31 odpowiedzi w tym temacie

[bonia]

słoneczniczku tak tak taniec i pogoda ducha to jest to co nas trzyma i pozwala wytrwać nawet jeśli ten taniec przeżywamy w wyobrażni

[slonecznik]

By nie utonąć w słowach

Ja o Tobie milczeć nie potrafię,
wciąż o Tobie rozmawiam ze sobą,
mówię o Tobie zziębniętym drzewom i ptakom,
które mój chód radosny płoszy…
mówię o Tobie niebu i ziemi,
i psu bezdomnemu o Tobie też mówię,
i słońcu i gwiazdom i dniu powszedniemu,
i nocy tęsknotą podszytej,
całemu światu o Tobie mówię.
o Tobie- miłości przed nim skrytej.

I Tobie o Tobie mówię,
gdy tulę Cię w swoich ramionach,
spojrzeniem, dotykiem, gestem…
By nie utonąć w słowach.

[tomaszek]

Pięknie napisane słonecznik

[slonecznik]

o! miło,ze wpadłes tomaszku:) dziekuję.

[slonecznik]

Pejzaż jesienny

Złote liście do tańca porwał wiatr,
barwny dywan już przykrył cały świat,
po cichu wielka szarośc skrada się,
dzień gubi godziny,a rok noce i dnie.
Wezmę ciepły szalik zapnę płaszcz,
dłonie w rękawiczkach skryję przed chłodem,
pod płaszczem grube swetry trzy,
ogrzeją moją tęsknotę.

Na polach trawy już śpią,
sójka wciąż się wybiera za morze,
mnie tak jakoś,tak jakoś mi żal...
dzień gubi godziny,a rok dni i noce.

I tak idąc samotnie przez jesień,
choć tak wielu iść chciałoby ze mną,
tęsknić będę do Ciebie kochanie,
jak nie tęsknił nikt przede mną.
W tym jesiennym świata pejzażu,
wszystko swoje miejsce ma,
każde drzewo,źdźbło i ptak,
ale mi w tym pejzażu Ciebie...
właśnie Ciebie brak.

[slonecznik]

Moja modlitwa
Podarowałeś mi oczy,
bym nauczyla się widzieć,
podarowałeś mi uszy,
bym nauczyła się słyszeć,
podarowałeś mi serce,
darowałeś duszę,
bym nauczyła się kochać,
cierpieć, czuć i wzruszać.

Są dni,że zagryzam wargi aż do krwi,
zaciskam pięści w bezsilności,
a Ty to wszystko widzisz i...
wciąż nie tracisz nic na swej boskości.
Czy taki właśnie miał być ten świat,
czy tak to sobie wymyśliłeś,
żeby zabijał brata- brat,
a może po prostu w nas zwątpiłeś?

Podarowałeś mi oczy,
bym nauczyła się widzieć,
podarowałeś mi uszy,
bym nauczyła się słyszeć,
podarowałeś mi serce,
darowałeś duszę,
bym nauczyła się kochać,
cierpieć, czuć i wzruszać.

Nie wiem ile jeszcze wiary we mnie,
ile nadziei i miłości,
bo Ty to wszystko dobrze widzisz i...
wciąż nie tracisz nic na swej boskości.

[slonecznik]

Erotyk

To znowu my...
sam, na sam ze sobą,
ty ze mną, a ja tylko z tobą...
Dotykasz mojej nagiej skóry,
z góry do dołu i z dołu do góry,
całujesz,wywołując dreszcze...
a ja chcę jeszcze, jeszcze, jeszcze, jeszcze.
Mocniej,żarliwiej, nieustannie,
powoli,szybciej i zachłannie,
aż z nagiej piersi wyrwie się jęk stłumiony...
i lico me spłonie rumieńcem.
ty mnie dotykaj,całuj i pieść,
niczego nie pragnę więcej.
Od ust do stóp,
od stóp do ust,
poprzez nabrzmiały rozkoszą biust,
pieść...
od niedzieli do niedzieli,
moja ty...
gąbko do kąpieli!

[anulaa]

Na dobry początek cytat z Brodskiego:
"Ten, kto pisze wiersz, pisze go dlatego, że język podpowiada mu lub po prostu dyktuje następną linijkę. Zaczynając wiersz, poeta na ogół nie wie, jak go skończy, i niekiedy odczuwa wielkie zdumienie na widok tego, co wyszło, bo często wychodzi coś lepszego, niż oczekiwał, często myśl jego dociera dalej, niż się spodziewał. (...) Ten, kto pisze wiersz, czyni to przede wszystkim dlatego, że kolosalnie przyspiesza wtedy własną świadomość, myślenie, percepcję świata. Raz doświadczywszy takiego przyspieszenia, człowiek nie jest już w stanie zrezygnować z powtórzenia eksperymentu, wpada w zależność od tego procesu, jak wpada się w zależność od narkotyków lub alkoholu. Moim zdaniem, właśnie człowiek, który znalazł się w podobnej zależności od języka, nazywa się poetą."

Myślę, że poezja jest wyrażaniem siebie, sposobem reprezentowania emocji. Jest obrazem rzeczywistości w odbiciu subiektywnego lustra mojego "tu i teraz" W poezji szukam zrozumienia i wytłumaczenia skomplikowanego i pogmatwanego świata uczuć. Poezja to lek na codzienność, to narkotyk, który sprawia, że świat staje się bardziej kolorowy. To owoc nie przeciętniej wrażliwości człowieka, wyraz buntu, przekory, emocji, reakcja na otaczającą rzeczywistość z którą nie można się pogodzić, upust uczuć, bólu, radości, swojej prawdy. Pisanie jest sposobem na wyrażenie emocji, jadowitych i rozkładających; możliwością opisania świata, który mnie otacza i tego, który jest całkiem nierealny i tylko w mojej głowie.

Twoje wiersze sloneczniku są ujmujące...
Pozdrawiam

[slonecznik]

Dziewczyny!Bardzo dziękuję za cieple słowa i za to,że przystanęłyście na moment właśnie tutaj.Chciałabym napisać coś mądrego,ale ponieważ mam ostatnio w głowie prawdziwą burzę,skutek może być odwrotny.Może tylko napiszę tyle,że oto właśnie na horyzoncie pojawił się ktoś cudowny, wyjątkowy i absolutnie wart zachodu.Dzięki temu komuś znowu mam zamglone oczy;) Jeśli ma to trwać tylko krótką chwilę to niech trwa...
I dodam jeszcze,że jestem pod ogromnym wrażeniem,że jeszcze dziś ktoś sięga bo tak trudną literaturę anulaa. To przyjemność móc z Tobą obcować, chociaż w tym wirtualnym świecie.
Pozdrawiam

[ajax]

Słoneczniczku,
Twoje wiersze są twoją duszą ,są piekną wartością ciebie oddające to co czujesz i chcesz przekazać,mój wielki ukłon dla ciebie

[iwciaa]

Piękne wiersze, coś niesamowitego, czekam na więcej