18 odpowiedzi w tym temacie

[ewelincia95]

Trzy lata temu miałam wypadek, po którym częściowo straciłam władzę w nogach i do chodzenia potrzebne mi są kule. Myślałam, że już pogodziłam się z niepełnosprawnością,ale od pewnego czasu ogarnia mnie złość, że muszę chodzić o kulach i że już nigdy się bez nich nie obejdę.
Dodatkowo denerwuje mnie to, że poruszam się o tych kulach wolno, ciągnąc nogi za sobą. Czy to normalne?

[__ANIOLEK__]

Złościsz się, bo chciałabyś, aby było lepiej, a to okazuje się nie takie proste jak wydawało się na pierwszy rzut. Uważaj jednak z negatywnymi emocjami, bo mogą utrudnić Ci w znacznym stopniu chodzenie i zblokować Cię. Nie ważne, że się poruszasz wolno o kulach, najważniejsze, że to robisz i Ci zwyczajnie to wychodzi. Przecież zawsze mogłoby być gorzej, nie poddawaj się. Wszystkiego dobrego i wytrwałości

[rodys]

Zależy co ma być "normalne". Jeżeli się denerwujesz tym, że "poruszasz się o tych kulach wolno, ciągnąc nogi za sobą" - to jest to normalne.

Jeżeli pytasz o to, czy chodzenie o kulach jest normalne - nie jest normalne, większość ludzi w wielu 1-100 lat chodzi bez kul

Wprawdzie nawet u przeciętnego człowieka sprawność to stan przejściowy - każdy rodzi się niepełnosprawny (niemowlęctwo, czyli stacjonarny tryb życia i wypróżnianie się pod siebie) i zwykle umiera niepełnosprawny (starość, znowu stacjonarny tryb życia i wypróżnianie się pod siebie). Jednak stała niepełnosprawność w wieku pomiędzy wczesnym dzieciństwem, a późną starością to patologia, czyli nienormalność.

Można z tą nienormalnością żyć, ale jest gorzej/trudniej i niekolorowo, zwłaszcza jak sobie o tym człowiek przypomni...

[karollina78]

Powinnaś być raczej wdzięczna temu na górze za to, że wogule chodzisz.. Co byś powiedziała,np.gybyś siedziała na wózku? Albo była całkiem przykłuta do łóżka..

Ale to brzmi cyt: "powinnaś być wdzięczna temu na górze, że w ogóle chodzisz". Za co ma być wdzięczna, że miała wypadek i teraz kuśtyka o kulach? Please, nie mieszaj w to Boga, po prostu miała pecha, że miała wypadek.

[ramus5]

Zawsze trzeba wierzyc, ze będzie dobrze!!! Oprocz mnóstwa cwiczen. można tez liczyc na cud. Jestem 13 lat po rozległym wylewie krwi do mózgu i ciesze się, ze zyje, widze i chodze. Czasami zdarzają mi się depresje, ostatnia miałem w grudniu," Mali ludzie" tego nie rozumieja, ale nie można się poddawac i należy isc do przodu

[karollina78]

Zawsze trzeba wierzyc, ze będzie dobrze!!! Oprocz mnóstwa cwiczen. można tez liczyc na cud. Jestem 13 lat po rozległym wylewie krwi do mózgu i ciesze się, ze zyje, widze i chodze. Czasami zdarzają mi się depresje, ostatnia miałem w grudniu," Mali ludzie" tego nie rozumieja, ale nie można się poddawac i należy isc do przodu

Nie ma cudów! Jest tylko ciężka praca, jeśli nie odpuści to będą efekty - czego z całego serduszka życzę 

[Kicia]

Czasami zdarzają mi się depresje, ostatnia miałem w grudniu,

 Jeśli depresje "zdarzają" Ci się - to nie są depresje, tylko zwyczajne doły, chandra, spadki nastroju...

Na depresje się choruje miesiącami, a czasem latami - depresja nie pojawia się i nie znika raz na jakiś czas.

 

Ponadto przeczysz sam sobie, bo raz piszesz, że można liczyć na cud, a po chwili, że nie wolno się poddawać i należy iść do przodu. - To w końcu cud, czy ciężka praca?

 

 

Ponadto, zwróćcie uwagę, że zaczęliście odpowiadać na posty sprzed ponad 2 lat...

[kasieńka22]

Witaj.

 

Zachowania o których piszesz są zrozumiałe. Trzy lata, to stosunkowo niewiele czasu na oswojenie się z nową sytuacją, tym bardziej, że z tego co napisałaś wynika, że przed wypadkiem byłaś osobą aktywną

Dodatkowo denerwuje mnie to, że poruszam się o tych kulach wolno, ciągnąc nogi za sobą.

Teraz korzystanie z kul wymusza wolniejsze niż wcześniej poruszanie się, a kiedy coś zmienia się dla nas na gorsze, denerwujemy się. 

Daj sobie więcej czasu na przyzwyczajenie się do nowego położenia. Pozwól sobie też na przeżywanie buntu i negatywnych emocji. To ważne, żebyś kiedyś mogła potraktować kule jak swoich "przyjaciół".

 

PS. Ja od urodzenia choruję na mózgowe porażenie dziecięce i choć powinnam już przywyknąć do używania balkonika, do dziś jestem zła, kiedy wsiadając do małego ciasnego busa muszę ciągle taszczyć ze sobą dodatkowy bagaż.

 

Pozdrawiam ciepło.

[kajkaa]

Ja mam tak samo jak Ty. Jestem prawie 4 lata po wypadku motocyklowym i też chodzę o kulach. Im dłużej to moje kalectwo trwa (a jest nieodwracalne), tym mam wrażenie, że jest ze mną gorzej. Teraz już niemal nigdy nie wychodzę z domu, bo nie potrafię zaakceptować tego co mnie spotkało. Dodatkowo wstydzę się tego, że moja noga się nie zgina. Wydaje mi się, że takie emocje są normalne, choć bardzo przytłaczające.

Użytkownik kuba edytował ten post 14 marzec 2016 - 13:29
Poprawa interpunkcji

[asia_86]

Teraz już niemal nigdy nie wychodzę z domu, bo nie potrafię zaakceptować tego co mnie spotkało. Dodatkowo wstydzę się tego, że moja noga się nie zgina.

 

I z tego powodu zamierzasz spędzić resztę życia w 4 ścianach ??  Stając się odludkiem?? PS A mogę spytać czemu nie zginasz nogi - to przykurcz czy coś innego ??

[piotr79]

Myślałam, że już pogodziłam się z niepełnosprawnością,ale od pewnego czasu ogarnia mnie złość, że muszę chodzić o kulach i że już nigdy się bez nich nie obejdę.

 

Jeżeli nie chcesz godzić się na własny los, możesz próbować go zmienić. Myślę tu o rehabilitacji, takiej we własnym zakresie, ale do tego trzeba mieć silną wolę. Ja na przykład chodzę na basen, na siłownie, taką darmową na świeżym powietrzu w plenerze. W ponie. idę sobie na basen, we wto. na siłownię, a w śro. znowu na basen, i tak przez cały tydzień, w sob. i niedz. odpoczywam. Po takim treningu, poprawia mi się nie tylko kondycja, ale i samopoczucie. Nie mówię, że od razu odrzucisz kule, ale może będziesz potrzebować tylko jednej. Czyli Twój los w Twoich rękach.

Użytkownik kuba edytował ten post 01 kwiecień 2016 - 21:44
Poprawa interpunkcji i literówek

[ewelincia95]

Witajcie ponownie.

Dziękuję Wam serdecznie za wszystkie rady, które napisaliście

Już jakiś czas temu pogodziłam się ze swoją niepełnosprawnością, całkowicie ją akceptuję. Kule mi zupełnie nie przeszkadzają, nawet je lubię . Obecnie jestem szczęśliwą kobietą, żyję w szczęśliwym związku, studiuję, jestem dość aktywna i nie zamieniłabym swojego życia na żadne inne. Radzę sobie dobrze, czasem tylko potrzebuję drobnej pomocy, ale ogólnie jestem samodzielna.

Pozdrawiam

Użytkownik ewelincia95 edytował ten post 09 kwiecień 2016 - 10:28