81 odpowiedzi w tym temacie

[tomek79]

Ciekaw jestem ilu z Was udało się kiedyś zalegalizować związek, założyć rodzinę a przede wszystkim mieszkać na swoim przynajmniej parę lat. Poznałem wielu ON i przeważnie mieszkają z rodzicami, dlatego, że nikt ich nie chce, a gdy nawet już kogoś znajdą to rodziny robią wszystko, aby była to jak najbardziej luźna znajomość, czyli polegająca na wiecznym odwiedzaniu siebie i to wszystko. Mało którzy rodzice mający dorosłe lecz niepełnosprawne dziecko, pozwalają aby jego partner (-ka) również niepełnosprawny zamieszkał pod ich dachem. Powodów jest mnóstwo, najczęściej mówi się "tyle nas mieszka w tym domu to gdzie ty masz zamiar jego (-ją) ulokować!?". Prawda natomiast jest taka, że podobnie jak rodzicom zdrowej osoby trudno jest zaakceptować osobę chorą u jej boku, tak również rodzicom osoby chorej drugiego inwalidę w domu. Nawet gdy są oni w miarę sprawni i decydują się pójść na swoje, to i tak rodzina stara im się to wyperswadować chociażby "macie oby dwoje najniższe renty to jak dacie sobie radę". Oczywiście z założenia rodzina osoby ON bardzo chce, aby nie była ona sama i przeważnie cieszy się gdy znajdzie bratnią duszę, gorzej jednak gdy tych dwoje chce się wreszcie zupełnie usamodzielnić.

[grubby77]

A w Szwecji on jest po ciezkim mpd, zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...Tam nikogo to nie dziwi!!

[Sanella]

A w Szwecji on jest po ciezkim mpd, zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...Tam nikogo to nie dziwi!!

Ja mysle ze grubby77 chcial wlasnie przez to powiedziec ze " tam nikogo to nie dziwi " ze ON wyfruwaja z gniazdka , dlatego ze moze tam jest to normalne ,bo ON majac swoich asystentow moga sobie na to pozwolic , na co my niestety w naszym kraju nie mozemy sobie pozwolic i jestesmy zdani na pomoc rodzicow i pozostanie w rodzinnym gniazdku dopoki oni zyja ,choc wcale nie musi tak byc .

[bini6]

A w Szwecji on jest po ciezkim mpd, zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...Tam nikogo to nie dziwi!!

Ja mysle ze grubby77 chcial wlasnie przez to powiedziec ze " tam nikogo to nie dziwi " ze ON wyfruwaja z gniazdka , dlatego ze moze tam jest to normalne ,bo ON majac swoich asystentow moga sobie na to pozwolic , na co my niestety w naszym kraju nie mozemy sobie pozwolic i jestesmy zdani na pomoc rodzicow i pozostanie w rodzinnym gniazdku dopoki oni zyja ,choc wcale nie musi tak byc .

Przede wszystkim nas na to nie stac zeby miec wlasne lokum

[grubby77]

Dzieki Sanella i Bini6, a gdyby wszystkie ON poszły do DPS-ów to panstwo zbankrutowaloby, bo koszt utrzymania w/w DPS to ponad 3 tys/mies.
Rzeczywiscie u nas ON nie ma szans na wlasna kawalerke,a utrzymanie jej z renty soc. graniczy z cudem!

[don't_believe_me]

A kogo dziś stać na własne lokum?
Mamy często problemy związane z architekturą budynków, te przystosowane kosztują więcej - wiem coś o tym, bo i poszukujemy z chłopakiem właśnie dostosowanego i w miarę taniego mieszkania (kawalerki) do wynajęcia, chcemy się wyprowadzić z akademika, gdzie mieszkamy razem (ja na wózku).

Nie widzę innego problemu
A rodziców już tak nie obwiniajmy... Każdy kowalem własnego losu, a tak jak autor wątku wspomniał, to często sami niepełnosprawni boją się usamodzielnić i zaspokajają swoje potrzeby bezpiecznymi i wiecznymi randkami.

Cóż, jak się nie zaryzykuje i 4 liter nie ruszy, to się jest dupą wołową już do końca życia, przekonaną że biedny niepełnosprawny zdany już jest na ten przykry los.

[Zaki]

Witam wszystkich!
Nie zawsze jest tak łatwo zostawić wszystko i miec to wszystko w d... Mnie (mpd) i moja siostrę od 20 lat mama wychowuje sama (tata zginą w wypadku). Siostra jest odemnie 6 lat starsza ma już dawno własną rodzinę. Mieszka na tej samej posesji, ale po którejś kłótni mamy ze szwagrem, siostra w tej chwili ma zakazane przychodzenie do nas. Mieszkamy 30 km pod Warszawą. Ja od 3 miesięcy pracuje w Wawie do domu przyjeżdżam na 18 potem codziennie po 2-3 godziny dziennie udzielam korepetycji. Mojej mamie taki układ odpowiada, bo przynoszę pieniążki do domu, przy okazji może kontrolować moja obecność w domu. Ile razy się zdarzało, że przestawiłem sobie lekcje nie informując mamy o tym, to od razu miałem telefon "dlaczego nie ma mnie w domu".
Rozumiem jej podejście. Poświeciła się i nie wyszła po raz kolejny za maż, bo uważała, że kolejny (obcy) facet może nas dzieciaków skrzywdzić. Teraz oczekuje, że się odwdzięczę, bo inaczej będę uznany za wyrodnego syna. Jak się zapytałem, czy nie wierzy że mogę sobie jakoś ułożyć życie, to stwierdziła, że tak i może trafi jej się porządna synowa i będzie się nią opiekować, a ja będę zarabiał pieniążki. Ciekawa perspektywa dla ewentualnej żony:)
Widzicie, że różne osoby mają różne problemy i nie chodzi tylko o to, że ktoś jest dupa wołowa i nie radzi sobie w życiu osobistym.

[Mrozon]

Mam szczerą,naprawdę szczerą nadzieje, że autor tematu się myli i to zasadniczo. Jakoś nie chcę mi się wierzyć, że ON to takie biedne ptaszki co to nigdy z gniazdka nie wylecą. Ja widzę to tak potrzeba autonomii jest normalna, a u nas powinna być jeszcze silniejsza niż normalnie. Bo co to za frajda całe życie pod kloszem rodzica. Jakąś formę niezależności trzeba sobie wypracować. Wydaje mi się, że trzeba również czasem twardo stawiać swoje racje jak rodzic nauczy się, że nasze zdanie nie zawsze jest takie samo jak jego będzie nam później łatwiej zacząć dyskusje o samodzielnej egzystencji.

Moim zdaniem każdy ON powinien jeśli tylko ma taką możliwość choćby tymczasową i krótką zaznać pełnej samodzielności bez czujnego oka rodzicieli to kompletnie zmienia perspektywę. Życie na własną odpowiedzialność bez "klosza" lekkie nie jest, ale jest w tym coś takiego, że jak raz spróbujesz nie chcesz przestać i dostajesz kopa do działania.

[grubby77]

Kiedys trzeba odciac pepowine, choć wiadomo,iż ON jest trudniej i mogą nie chcieć jej przecinać, więc choć niech spróbują ją przegryź by nie żyć pod kloszem!!!

[Marta S]

to nie jest tak , że osoby niepełnosprawne nie chcą i że tylko niepełnosprawni mieszkają do końca życia z rodzicami. Zobaczcie ile zdrowych osób też mieszka z rodzicami, teściami itp. czasy są trudne. Znam przypadki że rodzice pozwolili się wyprowadzić , umożliwili niepełnosprawnym wyprowadzkę z domu ale płacą jego rachunki . dla mnie to tez nie jest samodzielność.

Główną barierą przede wszystkim są pieniądze bo nawet osoba pracująca za 1000 z hakiem na stancji byłoby trudno, a o rencie socjalnej nie mówię
Gdybym miała kasę to by mnie nie obchodziło, czy ludzie dziwią się czy nie. Wszystko co nietypowe jest dziwne. przyzwyczaili by się.

[grubby77]

Wszystko co nietypowe jest dziwne.
Oryginalne, a moja znajoma mawia iz kazde zboczenie jest oryginalnoscia!!

[kaska_zaborze]

Temat się rozwinął ale ja odniosę się tylko do kilku postów.Pytanie brzmi Dlaczego O.N. są przy rodzicach.
Całkowicie sie zgadzam z postem Tabletiereza, a juz tu
[quote name='Tabletierez]I prawidłowo robią. Odchowanie dziecka ( jak mniemam) to spora' date=' przewlekła mordęga. Co dopiero mówić o potomku z drastyczną niepełnosprawnością, nad którym to rodzic sprawuje opiekę dożywotnią, tj. do końca życia swojego lub jego Angel. Mnie taka perspektywa przeraża i nie sądzę bym był w tej trwodze osamotniony. Wyobrazić sobie, że ktoś całkowicie od ciebie zależny chce sprowadzić do domu osobę podobnie nieporadną i zrzucić to mniej lub bardziej na twoje barki, a jeszcze nie daj bóg spłodzić dziecko... W ogóle nie dziwię się[/quote']
...ma całkowitą racje. Sama jestem w podobnej sytuacji jak ta opisana.Czy chce być sama? Nie. A żeby nie być samą musiało by to pewnie wyglądać tak jak opisał to Tabletierez Czy mi to pasuje?Nie. Więc chyba wolę być sama,cena stopnia niepełnosprawności.
[quote name='grubby77]A w Szwecji on jest po ciezkim mpd' date=' zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...[/quote']
grubby77 i myślisz że to odpowiedzialne kiedy dwoje dorosłych ludzi,tak chorych osób ma córkę na dodatek z miastenią??.Po pierwsze, żyjemy w Polsce a nie w Szwecji o której wciąż piszesz,a po drugie ok mają asystenta i co? Jak poszli się kochać to asystent pomagał im się z boku na bok odwrócić? (przepraszam wrażliwszych) no bo jeszcze rozumiem pomoc w praniu,prasowaniu itp. ale posiadanie dziecka w ich sytuacji to nieodpowiedzialność.
[quote name='Mrozon]Mam szczerą' date='naprawdę szczerą nadzieje, że autor tematu się myli i to zasadniczo[/quote']
Obawiam się że się nie myli, w to wchodzi wszystko od finasów po strach o samego siebie.
[quote=Mrozon]...potrzeba autonomii jest normalna.[/quote]
Dokładnie,tylko teraz pytanie Czy mamy na tyle siły aby ją sobie wywalczyć...
Trzeba tez powiedzieć, że czasami jest tak jak napisał Zaki, że to rodzice "wieszają się na dziecku" bo ma rentę np i nie pozwalają na żaden ruch.(bez obrazy Zaki.)

[Paulla]

[quote='kaska_zaborze' pid='158527' dateline='1293554845']

[quote name='grubby77]A w Szwecji on jest po ciezkim mpd' date=' zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...[/quote']
grubby77 i myślisz że to odpowiedzialne kiedy dwoje dorosłych ludzi,tak chorych osób ma córkę na dodatek z miastenią??.Po pierwsze, żyjemy w Polsce a nie w Szwecji o której wciąż piszesz,a po drugie ok mają asystenta i co? Jak poszli się kochać to asystent pomagał im się z boku na bok odwrócić? (przepraszam wrażliwszych) no bo jeszcze rozumiem pomoc w praniu,prasowaniu itp. ale posiadanie dziecka w ich sytuacji to nieodpowiedzialność.
[/quote]
Zgadzam się z @kaska_zaborze w100%. Co z tego, że mają dziecko w Szwecji? A widziałeś w jakim rodzice są stanie?
Może ledwo zipią i w dodatku świadomie skazują dziecko na kalectwo.
To zupełny brak odpowiedzialności.

Co do wyfruwania ON z gniazda to w moim przypadku kiedyś to na bank nastąpi, ale najpierw mam inne plany. Studia, praca itd. Być może będzie to w wieku 40 lat lecz osobiście nie ma to dla mnie znaczenia.

[Sanella]

[quote='Paulla' pid='158530' dateline='1293559211']
[quote='kaska_zaborze' pid='158527' dateline='1293554845']

[quote name='grubby77]A w Szwecji on jest po ciezkim mpd' date=' zona jego z miastenia i pod respiratorem i majac asystentów zamieszkuja razem- sami i dorobili sie coreczki - niestety z przypadłoscia matki...[/quote']
grubby77 i myślisz że to odpowiedzialne kiedy dwoje dorosłych ludzi,tak chorych osób ma córkę na dodatek z miastenią??.Po pierwsze, żyjemy w Polsce a nie w Szwecji o której wciąż piszesz,a po drugie ok mają asystenta i co? Jak poszli się kochać to asystent pomagał im się z boku na bok odwrócić? (przepraszam wrażliwszych) no bo jeszcze rozumiem pomoc w praniu,prasowaniu itp. ale posiadanie dziecka w ich sytuacji to nieodpowiedzialność.
[/quote]
Zgadzam się z @kaska_zaborze w100%. Co z tego, że mają dziecko w Szwecji? A widziałeś w jakim rodzice są stanie?
Może ledwo zipią i w dodatku świadomie skazują dziecko na kalectwo.
To zupełny brak odpowiedzialności.

Co do wyfruwania ON z gniazda to w moim przypadku kiedyś to na bank nastąpi, ale najpierw mam inne plany. Studia, praca itd. Być może będzie to w wieku 40 lat lecz osobiście nie ma to dla mnie znaczenia.
[/quote]


Tu tez sie zgodze ze decydujac sie na dziecko w sytuacji gdy matka jest skazana na respirator postapili nieodpowiedzialnie i troche egoistycznie skazujac dziecko na taki sam los wprzyszlosci czyli uzaleznienie od respiratora ,jesli juz nie wymaga tego respiratora od urodzenia .

[grubby77]

Lekarze matce mowili o wysokim prawdopodobienstwie kalectwa przyszłego dziecka, a ci postapili bardzo nieodpowiedzialnie, jak otrzymali mieszkanie i... Tam nikt niczego nie moze zabronic ON a panstwo jest b. opiekuncze!!

[Marta S]

to że osoba niepełnosprawna mieszka z rodzicami nie oznacza brak niezależności. można sobie autonomię wypracować. wychodzę i wracam kiedy i z kim chcę, mówię że idę ale nie pytam się czy mogę. w tym wieku już nie muszę, meble, tv do pokoju kupuję jakie chce, ubrania tez, jedzenie też więc uważam że tą autonomię mam

[Paulla]

to że osoba niepełnosprawna mieszka z rodzicami nie oznacza brak niezależności. można sobie autonomię wypracować. wychodzę i wracam kiedy i z kim chcę, mówię że idę ale nie pytam się czy mogę. w tym wieku już nie muszę, meble, tv do pokoju kupuję jakie chce, ubrania tez, jedzenie też więc uważam że tą autonomię mam

U mnie jest tak samo.

[shy_89]

Ja chyba jednak muszę troszkę zgodzić się z autorem tematu. Sama mam już 21 lat, od 3 lat studiuję, prowadzę samochód, jednak nadal mieszkam z rodzicami. Całe moje dzieciństwo to nauczanie indywidualne, czyli kontakt z rówieśnikami miałam zerowy. Mieszkam w małym mieście, gdzie każdorazowe wyjście na ulicę (poruszam się o kulach, na dalsze dystanse pozostaje mi wózek), spotyka się wręcz ze śmiechem, czy wyzwiskami. Nie miałam jeszcze nigdy przyjaciółki, o bliższym przyjacielu nie wspomnę. (A jestem normalnie wyglądającą dziewczyną!) Bo gdzie niby miałabym go poznać? W domu? Myślałam, że jak pójdę na studia, coś może się zmieni - o, jakże byłam naiwna! Podczas, gdy wszyscy stojąw grupie, śmieją się, ja stoję z boku ... Nikt nie chce ze mną rozmawiać, nawet chłopak, z którym mam realizować pewien projekt w ramach zajęć, nie mówi mi "cześć". Wszystko robię za niego, a przed wykładowcą muszę tłumaczyć się, że nie zdążyłam (bo oczywiście on czegoś nie zrobił). Wiarę w ludzi ocalają jeszcze tylko wykładowcy - przemili ludzie, zawsze chętnie pogadają ("Co u Pani słychać, jak Pani sobie radzi"?). Jednak jak wiadomo, to nie wszystko ... Każdy chciałby mieć kogoś bliskiego, jednak chyba dla wielu z nas nie jest to (i nigdy niestety nie będzie) możliwe.

Przepraszam za swój przy długi dosyć wywód, ale do czego zmierzam - chyba jednak autor ma rację - zawsze mnie to zastanawiało, i w końcu także doszłam do tego wniosku - kto zechciałby osobę niepełnosprawną za towarzyszkę/towarzysza życia, jeśli wokół tyle ślicznych, zdrowych dziewczyn/przystojnych, pełnosprawnych chłopaków ... Smutne to, ale prawdziwe