Jestem tu nowy, nie wiem czy to jest właściwe miejsce ... ale chciałbym się przywitać i powiedzieć "parę" słów o sobie
życzenie zostawiłem na koniec.Mam dystrofię mięśniową ... ale przede wszystkim mam na imię Rafał i mam 18 lat. Jestem w połowie zdawania matury i jak widać zamiast się uczyć przesiaduję przed kompem
Będąc na progu dorosłości, jestem coraz bardziej wkurzony całą tą sytuacją z moją chorobą. Jestem młodym człowiekiem, mam setki marzeń, a większość z nich przez chorobę trafia szlag!!! Ostatnie parę lat życia zmarnowałem sobie zastanawiając się jaki jest sens tego wszystkiego. Na przemian to pogrążałem się w czarnych myślach, to z kolei uciekałem od rzeczywistości wyobrażając sobie jakby to było gdybym mógł być zdrowy. Teraz doszedłem do wniosku, że nie powinienem już tak dłużej żyć. Niektórzy mówią, że w takich okolicznościach trzeba żyć MIMO wszystko. Ja jednak uważam, że powinienem żyć PRZEDE wszystkim. A choroba? ... Nie ma najmniejszego prawa decydować o tym kim jestem i co zrobię ze swoim życiem!!! I choć strasznie ogranicza moje możliwości doszedłem do wniosku, że jednym sposobem na jej pokonanie jest nie dopuszczenie do tego, żeby mnie zdominowała. Jestem realistą i potrafię być szczery wobec samego siebie dlatego doskonale wiem, że DMD jest nieuleczalna, że będzie postępować i radykalnie skróci moje życie. Nie zamierzam się jednak tego bać. I nawet jeśli mam żyć 3-4 razy krócej, ma to jedynie oznaczać dla mnie, że muszę żyć 3-4 razy lepiej i intensywniej. A jeśli nawet czeka mnie jeszcze jedynie parę lat życia, mam je przeżyć najlepiej jak tylko potrafię!!!
Czemu to wszystko piszę? Szczerze mówiąc potrzebowałem to wreszcie z siebie wyrzucić. Czy to oznacza, że pogodziłem się ze swoją sytuacją? NIE, nigdy nie pogodzę się z byciem niepełnosprawnym, z tym że moja choroba odbierze mi możliwość założenia własnej rodziny, ani z tym, że nie mogę prowadzić tak aktywnego życia jak bym pragnął. Niemniej jednak nie oznacza to, że zamierzam się poddać, usiąść w kącie i pogrążyć w rozpaczy. Zamierzam prowadzić tak aktywne życie jak to jest tylko możliwe. Mogę sobie bardzo łatwo „wykroić” z obszaru moich zainteresowań te dziedziny, w których ze względu na chorobę nie mogę się rozwijać. Wiem jednak, że chociażby moje relacje z innymi mogą być takie same jak u pełnosprawnych ludzi, jak wszyscy mam przecież prawo do miłości i przyjaźni. I nie zamarzam z tego prawa rezygnować!!!
Teraz przechodzę do właściwej sprawy (nie wiem czy w ogóle ktoś to jeszcze czyta....
) do mojego marzenia, które jest całkowicie do zrealizowania. Chcę z pomocą Forum nawiązać nowe znajomości, i mam nadzieję że mi w tym pomożecie...
