hihihi (z tym oczywista się nie spieszę ani ja ani moje dzieci). Niestety nigdy nie wiemy kiedy kolejny ważny etap życiowy nastąpi. Życie chyba byłoby zbyt proste, gdybyśmy tak wszystko zawczasu mogli sobie poukładać.
Choroba spada na nas zazwyczaj nagle, burzy nam dotychczasowy spokój i ład.
Mnie choroba przewróciła życie do góry nogami i ciągle każe dokonywać wyborów coraz trudniejszych i o coraz większym znaczeniu dla przyszłego życia.
Wczoraj znów stanęłam na rozdrożu ...
Zgodzić się na przyjęcie wypowiedzenia z pracy, czy może jeszcze rok przeczekać, a nóż coś się zmieni?
Już mija 3 lata od momentu kiedy nagła choroba (wyglądająca nawet niezbyt groźnie)wstrząsnęła moim spokojnym i w miarę uporządkowanym życiem Roczne leczenie, operacja, 8 miesięczny powrót do pracy i znów przerwa na długo trwające, już 9 miesięczne zwolnienie lekarskie.
Po 23 latach oddanej pracy, specjalizacji, studiach - choroba sprawia, ze to co kochałam, co było sensem życia poza rodziną oczywiście(ją zawsze stawiam na pierwszym miejscu), to czemu podporządkowane było niemal wszystko, nawet życie rodzinne teraz nie ma znaczenia. Choroba przerwała ten bieg, gasi ten żywioł płonący we mnie. Byłam nauczycielem, który w pracy z dzieciakami zapominał nawet o ciężkich problemach dnia codziennego. Ta praca dawała siłę, wytchnienie i zapomnienie. 8)
Od bladego świtu zastanawiałam się wczoraj
- podpisać zgodę na wypowiedzenie w czasie trwania L4 czy nie?...
Moi lekarze już od dwóch lat twierdzą, że powinnam zrezygnować. A ja tak na przemian - raz szukam ośrodków, które mogą mi pomóc, by za chwilę po uzyskaniu odmownej opinii uznać, że lekarze się nie znają, może muszę odpocząć i te pioruńsko dziwne dolegliwości same mi miną. Jak trudno uwierzyć w takie choroby, które sadzają człowieka na wózek, ale czasami w przypływie jakby swojej chorobowej dobroci pozwalają niemal normalnie chodzić. W ciągu tych 3 lat już setki razy postanawiałam nie pieścić się ze sobą, łamałam niemoc nóg dodatkowym wysiłkiem - nie chcą chodzić? -myślałam - to ja je zmuszę i przemierzałam po 7 km pieszo z przychodni rehabilitacyjnej do domu. Mam przerwać pracę i ograniczyć chodzenie? - nie, nie poddam się tak łatwo opiniom byle jakich lekarzy, są przecież jeszcze leki. No i je zaczęłam brać, zwiększone dawki, które przyjmuje się po jednej na dobę, brałam 3 razy dziennie, ale pracowałam i byłam z tego ogromnie dumna. Tylko z upływającym czasem jakoś dziwnie zaczęłam unikać tego przemęczania nóg, zaczęło brakować mi ogólnie sił, coraz częściej korzystałam z uprzejmości ludzi oferujących podwiezienie mnie do pracy, coraz częściej w pracy siadywałam i lekcje, nawet gimnastyki prowadziłam z pozycji krzesła. Ja turystka piesza - niemal przestałam opuszczać dom, siły brakowało mi coraz bardziej. Na nic się zdało chodzenie z kulami, upadki, przeokropny ból nóg, słabnące i drżące ręce...nicnierobienie w domu, ogólna niemoc i bezwartościowość. Wózek inwalidzki!!! Z jakim bólem na nim usiadłam, z jakim bólem i gorączką wróciłam do domu po odwiedzinach swojej dawnej klasy szkolnej, dzieci, kolegów i koleżanek. To był ból -którego nie potrafię go określić, okropny wewnętrzny ból duszy, bo już nie ból fizyczny - tego na wózku się pozbyłam. Poza tym z niego na ulicy raczej się nie spada. :-D To wózek pozwolił poczuć się znów przydatną w domu, bo znów zaczęłam robić niemal wszystko, nawet niewielkie zarobkowanie udało mi się zorganizować. :-D
Jednak ciągle nie mogę uwierzyć, by nie było lekarstwa na chorobę, która dziś przetrzymuje mnie na wózku a jutro pozwoli może chodzić, wprawdzie tylko po mieszkaniu, boso, ale jednak pozwala - ta sytuacja się powtarza.
Tak miotałam się z myślami wczoraj od bladego świtu do godziny 14.00.
Podpisałam to wymagane oświadczenie i tak podjęłam definitywną decyzję o zmianie życia.
To koniec mojej pracy w szkole, skoro trzeba zredukować etat, to nie mam sumienia być osobą pozbawiającą kogoś chleba. Mam szansę na rentę, nie zostanę bez pieniędzy - tak to sobie wyjaśniłam.
Podpisałam to wymagane oświadczenie i przepłakałam resztę dnia, użalając się nad sobą, aż mi wstyd, ale to prawda, wczoraj użalałam się nad sobą i nad swoim losem.
Przyznam miałam jeszcze szansę przedłużenia tej nieobecności w pracy o rok, ale to oznaczałoby, że kolejny rok musze siedzieć w domu, bez szansy na pracę i bez mozliwości podjęcia jakiejkolwiek pracy - tego kolejnego roku w bezczynności niezmiernie się boję, to byłoby jakby samobójstwo psychiczne.
Czy wybrałam już drogę?
Po przespaniu smutasów dzisiaj wierzę, ze uda mi się zbudować to nowe życie - nie wiem jeszcze jak, ale wiem, że coś znajdę. Poruszę niebo i ziemię ale tę pracę znajdę, bardzo tego chcę i musi mi się udać - mam jeszcze sprawne ręce i chyba sprawną głowę, coś wymyślę. Tę dodatkowo zarobioną kasę przeznaczę na poszukiwania ośrodków i specjalistów, którzy albo definitywnie powiedzą, ze nie mam szans na samodzielne chodzenie, albo podejmą się leczenia. Albo też rzeczowo wyjaśnią mi jak mam żyć, by to choróbsko nie postępowało. Nie zamierzam zrezygnować, ani z walki o zdrowie psychiczne ani też o zdrowie fizyczne.
Dzisiaj mam odczucie, iż nie stoję już na rozdrożu - już wybrałam drogę, mam full roboty i chyba muszę napisać plan działania, by nie zboczyć z tej właściwej drogi.
Czy wybrałam drogę właściwą, tego nie wiem, jak się przekonam to dopiszę kolejną część hihihi Jeśli wybrałam błędną to zawsze mogę zawrócić. Szkoda, że nie jestem macho - przynajmniej uniknęłabym łzawych potyczek.
Piszę tutaj jakby sama do siebie i wiecie co moi czytelnicy - to pisanie też pomaga w zrozumieniu siebie i tego co się przezywa, może pomóc też tym co wczoraj, czy dziś nagle zostali dotknięci chorobą, tym co czują się okropnie samotni w swoim bólu... My, chorujący, borykający się ze schorzeniami dziwnymi, ciężkimi do wyleczenia i zdiagnozowania - przeżycia mamy podobne, może różnie je rozwiązujemy....
Ciągle czekam, by ktoś mnie w tym pisaniu wspomógł...
Pozdrawiam
