Opowiem Wam bajkę. Nie umieszczam jej w dziale bajek, bo choć jak każda bajka kończy się szczęśliwie, to nie wiem czy zainteresuje dzieci. Działo się to bardzo, bardzo dawno temu. Pewna dziewczynka o wdzięcznym imieniu Basia żyła sobie jak wszystkie przeciętne nastolatki: uczyła się, uprawiała w szkole sport, umawiała się z rówieśnikami, chodziła na tańce. Mając niespełna 16 lat zachorowała, nie przypuszczając, że ta choroba odmieni całkowicie jej życie. Było piękne lato, zapowiadały się cudowne wakacje. Któregoś dnia nasza Basia zaczęła narzekać, że drętwieje jej noga i to drętwienie nie ustępuje, ale z każdym dniem nasila się i przechodzi na drugą nogę. Nic wielkiego sobie przez kilka dni z tego nie robiła, koleżanki z klasy wykorzystywały nawet to w obronie przed odpytywaniem i wychodziły z nią, bo się źle czuła. Po tygodniu, kiedy drętwienie w nogach utrudniało bardzo chodzenie, Basia nie pojechała do szkoły i wezwano pogotowie. Pan doktor kazał się przejść naokoło stołu, zadał parę pytań i stwierdził, że niepotrzebnie była wzywana karetka, bo to tylko zaburzenia przedmiesiączkowe. Następnego dnia nie mogła już wstać o własnych siłach, ba już nie czuła wcale nóg, ani nie mogła nawet zsunąć ich z łóżka. Tym razem wezwane powtórnie pogotowie ratunkowe udzieliło pomocy. Zabrali naszą bohaterkę, pozwolili nawet zabrać się jej mamie, ale nie bardzo wiedzieli do jakiego szpitala ją zawieść, bo nie wiadomo było, co właściwie jej jest. Ból kręgosłupa uniemożliwiał leżenie na wznak na wąskich noszach, więc sanitariusz i pan kierowca zrobili z rąk sidełko, zanieśli i posadzili ją obok kierowcy. Zaczęło się wielogodzinne kolędowanie po różnych przychodniach w celu ustalenia odpowiedniej diagnozy. Jazda na sygnale obok kierowcy była nawet zabawna i ekscytująca. Ponieważ nie było łatwo postawić diagnozę na podstawie objawów, zaczęły się badania wykluczające. Haine Medina i tężec (istniała obawa zakażenia ze względu na skaleczenie w stopę podczas kąpieli w jeziorze) wykluczono, bowiem Basia popisowo i jak należy zaciskała powieki, zęby i pięści. Najgorsze wydawało się wiec być wykluczone, chociaż nadal trudno było ustalić, co jej jest i do jakiego szpitala ją skierować, zdecydowano w końcu, że na oddział neurologiczny. Był już późny wieczór, kiedy znalazła się w szpitalu, gdzie natychmiast zbiegła się spora grupka ludzi w białych fartuchach. Usłyszeć można było: "ciężki stan, bezwład od stóp do pasa i całkowity brak czucia", było to najbardziej przerażające, ale w tym było wiele dobrego (jak się póxniej okazało), bo wielokrotne kłucia (zastrzyki, punkcje) były bezbolesne. Badanie dna oka, inne badania neurologiczne i wreszcie punkcja (wszystko działo się w błyskawicznym tempie) wyjaśniły przyczynę niedowładu: poprzeczna przerwa rdzenia kręgowego, spowodowana (choć tak do końca do dziś nie wiadomo) prawdopodobnie wirusowym zapaleniem. Wielomiesięczne leczenie i oczekiwanie choćby na drobną oznakę, że coś drgnęło bardziej niepokoiło (okazało się później) lekarzy i rodzinę niż samą chorą, która w swej młodzieńczej naiwności myślała, że prędzej , czy później, to minie. Nie przejmując się swoim stanem robiła wszystkim psikusy, począwszy od pacjentów po lekarzy. Zamiast dzwonka przy łóżku, naśladowała psa i szczekała (dosłownie),a wszyscy wiedzieli od razu, że to "Azorek" wzywa pomocy. Była przez długi czas najmłodszą pacjentką, więc przez wszystkich hołubiona i rozpieszczana nie czuła się wcale pokrzywdzona przez los, wręcz przeciwnie czuła, że wszyscy się za bardzo tym przejmują. Kiedyś podczas masażu nóg, siedzącej tyłem pani masażystce wzrosło niebezpiecznie ciśnienie, bo poczuła, że pacjentka poruszyła sama nogą, a gdy odwróciła głowę, ta z figlarnym uśmieszkiem poruszała nogą, ale... pomagając sobie rękami. Przełom nastąpił po około trzech czy czterech miesiącach, Basia poruszyła dużym palcem od nogi, co wywołało ogromne poruszenie wśród personelu szpitalnego i nadzieję, że uda się chociaż zahamować dalszy rozwój choroby, była bowiem obawa nawet o życie, bezwład sięgał prawie serca. Od tego momentu, bardzo powoli widać było poprawę, wracało minimalne czucie. Żaden lekarz nie przypuszczał jednak, że "Azorek" stanie kiedyś na dwóch "łapach", co uznano za wielki sukces. Pózną jesienią, wybrała się nawet pod rękę z inną pacjentką do sadu okalającego szpital na jabłka. Żeby zerwać kilka jabłek, musiała chwilę postać sama, ale zawiał leciutki "zefirek" i powalił ja z nóg, co wywołało przerażenie opiekunki i rozbrajający śmiech "upadłej". Po dziewięciu miesiącach Basia została wypisana ze szpitala i opuściła go, trzymając tylko mamę pod rękę, odrzucając zalecone przez lekarzy kule.
Przy wypisie ze szpitala pani ordynator powiedziała Basi, dziękującej za postawienie jej na nogi , że może to zawdzięczać sama sobie, bo bez jej pomocy na pewno nie udałoby się takiego stanu osiągnąć. A morał z tej bajki nasuwa mi sie taki: "pozytywne myślenie przynosi pozytywne zdarzenia", nawet wtedy, gdy sobie tego do końca nie uświadamiamy. A może jeszcze inny morał z tej bajki wynika, czy ktoś dopisze?
(spin)
