44 odpowiedzi w tym temacie

[byu371a]

Gdy mnie ogarnia nie liczy się nic i nic mnie nie cieszy.Zastanawiam sie nad sensem ( czy raczej bezsensem zycia).Mysle ze majac 33 lata nic tak naprawdę w życiu nie osiagnęłam i już napewno nie osiągnę.Czeka mnie tylko pustka i ból który bedzie mi towarzyszył do krańca mych dni. Mam dwoje dzieci które staram sie wychować najlepiej jak umiem.I dać im wszystko o czym pragna( to oczywiscie przenosnia).Wiem że powinno mnie to cieszyć ze ich mam, ale zdaję sobie sprawę ze gdy dorosną, pójda sobie w swoją strone,i załoza rodziny.Będa żyć swoim zyciem.A mamę odwiedzą na świeta imieniny itp.A ja zostanę sama jak palec.Oj nie sama ,tylko z moim bólem.To po co się dalej męczyć????Ból i pustka!!!Ból i pustka!!!!
Mysle,że tak naprawdę mam ją na stałe.Zawsze do mnie wraca, gdy tylko sobie o niej przypomnę. :cry:

[ABI]

Przerabiałam depresję,to okropna "cholera".Nie sądzę żeby można było samemu się z niej wyleczyć.Ja w każdym razie musiałam skorzystać z pomocy lekarza(leczenie ambulatoryjne i szpitalne).

[Gwiazdeczka]

Witam wszystkich.
Tak sobie myślałam czy napisać o tym,czy nie.
Trudno jest mi otym tak pisać ,przeciez to moje zycie.Ja miałam czternaście lat jak zachorowałam n adepresję.Niebędę pisać na co zmarła poprostu niechcę wspominać o tym,zaraz chce mi się płakać.Najpierw zaczynałam błądzić,zapominałam gdzie mam lekcje.To było straszne.Po jakimś czasie zrezygnowałam ze szkoły na cztery lata.Przez to wszystko straciłam kontakt ze swoimi znajomymi.Potem odeszła odemnie siostra cioteczna.Nieodzywa się do mnie juz kilka lat.Męczyły mnie koszmary senne.Mało tego,bałam się sama zostawać w domu.Bałam się wychodzić na dwór,niewychodziłam do sklepu,poprostu bałam się ludzi.Po siedmiu miesiącach kiedy juz wogóle niewychodziłam nawet z pokoju.Mama jezdziła na pielgrzymki,modliła się za mnie.Wkońcu stanełam przed lusterem o Boze jak ja przytyłam.Ciągle byłam po lekach psychtropowych.Kiedy stanełam przed tym lusterm powiedziałam sobie Boze ja juz mam dosyć tej męki chcę wyjsć na dwór.Przeciez nieznam nikogo,nie mam znajomych.Chcę kogoś poznać.Pamiętam mój pierwszy spacer,oczywiście to było wieczorem,bo przeciez strasznie wstydziłam się swojej figury.Ale tak mi się to spodobało,ze zaczełam częściej chodzić na dwór.Zaczełam jezdzić na pielgrzymki.Zapisałam się do szkoły.Chodziłam przez trzy lata do Zawodówki krawieckiej tam poznałam prawdziwych przyjaciół,miałam wspaniałych przyjaciół.Zdałam egzamin czeladniczy na piątkęChodziaz byłam nadal pod wpływem leków ale to juz nie takie jak były.Mam juz 20 lat nadal boję sie sama wychodzić na dwór ,ale staram sie juz sama,wiem ,że nic złego się nie dzieje.Wiem tylko jedno potrzebuję przyjaciól.Teraz dotarło domnie,ze muszę mieć maturę.Chodzę do Liceum dla dorosłych i w styczniu 2005r.zdaję wymażoną maturę.Tutaj tez znalazłam dobrych przyjaciół.Jestem szczęśliwa.Niejest wszystko wpoządku,ale lepiej już być nie moze.
Pozdrawiam
Gwiazdeczka