Odszedł Janek, Mąż Michasi

Kochani…
Pragnę z głębi serca podziękować za Waszą obecność, za słowa dobre jak chleb, bez którego trudno żyć… czytałam je ze łzami w oczach, chociaż już nawet płakać nie potrafiłam, tak bardzo już dużo łez wylałam.
To stało się tak nagle…
Jeszcze w maju tego roku Janek przeszedł gruntowne badania i był okazem zdrowia.
Może z czystego egoizmu dbałam o Jego zdrowie aby to On miał siły dla mnie i Pawełka, bo ja to taka wiecznie stękająca i niedomagająca istota. To Janek powściągliwy ale konkretny dbał o mnie i Pawła aby nam nic nie brakowało. Gdy się mazałam siadał przy mnie w milczeniu i całował moje dłonie…
Potrafił rozładować moje zniecierpliwienie gdy Paweł dostał gorszy stopień w szkole.
Janek kochał nas, nie za nasze osiągnięcia, ale za to że byliśmy dla Niego naważniejsi i uszczęśliwieniem nas było jedynym celem Jego życia.
Chronił nas.
Nigdy się nie skarżył, nie stękał, że coś go boli…
Gdy w sierpniu zauważyłam, że miewa mdłości (które skrzętnie ukrywał) wezwałam lekarza.
Nic nie zdiagnozowano. Pojechaliśmy na zlot w Dzierżąznej z którego wróciliśmy bardzo zadowoleni.
Niebawem odkryłam, że Janek pokątnie łyka tabletki przeciwbólowe na noc.
We wrześniu zgłosiłam pielęgniarce moje obawy o zdrowie Janka który stawał się bardziej milczący.
Nic nie wskazywało by była to jakaś poważna dolegliwość.
Dopiero kiedy 20 września dostrzegłam że Janek ma żółtą skórę i oczy lekarz momentalnie skierował Go do szpitala.
To było rozstanie które pokazało nam, jak głęboka, intymna i wszystko przenikająca była nasza miłość.
Od 15 lat nie rozstawaliśmy się z sobą nawet na jeden dzień.

Potem to już wszystko szło w jednym kierunku - ja traciłam zmysły a Janek zdrowie.

Diagnoza była jednoznaczna…

W tym miejscu pragnę podziękować Lucynce i Basi z Grzesiem, którzy jak dobre anioły, wyczarowywały specjały na dietę dla Janka który już nic nie potrafił jeść.
Bardzo cierpiał, fizycznie i psychicznie…
Gdy przytulał i całował mnie i Pawełka poraz ostatni, był do końca najbardziej kochającym Mężem i Tatusiem. Nawet cierpienie nie przesłoniło pogodnego uśmiechu na Jego wyniszczonej chorobą i cierpieniem twarzy. Gdy odszedł Jego oblicze stało się znowu piękne i takie szlachetne tylko brakowało już uśmiechu.
Pożegnaliśmy Janka 30 października. W ostatniej drodze na tej ziemi, w której to towarzyszyło nam również grono Przyjaciół z IPONu - Lucynka z Agnieszką, Basia z Grzesiem, Ola z Patrykiem, Przemek, Monika i Jola - promienie słoneczne, które w tym dniu obficie padały, jakby chciały iskrę życia pod sercem zapalić…by rosła w nas i trwała - ulotne wrażenie - drogowskazy pamięci najmilsze - wspomnienia.

#41 artsois22

#42 wojtekm1981

#43 Gość_DaFFy_*

#44 verselle

#45 Gość_michalina_*

#46 marufiko

#47 endrjuxx

#48 slonecznik

#49 Oli

#50 arleta_p

#51 ancyl

Użytkownicy przeglądający ten temat: 0