Oglądałam ten program w TVN i nawet łezka zakręciła mi się w oku. Nie ma znaczenia jaka choroba nas dotyka, ale kiedy tracimy sprawność fizyczną, samodzielność , wówczas nas chorych i nasze rodziny łączą bardzo podobne, a nawet takie same przeżycia.
Czy jesteśmy innymi ludźmi kiedy dotyka nas choroba? Zapewne nie, ale zaczynamy inne wartości w zyciu cenić i co innego sprawia nam kłopoty.
Jednym z wielu problemów, na które uskarżają się osoby niepełnosprawne, czy chore jest brak wzajemnego zrozumienia wśród najbliższych. Często my chorzy jesteśmy sami temu winni, po prostu chcielibyśmy
by inni domyślali się czego potrzebujemy( to słowa Eli uczestniczki programu). Nie prosimy, czekamy... zapominając, że inni ci zdrowi przezywają tę naszą chorobę równie mocno, chcieliby pomóc ale czują się wystraszeni nie mniej niż my, przerażeni naszą postawą jakże odmienną od dotychczasowej z okresu zdrowia, chcieliby pomóc ale nie wiedzą jak.... To domyślanie się czego potrzebuje drugi człowiek jest niezmiernie trudne.
I w taki to sposób my chorzy zamykamy się w sobie, tracimy samodzielność, chociaż tego bardzo nie chcemy, potrzebujemy pomocy ale o tę pomoc niezmiernie ciężko nam prosić. Oddalamy się od bliskich i oni oddalają się od nas nie rozumiejąc o co nam chodzi; razem z nami zaczyna chorować jakby cała rodzina. Prezentujemy postawę, albo nic od nikogo nie chcemy, albo wysuwamy żądania. Jakże często brakuje zwykłej serdecznej rozmowy i najzwyklejszej prośby o pomoc.
Jakże trafnie Wojtek i Ela (wspaniali małżonkowie) występujący w tym programie, podkreślali, iż
nie umiemy prosić.
Wiem, że właśnie tego jeszcze nie potrafię i każdą własną prośbę o pomoc traktuję jakby choroba łamała mnie duchowo, psychicznie. Jakbym poza traconą sprawnością fizyczną traciła dumę, którą jeszcze niedawno odczuwałam przy niemal samowystarczalności. To niezbyt mądre odczucie, wiem- ale dokładnie to jeszcze czuję, chociaż chyba zaczynam już się powoli przyzwyczajać.
Prawdę mówiąc gdyby mnie otaczali tylko tacy domyślni i wyprzedzający moje oczekiwania, chyba denerwowałoby mnie to okropnie. Czułabym się jakby pozbawiona możliwości kierowania sobą.
Hihihi - nio i jak dogodzić chorej rrybce, któż to może wiedzieć?
Musimy umieć prosić, przyjmować pomoc, przyjmować też odmowę i okazywać wdzięczność za okazywaną pomoc - to również wartościowe uwagi wyżej wspomnianych bohaterów programu.
Wojtek mąż Eli - zmusił Elę do proszenia, nie udzielając jej żadnej pomocy kiedy sama o to nie poprosiła. Superrrrr, że w przypadku Eli to zadziałało.
Nasuwa mi się powiedzonko z filmu "Stawka większa niż życie"
- nie ze mną te numery Bruner!!!
Mnie osobiście w tej nauce proszenia pomaga rozmowa z mężem, przyjaciółką, którzy doskonale rozumieją, że ta prośba o pomoc jest niezmiernie trudna dla mnie jako osoby, która do niedawna była bardzo aktywną, samodzielną i to ja byłam udzielającą pomocy.
Postawa Wojtka nie wymusiłaby na mnie prosby o pomoc - wiem to na 200%.
Hahahaha Dlatego też cieszę się, że moim mężem jest Jasio a nie Wojtek z programu Ewy Drzyzgi. Jasio, który okazuje się być silnym facetem kiedy ja słabnę, znosi złość, żale, łzy lecące godzinami po moich policzkach i nawet wybacza głupie posunięcia. Ale on teraz wie(nie zawsze tak było), kiedy warknąć na mnie, a kiedy połozyć rękę na ramieniu i powiedzieć : nie martw się, poradzimy sobie, to jeszcze można podleczyć, pogubiłaś się w tym wszystkim dziewczyno. Odpłacam Jasiowi tym samym, kiedy zdarza się, że on okazuje tę słabość - powtarzam te same ciepłe słowa i podkreślam, iż najważniejsze, że pomimo wszystko jesteśmy razem. Poza tym mam przyjaciółke - wspanialszej mieć chyba nie mozna, przyjaciół, wspaniałych rodziców i rodzinę (siostry szczególnie).Mnie takie wsparcie pomaga najbardziej.
Wracając do wczorajszych Rozmów w Toku gratuluję i jednocześnie życzę Ewie Drzyzdze nadal ciekawych pomysłów na tematy rozmów i świetnego prowadzenia.
Gratuluję Eli i Wojtkowi, Andrzejowi i wszystkim innym siły i wytrwałości w pokonywaniu trudów każdego dnia, dzięki za wystąpienie w programie, mnie osobiście i zapewne wielu innym pomogliście.
Pozdrawiam
A dlaczego mam mu tej radości nie dać? 
