4 odpowiedzi w tym temacie

[Gocha Kuzan]

Witajcie Moi drodzy- Tak sobie pomyslalam, że to strach pisać o tym na forum- bo to kontrowersyny temat- i może zostać żle odebrany...
Zaznaczam nikogo tu nie osądzam- piszę tylko swoje zdanie na ten temat. -Ciekawa jestem co wy o tym sądzicie?
Jestesmy ON - czesto nasi bliscy dowiadując sie o naszych wadach- z troski o naszą przyszlość próbują nas chronić przed złośliwosciami tego świata- nieświadomie budując wokół nas mur- to po pierwsze nieraz bywa też tak, iż nie pozwalają nam robic wielu rzeczy z obawy,że sobie z nimi nie poradzimy. Oni robią to wszystko w trosce o nas - ale czy aby napewno wychodzi nam to na zdrowie?
U mnie w rodzinie bylo tak, gosia jest chora- nie moze zmyawc, a wiecie jak bardzo chciałam to robić Nie chodz na dyskoteki w szkole- bo będą sie z ciebie śmiali i tak dalej. Iwiecie co ja przez 13 lat bylam bardzo niepełnosprawna- nie widziałam co to kolonie bo rodzice bardzo sie bali. A ja ... cierpiałam z tego powodu- owszem chodziłam do masowej szkoły uczyłam się- ale strsznie bałam sie ludzi gdy poznawałam kogos nowego pierwsza mysl jaka wpadala mi do glowy to było - Boze co ta osoba sobie o mnie pomysli, czy nie będzie się ze mnie śmiać? W wiku 14 lat zbuntowałam sie spakowałam plecak i z przyjaciólmi pojechałam w góry- tam sie okazało, że nie tylko moge po nich chodzic, ale rowniez moge byc wpełni samodzilna. Oczywiscie bylo tak pierwsza wycieczka- wchodzenie na szczyt Lysicy- Goska zostan w autokarze nie wejdziesz - zostalam wiec z kierowcami. Po kilku minutach zapropnowali zeby sprobowac- wejdziemy dokąd bedziesz mogła... Weszlismy na sam szczyt... ludzie szok! Jak ona tu weszla ??? przecież nie moze chodzic. Tak samo próbowali mnie bronic przed miłoscia - bo przeciez sie rozczaruje a oni chcą mi oszczędzić bólu- mysli jakie mi sie wtedy nasuwały o nich to ze nie do końca mnie akceptują... Rozczarowałam się 2 razy za 3 to bylo to i nic nie dalo chronienie. Teraz słyszę od bliskich, że nie powinnam mieć dzieci bo sobie nie poradzę...Bzdury! Wiem to z troski... ale nie przsadzajmy. Dlatego w jednym ze swoich wczeniejszch postow mówiłam aby pozwolic juz od dziecka zyć nam normalnie- nawet za cenę całkowicie zalanej kuchni, nie chowajmy dzieci przed swiatem- żeby je uchronic od nitoplrancji- to nic nie da. One muszą przejsc konfontacje ze światem i uwazam ze im wczesniej tym lepiej.W miare mozliwosci posyłajmy je do normalnych przedszkoli,szkół i zastanowmy sie czy nadmierna troską o nie nie robimy im krztwdy... Oraz nie robimy z nich bardziej nipełnosprawnych niz są w rzeczywistosci.

Ps. Mam ndzieje ze nie uraziłam zadnego z rodziców, bynajmniej nie to miałam na celu.

Czekam na wasze opinie

Pozdrawiam

[Skangur]

Nie sądzę byś tą wypowiedzią uraziła kogo kolwiek jarzynko(jak się podpisujesz). Wiesz czytając ten post miałem wrażenie, że czytam pewien wycinek swojego życiorysu. Przechodziłem to z rodzicami dokładnie tak samo. I tak samo się buntowałem przeciwko temu przewrażliwieniu.
Całkowicie się z Tobą zgadzam, że powinniśmy mieć szansę życia bez tej otoczki opiekuńczej, nie pozwalającej się swobodnie rozwijać. Mnie pomagali w tym koledzy i przyjaciele z podwórka (jak to się kiedyś mówiło). Ciągnęli mnie np.: do sportu, gdzie skoro nie mogłem biegać za piłką, to pilnowałem by nie wpadła do bramki. Mając już te naście lat sam zająłem się sobą i udowodniłem , ze wiele rzeczy potrafię zrobić nie gorzej niż osoba (nazwijmy ją)zdrowa fizycznie. Zająłem się między innymi muzyką, gdzie grałem na instrumencie wymagającym poruszania się i to każda ręka i noga wybijała inny rytm. To okazało się być dla mnie wielką radością, spełnieniem, ale i pokazaniem ,ze wszystko prawie można zrobić jak się chce i pragnie. Można pokonać góry, wierząc w swoje możliwości. Dobrze by było, gdyby rodzice zauważali takie możliwości i sami namawiali do aktywności . Sami powinni wpajać wręcz ON by tamci uwierzyli w siebie. Właśnie w trosce o tą kochaną osobę powinni pozwolić i wspierać jej dążenia do samodzielności. Bo w końcu kiedyś ich zabraknie i trzeba sobie i tak dawać radę. Piszę tu o niesprawnych ruchowo. Bardzo dobrze , że poruszyłaś ten temat. Mam nadzieję, że posypią się przykłady od innych jak sobie radzili i radzą w życiu mimo przeszkód i barier i niedowierzania ze strony rodziców i bliskich.
pozdrawiam serdecznie. :-D

[Rafalek]

Witam Cie Kalo i pozostałych postowiczów tego tematu.
Me słowa będą skierowane do Ciebie Kalo odnośnie Twej córeczki i jej wychowania, aczkolwiek sam nie jestem rodzicem (mym największym pragnieniem to by kiedyś tam nim zostać), więc to nie będą słowa fachowca, a jedynie teoretyka. Pytasz; jak wychowywać, by nie przesadzić, a jednocześnie uchronić przed złem. Odpowiedź: normalnie, jak każde inne dziecko. Pozwalaj jej na jak najwięcej rzeczy, pilnuj, by w okazjach ku temu sprzyjających sama za siebie podejmowała swoje decyzje, itd; z pewnością dobrze wiesz, co mam na myśli. Sama musi się nauczać dobro od zła. Czeka ją życie, które z pewnością nieraz ją zawiedzie (choć życze, by te Jej życie było usłane samymi różyczkami), lecz tego nie da się uniknąć, a próby bronienia ją przed tym przynoszą z reguły więcej szkód niż pożytku. Niech od dzieciństwa uczy się przyjaźni; niech otacza ją jak najwięcej ludzi, znajomych, koleżanek i kolegów. To nie jest tak, że osoby pełnosprawne boją się kontaktów z niepełnosprawnymi. Moim zdaniem ten problem jest zbyt uwypuklany. W chwili obecnej mam 30 lat, a od najmłodszych lat miałem z kim się bawić w piaskownicy, a niektóre z tych znajomości trwają do dnia dzisiejszego. Świat się zmienia, pewne stereotypy i uprzedzenia ulegają powolnym, lecz stopniowym zmianom.
Zobaczysz, Twa córcia będzie wiodła normalne życie; takie, jakie sobie wyobrażałaś kiedyś tam w wizjach swojej rodziny. To że jest niepełnosprawna niczego nie zmienia, a tym bardziej nie przekreśla.