15 odpowiedzi w tym temacie

[NeoN_WJ]

Poznajecie kogos.... i pada propozycja spotkania w 4 oczy. Teraz jest sytuacja... mowic czy nie mowic? , ze jestescie ON.
Najlepiej jak zaraz na poczatku sie powie , czy czekac z tym do ostayniej chwili ... a moze wcale? Wiadomo jaka jest reakcja - zazwyczaj obrot o 180 stopni i do widzenia....

[Foxtrott]

Zgadzam sie z Kariną

[Monia74]

Rozmawiając przez Internet można wiele rzeczy ukryć, ba, nawet kreować siebie na kogoś zupełnie innego. Tylko po co?
Jeśli ukrywamy przed nowapoznaną osobą fakt, iż jesteśmy niepełnosprawni, to po pierwsze oszukujemy drugą osobę, a po drugie chyba nie do końca sami siebie akceptujemy, takimi jakimi jesteśmy. I to jest bardzo smutne. Nie można oczekiwać akceptacji od drugiego człowieka, jeśli sami siebie nie lubimy i nie akceptujemy.

[marder]

Mówić - ukrywanie tego, nie ma najmniejszego sensu.

[Majka_Cz]

Też myślę, jak przedmówcy -że lepiej powiedzieć, bo ukrywanie nic nie da. My będziemy czuli się z biegiem znajomości gorzej -fakt oszukiwania siebie i kogoś. A poza tym lepiej być chyba szczerym no nie? :-P

[Daga]

Ech, bo zaczynacie od... khem, od tyłu. :>
Najpierw trzeba się poznać, a dopiero potem spotkać. Jak się już pozna drugiego człowieka, to jego ciało nie ma absolutnie żadnego znaczenia i nikt nie ucieka, nie odsuwa się, nie zmienia się i nie zaczyna traktować partnera inaczej.
Mówię to ze swojego doświadczenia. Nie zdarzyło mi się, żeby ktoś się ode mnie odsunął po spotkaniu w realu. Ale też nie spotykam się z ludźmi, których znam z 2-3 maili czy z paru rozmów na gg. Na real decyduję się, kiedy już kogoś nieźle znam, a ten ktoś mnie - i wymienimy instrukcje obsługi siebie nawzajem.
Wtedy ja nie mam stresu, ten ktoś nie ma stresu i nikt nie jest postawiony w kłopotliwej sytuacji, w której może nie wiedzieć, jak reagować.

A żeby się dobrze poznać, chcieć tego muszą obie strony. Jeśli chcą, to wcześniej czy później uda im się to. Tak po prostu.

Więc powodzenia i wytrwałości, Wojtku!
:*

[JacentyK]

Ech, bo zaczynacie od... khem, od tyłu. :>

Od tyłu to jest ten, tego .............
.
.
.
.
.
.
Metoda liczenia obwodów elektrycznych (też ;-))

A tak serio, ja jestem za mówieniem, może nie w drugim zdaniu, ale po to aby ta druga strona wiedziała. Wiadomo, że czym później może być trudniej, ale na pewno przed pierwszym spotkaniem, aby ta druga osoba nie poczuła się nieswojo.

[Michał]

Poznajecie kogos.... i pada propozycja spotkania w 4 oczy. Teraz jest sytuacja... mowic czy nie mowic? , ze jestescie ON.

Gdy poznaję kogoś ( czyli dziewczynę :-D ) przez internet, najpierw staram się rozmawiać z nią o sprawach nie związanych ze zdrowiem itp. Później oględnie nawiązuję (gdy sprawy zaszły daleko) do tego, że jestem ON. Daję do zrozumienia, że poruszam się na wózku inw. A najlepiej wszystko to humorystycznie, w miarę wesoło.
Jestem za tym, żeby mówić o swojej niepełnosprawności. Po co później "odkręcać" wszystko i w efekcie wychodzimy na jakiegoś zakompleksionego gościa, który wstydzi się przyznać do swojej ułomności.

[pedro]

A ja tam zawsze ukrywalem, bowiem zauwarzylem iz jak komus sie od razu uzmyslowilo sytuacje konczylo sie stucznoscia. Kazdy na poczatku szuka poprostu rozmowy, popgawedki, kogos z kikm jest milo i fajnie, innosc ON zadko na poczatku powoduje swobode. Lepiej przygotowac w jakis sposob druga strone, pokazac siebie od wewnatrz. W necie jest ten leksus ze naprawde mozna zakochac sie w czyikms "wnetrzu", a wtedy szok zwiazany z innoscia fizyczna jest duzo bardziej do zniesienia. Innosc, nie jest akceptowana, jest tylko tolerowana.

[Daga]

A ja tak naprawdę w ogóle nie rozumiem problemu... Jeśli o mnie chodzi, to zawsze wystarczyło mi po prostu być sobą. Niczego nie ukrywać, ale też z niczym nie wyskakiwać jak Filip z konopii. Rozmowa i relacja toczą się same, spontanicznie, bez jednej reguły czy schematu. I zależnie od środowiska. W jednym pytanie o niesprawność pada od razu na początku, w innym gada się np. o książkach, a o niepełnosprawności rozmawia się, planując spotkanie (bo musi się odbyć w miejscu przystosowanym, albo też dlatego, że potrzeba pomocy). Różnie. Niektóre osoby, z którymi nie jestem zbyt blisko i mało mnie znają, w ogóle nie wiedzą (nie chcą wiedzieć/widzieć), że jestem ON, a ja nie mam ochoty z nimi rozmawiać na tematy osobiste. I nie muszę, bo z reguły nie mam ochoty się z nimi też spotykać w realu.

[NeoN_WJ]

A ja tak naprawdę w ogóle nie rozumiem problemu... Jeśli o mnie chodzi, to zawsze wystarczyło mi po prostu być sobą. Niczego nie ukrywać, ale też z niczym nie wyskakiwać jak Filip z konopii. Rozmowa i relacja toczą się same, spontanicznie, bez jednej reguły czy schematu. I zależnie od środowiska. W jednym pytanie o niesprawność pada od razu na początku, w innym gada się np. o książkach, a o niepełnosprawności rozmawia się, planując spotkanie (bo musi się odbyć w miejscu przystosowanym, albo też dlatego, że potrzeba pomocy). Różnie. Niektóre osoby, z którymi nie jestem zbyt blisko i mało mnie znają, w ogóle nie wiedzą (nie chcą wiedzieć/widzieć), że jestem ON, a ja nie mam ochoty z nimi rozmawiać na tematy osobiste. I nie muszę, bo z reguły nie mam ochoty się z nimi też spotykać w realu.

Chba bardziej robią problem ci co chcą widzieć.... tak mi się zdaje.

[Pinky]

Nie ma sensu chwalic sie od razu ze jest sie ON. Jestem w takiej komfortowej sytuacji ze wiekszosc czasu poruszam sie bez kul i trudno wyczuc ze jestem ON. Jednak przy blizszym poznaniu w realu w momencie zanim cos zaiskrzy (sympatia badz kolezenstwo a moze cos wiecej) daje znac delikatnie ze osoba widzi mnie akurat w stanie lepszego zdrowia i w kazdej chwili moze ujrzec mnie poruszajacego sie o kulach. W 95% na nikim nie robi to specjalnego wrazenia tak na kobietach jak i poznanych wlasnie kumplach przez siec. Mimo wszystko ludzie w moim wieku i mlodsi sa dosyc tolerancyjni i tak naprawde traktuja to jak cos normalnego (jak inny kolor wlosow badz oczu) czyli prawidlowo. Szczerze mowiac wiem ze wiele osob na Iponie wyolbrzymia swoja rzekoma Innosc, sam nie wiem po co i dlaczego :?:

[okularnica]

Poruszyliście bardzo trudny temat - mówić czy nie mówić o tym że się jest o.n. Czasami trudno jest powiedzieć komu że sie porusza na wózku, o kuli, czy za pomoca protezy. Ja osobiście często, aczkolwiek nie zawsze mówię o swojej niepełnosprawności. Pewnie że powinnam być szczera, ale...czasami tak fajnie pogadać o niczym nie znając sytuacji zdrowotnej drugiej osoby...Bo i po co.

[Daga]

A ja zapytam z drugiej strony: czy Wy, kiedy kogoś poznajecie, pytacie, czy ten ktoś jest ON?

Dla mnie jedyny sens pytania o to jest wtedy, kiedy się umawiamy i trzeba to jakoś technicznie zorganizować. Wtedy muszę wiedzieć, czy ktoś jest ON, bo może się okazać, że np. nie będzie w stanie dotrzeć tam, gdzie wyznaczę spotkanie. I tyle. W żadnym innym wypadku ta wiedza nie jest mi do niczego potrzebna. Rozmawiam o tym tylko w przypadku techniczego omawiania spotkania, albo wtedy, kiedy dana osoba sama akurat chce ze mną pogadać o swojej niepełnosprwaności.

Bo tak naprawdę to dla czego niesprawność ma znaczenie? Dla miłości? Oczywiście, że nie ma żadnego. Dla przyjaźni? Tym bardziej nie ma. A jeśli ktoś nie jest mi bliski, to w nosie mam, co o mojej niesprawności sądzi - obcym ze stanu swojego zdrowia się nie spowiadam. ;-) Co nie znaczy, że go ukrywam. Jeśli temu obcemu ufam i jeśli taktownie, z wyczuciem spyta mnie o stan zdrowia, to mówię prawdę. A jeśli nie ufam, to mówię, że nie chcę o tym rozmawiać. Nie kręcę, że nie jestem ON.

[okularnica]

w zupełności sie zgadzam z Tobą Daga