5 odpowiedzi w tym temacie

[trigo]

Acquis communautaire to zestaw praw i przepisów unijnych, które muszą zaakceptować wszystkie państwa przystępujące do UE.
Polska akceptuje całość acquis communautaire w części "Polityka społeczna i zatrudnienie" (stanowisko negocjacyjne Polski dotyczące ON znajduje się w obszarze tej polityki) i nie będzie domagała się derogacji w tym obszarze.

Przegląd acquis pod katem zasady równych szans i niedyskryminacji osób niepełnosprawnych należy rozpocząć od roku 1996, tj. od daty wydania przez Komisję Komunikatu oraz Rezolucji nt. Równych szans dla osób z niepełnosprawnością, umożliwiających wdrażanie wielu programów wspólnotowych, jak np. Europejska Strategia Zatrudnienia, program "Wyobcowanie”, program "Równość”, czy "Europejski Plan Działania”. W maju 2000 r. Komisja przyjęła kolejny komunikat pt. "Europa bez barier dla niepełnosprawnych”, który dotyczy zagadnień dostępu do edukacji, zatrudnienia, szkoleń zawodowych, transportu, mechanizmów rynkowych, społeczeństwa informacyjnego, nowych technologii.
Unia Europejska wspiera działania organizacji pozarządowych, jak np. Europejskiego Forum ds. Niepełnosprawności czy też Grupy Pełnomocników.
Przykładem aktu, opracowanego przy współpracy Grupy jest Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady Nr 2001/85/WE w sprawie specjalnych postanowień odnoszących się do pojazdów używanych do przewozów pasażerów posiadających ponad 8 miejsc oprócz siedzenia kierowcy, nazywana dyrektywą w sprawie autobusów i autokarów.
Obecnie problemy osób z niepełnosprawnością rozwiązywane są w ramach poszczególnych polityk UE, jak np. w zakresie prawa pracy. W związku z tym podejściem, 27 listopada 2000 r. Rada uchwaliła Dyrektywę Nr 2000/78/WE, ustanawiającą ogólne ramy równego traktowania w miejscu pracy, nakładającą na pracodawcę obowiązek brania pod uwagę potrzeb niepełnosprawnych pracowników. Ponadto, wspomnieć można o Dyrektywie Nr 2001/29/WE, wydanej przez Parlament Europejski i Radę, dotyczącej harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym.
Jej celem zasadniczym jest równouprawnienie w dostępie do wydawnictw chronionych prawami autorskimi. Państwa członkowskie UE mogą dopuścić w swoim prawodawstwie legalne przetwarzanie istniejących publikacji,jeżeli jest to konieczne ze względu na potrzeby osób niepełnosprawnych, co - w przypadku internetu – oznacza np. możliwość przetwarzania istniejącego tekstu, tak by mogły z niego skorzystać osoby niedowidzące.
Szczegółowe informacje oraz ciekawe opracowania, a także teksty ww. dokumentów można znaleźć na stronach internetowych:
strona Komisji Europejskiej:

http://www.europa.eu...le/index_en.htm

[trigo]

"Cykl z flagami - Niepełnosprawnii, lecz pełnoprawni"
http://www.ffm.lublin.pl/ue/cykl.htm
Standardowe Zasady Wyrównywania Szans Osób Niepełnosprawnych
http://www.ffm.lubli...l./standard.htm

Wykaz dokumentów UE, związanych z osobami z niepełnosprawnością
http://www.ffm.lubli...e/dok/wykaz.htm

Europejska strategia zatrudnienia. Inwestowanie w ludzi. Inwestowanie w większą liczbę i lepszych miejsc pracy.
http://www.ffm.lubli.../dok/employ.htm

W kierunku Europy bez barier dla osób z niepełnosprawnością
http://www.ffm.lubli...ue/dok/free.htm

Strategia niepełnosprawności w UE
http://www.ffm.lublin.pl/ue/

http://www.ffm.lublin.pl/ue/spraw.htm

Karta Osób Niepełnosprawnych.
uchwała Sejmu RP z dn. 1 sierpnia 1997 r. (M.P. z dn. 13 sierpnia 1997 r.)
http://www.ffm.lubli...spraw/karta.htm

Komunikat Komisji nt. Równych szans dla osób z niepełnosprawnością - nowa strategia niepełnosprawności we Wspólnocie Europejskiej
http://www.ffm.lubli.../ue/dok/kom.htm

Załącznik: Ewolucja polityki państwa we Wspólnocie Europejskiej i na szerszej arenie międzynarodowej
http://www.ffm.lubli...ok/ewolucja.htm

Projekt Uchwały Rady i 18 Przedstawicieli Państw Członkowskich, spotykających się w ramach Rady nt. Równych szans dla osób z niepełnosprawnością
http://www.ffm.lubli...dok/projekt.htm

Upowszechnienie tematu niepełnosprawności we wspólnotowej polityce społecznej i zatrudnienia - referat roboczy przygotowany przez Dyrekcję Generalną V.
http://www.ffm.lubli...ue/dok/main.htm

[trigo]

Problematyka ochrony oraz wspierania osób niepełnosprawnych stanowi jeden z priorytetów polityki Wspólnoty, znajdujący wyraz w wielu podejmowanych przez jej instytucje przedsięwzięciach o charakterze wiążących norm prawnych, jak również zaleceń, wskazujących państwom członkowskim kierunki pożądanych działań. Obecnie prowadzona polityka Unii Europejskiej w powyższym obszarze obejmuje szeroko pojęte inicjatywy zmierzające do zapewnienia ww. osobom równości szans w dostępie do zatrudnienia, odpowiednich warunków pracy oraz pełnej integracji społecznej.
Wspólnotowa polityka wobec osób niepełnosprawnych oparta została na stwierdzeniu, iż osoby te, niezależnie od odnoszonych przez nie indywidualnych sukcesów zawodowych, pozostają grupą szczególnie narażoną na napotykanie różnego rodzaju barier zarówno w znalezieniu oraz utrzymaniu odpowiedniego zatrudnienia, jak również w pełnym uczestnictwie w życiu ekonomicznym oraz socjalnym swoich społeczności. Wspólnotowa działalność dotycząca zatrudnienia osób niepełnosprawnych, jak również wynikające z niej zalecenia, w znacznym stopniu opierają się na międzynarodowej polityce w tym obszarze.

Pierwszą ogólną strategią Wspólnoty wobec osób niepełnosprawnych był wydany w dniu 30 lipca 1996 roku Komunikat Komisji o równości szans dla osób niepełnosprawnych – nowa strategia Wspólnoty Europejskiej w odniesieniu do osób niepełnosprawnych. Powyższy Komunikat zakłada intensyfikację działań, zmierzających do prawnego zagwarantowania równych szans osób niepełnosprawnych. Dokument ten wskazuje również na konieczność podjęcia dialogu z organizacjami pozarządowymi, działającymi na rzecz tej grupy osób. Komunikat zobowiązuje ponadto poszczególne instytucje Wspólnoty do uwzględniania perspektywy niepełnosprawności we wszystkich podejmowanych przez nie istotnych działaniach i postanowieniach. Komunikat opracowany został w oparciu o pojęcie mainstreaming – pojęcie to nie zostało jednak precyzyjnie zdefiniowane. Lektura Komunikatupozwala jednak na stwierdzenie, iż używane jest ono w znaczeniu obejmującym ogólną ideę integrującej polityki wobec niepełnosprawności oraz potrzeb osób niepełnosprawnych w ramach ogólnej polityki Wspólnoty i jej programów.

Podkreślić należy zatem dominującą w polityce Unii Europejskiej wobec osób niepełnosprawnych tendencję do wieloaspektowego podejścia do problematyki niepełnosprawności. Wyraża się ona w przekonaniu, iż sukces w zatrudnieniu osoby niepełnosprawnej nie jest uzależniony wyłącznie od inicjatyw podejmowanych w obszarze polityki zatrudnienia, ale również od zapewnienia tej osobie szerokiego dostępu do wsparcia finansowego, przystosowania dla jej wymagań środków transportu, miejsca zamieszkania, jak również zagwarantowania jej pełnego dostępu do rynku zatrudnienia. Ponadto podkreślić należy, iż – co do zasady – Unia Europejska wyznacza jedynie ramy i zasady ww. polityki, pozostawiając jej realizację państwom członkowskim.
Zatrudnienie osób niepełnosprawnych w polityce Unii Europejskiej

W analizowanym obszarze polityki Unii Europejskiej wobec osób niepełnosprawnych, jako przykład realizacji ww. postulatów o charakterze ogólnym, wskazać należy sformułowaną w 1995 roku wspólnotową strategię zatrudnienia (Employment Strategies 1995). Cechą charakterystyczną realizowanej obecnie we Wspólnocie strategii zatrudnienia jest bowiem szczególny nacisk położony na zapobieganie oraz wczesną interwencję w sytuację zawodową osób, które narażone są na ryzyko utraty pracy bądź długotrwałego bezrobocia. Nie poddaje się przy tym pod wątpliwość faktu, iż osoby niepełnosprawne pozostają bardziej narażone na znalezienie się w jednej w ww. kategorii osób, niż każda inna grupa wyodrębniona na rynku pracy. Wspólnotowa strategia zatrudnienia ma na celu przede wszystkim zapobieganie powyższemu wysokiemu ryzyku przechodzenia osób niepełnosprawnych w długotrwałe bezrobocie i – w konsekwencji – braku możliwości podjęcia aktywności zawodowej w wyuczonym zawodzie.
Obecna polityka Wspólnoty koncentruje się na konieczności zapewnienia ww. osobom dostępu do niezbędnego wsparcia, zmierzającego do możliwie najdłuższego odroczenia momentu wejścia w strukturę bezrobocia.

Wyraźne odniesienie do potrzeb osób niepełnosprawnych znalazło wyraz w filarze 1 pt. „zatrudnienie” wspólnotowych Wytycznych Zatrudnienia z 1999 roku (1999 Employment Guidelines). Zgodnie bowiem z brzmieniem Wytycznej nr 9, uznaje się potrzebę zwrócenia przez poszczególne państwa członkowskie “szczególnej uwagi na osoby niepełnosprawne oraz inne osoby, które mogą znajdować się w niekorzystnej sytuacji, oraz na rozwinięcie odpowiednich form zapobiegawczych oraz przedsięwzięć, mających na celu ich integrację na rynku pracy”. Wraz z Wytycznymi nr 1 – 3, powyższe sformułowanie tworzy ogólne ramy dla wieloaspektowych działań, mających na celu zagwarantowanie możliwie najszerszej liczbie osób niepełnosprawnych satysfakcjonujących miejsc pracy.

Mając na uwadze ww. wspólnotowe Wytyczne Zatrudnienia, należy stwierdzić, iż w sposób wyraźny obrazują one tendencję do integrowania problematyki barier w zatrudnieniu, przed którymi stoją osoby niepełnosprawne, do wielu różnorodnych programów z obszaru zatrudniania. Ponadto, jako szczególnie widoczne uznać winno się założenie, iż wymagane środki wsparcia oparte zostaną na każdorazowym uznaniu indywidualnych potrzeb każdej z osób niepełnosprawnych, nie zaś na tradycyjnym uznaniu stereotypowych potrzeb tej grupy osób.

Pojęcie niepełnosprawności w Unii Europejskiej

Tradycyjne podejście do polityki wobec osób niepełnosprawnych opierało się na uznaniu, że niepełnosprawność jest stanem odbiegającym od normalności, przyjętej przez dane społeczeństwo jako standard sprawności fizycznej bądź umysłowej. W tym kontekście, przyjęta w danym państwie polityka miała na celu rehabilitację, której celem było przede wszystkim zrekompensowanie osobie niepełnosprawnej jej odmienności oraz zmobilizowanie osoby niepełnosprawnej do podjęcia wysiłku funkcjonowania w sposób możliwie najbardziej zbliżony do społecznie zaakceptowanej normy. Obecnie, tj. zgodnie z zaleceniami Komunikatu Komisji o równości szans dla osób niepełnosprawnych, powyższa relacja między pojęciem niepełnosprawności a „normalności”, rozpatrywana jest w kontekście uznania fundamentalnego prawa jednostki do funkcjonowania w społeczeństwie, w tym uznania prawa występujących w nim mniejszości do odmienności, nie wymagającej dostosowania się do normy wytworzonej przez większość. W związku z powyższym podejściem do odmienności, ograniczenia, na które napotykają osoby niepełnosprawne identyfikowane są z niezdolnością społeczeństwa do zapewnienia równych szans wszystkim obywatelom, nie zaś – jak dotychczas – z ich upośledzeniem fizycznym lub umysłowym jako takim.

We wszystkich państwach Unii Europejskiej pojęcie niepełnosprawności definiowane jest w zależności od określonych celów, tj. rehabilitacja zawodowa, rehabilitacja społeczna, zatrudnienie, kształcenie, zabezpieczenie socjalne, opieka medyczna.

Kształcenie dzieci i młodzieży niepełnosprawnej

Przejawem szerokiego podejścia do problematyki niepełnosprawności jest obowiązująca od 1990 roku Rezolucja Rady oraz Ministrów ds. edukacji państw członkowskich UE z dnia 31 maja 1990 roku w sprawie włączenia dzieci oraz młodzieży niepełnosprawnej do zwykłych systemów nauczania (Dz.Urz. WE Nr C 162, 03.07.1990), zgodnie z brzmieniem której wszystkie ogólnie dostępne instytucje kształcenia powinny być przygotowane do zaspokojenia specyficznych potrzeb dydaktycznych oraz technicznych uczniów niepełnosprawnych. W powyższym kontekście, zgodnie z treścią ww. rezolucji, konieczne jest wypracowanie przez kompetentne organy państw członkowskich satysfakcjonujących form współpracy pomiędzy instytucją kształcenia, rodziną ucznia niepełnosprawnego oraz społecznością lokalną, jak również udostępnienie uczniowi niepełnosprawnemu pełnego dostępu do poszczególnych form wypoczynku, rekreacji oraz – w końcowym okresie jego kształcenia - do rynku pracy.

Młodzież niepełnosprawna korzysta również z szerokiej pomocy w ramach ogólnodostępnych programów edukacyjnych Sokrates II, Młodzież dla Europy oraz Leonardo da Vinci II. Programy te uwzględniają w dużym stopniu potrzeby osób niepełnosprawnych. Głównym zadaniem programu Sokrates II jest promowanie idei europejskiego wymiaru nauczania poprzez współpracę między szkołami i uniwersytetami. Uczelnia uczestnicząca w ww. programie jest zobowiązana do wspierania m.in. integracji studentów niepełnosprawnych. Studenci niepełnosprawni upoważnieni są do otrzymania dodatkowych grantów w przypadku udziału w wymianie stypendialnej. Można również starać się o sfinansowanie wyjazdu na wymianę opiekuna osoby niepełnosprawnej. Podobne korzyści dla młodzieży niepełnosprawnej płyną z udziału w programie Leonardo da Vinci II, którego celem jest podniesienie jakości kształcenia zawodowego i specjalistycznego.


Pozostałe programy działania Unii Europejskiej na rzecz osób niepełnosprawnych

Do najważniejszych programów europejskich skierowanych do wszystkich osób niepełnosprawnych należą:
- program EQUAL – w ramach którego finansowane będą wszelkie projekty na rzecz osób niepełnosprawnych w aspekcie poprawy szans edukacyjnych i zatrudnienia.
- program URBAN, z którego będą mogli korzystać niepełnosprawni mieszkający w miastach. Program ten ma na celu promowanie zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich, a więc także dostosowania infrastruktury miejskiej dla potrzeb osób niepełnosprawnych.


Zakłady pracy chronionej w Polsce a Unia Europejska

W wielu państwach Unii Europejskiej jedną z dominujących form podjęcia pracy przez osobę niepełnosprawną jest zatrudnienie na stanowisku pracy chronionej. W zależności od ustawodawstwa każdego z ww. państw, charakteryzują się one odmiennymi zasadami funkcjonowania na rynku pracy oraz znaczeniem osiąganych przez nie wyników ekonomicznych.

Podstawowym celem zatrudnienia chronionego w Unii Europejskiej jest przygotowanie pracownika niepełnosprawnego do zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Dlatego też dostosowania do standardów wspólnotowych wymagać będą w Polsce cele przypisywane istnieniu zakładów pracy chronionej. Wszystkie podstawowe dokumenty Unii Europejskiej zobowiązują bowiem państwa członkowskie do zapewnienia, iż zatrudnienie w nich osób niepełnosprawnych ma charakter przejściowy, mający na celu przygotowanie tych osób do podjęcia pracy na otwartym rynku, nie zaś – jak ma to miejsce obecnie – charakter docelowy.

We wszystkich państwach Unii Europejskiej zakłady pracy chronionej są deficytowe i są finansowo wspierane. Są to bowiem nie tylko placówki o charakterze ekonomicznym, lecz także placówki o charakterze rehabilitacyjnym i społecznym. Wsparcie to przyjmuje różne formy, tj. dotacje i subwencje udzielane przez władze centralne, władze terenowe lub ze specjalnych funduszy. W zakres stosowanych dotacji nie wchodzą jednak ulgi podatkowe – tego nie przewidują wspólnotowe przepisy podatkowe. Dotacje mają bowiem na celu nie wspomaganie samego przedsiębiorstwa lecz pokrycie kosztów, których to przedsiębiorstwo nie poniosłoby, gdyby zatrudniło na danym miejscu pracy osobę pełnosprawną. Niezbędna wydaje się zatem zmiana obecnie funkcjonujących w Polsce szczegółowych zasad finansowania zakładów pracy chronionej ze środków państwowych.


Inne formy wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych w Unii Europejskiej.

Szeroko stosowaną formą wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych na rynku pracy w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest – obok zakładów pracy chronionej - dotowanie przez kompetentne instytucje poszczególnych państw członkowskich pracodawców funkcjonujących na otwartym rynku pracy, przyjmujących do pracy bądź zatrudniających osoby niepełnosprawne. W wielu państwach pracownicy niepełnoprawni uprawnieni są również do m.in. do otrzymania zasiłku kompensacyjnego na pokrycie kosztów związanych z zatrudnieniem oraz zasiłku na pomoce techniczne, umożliwiające im właściwe przygotowanie się do podjęcia pracy. Zasiłek ten ma na celu pokrycie kosztów zakupu specjalistycznego sprzętu umożliwiającego osobie niepełnosprawnej podjęcie kształcenia, kosztów wynagrodzenia asystentów oraz tłumaczy języka migowego, jak również wydatków związanych z transportem bądź zakupem i adaptacją samochodu.

Szeroko stosowaną formą wspierania aktywności zawodowej osób niepełnosprawnych jest również popieranie ich samozatrudnienia. Wsparcie osób niepełnosprawnych w powyższym zakresie obejmuje głównie finansowanie szkoleń w zakresie zasad prowadzenia działalności gospodarczej, dotowanie poradnictwa specjalistycznego w powyższym zakresie, jak również tworzenie rozwiniętych form spółdzielczości tych osób.

[trigo]

Ja wiem, że Unia jako zbitek państw nie zajmuje się problemem niepełnosprawności.
Jednak każde państwo - członek Unii ma wypracowany model prawny w tematyce "Niepełnosprawność a państwo".
Kraje-członkowie Unii, a raczej organizacje związane z tematyką niepełnosprawności są bardzo wyczulone na krzywdę wyrządzaną osobom niepełnosprawnym poprzez ograniczanie dostępu do rehabilitacji, edukacji, poprzez brak opieki państwa nad dzieckiem niepełnosprawnym. Organizacje te w krajach Unii wywalczyły bardzo wiele i powinny mieć jasny obraz sytuacji osób niepełnosprawnych , a zwłaszcza dzieci w kraju kandydującym do Unii.
Ponieważ środowisko osób niepełnosprawnych w żaden inny sposób nie ma możliwości zwrócenia na siebie i na swoje problemy uwagi swojego rządu, pozostaje dotarcie do organizacji działających w obronie praw osób niepełnosprawnych w krajach-członkach Unii.
To jedyny sposób na pomoc wszystkim osobom niepełnosprawnym w Polsce w momencie wielkich starań o przyjęcie w poczet członków Unii. Tylko poprzez prężne organizacje obrońców praw mniejszości niepełnosprawnej wszystkich krajów Unii Europejskiej, poprzez nagłośnienie problematyki niepełnosprawności w Polsce można znacząco zmienić status tej grupy społecznej.
Jak wynika z moich obserwacji, rząd robi wszystko, by problem braku poszanowania Konwencji Praw Dziecka , dziecka niepełnosprawnego nie wypłynął na forum międzynarodowym. W sytuacji, w jakiej obecnie znajduje się społeczność osób niepełnosprawnych w Polsce jest to jedyny sposób i najbardziej sprzyjający moment, by odmienić położenie 5 milionów osób niepełnosprawnych w Polsce.

[trigo]

Referat wygłoszony podczas konferencji naukowej "Perspektywy polskiego prawa żywnościowego a integracja z Unią Europejską"
Instytut Żywności i Żywienia, Warszawa, 11 - 12 grudnia 1997r. Zbigniew Hałat
Stowarzyszenie Ochrony Zdrowia Konsumentów http://www.halat.pl/...arzyszenie.html
Ochrona zdrowia konsumentów na tle deklaracji władz w sprawie przystąpienia Polski do Unii Europejskiej.Polska deklaruje wolę przystąpienia do Unii Europejskiej, a w wypowiedziach czołowych polityków pobrzmiewa niecierpliwość w tej sprawie. Deklaracje nie znajdują jednak odzwierciedlenia w rzeczywistych dokonaniach.

Upadek publicznej opieki zdrowotnej przesłania inne, o wiele bardziej poważne, problemy niezbywalnej odpowiedzialności władz za zdrowie i życie obywateli.

Postrzeganie ochrony zdrowia publicznego jako działu bezpieczeństwa wewnętrznego, nie ma do dzisiaj potwierdzenia w pracy parlamentów kolejnych kadencji i często zmieniających się w ekip rządzących w Polsce okresu transformacji. Wobec braku woli politycznej nie następuje niezbędna alokacja sił i budżetowych środków służąca tworzeniu i egzekucji prawa. Szczególnie drastyczne zaniedbania wiążą się z ochroną zdrowia konsumentów.

Szumne zapowiedzi zastąpiły ogrom prac harmonizacyjnych, do których Polska zobowiązała się aktem akcesyjnym już w 1991r. Władze zlekceważyły szczegółowe recepty Komisji Europejskiej na unowocześnienie polskiego prawa żywnościowego zawarte w Księdze Białej (1994r.) i Zielonej (1997r.).