Aż trudno uwierzyć, że to już 15 lat! Tak, tak właśnie tyle minęło od mojego pierwszego spotkania. Był lutowy ranek, kiedy to pojechałam na katowicki dworzec, by po raz pierwszy stanąć twarzą w twarz z marderem. Zanim do tego spotkania doszło, przez blisko pół roku rozmawialiśmy na naszym iponkowym czacie. W czasie wirtualnych i telefonicznych pogawędek nawiązała się między nami nić sympatii i porozumienia, ale dopiero tego lutowego, mroźnego poranka coś zaiskrzyło. Ta iskierka z biegiem czasu przemieniła się w głębokie i wyjątkowe uczucie.
Życie to nie bajka, więc i my natrafimy na przeszkody. Jednak, póki co całkiem nieźle sobie z nimi radzimy. Ogromną frajdę sprawia nam maszerowanie przez życie trzymając się za ręce.
Mogłabym jeszcze coś o nas napisać, ale Marderek właśnie zrobił kawę...
Chętnie przeczytam Wasze love story, które zaczęło się na IPON-ie. 
Za kilka dni Walentynki. Warto "odkurzyć" dobre wspomnienia i odnaleźć pozytywne emocje.
, my podobnie tylko, że z mniejszym stażem. Lubię takie historie, bo mają swój pozytywny przekaz. Wielu osobom się nie chce, nie wierzy i nie próbuje, a to błąd. Nie warto się ograniczać. Swojego już męża również poznałam na Iponie - pierwszy raz na zlocie w Sulejowie i potem w niezapomnianym Mielnie. To właśnie tam było nam dane poznać się bliżej. Oboje byliśmy po przejściach i z bagażem własnych doświadczeń. Właśnie, dlatego na samym początku byłam ogromną pesymistką - nie chciałam znajomości, spotkań, a tym bardziej związków. Z czasem urzekł mnie swoim poczuciem humoru. Tak bardzo się starał, że się przejęzyczył i nazwał mnie "Minetką". Ja z kolei w tej sytuacji chciałam zachować powagę, ale kompletnie mi się to nie udało. Parskałam głośnym śmiechem jak wszyscy wokół nas. Z czasem był też wspólny Sylwester, przy wsparciu Ewy - Misshihi i od tego momentu postanowiliśmy pisać swoją wspólną historię. Szybko postanowiliśmy o zamieszkaniu razem. Związek na odległość przestał wystarczać i kolejny etap stał się faktem. Nie było łatwo, a czasem nawet szło mozolnie, ale wytrwaliśmy i gorsze chwile. Dzisiaj jest Nas troje, nie dwoje, i lepiej nie mogło być 
Rośnie nam Skarb, który rodziców z wiekiem przebije 