Dzięki Livia za słowa otuchy. Ja siedziałam ostatni lata w domu, właściwie w ogóle nie wychodziłam,mimo, że nie jestem na wózku, ale też mam ciekawie, bo jeśli już wyjdę to wózek pcham przed sobą, żeby na nim usiąść jak zrobi mi się słabo. Chodzę zresztą bardzo kiepsko, bo mam polineuropatię. Ale nie o sobie chciałam pisać tylko o mojej znajomej, którą bardzo podziwiam, jest niewiele ode mnie młodsza, ale przez całe życie była bardzo aktywna. Miała wspaniałych rodziców, dzięki nim skończyła studia, bo wozili ją na zajęcia. Pomagali we wszystkim. Dziewczyna po Heinego - medina, praktycznie nie chodziła. Ma też niesprawne ręce.Na studiach zajmowali się nią studenci, nosili po schodach, pisali notatki (ona pisała b. wolno, tylko ołówkiem a było to 40 lat temu). Potem prowadziła tzw dom otwarty. Właściwie drzwi się nie zamykały. Ciągle ktoś wchodził. Tych wolontariuszy było i jest niesamowicie dużo. Zajmują się też nią zakonnice i księża. Ona jest tłumaczką i poetką. Ja nie potrafiłabym tak żyć, być ciągle między ludźmi. Można napisać o niej książkę. Zawsze zdana na innych, ale tak pełna miłości i oddania tym ludziom, że trudno uwierzyć.
podaczas mrozow gdy drogi u nas na osiedlu sa niepodsienazane
to co tam...
