50 odpowiedzi w tym temacie

[xmen]

Prawdą jest to że jeśli ciągle ON napotyka na z pozoru pierdołowate problemy to się załamie (kropla drąży skałę). I jak ktoś mi mówi że receptą na problemy jest ciągłe dostosowywanie życia do bycia ON i zamiast robić tego co lubi ma robić coś innego to widzę że slogany mi wciska i nie mia pojęcia jak to jest jak musi siedzieć ciągle w domu a na ludzi patrzeć tylko na ekranie.
Co do atrakcyjności na wózku to moje zdanie jest takie że wózek jest najbardziej neutralny z sprzętu ortopedyczno pomocniczego ( np. kobieta bez ręki o wiele lepiej się prezentuje bez protezy niż z, a dobrze optycznie dobrany wózek na pewno nie odbiera atrakcyjności).
Panie ON mówią że mają gorzej niż faceci , ja się z tym nie zgodzę bo normalny facet nie chce być balastem dla swej kobiety (np. Jak facet nie będzie mógł pomóc swojej kobiecie przez niepełnosprawność to zacznie odbijać mu się to na psychice )
A co mobilności to prawda jest taka że w Polsce ON mają przesrane.
Żeby dostać samochód z państwowej kasy to musisz mieć prawo jazdy , a żeby mieć prawo jazdy to musisz mieć swój samochód bo szkół dla ON jest z 10 w Polsce.
Budynki są nieprzyjazne nie tylko dla wózkowców , ci o kulach też mają garba bo nie zawsze robią poręcz do schodów.

A najgorsze jest to że sprawni myślą że wystarczy nam minimum egzystencionalne z ich jakości ich życia.

[desperat]

to jest fakt że nawet malutki problem jest dla nas dołujący, w tym też że męska godność nie potrafi się pogodzić z tym że jest się balastem dla swojej kobiety, a co do przystosowania budynku to u mnie w mojej mieścinie nawet urząd miasta nie jest do tego przystosowany.

[donatelka1978]

Nie tylko bariery architektoniczne są najgorszym utrapieniem dla wielu niepełnosprawnych. Do wielu miejsc nie wpuszczą cię np z psem. Miałam na początku ogromne problemy z wejściem z psem na uczelnię tylko po żeby złożyćgłupi papierek (trwało to 2 minuty). Raz nie wpuszczono mnie do ZUS bo stwierdzili, że "za zdrowo wyglądam". Mimo że mam papierek że korzystam z pomocy psa na codzień to nie jest to w ogóle respektowane. Widziałam że nawet niewidomych nie wpuszczają z psami do wielu miejsc.
Z pracą to samo. Jak tylko dowiadują się jaka niepełnosprawność to mi dziękują. Ludzie się boją takich jak ja jakbym mogła ich zarazić chorobą lub zabić.
Przyjaciół w realu nie mam w ogóle, wszysyc odeszli dawno temu kiedy zachorowałam. Tylko pies został i trwa wiernie. Nie łudzę się już że znajdę partnera, pracę i ludzie będą mnie inaczej traktować.
Czasami myślę, że lepiej mi było jak w ogóle nie wychodziłam z domu i nie miałam żadnego kontaktu ze światem...

[zjjantar]

Tak czytam wypowiedzi w tym temacie i myślę, że to nie takie proste zdefiniować byt niepełnosprawnych w tym kraju. Niestety ja nie mogę twierdząco powiedzieć i oznajmiać, jak dobrze jest w Polsce pod tym względem, bo po prostu nie ma mnie w całej Polsce. Jestem również osobą niepełnosprawną, która zna i dawne czasy i teraźniejsze. I nie był bym, tak bardzo skory do twierdzenia, że jest dużo lepiej. Lepiej jest, w sferze pojęcia niepełnosprawności, owszem, przepisy i ustawy, nakładają na nowo tworzoną infrastrukturę, uwzględnianie istnienia niepełnosprawnych, ale czy to załatwia sprawę? Czy w każdym z miast tak jest? Myślę, że to nie jest prawda. I to wcale nie narzekanie. Bardzo mnie dziwi odbiór wielu ludzi, że jak stwierdza się, że coś jest nie tak, to jest to narzekanie. Proszę tylko zwrócić uwagę, na całą ogromną część zabudowań, ulic, których owe przepisy nie obejmują. Co z tym?
A co z miejscami, w których oprócz stagnacji, nic się nie dzieje, mimo, postępującego czasu? Ja mogę opisać moje miasteczko, bo tu mieszkam mnóstwo lat, i mając już niemały zasób doświadczeń, twierdzę stanowczo, że bzdurą jest, że bardzo się zmieniło. W urzędach dalej niepełnosprawny, traktowany jest jak niepotrzebny balast. Dalej trzeba walczyć o to, co tak naprawdę, niepełnosprawnemu się należy z racji jego prawa, dalej wielu jest uwięzionych we własnych mieszkaniach i to wcale nie dla tego, że sami chcą, choć i tacy pewnie też istnieją.
Z korzystaniem z refundacji z PFRON – u, również jest różnie. Tak, korzystać można, ale czy wszystkich stać, mimo refundowanej wysokości 80%? Ja również korzystałem z wielu refundacji, ale ile musiałem zdrowia i nerwów stracić, walcząc z PCPR – em, który prowadził mi sprawę barier w mieszkaniu. Program usuwania barier, ma służyć dla Niepełnosprawnej osoby, a tu Pani decyduje, o tym co ma być refundowane, nie patrząc na to co potrzebne jest osobie niepełnosprawnej.
Mieszkaniówka? W moim przypadku, nie kiwnęła palcem, gdy trzeba mi pomóc, a jestem uwięziony w mieszkaniu z racji że jestem na wózku. Mój wózek elektryczny, stoi już drugi rok u obcego człowieka w innym mieście w garażu, a ja nadal nie mam jak wyjść z domu. Gdzie jest ta lepsza sytuacja? Pytam. Lepsza sytuację, ma człowiek, który ma odpowiedni dochód, aby sam sobie pomóc.
Dopóki tego się nie zmieni, nie będzie dobrze. A w małych miejscowościach, ta przemiana jest znikoma. Wiem jedno, osoba niepełnosprawna musi być zdrowa, aby być chora. Tak trzeba się trzymać i trzeba być silnym, lecz proszę zwarzyć na to, że wielu nie ma psychiki Gladiatora i wielu jest już wyczerpanych walką z samą chorobą i niepełnosprawnością.
Ja też byłem optymistą, jak byłem zdrowy. Teraz po tylu latach walki ze swą niepełnosprawnością ( niepełnosprawność ruchowa i wzrokowa ), gdzieś ten optymizm ulotnił się, ale nie z tego powodu, że jestem chory czy niepełnosprawny i wcale się nie użalam, lecz z tego powodu, że najprostsze sprawy do załatwienia, to góra lodowa dla mnie. A urzędnicy i organizacje, które winny pomagać z racji swego obowiązku i istnienia, sprytnie wykręcają się od tego, obdarzając człowieka upokorzeniem i wielką łaską.
Może przemiany bardziej są widoczne w dużych miastach, lecz duże miasta to nie cała Polska, a niepełnosprawni są wszędzie i ich nikt nie pyta, jak mają żyć, ich życia nie pokazuje się w mediach.
Pozdrawiam

[xmen]

Na poparcie istnienia mega elspertów ekspertów to przytoczę przykład z własnego doświadczenia:

Odbierałem auto z bielska po dostosowaniu , facet się puszy ile i co on to nierobi od ilu lat,
i mówię mu że chce zabezpieczyć pedały przed przypadkowym naciśnięciem, i mówię mu że chce takie zabezpieczenie że " jednym ruchem dłoni " przestawię to zabezpieczenie, to mówi składany hamulec i odkręcany gaz bo kratka jest do dupy , i przy odbiorze okazało się że aby odkręcić pedał to muszę klęknąć na kolanach przed autem i wsadzić głowę pod deskę z kluczem. I to według specjalisty jest wygodniejsze.

Jak usiadłem do auta i złapałem za kierownice to widzę że gałka mogła by być zamontowana z 1 cm wyżej i mówię to pomocnikowi to on na to to niech pan pokaże jak ma być , a tu przylatuje szef i wrzeszczy że gałka ma być tak i tylko tak.

Efekt tego taki że gałkę muszę kupić inną w sklepie na wygodniejszą i ładniejszą.
A na gaz poszukać innego sposobu.

Jak by nie to że muszę za jakiś czas inne auto dostosować to bym go wtedy zbluzgał z niekłamaną radością.

[loczek]

Pisząc o tym tutaj, na tym forum niczego nie zdziałamy. Trzeba z tym wyjsć poza nasz krąg
i mowić pisać,uświadamiać społeczenstwo.
Pozdrawiam

[xmen]

Górnicy biorą kilofy i idą na Warszawę jak czegoś chcą.
Lekarze strajkują.

A my co ? możemy na znak protestu nie brać rent i tyle.

Z całym szacunkiem
Ale z homoseksualistami bardziej się liczą niż z nami.

[Leilani]

melancholia
ja cie doskonale rozumiem
poruszam sie na wózku od 5 lat, staram się życ normalnie, jakos to zycie normalnie wygląda, ale .....
jest inne
jest gorsze, nie oszukujmy sie - musiałam zrezygnowac z wielu "normalnych" spraw, czynności...
siedzenie na wózku łączy sie z dodatkowymi problemami zdrowotnymi

tęsknie za moim cialem, za moimi nogami, za lekkością zycia i funkcjonowania

staram sie życ bo wybrałam życie, ale są chwile kiedy płacze jak dziecko do poduszki, płacze z bezsilnosci, żalu, bólu, bólu fizycznego, nieudolnością w wielu sytuacjach

melanocholia nie jesteś sama, czasami jest tak poprostu żle ze trzeba to wypłakać, wykrzyczec, ale po najciemniejszej nocy znów bedzie ranek

przytulam!

[andzia12]

Melancholia Ja też Ciebie rozumię.Ja nie jeżdzię na wóżku ale chę jak inny ludzie żyć.Przedtem mnie nie przeskadziało że siedzę w domu, czasem mama mnie zabiara do miasta itd. a teraz mnie to przeskadzia chcę chociaż na chwilę oderwać się od rodziny,bo ja myślę że ja nie jestem tak samodzielna niż w domu a chciałabym być też samodzielna poza domem.

[smerfetka]

Tak sobie czytam...
I myślę...
Gdybym nie była niepełnosprawna,pewnie wszystko wyglądałoby inaczej,ale czy lepiej?
Trudno powiedzieć.
Jestem szczęśliwa.Gdybym nie była niepełnosprawna,ominęłoby mnie w życiu mnóstwo pięknych chwil,które udało mi się przeżyć właśnie dzięki niepełnosprawności. Poznałam wielu wspaniałych ludzi,których zabrakłoby w moim życiu,gdybym była sprawna.
Albo pojawiliby się na chwilę i nawet nie dostrzegłabym,że są.
To wcale nie jest tak,że będąc niepełnosprawnym nie można się rozwijać zawodowo,prywatnie itd...
Można.Zawsze jest jakiś sposób.
Czasem tylko do pewnych rzeczy w życiu dochodzimy troszkę inną drogą niż sprawne osoby.Czasem ta droga obfituje w niezbyt przyjemne zdarzenia,ból,utratę cierpliwości...ale ja z własnego doświadzczenia wiem,że jeśli się czegoś naprawdę chce i walczy się o to z całych sił,to prędzej czy pózniej osiąga się cel.
A jak już osiągniemy cel-podwójnie się to ceni i radość też jest podwójna:-)
A miłość...
Miłość też jest możliwa.
Chociaż bywa też trudna i czasem wydaje się,że nie chce przyjść.
Mnie też jest czasem trudno. Też mam dosyć,ćwiczenia wydają mi się żmudne i bez sensu,a koleżanka spastyka daje się we znaki bardzo mocno.
Ale ja wiem,że życie mam jedno i to jak ono się potoczy zależy tylko ode mnie.
Wiem też,że jeśli pokażę światu chmurną twarz,to nic się nie zmieni...
Wiem,że każdy z Was jest w innej sytuacji i że są takie dni kiedy jest trudno zdobyć się nawet na krzywy uśmiech....
Ale zawsze warto się uśmiechnąć,zawalczyć,przetrwać.
Świat sprzyja tym,którzy walczą:-)
W jakikolwiek sposób:-)
Melancholia-walcz.Zawsze warto.Mimo,że jest ciężko.
Pozdrawiam.:-)