63 odpowiedzi w tym temacie

[dzidzia1985]

Npisalas że choruje na depresję a to według światowej organizacji zdrowia jest chorobą psychiczną.Pozdrawiam

[xyz]

michalino... z wielką ciekawością to przeczytałam i przeanalizowałam... :|

dziekuje za wszelkie rady w tym temacie.

[Iris.71]

Dziewczyno, uciekaj z tego związku jak najszybciej. Chłopak stosuje wobec Ciebie szantaż emocjonalny. Czas tutaj niczego nie zmieni, a może być jeszcze gorzej, bo On pociągnie cię za sobą. Twoje poczucie winy będzie co raz większe, zgasi w Tobie całą radość życia. Rozumiem że go kochasz, zależy Ci na nim a wiedza o jego depresji wywołuje w Tobie uczucie współczucia. Jednak od współczucia do litości jeden krok i pewnego dnia stwierdzisz, że nic prócz tego nie czujesz. Zastanów się też, czy jesteś w stanie całe życie borykać się z jego nastrojami? Tu na portalu wielu ludzi borykało się w dzieciństwie i młodości z ciężkimi sytuacjami ze strony zdrowych rówieśników a jednak wyrośli na silnych ludzi. Kochana jak mówiła moja babcia " tego kwiatu to pół światu" i " każda potwora znajdzie swego amatora" ( bez urazy) Głowa do góry.

[xyz]

ucieklam...
poznałam kogos jakis czas temu i dobrze nam sie rozmawia... nie wiem tylko co dalej...

a co do M... caly czas mam takie pchniecie by zostac jego kolezanka... zeby nie był sam... Ale nie wiem czy to dobry pomysł...

[andrajer]

Kurcze, jakbym czytał o własnym życiu. Porażające! Tylko w moim przypadku ona cierpi na depresję, a ja jestem niepełnosprawny ruchowo i to w dosyć poważnym stopniu. I na razie nie zerwaliśmy ze sobą, chociaż czuję, że jest już blisko? A może będę twardszy od licorice i się tak łatwo nie poddam? Co o tym sądzicie?

[xyz]

andrajer to nie jjest kwestia tego kto jest twardszy... ja byłam twarda rok... ciage mnie odpycha i nie wiem czy mnie kocha czy nie kocha... wierz mi z czasem to przekracza pewne granice, niestety...;(
zaraz minie pol roku... 5 spotkań...? dosyc mdłych... watpie by to sie dalo uratowac...

[tomek79]

Wiesz dlaczego on zachowuje się tak a nie inaczej? Bo ma z Tobą za dobrze! Jesteś dla niego niczym druga matka, śledzisz jego życiorys od wczesnych lat i próbujesz właśnie tam znaleźć klucz do rozwiązania problemu. A ja Tobie powiem dziewczyno: Szkoda czasu, bo takie medytacje nic do naszego życia nie wnoszą, a jedynie sprawiają że zapominamy o tym co akurat dla nas jest ważne. Nie można przecież w nieskończoność żyć czyimś życiem, bo człowiek tak się w nim zatraci, że sam mentalnie przestanie istnieć. A jak w takim razie kochać kogoś, kto istnieje tylko fizycznie, lub jest jedynie naszym cieniem? Człowiek, żeby wzbudzić w kimś miłość i pożądanie do siebie musi mieć przede wszystkim osobowość, a Ty droga licorice przez to swoje oddanie się jemu coraz bardziej ją zatracasz. Mówisz też, że ma depresję. Jeżeli się na nią leczy to widocznie tak jest, chociaż wydaje mi się, że często wykorzystuje ją żeby pokazać swoje chimery, bo wie że każde zachowanie nawet to chamskie ujdzie mu płazem. Poza tym cechą charakterystyczną tej choroby jest to, że nic nas nie cieszy i mamy doła "na całej linii", a on potrafi się ekscytować nawet takimi błahostkami jak mecz, lecz ukochanej osobie szczędzi nawet krzty entuzjazmu, lub dozuje go w wiadomy tylko sobie sposób. Na moje oko to zwykły cwaniak, który sam kiedyś zabiegał o akceptację, a teraz odreagowuje to w ten sposób, że sam bawi się i trzyma na dystans osobę o której wie, ze jej na nim zależy. Moja rada jest taka: Zupełnie zerwij z nim kontakt i nie staraj się być nawet jego koleżanką. Dlaczego? Dlatego, że Ty zrobiłaś już wszystko co mogłaś a nawet o wiele więcej. Teraz kolej na niego (jeżeli oczywiście mu chociaż trochę zależy). Jestem pewien, że to właśnie Twoja obojętność sprawi, ze zrozumie co stracił, bo przecież do tej pory nie musiał robić nic.

[Iris.71]

licorice odbierz e - mail

[zaba1]

zgadzam sie z moimi przedmowcami facet jest podly a Ty mila nie dawaj sie jestes wartosciowa kobieta a tego kwiatu faktycznie jest pol swiatu..........powodzenia.............stwardniej.......................

[xyz]

tomek79...
Masz całkowitą racje. Troche za bardzo wczulam sie w to i zaczęłam go matkować. I fakt zatracałam nawet honor bo przez te pol roku co nie jestesmy razem byłam u niego te 5 razy starajac mu sie usilnie pomóc i na siłe szukac przyczyny. Owszem dowiedziałam sie o jego depresji, ale nic poza tym. Na kazdym takim spotkaniu był jakis czas miły a potem zaczał mówic ze to przeze mnie, ze gdybym była inna to on by miał wiecej checi do wszystkiego... To nie ten sam facet co był od listopada 2008 r.

Prrzykład z meczem tez mnie zagiał... Pisałam do niego z waznym pytaniem, nie odpisywał dwa dni po czym opis gg "we are the champions! [...]". I kiedy mu napisalam, ze nie raczy sie odezwac bo priorytetem jest sport to wiadomo co było...

Była przykładowo jeszcze inna sytuacja. Kiedys sie u mnie zalogował na naszej klasie i nie wylogował. Gdy wyszedł, cos mnie podkusilo by kliknac na odbiorcza, ale nie otwierałam wiadomosci. Nie powinnam mu tam wchodzic i było mii z tym potem nienajlepiej. Ale wyrzuty sumienia przyslonilo to, ze w poczatku wiadomosci który widac na głównej, zaprosil kolezanke do kina. Nie wkurzylo mnie zaproszenie - wkurzyło mnie to, ze mnie zaprosił tylko raz, w styczniu tamtego roku. I wkurzylo mnie tez to, ze tlumaczyl to zaproszenie tym, ze ja mu kiedys powiedziałam ze sie wstydze i dlatego mi nic nie proponował. Mało tego, po tym zdarzeniu widział tylko fakt, ze przeczytałam to, nie chciał sie wczuc w moja sytuacje. I pamietam, ze na zlot fanów U2 mnie nie zabrał, mimo ze bardzo chciałam isc sie wyrwac, poszedł sam, bo był zły.

A ja sie winna nie czuje. Niestety tak jak tu pisali, i jak moi znajomi pisza jestem za dobra.
Teraz to dostrzegam.
Tez bywałam bezwzgledna ale zawsze sie starałam rozmawiac, tlumaczyc. Mimo jego humorów i agresji - byłam obok...
On sie nie czuje doceniony i ja tez nie...

Staram sie do niego nie pisac, nie wiem jednak co bedzie za kilka dni.

[andrajer]

A właśnie licorice, z tego co wcześniej przeczytałem wynika, że Ty już praktycznie z nim zerwałaś? Jednak nie jesteś jakby w stanie oderwać się od niego mentalnie! Ciągle chcesz mu pomagać. Myślę, że u mnie jest podobnie. Ale ze swoją ukochaną nie widziałem się już dziewięć miesięcy! Za to piszemy do siebie praktycznie codziennie, a raczej jedynie wieczorami, bo wtedy ma trochę wolnego czasu po pracy i innych zajęciach w domu.
Ja chyba bym nie potrafił rozstać się z nią i dalej próbować ją wspierać, to leży jakby poza moimi możliwościami duchowymi.
I przynajmniej z jej strony nie spotykam się z wyrzutami, że coś źle robię. Jedyne z jej strony zarzuty dotyczą tego, że pomimo takich trudnoiści w naszym życiu wciąż nalegam na to, by się ze mną spotkała, a ona przecież w ogóle nie ma na to czasu!

[haciasta]

ja tez ze soim znajomym pisze codziennie ale czy taki związek mozna nazwac związkim jak on jest z drugiej strony Polski? sama nie wiem co myśleć

[xyz]

hacista... jesli sie spotykacie to czemu nie? tez bylam w czyms takim z pierwszym facetem, ale sie posypalo - po roku chciał ze mnie zrobic dziewczyne z okladki, jego matka zaczela mnie obrazac ze jestem wirtualną lalką która przez kalectwo (niby) nie urodzi mu dzieci, ze bedzie musial mi sie poswiecic, a i w końcu popadł w alkoholizm :/

Widac nie mam szczescia do facetów skoro z drugim tez nie wyszło.

[Facet1]

Milosc nie zna odleglosci . Wszystko mozna pokonac.

[andrajer]

Cwaniaki...
Może to prawda, że prawdziwa miłość nie zna odległości?
A jeśli ta miłość nie jest prawdziwa, a jednak istnieje? To co wtedy?
Bo cóż to znaczy miłość prawdziwa? Ja na pewno tego nie wiem!
Chociaż myślę, że jej zaznałem. A wręcz jestem tego pewien!!!
Tyle że to było bardzo dawno temu...

[haciasta]

Narazie się z nim nie widziałam ale raczej zostane tylko na znajomosci
A jeśli chodzi o miłosc to powiem szczerze ze jej nie znam.

[lonley_angel]

Na początek pozdrowienia dla niedoszłej (na szczęście!) teściowej. Sądzę, że ona też w pewnym stopniu przyczyniła się do stanu w jakim on jest obecnie. Moi przedmówcy powiedzieli już prawie wszystko pod czym i ja się w większości podpisuję. Napisałaś, że gdy potajemnie weszłaś na jego profil na NK zobaczyłaś tam zaproszenie do kina dla koleżanki. To jednoznaczne dowodzi, że koleś się nudzi i szuka nowych wrażeń. Ciebie też przecież wyczaił na fotce i zakochał się bez pamięci tyle tylko, że na krótko. Widocznie już z niego taki internetowy "Łowca.B", których w necie nam nie brakuje. Ty natomiast ratowałaś tą miłość jak mogłaś i naprawdę nie możesz sobie niczego w tym względzie zarzucić. Świadczy o tym chociaż to, że mimo iż nie byliście już ze sobą poświęcałaś czas na godziny jazdy do niego. Musiał to być spory kawałek drogi, bo gdyby był z Twojego miasta lub okolic to raczej napisała byś, że go odwiedzałaś.
Andrajer, no właśnie...każda miłość z początku jest piękna a ta złudna podobno jeszcze piękniejsza. Nie tak łatwo przecież ocenić, czy błysk w oczach drugiej osoby nie jest fałszywy. A poza tym nawet jak wielka miłość się skończy lub nie przetrwa próby czasu, to też nie można powiedzieć że jej nie było lub była ona nieprawdziwa.

[marieclarie]

Witam, opowiem moją historię.
Może ułatwi Ci podjęcie decyzji... Nie będzie żadnej rady, bo uważam, że radzić nie wolno, można powiedzieć, a ktoś sam wyciąga wnioski.
W 2004roku poznałam sprawnego faceta, był starszy ode mnie o 10lat, na początku wszystko wspaniale się układało (jak to w związkach). Mniej więcej po trzech miesiącach znajomości wyszła z niego czarna strona. Dowiedziałam się, że w sądzie miał sprawę za pobicie kogoś tam, tylko kogo to już nie pamiętam. Już wtedy powinnam spieprzać z tego związku gdzie pieprz rośnie, ale nie, ciągnęłam to dalej, bo (jak sobie mówiłam) nie chciałam być samotna, bo wszyscy mieli facetów, fajnych inteligentnych i w ogóle, to nie chciałam być gorsza. Latem pojechaliśmy do jego rodziny, spaliśmy tam pod namiotem i byliśmy tam z tydzień jak nie dłużej. 3dni przed powrotem, a właściwie przed wyjazdem w góry (bo stamtąd mieliśmy jechać w góry) zachował się jak prosta świnia, bo jemu chciało się seksu, a ja na to nie byłam gotowa. Pomijam szczegóły próby zmuszenia mnie do tego, bo tak było. Wtedy po tym wyjeździe z nim zerwałam. Nie wiedziałam, że wziął z mojej komórki wszystkie numery do mojej rodziny. Zaczęły się groźby, szantaże emocjonalne, obrazy pod kątem Bratowej. Z początku jeszcze chciałam mu dać szansę i być w tym związku, dziś dziękuję, że się związek skończył. Wniosek jaki z tego związku wyniosłam, to taki, że dla mojej Bratowej jestem czarną owcą, obwiniała mnie o to, że źle znosi ciążę, że jak moja Bratanica się urodziła, to chciała bym się nią zajmowała, a przy okazji niszczyła mnie dwa lata, mówiła, że to moja wina, że Pan X groził jej, mojemu Bratu,całej rodzinie. Doszłam do siebie dzięki kilku sesjom psychologicznym, i nie wstydzę się o tym mówić. Dziś jestem pełnowartościowym człowiekiem, znam swoje miejsce i cel. Jak komuś się moja osoba nie podoba, to nie musi ze mną rozmawiać przebywać.
Prawda jest taka, że jeśli ktoś nie chce sobie pomóc sam, to nikt mu nie pomoże. Dziś patrzę na wszystko inaczej, jestem samotna, nie mam faceta, ciężko mi z tego powodu było nie raz, bo miło byłoby mieć kogoś, ale nie jestem towarem, który można ocenić i przelecieć. I jeśli znajdzie się ktoś kto mnie zrozumie, to i ja i ta druga osoba będziemy o tym wiedzieć.

Licorice życzę Ci podjęcia słusznej decyzji w której nie stracisz na swoim poczuciu wartości i sile.
Pozdrawiam

[haciasta]

mialaś poprostu pech ale żadna z nas poznajac faceta tak do konca nie wie na kogo trafi i bez róznicy czy to real czy net to prawda trzeba się szanować a nie na pierwszym lepszym spotkaniu isc do łózka wiem ze większosc panów na to liczy.
To że tak wyszlo ja nie widze Twojej winy ale myśle ze z czasem znajdziej prawdziwego przyjaciela co będzi w Tobie widzial wartościowa kobiete a nie laleczke do seksu:images1: