5 odpowiedzi w tym temacie

[AGATAwroclaw]

kochani rodzice wspaniała mamo i tato zostawiliście mnie samą, zagubioną.
14 lipca 4 rocznica śmierci taty

a teraz mama - robiąc mi prezent na urodziny odeszzła.

Kochane iponki pomódlcie się za nich , proszę.

[__ANIOLEK__]

Pomodlę się............
[*]

Trzymaj się, jak tylko możesz i umiesz..........

[pio77gor]

współczuje Ci całym sercem, bo wiem jak może boleć brak rodzicow
(*)
(*)
(*)(*)(*)(*)(*)
(*)
(*)
(*)

[justyn25]

Spadek śląski
Nauczono mnie miłości do chleba z krzyżem
tak jak tego że do nieba zawsze wchodzi się
nie drabiną ze smug cienia a parami za rękę
i na zawsze

Ojciec ma rację i matka czasem płacze
kiedy kopalniana szychta przedłuża się
choć ponoć śląskie baby ustępują tylko kamieniom
w swej twardości

Ile we mnie trwa kołtuni się i piętrzy zarazem
ile wypłynie ze mnie a więc i wtopi się zabrzmi
może podobnym wierszem w podobnej chwili
synu mój córko




Modlitwa śląska
Matko Boska Piekarska, Barbaro, Jadwigo, Anno
wpisałyście się w zakurzone ramy i rany
powierniczki szarych marzeń jasnych spraw

Dziś nie widzę ufności oczu uśmiechu warg
ja młody Ślązak - Katolik - Polak
drży we mnie oddech i rozerwanie

Obym nie zawstydził się Was nie zaparł
skurzonych prostych i dobrych.




Kirkut
Kamienne nagrobki wychylone z nieskrytości
znaki znaczące przetrącony łeb i spowicie
tej nocy mgła listopada chwyta za krtań
czuję ich tęsknotę ból popękanej skóry stóp
ich niebycie w połowie do swojego Kanaanu

Czarne psy wałęsają się do koła błyszcząc
przeklętą pamięcią jakby po ludzku
moja cywilizacja nie uderza się w pierś
istoczy się i żegna od święta by zasnąć

Niepotrzebne zegary - umierają
ja nie słyszę tykania w tę noc
u progu ich Bejt Olam




(S)pokój po moich rodzicach
Stara lampa czytała zachłannie choć ukradkiem
pozwalając mi zapamiętać spękaną twarz ojca
i te dyskretnie kwitnące łzą zmęczone oczy
we wzruszeniu niespodziewanego umierania
ale i trwania w pogodzeniu się z samym sobą

I jeszcze ten stary zegar spowity pajęczynom dni
tchnący zawoalowaną przemijaniem wiecznością
jak promienny choć czarno - biały uśmiech matki
wpleciony w gorący oddech zielonej herbaty myśli
i samotność późnowieczornej łzy niedowierzania

lecz to nie koniec jeszcze a jakiś przedsionek
bo pomiędzy samotnością i tęsknotą tkwi wieczność
ta Wieczność która ożywia stare fotografie





Dziewczynka z samotnościami
Ile razy byłem tą chudonogą dziewczynką
zapłotną w sukience czerwonej
w grzeczne bo symetryczne grochy
zatopiony w jasnoniebieskości własnych oczu
smutkiem patrzącymi na drugą stronę
bawiących się dzieci
i skowyt

a huczność to była i niemość obopłotna
tak nieprzejednana jak samotna




Ekwinokcjum
więznący w gardle pęk reszty światła
tlący się ledwie kaganek elokwencji
zdradza mój nabrzmiały po kres strach
i szlachetną implikacją o końcu
dnia który jeszcze tli się we mnie


niechybnie równam się z nocą
wszak cały ze snów o życiu jestem




Szukanie
Coraz dalej od epicentrum Obietnicy
łapczywie przełykam słowa summy teologów
plądruje zakamarki chrystusowych alegorii
gorliwie poszukuję wiary która rozumie
rozgarniam chmury nieba by zobaczyć
proch ziemi którym mimowolnie się stanę

A przecież wystarczy zrozumieć że Jestem
by stać się milcząco Ufnym
capax Dei



Mój pierońskich Śląsk
Nie było miejsca na pastelową łagodność
miedzy krawężnikiem a zaschniętą krwią
czerwieni cegieł wielkookich kamienic
zastygłych w niemym zdziwieniu

Bo najpierw noc o długich wskazówkach
a potem kaszel umierania w niewinną poduszkę
niesiony echem po garbach czarnych hałd
i w nich się tlący na zawsze

Na końcu wyjazd w stronę marzeń
i samotna co miesiąc w kopercie pretensja
o każdy metr dzielący od szczęścia
a my tutaj skuleni beznamiętnie w sobie
i bezwstydna cisza rozdarta promieniami dnia
w ślepej furii resztek nocy

Ale była jeszcze wiara bo zawsze jest wiara
chleba naszego powszedniego łamania
i ryb targowych dzielenia
na proch




* * *
Bo Ty nie jesteś zwątpienie
czarna róża z przetrąconą łodygą
na wszystkie strony tego świata
na wszystkie wskazówki i czasy
na wszystkie wazony samotne
puste pełnia tęsknoty

Bo Ty jesteś nadzieja
ogrody pełne strumieni
na wyschnięte żyły koryt
na nieme pola boleści
na kamienie przedwieczne
naszego losu




Moja wiara
Moja wiara to nie zakurzona archeologia
kilkuramiennych kandelabrów pożółkłych kart
drzazg krzyża szczątek w złotych pierścieniach
okraszonych odświętnie ufnym fideizmem -
w chóralnym grzmocie pieśni pośród głuchych arkad
strojnych w światło blichtru żyrandoli
by lepiej widzieć niebo

Moja wiara to przejście przez Rubikon -
boso nie po wodzie bo z lękiem
pascha ku nieprzemijającemu
gdzie nie ma już odwrotu
trzeba Kochać na zawsze




Płatki biało czerwone
Nieszczęsne płatki kochanej ojczyzny
rzucane na biało czerwono
jeszcze niewinnie
przez pierwszokomunijne dziewczynki
w to boże choć krwistoczerwone ciało
a potem na czarno z mirtem chłopcy
zawstydzeni trochę bo mama na rzut oka
i dłubać w nosie niewypada

kiedyś jednak pójdą jak dziś ojciec całkiem z tyłu
tak dumni jak brudni i więksi w rośnięciu ku końcowi
zadepczą świątecznie biało czerwone płatki
rzucane z dziewiczą dumą przez białe dziewczynki




Krzyż
Bliski choć chciało by się coraz dalej
iściem w mętną codzienność odgradzać

trudny choć łatwo obejść w nikąd
z dłońmi niepatrzenia na oczach

tak ludzki choć na wskroś boski
jak wszystkie cuda i kurz

Krzyż - jedyna droga z ziemi do Nieba




Niewidzenie
czarne oczy ptaków
i ryb odbijają Niebo
tylko oczy ludzkie
widzą więcej




Autobiografia a może Niebycie
Im bardziej cię szukam
tym mniej cię znajduję
we mnie Człowieku

Ja
(koniecznie pisany zawsze z dużej)
któremu dalej niż bliżej wciąż:
do zapomnienia o sobie
w na wpółślepej rzeczywistości
(choć jeszcze coś tam widzę
spomiędzy palców)
do przez łzy uśmiechu do słońca
(choć jest wciąż tak jakbym się śmiał
trochę gorzko - trochę słodko - trochę nijak)
do siebie samego z pękniętego lustra
(choć może mnie nie było tam nigdy
jak tego tragicznego latania ze snu)

Mój obraz Człowieczeństwa majaczy zamazany
jak moje stopy odciśnięty w piasku plaży
na której jak mi się zdaje nie byłem nigdy
(choć może to tylko kartka i pióro
wbite w czyjeś o mnie myślenie)

Zbyt wielu rzeczy nie wiem o sobie
zbyt wiele wspomnień uśmiecha się tylko półgębkiem
by móc samego siebie nazywać po imieniu
Człowiekiem




Babka Aksjologia
Pomarszczyła się babka Aksjologia
prawie już nie chodzi osłabła
- już nie wali laską irytacji
w półgłuchą podłogę błędów i wypaczeń
zrelatywizowała się i oślepła
- nie odróżnia już dobra od zła
chyba trochę tak jak my

W cichym śpiewie maryjnych pieśni
zaszyła się jej demencja starcza
- Arystotelesy, Jezusy, Erazmy i Tishnery
mieszająca się raz po raz
z cichym tchnieniem od Malezji




Kochanie
bo kochanie to uparty dzięcioł
to jego słaby dziób i jej kora
i płyny rzecznorwące w nas
których to więcej których to mniej
w zależności od konstelacji gwiazd
które tak bardzo by się chciało
zobaczyć miedzy drzewami
upartych jak rzeka dzięciołów
wymierzonych strzeliście w niebo




Wzgórze Moria
Co dzień stajemy na wzgórzu Moria
wystawiani na próbę bardziej bezbronni
i mniej wierni niż latawce rzucone na wiatr
pokusy zwątpienia i przyciasnej wiary
z której się wciąż na nowo wyrasta
i tylko piękna apologia anielska
i Twoje ojcowskie miłosierdzie
pozwalają nam zawsze wracać
tam skąd przyszliśmy

oddalając się bądźmy coraz bliżej
coraz bardziej wątpiąc ufajmy mocniej
słabszymi będąc rośnijmy w siłę
umierając - żyjmy na wieki




Aleja Wszystkich Uśmiechniętych Świętych
Na Alei Wszystkich Uśmiechniętych Świętych
zawsze się posępnie piło alkohole
fioletowe i te w kolorze zapomnienia i prostytuowano się zawsze bez reszty za resztę wyłudzoną z Ośrodka Pomocy: na buty przedszkole lizaki dla dzieci czasem też się bito na pięści i łby w deszczu
wyzwisk żon i gróźb mordów niespełnionych

I z biegiem lat pośród garbatych nędzą familoków
coraz bardziej bezpańskie były wychudzone uśmiechy
ledwo stojących pod swymi krzyżami Męczenników
z Alei Wszystkich Uśmiechniętych Świętych

A reszta była oddalonym niedopałkiem
wetkniętym pomiędzy tęsknotę a rzeczywistość




U początku
Oto idąc wiekami pod prąd dotarłem
do źródeł artezyjskich wszelkiego bytu
które życie dały na swe podobieństwo
i klękam na oba kolana
wrastając w zapach arche
i znów jest krystaliczne nic:
ze słowa dzień rodzi się i noc
lądy wyrastają z mórz łona
niebo zakwita z niebytu
i staję się glinny ja
na nowo jakby n i e s k o ń c z o n y.

U początku tkwię
na obu kolanach źródlanych
skazany na zapomnienie przez czas
i tułaczkę w niemym zachwycie
samym soba.




Zamknięte kościoły
świętej klamki nie ruszysz
zamknięta na cztery spusty
wystraszonej materii

nie dane pomilczeć ustom
spierzchniętym od tęsknoty
nie dane patrzeć zamkniętym oczom
w czerń mruczących konfesjonałów
nie dane nasiąknąć ciału
chłodnym oddechem od balasek
nie dane wrosnąć kolanom
w żyzną glebę klęczników

nieszczęsny jest naród
któremu zamknięto kościoły




Anielsko zapóźniony
co dzień siedział pod drzewem świateł skrzyżowania
otulony aż po króciutki nos w przewiewną modlitwę
jego okrągłe niewidzące oczy ufnie wpatrywały się
w przepoconą dal niezrozumiale nieanielską
i tylko półgłuche paciorki różańca
kulejąc po szepczących ścieżkach jego palców
dowodziły że anioł jeszcze żyje
życiem swych delikatnie papierowych skrzydeł
o których śni co noc pięknie zapóźnionym snem




W odbiciu siebie
jedną nogą stoję na obu brzegach
rzeki Nigdy lub Zawsze
szczerze uśmiechniety
od kamienia niepoznania
do kamienia pogodzenia
tak relatywnych
że mogły by być też życiem

chyba coraz mniej jest we mnie
mnie samego
mijanego codziennie
na chodniku zażenowania
i nadziei że to może nie ja




Świerszcz
codziennie kreślę swój oddech
w pastelach wczorajszego dnia
i zmierzchu pastewnego obrusu w kratkę
moich marzeń o Wolności i Dobru
- pieśni strojnej agonii na dwa głosy
samotnego świerszcza schizofrenika
umierającego z każdym oddechem
rysowanym niewieczną kreską
pozornie tylko wiecznego pióra




Pamięci Garść Niezapominajek
Pomiędzy starymi pokrytymi mchem bukami
w oddali zielonego osierocenia
stał jakby niezupełnym przypadkiem
niepewny i sypki jak życie grób
plewiony rzadko z zapomnienia

Dwa razy w roku:
hardym śniegiem lutego
i łagodnym słońcem lipca
czyjaś nieśmiała jak zefir dłoń
kładła nań garść niezapominajek
- całe swe ziemskie niebo pamięci
oraz czerwoną mała kopertę
- życie którego nie ma już oddać komu
od pół wieku niezmiennie taka samą
z pozornie niedbałym oślim uchem
tęsknoty za Dotykiem Pocałunkiem Słowem
które w nieśmiałości nigdy nie zdążyły zaistnieć
i już na zawsze zostały zaklęte w pamięć
samotnie zalabastrowiałej miłości




Hodowca kaktusów
Hodował harde kaktusy
- naparapetną kolumnę zbrojnych obrońców
przed wścibskim wzrokiem okien
warcząc strzegły podwoi
pustego na przestrzał serca
jak bezdennie smutnej studni
z dwoma reszkami sprzed denominacji
czasów kiedy jeszcze nie Był Samotnym
Hodowcą Najgroźniejszych W Okolicy Kaktusów




niebA
było gęsto od szeptu róż
w powietrzu
a chodnik był strojny w śmiech
jak weselna łąka
widziałem to tylko ja
bez okularów niewidzenia
nie dał bym rady

bo to jest tak - po prostu
że się nie widzi
tego co najbliżej
bo dopiero to co daleko
Jest nam (większym)
niebeM




Poetycka obstrukcja (poetA)
siedział na muszli klozetowej
i pisał swoje wiersze:
o Miłości
co wieczna
o Prawdzie
co względna
o Dobru
co z serca

żadnym słowem nie wspomniał:
o urwanej spłuczce
tak zwykle z głupoty
o kończącym się papierze
paradoksalnie toaletowym
o mydle choćby w płynie
wiecznie wielkim nieobecnym

a ty
i twoja poezja
czy spotykacie się jeszcze czasami?




Doskonały samotny
Chciałem być tak dobry wtedy
że aż całkiem zły
Im
tak jak ta dziwaczka prosta - Miłość Babki
co pozwala wnukowi na wybijanie okien
nawet jej własnego nieba

Chciałem być tak nieskazitelny wtedy
jak dziewiczy śnieg
który napadł zaskoczony kląb astrów
wczesną zimą
bezsenną i niecierpliwą jak noc

Tak bardzo chciałem B y ć
niemal przeźroczysty
a zostałem tylko
tak doskonale niedoskonały
jak człowiek zwykły


samotny Księżyc pośród gwiaz




Zapomnieć o sobie
chciałbym zapomnieć o sobie:

jak się zapomina o nieodprasowanej koszuli
w czasie sobotniej kolacji z rodziną
- codzienności kwiatku
jak o bliźnie co zacerowała kiedyś plecy
po nieszczęśliwym upadku z nieba
- pamiątce płaczącej
jak o rocznicy śmierci ukochanej
której cień co rano robi śniadanie
- łzie samotniczce

tak chciałbym zapomnieć o sobie
dla tych duszyczek z pocharatanymi kolanami
wygłodniałych miłości piegusów
dla zwiędnietego kota bez jednego oka
wiecznego żebraka włóczęgi
co bardziej od jedzenia czeka pieszczoty
i dla ciebie Panie Wieczniecierpiacy
który wyglądasz człowieka w tłumie
bo ci jakoś samotnie
na tym naszym krzyżu




Bądźmy
bądźmy jak kwiaty polne
tak po prostu
by przenosić góry

bądźmy jak poranne ptaki
zwyczajnie radosne
by uzdrowić świat

bądźmy ludzmi tylko
a nie aż
by się siebie nie bać




Matko...
Matko
którą przybiliśmy do ścian
jak do krzyża
w śmiesznym obrazie ludzkich oczu
z zakłopotanym uśmiechem
takim który by się chciało schować
do kieszeni

Matko
którą zaklęliśmy w cement
dziwnie strojnej rzeźby
w błyszczących szatach do samego piekła
tak tobie obcymi
jak kostium kąpielowy w żółte kaczory

Matko
której nałożyliśmy królewską koronę
wielką jak winy całego świata
miażdżącą ci delikatną skroń
na popiół szary
którym nigdy się nie stałaś

Matko
która zawsze chciałaś zostać w cieniu
cicha i pokorna jak kłos trawny
wybacz nam to wszystko
co żeśmy ci uczynili
i módl się za nami
modlitwą prostą

bo my nie wiemy co czynimy