13 odpowiedzi w tym temacie

[kat30]

Witam.

Bardzo dawno mnie tu nie było, ale dużo się działo ostatnio w moim życiu.

Zmiany oczywiście pozytywne, ale największa zmiana to fakt, że już wkrótce zostanę mamą. W związku z tym chciałabym wymienić spostrzeżenia z innymi mamami, które tu są, mam nadzieję. Chciałabym, abyście drogie mamy wypowiedziały się na temat trudności na jakie napotykacie, radości jakie płyną z macierzyństwa i oczywiście samej ciąży. Jak traktował was ginekolog, jaki miały do was stosunek same położne. Wiem, że często na kobiety niepełnosprawne, które chcą, bądź już są matkami patrzy się jak na totalne dziwactwo, a przecież każda z nas ma prawo być mamą i nikt tego prawa nie powinien nam odbierać. Pozdrawiam i dziękuję za ewentualne odpowiedzi.

[the]

"Pokraki nie powinny mieć dzieci, bo ich dziecko będzie pokraką" - usłyszałam od sąsiadki.

 

Nie, nie jest to kwintesencja mojego macierzyństwa, ale jakaś jej część.

[__ANIOLEK__]

"Pokraki nie powinny mieć dzieci, bo ich dziecko będzie pokraką" - usłyszałam od sąsiadki.

 

Nie jestem mamą, ale po przeczytaniu tego to szczerze współczuje mieć taką babcię, która ma takie poglądy 

[the]

koniecznie odwiedzę polecaną wyżej stronę.

moja historia miała cd., bowiem na "dzień dobry" od sąsiadki odpowiedziałam, aby nie witała się z pokrakami. od tej pory kobieta na mój widok zwyczajnie ucieka, więc mam satysfakcję - debil znika mi z oczu.

macierzyństwo ON jest takie samo, jeśli jest świadome, rozsądne, gdyż życie jest jakie jest i toczy się swoim tokiem. reakcje lekarzy, ludzi wokół - norma, że pytają, dociekają, ale jeśli jest to życzliwe, to przecież od lat się do tego przyzwyczajamy. musimy z tym żyć, choć czasami nie chcemy. jednak musimy się nauczyć, k...a, niestety - jak mawia moja Przyjaciółka. nauczyłam się odpowiadać, jak polecał tu kiedyś rodys... cynizm pomaga przetrwać, choć może smutnie to brzmi.

macierzyństwo ON nie jest dziwactwem, jest prawem natury. jeśli podołasz - masz do niego prawo. najważniejsze, aby rodzina była szczęśliwa, o ile to możliwe.

w tym przypadku trzeba mierzyć zamiar podług sił. niemniej dziecko jest owocem miłości - warto to przeżyć

 

trudności? spojrzenia ludzi. od zawsze ich nienawidzę, ale patrzę takim prosto w twarz.

radości? uśmiech synka na widok rodziców. wynagrodzi każdy ból.

 

kilkanaście lat temu szłam ulicą, młoda mama prowadziła w wózku dziecko. coś tam powiedziała do niego, pochylając się. dziecko odpowiedziało Jej takim uśmiechem... takim promiennym, ciepłym, pełnym zaufania... pomyślałam wtedy, że chciałabym, aby ktoś tak do mnie się uśmiechał. pamiętam, że jako fotograf z zamiłowania pragnęłam mieć zdjęcie tej kobiety w tym momencie. dziś ten chłopiec ma pewnie około 15 lat. a ja mam synka, który także mnie kocha miłością bezwarunkową. mnie - pokrakę.

i tego nie zabierze mi nikt.

 

dodam, że u nas na osiedlu jest kilka osób ON z dziećmi. zawsze ich podziwiałam i patrzę na nich z radością. dziewczyna ze zdeformowaną twarzą ma już dwoje dzieci, inna para ON ma już 4letnią córkę, chłopak o 2 kulach popycha nimi wózek z córką... dla mnie to jest wielkie. ważne. mocne.

Użytkownik the edytował ten post 15 styczeń 2015 - 10:15

[kat30]

Jestem świadoma swojej decyzji o dziecku i choć nie planowałam ciąży na ten moment, ale za rok... Może Półtora... Kiedy ostatecznie rozprawię się ze studiami magisterskimi, ale wyszło inaczej.

Faktem jest, że wśród koleżanek z uczelni nie zauważyłam jakichś negatywnych reakcji, jedna tylko zapytała jak poradzę sobie z ubieraniem dziecka skoro praktycznie nie widzę? Cóż, odpowiedź była prosta, bo jeśli ktoś ma na koncie opiekę nad maluchem to w tej kwestii raczej problemy będą znacznie mniejsze. Ja byłam w tej dobrej sytuacji, że kobiety, które w mojej rodzinie miały malutkie dzieci nigdy nie bały się zostawiać ich pod moją opieką. To oczywiście dziś owocuje jako takim doświadczeniem i z tego mogę się cieszyć.

Ponadto dziękuję wam za te wszystkie słowa.

[Rafalek]

Nie jestem mamusiem ani tatusiem niestety, a może stety, jednakże nie pamiętam kiedy ostatnio jakikolwiek wątek na tym forum mnie tak zaciekawił i z przyjemnością będę go śledził.

A dla wszystkich rodziców bez względu na to czy są sprawni czy też nie jak największej wytrwałości i radości

[kat30]

Nie da się ukryć, że różne rodzaje niepełnosprawności przyszłych bądź obecnych mam mają duży wpływ na napotykane bariery. Ja jestem sprawna ruchowo, ale wierzcie mi, że brak najważniejszego w zasadzie zmysłu, za pomocą, którego odbiera się 80% otaczającej nas rzeczywistości stanowi swego rodzaju przeszkodę w wielu kwestiach, z pewnością dużą pomocą dla mnie będzie partner, bo jest całkowicie sprawny.

[the]

michalina - podziwiam. dziękuję za szczerość. dużo ze słów o własnym dziecku vs opieka nad cudzym chciałam sama napisać.

kat30, Twój partner/mąż będzie musiał zajmować się dzieckiem właśnie w tych 80 procentach, jeśli praktycznie nie widzisz. być może będziecie potrzebowali jeszcze kogoś do pomocy. niemniej to Wasz wybór - i jeśli uważasz, że podołacie - macie do tego pełne prawo. w tym wszystkim najważniejsze jest dobro i bezpieczeństwo dziecka.

oglądałam film w TV, gdzie całkowicie nieruchoma kobieta na wózku ma dziecko z pełnosprawnym mężczyzną, który musi pracować, aby ich utrzymać. długo szukali opiekunki nad dzieckiem, bo każdy tylko oceniał, że ona nie powinna urodzić, bo zupełnie nic nie może zrobić przy dziecku. pomagała im kuzynka, potem chyba opieka społeczna przyznała kogoś dochodzącego.

nie oceniam ich, jednakże myślę, że ten tata musi mieć siłę i wiarę, aby pracować, potem zaś wracać do domu, gdy opiekunka wychodzi, a on oporządza dom, żonę i dziecko. musi być świadomym, silnym człowiekiem.

dlatego napisałam, że trzeba mierzyć zamiary podług sił, bo można upaść z przemęczenia czy niemocy, a dziecko musi mieć opiekę, miłość i bezpieczeństwo. i nie ma reguły na macierzyństwo ON, bo niepełnosprawność niepełnosprawności nierówna.

 

wydaje mi się, że w tak trudnych przypadkach najgorsze są złe komentarze, oceny, kpiny, zabieranie dzieci, gdy nikt nie zamierza pomóc, a tylko negować i pouczać. żyjemy jednak w Polsce, a tu tak zwykle bywa.

[kat30]

W jednej kwestii się nie zgodzę, bo mój partner aż w 80% nie musi pomagać, sama nakarmię, przewinę, no z kąpaniem to fakt, tu już sprawa nieco się komplikuje... Ale to tylko pierwszych kilka kąpań mam nadzieję.

Co do późniejszego etapu rozwoju... cóż, pewnie będzie musiał trochę więcej mi pomóc.

I nie uważam również, że jakkolwiek gdzieś tam pozyskane doświadczenie jest mało istotne. Wydaje mi się, że gdybym nigdy nie miała do czynienia z malutkimi dziećmi to wówczas mogłabym się bać. Lęk jest, nie przeczę, ale tylko głupiec nie bałby się.

Nie wiem czy kiedykolwiek zetknęłyście się z osobą niewidomą, ale zapewniam, że może ona funkcjonować w społeczeństwie prawie normalnie (wiadomo, pewnych barier i ograniczeń przeskoczyć się nie da), ale można choć próbować jakoś je obejść.

Co do jednego się zgodzę, w Polsce łatwiej jest zabrać rodzicom niepełnosprawnym dziecko niż udzielić jakiejkolwiek pomocy. Może teraz wdepnę na minę i wywołam tym wielkie oburzenie, ale dlaczego nie odbiera się dzieci rodzicom u których stwierdzono niepełnosprawność intelektualną? Wystarczy rozejrzeć się po małych miejscowościach i wyraźnie można takie osoby znaleźć, ja mogłabym przykładów na pęczki mnożyć. W każdym razie od dawna podejmuję rozważania nad tym tematem.

Jeśli wpakowałam tym samym kij w mrowisko... cóż... nie to było moim zamiarem, chciałam tylko zwrócić uwagę na dość rozpowszechniony proceder. Jeszcze raz zaznaczam, że pakowanie kija w mrowisko nie było moim celem.

[the]

rozumiem Twoje zdanie, ale powiem tak: praktycznie nie oddałabym pod opiekę mojego dziecka osobie niewidomej, ponieważ dziecko trzeba obserwować. wydaje mi się, że jest to duże ograniczenie. oczywiście jest to moje prywatne zdanie, dlatego napisałam, że w wielkiej mierze będziesz musiała oprzeć się na widzących, a w razie takiej możliwości nadal nie widzę przeszkód w byciu mamą.