nie. 

Gość się zatrzymał, oczy mu się wielkie zrobiły i z trudem cedząc słowa przez swoje zaskoczenie wydukał : to jak to? To on cie tak ukarał a ty dalej w niego ni wierzysz?

Bezcenne, powiadam wam.

[karollina78]

Marta schodzimy z tematu...

Bo jeśli pójdziemy tym tokiem rozumowania, to można powiedzieć, że rodzimy się bez naszej zgody...

nie w takiej a innej rodzinie...itp.

Odpowiedziałam Karolinie, że ludzie dorośli będący wychowani nie w wierze, nie w tradycji chrześcjańskiej,

stają się wierzącymi.

Przypominam temat wątku

Właśnie jak sama piszesz LUDZIE DOROŚLI, bo jak są malutkimi ludźmi nie mają wiele do gadania bo decydują za nich bliscy.

[Piotr M]

A poza tym tak...rodzimy się bez naszej wiedzy. No chyba, że niektórzy wiedzą, że się rodzą.

 

Wiem ze off topic Znasz osoby które wiedziały że się rodzą ?. To znaczy pamiętają własne narodziny?? jestem zdziwiony delikatnie mówiąc

[karollina78]

Wiem ze off topic Znasz osoby które wiedziały że się rodzą ?. To znaczy pamiętają własne narodziny?? jestem zdziwiony delikatnie mówiąc

Szczerze to ja też jestem zdziwiona,że nie załapałeś ironii

[majjkka]

Poświęciłam się przeczytałam temat. w zasadzie nie zabieram głosu w jałowych dyskusjach, bo co za różnica kto w co wierzy. Ważne jakim jest człowiekiem. Czy wiara, lub niewiara czyni nas lepszymi - nie!!! Mamy niechlubne przykłady wśród różnych warstw społecznych - pedofilia, oszustwa, korupcja... itd.
Już wracam do tematu - segregowanie ludzi na ON i OS i doszukiwanie się związku z relacjami religijnymi, seksualnymi, czy innymi jest nieporozumieniem. Tak On jak OS jest jednostką indywidualną.

Podnosiliście tu sprawę sakramentów, które przyjmowane są za sprawą rodziców. No... przepraszam, ale jako rodzic, czego mam dziecko uczyć.. To oczywiste,że ja decyduję co ono ma jeść, gdzie spać i również wyznaczam mu drogą, która ma kroczyć. I to ja pokazuję mu świat i decyduję do jakiego kościoła moje dziecko pójdzie. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jak dorośnie pójdzie swoją drogą i wybierze co będzie uważał dla siebie najważniejsze.
Poza tym bardzo mnie boli segregacja na ON i Os i doszukiwanie się sensacji. jeśli jesteś On to inaczej kochasz, inaczej wierzysz i nie wiadomo jak s...sz??
Poza tym z wiarą łączy się wiele spraw czysto przyziemnych np. zgon. Jeśli w nic nie wierzymy, to dlaczego cmentarze kwitną?? Przecież celebrujemy święto zmarłych i nie tylko w tym dniu chodzimy odwiedzić miejsce spoczynku naszych bliskich. Może z tym Bogiem nie jest do końca tak jak wyobrażaliśmy sobie Go w dzieciństwie. Może tą siłą, która nas chroni są właśnie ONI, nasi bliscy??? Tego nikt nie wie
Pozdrawiam i mam nadzieję, że mnie nie pogryziecie hahahaha.

[karollina78]

Poświęciłam się przeczytałam temat. w zasadzie nie zabieram głosu w jałowych dyskusjach, bo co za różnica kto w co wierzy. Ważne jakim jest człowiekiem. Czy wiara, lub niewiara czyni nas lepszymi - nie!!! Mamy niechlubne przykłady wśród różnych warstw społecznych - pedofilia, oszustwa, korupcja... itd.
Już wracam do tematu - segregowanie ludzi na ON i OS i doszukiwanie się związku z relacjami religijnymi, seksualnymi, czy innymi jest nieporozumieniem. Tak On jak OS jest jednostką indywidualną.

Podnosiliście tu sprawę sakramentów, które przyjmowane są za sprawą rodziców. No... przepraszam, ale jako rodzic, czego mam dziecko uczyć.. To oczywiste,że ja decyduję co ono ma jeść, gdzie spać i również wyznaczam mu drogą, która ma kroczyć. I to ja pokazuję mu świat i decyduję do jakiego kościoła moje dziecko pójdzie. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że jak dorośnie pójdzie swoją drogą i wybierze co będzie uważał dla siebie najważniejsze.
Poza tym bardzo mnie boli segregacja na ON i Os i doszukiwanie się sensacji. jeśli jesteś On to inaczej kochasz, inaczej wierzysz i nie wiadomo jak s...sz??
Poza tym z wiarą łączy się wiele spraw czysto przyziemnych np. zgon. Jeśli w nic nie wierzymy, to dlaczego cmentarze kwitną?? Przecież celebrujemy święto zmarłych i nie tylko w tym dniu chodzimy odwiedzić miejsce spoczynku naszych bliskich. Może z tym Bogiem nie jest do końca tak jak wyobrażaliśmy sobie Go w dzieciństwie. Może tą siłą, która nas chroni są właśnie ONI, nasi bliscy??? Tego nikt nie wie
Pozdrawiam i mam nadzieję, że mnie nie pogryziecie hahahaha.

Nadzieja nigdy nie gaśnie-więc może nie pogryziemy    Odnośnie wiary-bo TYLKO o wierzę i co za tym idzie w tym wątku mówimy, oczywiście,że ON reagują inaczej niż OP bo jestem po wypadku i właśnie przez to,że stałam się ON moja wiara jest słaba   a odnośnie cmentarzy i święta zmarłych, moja droga może parę %  NA PRAWDĘ wierzy w to święto i je czci ale reszta ludzi robi wszystko na pokaz! znaczy niech inni patrzą ile mam kasy i jaki wieniec kupiłam albo jaki nagrobek sprawiłam a poza tym jest to świetna okazja by spotkać się z dawno nie widzianą rodziną.

Użytkownik karollina78 edytował ten post 31 październik 2013 - 09:30

[misshihi]

Jeśli chodzi o groby bliskich, to nie wiem, czy ma to coś wspólnego z wiarą i religią, czy raczej chodzi o namiastke kontaktu z osobami, do których sie tęskni. Pomijam oczywiście to, ze faktycznie wiele osób robi to na pokaz, cały rok nie interesuję się nawet stanem technicznym grobu, a w Swięto Zmarłych odstawia cyrk z wieńcami za ciężkie pieniądze, które są tak potrzebne zmarłemu, jak...umarłemu kadzidło . O grób powinno się dbać na tej samej zasadzie, jak dba się o domek na działce czy samochód, bo zmarłemu to nie jest potrzebne, tylko żywym. Jeśli ktoś jest wierzący, to powinien zdawać sobie sprawę z tego, że w grobie nie ma jego bliskiej osoby, a tylko jej szczątki - jeśli wierzy w istnienie nieśmiertelnej duszy, to wierzy też, ze ta dusza jest gdzieś tam u Boga. Jeśli jest niewierzący, to nie wierzy równiez w duszę, więc tym bardziej zdaje sobie sprawę z tego, że grób jest tylko miejscem składowania ciała i niczym więcej. Ja dojrzewam do tego, aby przepisać moje ciało dla jakiejś Akademi Medycznej - przynajmniej studenci będą mieli duuużo materiału do badań, a bliscy nie będą czuli się w obowiązku latać na mój grób kiedy np. leje czy wieje, ale wypadałoby pojechać, bo jest święto.

A zeby nie było, ze tak całkiem nie na temat , to uważam, ze niepełnosprawność czy sprawność nie mają nic do wiary, no, może poza nielicznymi wyjątkami, które tylko potwierdzają regułę.

[Piotr M]

Szczerze to ja też jestem zdziwiona,że nie załapałeś ironii

Chyba jestem przemęczony

[cv25]

Misshihi – jesteś taka pewna, że Twoi bliscy nie będą chcieli Cię wspominać po śmierci? Oddanie ciała nauce czy narządów do transplantacji, to może być piękny gest, ale nie jest on równoznaczny z brakiem grobu. Bliscy osoby zmarłej często potrzebują takiego miejsca, do którego mogą przyjść i powspominać, zapalić znicz czy pomodlić się, oczywiście jeśli ktoś jest wierzący, ja na przykład jestem. Majjkka ma dużo racji w swoim poście, oczywiście, że to rodzice decydują, jak wychowują swoje dziecko, oni w pierwszej kolejności decydują o wierze bądź niewierze swojej pociechy, czasem to się zmienia w ciągu życia, czasem nie. Jestem niepełnosprawna od urodzenia, ale nie łączę mojej wiary, i nigdy nie łączyłam , z moją niepełnosprawnością. Nigdy też nie czułam się do wiary zmuszana. Dzięki temu, że od dziecka jestem wierząca, sama wiem, jak ten "proces dojrzewał" we mnie wiele lat, bo inna jest wiara dziecka, a inna osoby dorosłej.

 

Czytałam książkę "Bez rąk bez nóg, bez ograniczeń" historia mężczyzny,który cierpi na fokomelie-brak kończyn. Opisuje on, jak sobie radzi i bardzo pomaga mu wiara w Boga,uważa on,że ma misje czyli pokazuje ludziom,że z niepełnosprawnością da się żyć, i wszystko byłoby cacy, ale ja jestem poirytowana,doszłam do 50str i książka wylądowała w szafie,dlaczego już mówię,koleś jest tak nawiedzony,że bałam się,że zaraz przeczytam tam,że on jest nowym wcieleniem Jezusa   Reasumując wg tej książki wszyscy ON są "Bogami" bo pokutują za innych,komedia normalnie  

Wracając do tematu połowa ON szczególnie "ciągnie do Boga" bo im tak łatwiej, a połowa ON odchodzi od Boga właśnie dlatego,że jest się ON.

 

Również czytałam tę książkę,  ale w  całości, i  choć niektóre rzeczy mnie w niej zaskoczyły, a nawet bardzo zdziwiły, mimo że jestem wierzącą, nie uważam jednak, że autor jest nawiedzony, albo że uważa się  za nowe wcielenie Jezusa, wręcz przeciwnie, a już na pewno nie było intencją autora pokazanie niepełnosprawnych jako "tych lepszych" , bo pokutują za innych.

Użytkownik cv25 edytował ten post 31 październik 2013 - 15:55

[misshihi]

cv25  Nie mówię, ze moi bliscy nie będą chcieli mnie wspominać, tylko że nie zależy mi, aby latali na mój grób. Zresztą po oddaniu ciała nauce, po 5-ciu latch zbierają to, co da sie zebrać i organizują uroczysty pogrzeb na swój koszt. Jaka oszczędność, prawda? A wtedy jak ktoś będzie miał życzenie odwiedzić moje gnijące zwłoki (bo przecież nie mnie!), to proszę bardzo, mnie to nie będzie już ani ziębić, ani grzać.

[majjkka]

Misshihi - mówisz pięknie, ale w relacji TY i Ci którzy pozostaną po Tobie. A co jeśli Ty pogrzebałabyś osobę najbliższą, najbardziej kochaną??? Tez nie chodziłabyś na grób?? Na cmentarzu, na który chodzę jest grób dziecka. Pomnik gigant, pięknie utrzymany, gołym okiem widać status materialny rodziny. Myślisz, że oni wystawili ten grobowiec, żeby ludzie widzieli ich majątek??? nie!!! Tam pochowali swoją największą miłość, swoje nadzieje, swoje marzenia...
Bardzo krytycznie wypowiadasz się o ludziach i ich słabościach. Mnie guzik obchodzi co kto myśli, kupując kwiat myślę tylko o tym, by był najpiękniejszy, bo to dla osoby którą kochałam i kocham.. mimo, że jej już nie ma.. ale miłość pozostała.. To nie na temat??? A czym byłaby wiara, gdyby nie było śmierci i życia po...

[misshihi]

Majjkka, trafiłaś przysłowiową kulą w płot, niestety. Wśród zmarłych jest moja Mama, Mąż, Syn...(Nie wspominam o Babci i Jej Rodzeństwie, bo to z racji wieku naturalne.) I co? Ano nic, nie chodzę... To znaczy chodzę, ale tak rzadko, że to sie nie liczy, głównie wtedy, gdy ktoś chce, abym go zaprowadziła, bo sam nie trafi...Nie mam takiej potrzeby w sercu, bo  w sercu mam swoich Zmarłych. 

A życie po śmierci czy istnieje? A skąd mamy wiedzieć? Jesli istnieje, to musimy jeszcze ciut poczekać na te wiedzę, jeśli nie istnieje, to nigdy jej nie osiągniemy. I to bez względu na to, czy jesteśmy wierzący, czy nie...

Jeśli zaś chodzi o wspaniały (i kosztowny) grobowiec dla dziecka, to, gdyby mnie było na taki stać, pewnie wolałabym przeznaczyć te pieniądze na stworzenie jakiejś najskromniejszej nawet fundacji pomocy dzieciom które żyją, ale mogą np. rozchorować się z niedożywienia. I wtedy nazwać tę fundację imieniem swojego dziecka. Czy nie byłby to piękniejszy pomnik?

[__ANIOLEK__]

Nagromadziło mi się kilka myśli i spostrzeżeń, może dlatego, że tak wiele zostało tu napisane. Można wiele stawiać pomników za życia i po śmierci. Warto też decydować o tym, jak ma wyglądać nasza ostatnia droga. W tym momencie rozumiem Ewę z decyzją o oddaniu swojego ciała po śmierci do Akademi Medycznej. Bywa, że jeszcze inni po śmierci chcą oddać swoje organy. Sama noszę taką deklarację w swoich dokumentach, a moi bliscy o tym wiedzą. Za nim cokolwiek stanie się prochem to niech inni mają z tego użytek.

 

Kiedyś (dość dawno) chowano "wisielców" (potoczna nazwa), jak skrajnie niewidzących pod płotem. Zapominając o tym, że to też człowiek. Niestety niektórych rzeczy nie można już zmienić, one już się stały. Dziś stawia się coraz większe, monumentalne pomniki/grobowce, ale czy to ma być miarą miłości?! Z całym szacunkiem po utracie dziecka i każdego innego członka rodziny, ale czy skromna mogiła nie może mieć swoją symbolikę i zastąpić, coś wielkiego?! Chodząc na cmentarz zdarza mi się słyszeć: "o ten grób, jakiś skromny, bez krzyża, pewnie niewierzący, albo innej wiary"."A ta Nasza Jadzia to swojemu mężowi odwaliła grobowiec. Piękne ma litery na tablicy muszę podpatrzeć i zrobić takie same". Dwa inne przypadki, ale jakże częste. Totalne plotkarstwo i wyścig, kto ma lepiej, co zrobione, jakby to było w tym wszystkim najważniejsze. Dlatego pomniki coraz mniej dla mnie znaczą, patrząc również na to, jak w zastraszającym tempie wycinają lasy, bo brak po prostu miejsca dla innych. W swój ból, tęsknotę, żal, stratę i płomień pamięci najbardziej oddanie nosimy w sobie, w swoim sercu. W tym sensie jest to najpiękniejszy pomnik za naszego życia, jaki można ofiarować ukochanej osobie, którą właśnie straciliśmy. Zimne marmury tego nie zastąpią, ani inne piękne kamienie, ale to moje skromne zdanie, a ktoś jeszcze będzie miał inne. W każdym razie wszyscy umrzemy, wierzący, czy niewierzący, ale tylko pamięć INNYCH ocali nas od zapomnienia.

Użytkownik __ANIOŁEK__ edytował ten post 01 listopad 2013 - 10:24

[cv25]

Kuba – ale czy jedno wyklucza drugie? Chowając kogoś zamykamy pewien etap życia,w którym pomaga pogrzeb i miejsce, do którego można przyjść, pomodlić się,powspominać i zapalić znicz, to takie miejsce pamięci, (oczywiście, każdy do tego różnie pochodzi, bo wiele jest światopoglądów) ale to wcale nie oznacza, że osoba przeżywająca żałobę potrzebuje samotności, bo przede wszystkim, potrzebuje wparcia najbliższych i całego otoczenia. Tu chyba zgodzimy się wszyscy, prawda?