Wiele osób umieszcza na forum swoją twórczość, więc i ja pomyślałam, że te ciekawsze wiersze z mojego bloga wkleję tutaj, aby podzielić się nimi z wami i posłuchać słów krytyki. Moja twórczość to zwykła grafomania, ale... ale coś chyba w niej jest jednak wciągającego skoro ktoś czasami ją czyta. Pozdrawiam was serdecznie. *** Rozmowa z...***
Zapukał do jej drzwi, lecz ona się go nie bała,
Nie wiedziała, że to właśnie śmierć do niej zapukała.
Był to anioł śmierci, kostuchą zwany pospolicie,
Przychodzi po każdego, pomimo, że go nie widzicie.
Był przystojny, młody, elegancki,
Uśmiech miał jakiś taki zawadiacki,
Wyglądał tak, jakby był bardzo zabiegany,
I w ogóle jakiś taki wydawał się wygadany...
- Kim ty właściwie jesteś ? - Cichutko zapytała.
- Jestem tym którego lękają się wszyscy żywi moja mała
A dzisiaj... No cóż, przyszedł czas na ciebie.
- Jak to ? Ja nie wierzę, że już czekają na mnie w niebie
To zbyt szybko dla mnie ! Muszę pożegnać rodziców i brata
Gadaj - ty wiesz to na pewno... kiedy będzie koniec świata ?!
- Eh wy ludzie... nigdy nic nie wiecie
Ciągle coś ode mnie chcecie...
Mówicie mi: poczekaj jeszcze parę lat,
A kto mi zrekompensuje te nadgodziny jak mam na głowie cały świat ?
Dać wam za dużo życia ? to na zdrowie narzekacie,
zabrać szybko ? to potem w czyśćcu długo czekacie,
W piekle to już nawet miejsc pomału brakuje,
Przy kotle i tak już za dużo osób pracuje...
Ludzie, ludzie... cieszyć życiem się nie umiecie,
ciągle coś kręcicie, ciągle coś tam kombinujecie...
- Hmm, chyba masz rację... Taka już nasza chyba jest natura...
Nie zabieraj mnie proszę jeszcze... Poczekaj aż zmarszczkami pokryje się moja skóra...
- Dlaczego miałbym przedłużyć twe życie ?
Czy nie znudziło ci się na tym świecie bycie ?
- Chciałabym jeszcze choć parę dni pobyć z rodziną, nacieszyć się wiosną, która znowu wróciła
Popatrzeć na ptaszynę, która znowu do nas po zimie powróciła...
- Ehhh... Wykończysz mnie mała, zbyt dużo mi tutaj opowiadasz,
Oszczędzaj gardło, bo jak staniesz przed nim to wtedy się wygadasz,
Daj mi rękę i ruszamy,
Jak dotrzemy na miejsce to jakieś w urzędzie anielskim posadę ci damy...
- Ja z tobą dziś jeszcze nie pójdę ! - wyrwała się i biegnie, a on za nią leci,
Biegła szybciej niż po słodycze dzieci...
Uciekła mu, a jemu jej się szukać już nie chciało,
Teraz już bardzo wiele lat jej od tego momentu przeleciało,
Teraz już rękę mu bez wahania poda
I na słowa: "już pora..." odpowie mu: "zgoda"
Szczęśliwa jest, że tego dnia się nie poddała,
że życia przedwcześnie w jego ręce nie oddała,
że zrobiła wszystko to o czym marzyła,
że spędziła czas z tymi których kochała i im wierzyła.
Z każdego dnia "od tego momentu" naprawdę się cieszyła,
Ona po prostu... swoją bitwę zwyciężyła...
*** Wypadek ***
Ulica, jej dźwięki i zapach; ludzie, ruch i samochody,
Ona była w centrum handlowym, oglądając wystawy i zaliczając kolejne ruchome schody,
Gdy obejrzała wszystko co planowała,
Kierunek powrotny do domu obrała,
Niedaleko jej miejsca zamieszkania,
Był największy ruch i dużo czekania.
Wreszcie zielone światło... Nawet na boki się nie rozejrzała...
Pisk opon, trzask i krzyk swojej matki wtedy usłyszała.
,,Boże nie zabieraj JEJ, nie bądź okrutny ! " - jej matka głośno krzyczała
W matczynych ramionach odeszła spokojnie, a jej rodzicielka dalej bluźniła i rozpaczała.
Obudziła się, nie czuła już bólu ani nie miała na sobie już ,,płynu czerwonego",
Wstała, szukając dookoła matki lecz, że jej nie było nie ogarniała faktu tego
Szła sama, dając niepewne do przodu kroki,
Podziwiała tamtego świata uroki,
Dolina, rzeka i las - wszystko tonęło w obłokach,
Nie bała się nawet małego stworka chodzącego po jej lokach.
Oglądała kształty chmur i podziwiała zwierzęta,
Ale wszystko było jakieś inne - lepsze niż na co dzień każdy pamięta,
Takie magiczne i nieskazitelne jak sen najpiękniejszy,
Szła tam, gdzie świecił się punkt najjaśniejszy.
Stanęła przed bramą, dotknęła ją ręką, a ona się otwarła,
W osłupieniu tym faktem przez chwilę zamarła.
Weszła, popatrzyła...
Najpiękniejszy ze wszystkich ogród wtedy zobaczyła.
Były tam drzewa, krzewy i kwiaty, a na samym środku zbiornik wodny, czyli to co tak bardzo uwielbiała ...
Małe jeziorko tak czyste, że bez wahania wskoczyła i się wykąpała,
Jej radość była ogromna, wpadła w błogostan kojąc w wodzie swoje zmęczone ciało,
Pływała, pryskała i się cieszyła; ciągle było jej mało.
Potem zauważyła, że woda zrobiła się zimniejsza, więc wyszła i założyła ubranie,
Jej intuicja mówiła jej, że zaraz się coś stanie.
Nie myliła się... Popatrzyła w wygładzone lustro wody, najpierw zobaczyła tylko swoją twarz, a potem bardzo wiele...
Widziała jak nad jej grobem stoi rodzina i jej przyjaciele,
Potem już cały świat miała przed oczami...
Widziała co ludzie robią i jak anioły chodzą pomiędzy nami,
Słyszała kłótnie, żale i zbrodnie wszelakie,
Nie wiedziała przedtem, że czasami nasze życie może być właśnie takie...
Usiadła na brzegu i patrzyła na wodę z otwartymi ustami,
Wtem stanął obok niej anioł i przemówił do Niej takimi słowami:
,,Pilnować tych ludzi na dole, by wypełniali swoje przeznaczenie to właśnie jest nasze zadanie,
Jeśli im się uda je właściwie wypełnić to wtedy będzie koniec ich misji i ten człowiek do nas się dostanie.
Jeśli pomimo naszej pomocy nie uda im się i źle wybiorą,
Wtedy zakończą swój żywot stając się piekielną potępioną zmorą..."
,,To okropne, oni potrzebują pomocy i miłości ! " - zmartwiona powiedziała,
a w jej oku już łezka w kąciku stała.
,,Dobrze mówisz mimo, że jesteś tu nowa,
Leć do nich - już jesteś gotowa."
Wyrosły jej skrzydła jak u prawdziwego anioła,
Jest gdzieś wśród nas, czeka cierpliwie na swoich bliskich i o pokój oraz miłość na świecie woła,
Słyszy ją ten, którego serce nie jest z kamienia,
Każdy kto chce być dobry i wyszedł z mrocznego cienia...
*** Wakacyjne widoki ***
Na niebie słonko i chmury,
Przed tobą wysokie góry,
Sens wspinaczki?
Coś czego ludzie często nie pojmują,
Słowa?
Żadne tych emocji nie ujmują.
Samotność?
Anioła stróża czuwanie,
Następna wyprawa?
Niecierpliwe czekanie,
Wspinaczka?
Długa i uciążliwa,
Górska pogoda?
Czasem złośliwa,
Ryzyko?
Połamanie lub górska lawina,
Góry?
Coś do czego się wraca i nie zapomina...
Widok z górskiego szczytu?
Nieskazitelny, prowadzący do zachwytu.
Oczy radujące się widokiem,
Szumienie wody nad górskim potokiem.
Na samym końcu świata,
Tam gdzie zmęczenie z radością się przeplata,
Widoki dostępne tylko dla wytrwałych,
O uporze i siłach nie małych,
Pojednanie z naturą, wewnętrzny spokój, prawdziwy obraz tego świata,
Budząca się miłość do wszystkiego co wokół chodzi, a nawet lata...
Potem powrót do domu i wracające wspomnienia,
Górskie widoki i dźwięki w pamięci - prawdziwym powodem ukojenia.
Nasuwające się na usta pytania o sens życia, lekki żal i wątpliwości,
A odpowiedź tylko jedna: za mało jeszcze do ludzi i Boga miłości...
*** Quo vadis blondynko ? ***
Szła sama przez las, który zdawał się być opuszczony od dawna przez człowieka,
Chodziła sobie, myślała o przeszłości, a nie o tym co ją wkrótce czeka,
Las był gęsty, a światło skąpymi stróżkami dookoła docierało,
Nagle niebo pociemniało i solidnie się rozpadało.
Postanowiła przeczekać pod rozłożystym drzewem, a potem iść dalej,
W końcu nie była już małą dziewczynką, która się boi i nie można jej zostawić samej...
Przestało lać, więc w dalszą drogę ochoczo ruszyła,
Nagle stanęła jak wryta i ciężki szok przeżyła:
Macając kieszeń w poszukiwaniu kompasu chwyciła ręką powietrze,
Minę zrobiła przerażoną, włosy rozwiały się jej jak u czarownicy na wietrze.
,, - No pięknie! Zachciało mi się przygód i zbliżenia z naturą...
Spójrzmy prawdzie w oczy: jestem bezmyślną domową kurą !
Głupia... Taka plama... Taka wtopa..."
Rozejrzała się - kompasu nie było, lecz krzyknęła ,,stopa!"
Widziała na filmach jak ludzie wracali po swoich śladach, gdy zgubili drogę.
,, - Jestem uratowana ! Przecież ja też tak jak oni zrobić mogę...
Jak drapieżnik - kocimi ruchami pokonywała trasę,
Mijała szyszek, jagodzin i grzybów masę,
Twarz jej promieniała, a brzuch burczał lecz tego zdawała się nie zauważać,
Ślad, kolejny ślad... - musiała by ich nie przeoczyć jednak uważać,
Wtem doszła do znajomego jej drzewa, ale tam też kompasu nie znalazła,
W jej sercu rodziło się pytanie: ,,- co ją pokusiło, że na tą wycieczkę w ogóle polazła ? "
Pytanie bez odpowiedzi, a w sercu strach:
Brak perspektyw na kąpiel, wygodne łóżko i nad głową dach.
Zawiedziona ruszyła dalej śladami. Minęło parę godzin i jak to wieczorem - strasznie pociemniało...
,, - O nie ! Znów to samo drzewo czyli chodzę w kółko ! " Kolana jej się ugięły i w uszach zaszumiało.
Usiadła i się rozpłakała,
Zasnęła pomimo, że tak strasznie się bała...
Rano obudziła się i parę razy przeciągła,
W blasku poranka swoją łabędzią szyję wyciągła.
Las szumiał, pachniał drzewami i ptaki śpiewały,
A pomiędzy drzewami kicał zajączek mały.
Wszystko wkoło żyło swoim naturalnym tokiem...
Nagle szaraczek prysnął, bo ktoś zbliżał się szybkim krokiem...
Usłyszała męski głos: ,, - Dracula ! Wracaj, do nogi" i po chwili czuła już tylko lizanie...
,,- Dzień dobry. On nie gryzie... Nic się pani nie stanie."
Ze szczęściem poddawała się nawet temu mokremu przywitaniu,
A czarny spaniel również chętnie oddawał się głaskaniu.
Mężczyzna patrzył na nich, lecz się nie uśmiechał.
Podszedł blisko i cierpliwie czekał.
W końcu nie wytrzymał: wziął psa i zagadał ,,- Turyści... Jak widać na załączonym obrazku zgubiła pani drogę..."
Ma pani minę jak owca prowadzona na rzeź... he, he... Jeśli pani chcę to pomogę."
Lokowana blondynka zmrużyła oczy, bo była wściekła.
,,- nie dziękuję, poradzę sobie." - tak mu rzekła.
,,- Ok, w takim razie do widzenia." - powiedział i ruszył przed siebie.
Pomyślał jednak chwilę i cofnął się: ,,- Przesadziłem... Przepraszam Ciebie."
Przyjęła przeprosiny, a jej oczy z powrotem pojaśniały,
Niedługo potem rozmowa i szczekanie po całym lesie słyszeć się dały.
Szli opowiadając swoje historie i lepiej siebie poznając,
Dracula znów szczekał, bo na horyzoncie pojawił się zając.
Wiatr wciąż szumiał i ptaki śpiewały,
A z wiatrem słowa ciężkie od żalu leciały...
Ona dowiedziała się, że jego dziewczyna przed ołtarzem rok temu zostawiła,
On słuchał o tym jak ona przez swojego szefa porzuciła pracę, którą tak bardzo lubiła.
Całe popołudnie minęło im na rozmowie i drewnianej chatki oglądaniu,
A wieczór oczywiście na... ubłoconego i nieciekawie pachnącego Draculi kąpaniu.
Wkrótce potem w pośpiechu drewnianą chatę we trójkę pożegnali
Zakochali się w sobie i za parę miesięcy później ślub już ze sobą brali.
,,- I tak to właśnie było..." - westchnęła lokowana blondynka zmęczona opowiadaniem,
,,- Piękna historia ! " - powiedziała rudowłosa sąsiadka pozornie zajęta czarnego spaniela głaskaniem.
,,- Może to brzmi banalnie ale przeznaczenie wypełnia się często bez naszego bezpośredniego udziału,
życie się różnie toczy, a marzenia spełniają się... pomału."
***Stróż ***
Aniołek przyleciał do Ciebie i patrzy ci w oczy
Spogląda sprawdzając jak Twoje życie się toczy.
Ten mały anioł stróż towarzyszem jest twoim od chwili krzyku pierwszego,
Był, jest i będzie przy tobie mimo że nie wyraziłeś zgody, że chcesz tego...
Czy czujesz jak stoi przed tobą piękny, dobry i z jasną poświatą
Wierząc, że obroni cię nawet przed własną wadą ?
Czy ufasz tylko temu co widzisz oczami,
a może anioły są gdzieś pomiędzy nami ?
Tak wiele wątpliwości...
Tyle milionów lat, a te pytania wciąż należą do nowości...
Anioł - widząc Ciebie śniącego z lekkim uśmiechem znika w mroku,
Gdy idziesz dotrzymuje tobie kroku.
Anioły nigdy się nie mylą i zło odpędzają.
Jako strażnicy pokoju ład przywracają.
Ich wrogami są piekielne istoty,
Niezależne i nieprzewidywalne jak dzikie koty,
Anioły jednak się nie boją mieszkańców podziemia,
Bo diabły nie mogą im zrobić krzywdy jakby były z kamienia,
anioły zawsze wygrywają bez walki i nie krzywdzą żadnego bożego stworzenia
Tam gdzie się pojawią rozdają radość jakby od niechcenia...
Anioł - taki słaby, lecz jak dziecko wielki w swej małości,
Istota doskonała pełna czystej miłości.
Jedna z najpiękniejszych zagadek tego świata,
Ten co ponoć po całej galaktyce w poszukiwaniu potrzebujących lata...
Martwy, lecz zarazem żywy i spowity zagadkowymi siłami,
Podobno jest ich wiele i po prostu są... wybranymi duchami
Życie po śmierci, lecz tak różniące się od naszego,
Dla nas jest to coś niemożliwego...
Zniszczenie ciała - naszej powłoki,
Czy bać się tego, że dusza może nie zdążyć opuścić na czas zwłoki?
*** Płynąc w chmurach ***
Z wiatrem walcz
z wiatrem tańcz
na wietrze los swój łap
w chmurach płyń
w chmurach giń
na chmurze słodko śnij
Zakochaj się w swoich snach
A w wodzie ugaś strach
pokochaj łzy
w nich utop smutne dni
I czytaj z serc
Czytaj z serc…
Bo serce prawdę zna
Czytaj z serc…
I sercem porusz świat
Z wiatrem walcz
z wiatrem tańcz
na wietrze los swój łap
w chmurach płyń
w chmurach giń
na chmurze słodko śnij
Zaczaruj świat maleńkim życiem
krusz każde zło dziecka serca biciem
Krzycz z całych sił
I kłamstwo w sobie zbij
I czytaj z serc
Czytaj z serc…
Bo serce prawdę zna
Czytaj z serc…
I sercem porusz świat
*** wspomnienia ***
Zamyślona twarz i oczy przygaszone
Słowa głęboko przez myśli stłumione,
Wspominamy wypadki i sytuacje, które kiedyś się przytrafiły
Morze krwi, łzy, hałas, ból, śmierć, te dłonie, które tak bardzo raniły
Jak horror w TV, jak niemoc w gorączce,
Serce, które zapomniało, że powinno odczuwać a jest w martwej śpiączce
Właśnie wtedy czas przestaje być ważny, a liczą się tylko złe wspomnienia
Te które tak bardzo staramy się zepchnąć do cienia.
Są jak kurz - przychodzą mimo, że ich nie chcemy i zawsze wracają
Każdemu kiedyś we znaki się dają
Pieką, dręczą i odbierają nam godziny życia
Zabierają sen z powiek, przyspieszając serca bicia
Uciekając przed nimi często wpadamy w kolejne, gorsze kłopoty
Zamiast wreszcie znad bagien wspomnień mieć udane, wysokie loty...
Wyglądają dla nas najgorzej jak to tylko w wyobraźni możliwe
Są one tak bardzo przytłaczająco uciążliwe.
Gdy stoisz nad czarną otchłanią rozpaczy,
wtedy pomyśl czy jest coś co wiele dla Ciebie znaczy
Uśmiechnij się i pomyśl, że to są TYLKO wspomnienia
I pomachaj im ręką na do widzenia
Zapieraj się z całych sił, gdy spróbują wyjść z pamięci i żyć ponownie
Żyj w teraźniejszości, a nie w przeszłości czyli właściwie i rozsądnie.
