64 odpowiedzi w tym temacie

[malenstwo]

Podczas obiadu powstało małe zamieszanie, które spowodował Paweł. Potrącił człowieka siedzącego przy stoliku obok i wylał na niego zawartość swojej szklanki. Facet poderwał się wściekły. Wyglądał śmiesznie z mokrymi spodniami. Sięgnął do kieszeni i stwierdził, że Paweł zakosił mu portfel.
- To niemożliwe, stwierdziłam. On nie jest złodziejem, ma dość swoich pieniędzy- stanęłam w obronie dawnego przyjaciela.
Ewa próbowała załagodzić sytuację, ale mężczyzna wzburzony wybiegł z restauracji.
Kiedy wyszliśmy stamtąd, Anka nagle stwierdziła, że musi się spotkać z dawną koleżanką. Zostawiłyśmy ją więc na przystanku a same poszłyśmy nad Wisłę. Po spacerze Ewa odprowadziła mnie na Skałkę.
Paweł poprosił mnie o spotkanie. Chciał wyjaśnić mi wszystko. Z początku nie chciałam, choć bardzo byłam ciekawa, co ma mi do powiedzenia. Nalegał tak długo, aż się zgodziłam. Spotkaliśmy się w hotelowej restauracji. Kiedy przyszłam , czekał już na mnie. Kelner z miejsca podał kawę i lody. Nie zdziwiłam się, zawsze wiedział, na co będę miała ochotę. Czasami zastanawiałam się, skąd np. wie, że jednego dnia mam ochotę na lody, a kiedy indziej na torta z bitą śmietaną.
Kiedy opowiadał jak go zmusili do natychmiastowego wyjazdu, by mnie chronić, jak nie pozwolili mu nawet pożegnać się ze mną, jak chciał prosić mnie o rękę tego dnia, kiedy czekałam na niego bez skutku, poczułam jak po moich policzkach płyną łzy. Już nie miałam wątpliwości, że wtedy zostawił mnie dla innej, że jednak naprawdę mnie kochał. Był bardzo wzruszony, prosił mnie o wybaczenie. Przez moment był taki jakim go znałam kiedyś, serdeczny i ciepły, ale tylko przez chwilę... potem znów przybrał swoja maskę człowieka interesu. Dzisiejszego wieczoru miał jeszcze jakieś spotkania, ale bardzo nalegał na kilkugodzinny wyjazd do Zakopanego.
Na pożegnanie pocałowałam go po dawnemu w czoło i szepnęłam, że rozumiem, że mu wybaczam...
Odwiózł mnie do Ariela, gdzie umówiłam się z dziewczynami na koncert.
Znajomy już kelner zaprowadził nas do stolika.
Czekałyśmy na występy zespołu kozaków, ale zamiast nich pojawiło się 4 innych muzyków. Ewa z Anią zaczęły się denerwować
- Co się tu dzieje, pytały same siebie, ale mnie nie interesowało to.
Mój wzrok błądził po sali. Myślałam nad dzisiejszym spotkaniem z Pawłem. Dużo przeszedł. Oboje przeszliśmy. Nie miałam pojęcia, że wyjechał po to, żeby mnie ratować. Ale przecież mógł odezwać się jak komuna upadła, albo mógł przynajmniej dać znać, ze żyje, pomyślałam, ale jednak tego nie zrobił. Ciekawe czemu? Zapytam jutro, może mi wytłumaczy. Jeszcze wiele spraw jest do wyjaśnienia.
Nagle mój wzrok padł na tych 4 grajków. Jeden z nich kogoś mi przypominał. Był łudząco podobny do...Jerzego, tylko jakby trochę młodszy. Zrobiło mi się ciemno przed oczami. Dziewczyny to chyba zauważyły, bo Ewa pochylając się nade mną pytała, czy dobrze się czuję, chciała mnie wyprowadzić na świeże powietrze. Przydałoby się, ale kompletnie opadłam z sił. Pokręciłam głową i powiedziałam, że zostanę. Cały czas wpatrywałam się w tego chłopaka. To chyba jakiś znak- przemknęło mi w myśli
- O Boże! - pomyślałam, ja tu sobie odnawiam stare znajomości, a co z moją rodziną? Przecież mamy małe dzieci, to dla nich muszę teraz żyć. Teraz jestem im potrzebna, no i Jerzy, przecież nie mogę mu tego zrobić. Kocha mnie i nasze maluchy i wiem, ze zrobiłby wszystko, żebyśmy byli szczęśliwi. Gdybym teraz wyjechała z Pawłem, nie wiem, co mogłoby się wydarzyć. Nie mogę zdradzić męża, przecież to on najbardziej mi pomógł. Był zawsze przy mnie, kiedy go potrzebowałam. Na niego zawsze mogę liczyć. A tamto? Tamto już przeminęło i pewnie się nie wróci, choć z drugiej strony ciekawa byłam, co ma mi jeszcze do powiedzenia Paweł.
- Jak mogłam! - strofowałam sama siebie- przecież i Paweł ma rodzinę. Co teraz pomogą te wyjaśnienia, nic już nie zmienią. Muszę mu o tym jak najszybciej powiedzieć-pomyślałam, choć z drugiej strony nie chciałam go skrzywdzić.
- Jak mam to zrobić?- pytałam siebie, nie chcę, żeby żaden z nich cierpiał przeze mnie.
Ania odciągnęła gdzieś Ewę, która raz po raz z niepokojem patrzyła na mnie. Po chwili wróciły zbulwersowane. Mówiły coś, ale nic nie docierało do mnie. Pociągnęły mnie za sobą do wyjścia.
Świeże powietrze orzeźwiło mnie trochę.
- Musze się napić- powiedziałam nagle. Ania stwierdziła, że zrobimy sobie babski wieczór.
Kiedy szłyśmy w stronę przystanku, napotkałyśmy zawianego faceta, próbował utrzymać się na nogach, ale mu to nie wychodziło. Przysiadając na koszu na śmieci i wpadł do środka, nie mogąc wygramolić się z powrotem. Wybuchnęłyśmy śmiechem. Wyglądało to tak przezabawnie, że na moment zapomniałam o moich problemach.
Babski wieczór przeciągnął się do późnej nocy. Wypiłyśmy chyba sporo, bo mi nagle rozwiązał się język. Gadałam jak najęta, dziewczyny nie przerywały mi tylko kiwały głowami. Opowiadałam im o dzieciach, tak jakbym sama przed sobą chciała się usprawiedliwić, że wcale o nich nie zapomniałam. Ewa próbowała wyciągnąć ze mnie, o czym rozmawialiśmy z Pawłem.
- Wiecie, cały ten czas myślałam, że on zostawił mnie dla innej, ale on uratował mi życie- powiedziałam i rozbeczałam się na całego. Ewa z Anią próbowały mnie jakoś pocieszyć, ale nie udało im się.
- Czemu to wszystko tak na mnie spadło?- Ja już nie mam siły, powiedziałam - na dodatek zepsułam wam cały wyjazd.
- Muszę porozmawiać Z Jurkiem- powiedziałam i wzięłam telefon do ręki. Po chwili usłyszałam jego zaspany głos. Wystraszył się, kiedy wychlipałam do słuchawki, że tęsknie za nimi, pytał, czy coś się stało, ale Ewa już odebrała mi telefon z ręki i powiedziała, że mam zły dzień, ale ona panuje nad sytuacją.

Następnego ranka obudziła nas Ania z informacją, że znajoma zaprosiła ją na wypad do Zakopanego.
-Zakopane? Na śmierć zapomniałam, przecież byłam umówiona z Pawłem!- krzyknęłam, Muszę do niego jak najszybciej zadzwonić- poderwałam się z łóżka, ale rozsadzający ból głowy nie pozwolił mi na więcej ruchów.
Dziewczyny nie wyglądały lepiej.
Nagle rozległo się pukanie do drzwi.- Kogo tam niesie, pomyślałam i w tym momencie w drzwiach stanął... Jerzy.
Otworzyłam oczy ze zdumienia
-Co ty tutaj robisz? - zapytałam- gdzie dzieci?
-Zostawiłem je u mamy. Martwiłem się o ciebie- odpowiedział i już siedział obok mnie. W jednej chwili wszystko uspokoiło się we mnie.
-Jak dobrze, że jesteś, szepnęłam i wtuliłam się w niego.
Dziewczyny przypatrywały się nam w milczeniu.

[Skangur]

Wreszcie następny dzień . Co za ulga. Miałem zamiar teraz położyć się spać, choć był już prawie świt. Rozmyślałem jeszcze o Gosiątku i ostatniej rozmowie. Nie, nie mogę burzyć jej domu. Chciałem być z nią kilka chwil sam na sam, ale to mogło by się źle skończyć. Po co rozbudzać nadzieje, na coś ,co nie ma prawa powrotu. Ja wprawdzie byłem sam i po rozwodzie z żoną i nie miałem zobowiązań. Ona, miała jednak rodzinę.
Błyskawiczna decyzja i już wybierałem nr komórki do niej.
Gosiątko, to ja.... ? - Nie, nic się nie stało. A właściwie to stało się. Muszę odwołać Zakopane. Wyjaśnię po powrocie wszystko....- Tak, zdzwonimy się jeszcze. Muszę niestety wyjechać pilnie do Warszawy, a przed wyjazdem mam spotkanie z tym redaktorem, co ci mówiłem. Znowu muszę prosić cię o wybaczenie. ....Aha, rozumiem. To pozdrów Jerzego i dziewczyny. Zjawię się w Krakowie , za kilka dni. Najdalej za trzy. Nie,...... Wszystko jest ok i też tak uważam. Pamiętaj , że przyjaciółmi zawsze będziemy i jesteśmy nimi ciągle i bez podtekstów to mówię. OK.... To śpij spokojnie i nic się nie martw. Odłożyłem słuchawkę z ulgą i poczułem się lekko. Nie bedzie powrotu do przeszłości i chyba oboje to wyczuliśmy doskonale. W końcu byliśmy kiedyś ze sobą.
Uspokojony, wypiłem lekkiego drinka i położyłem się spać. Za kilka godzin miałem spotkanie z tym młodym dziennikarzem.

Redaktorek czekał na mnie w hotelowej restauracji, tak jak się umówiliśmy o wyznaczonej godzinie. Wszedłem do sali, kierując kroki prosto do stolika. Wstając, popatrzał na mnie przenikliwym wzrokiem. Biła od niego ciekawość, odrobina złości i zainteresowanie z domieszką obawy. Rozbawił mnie trochę też rzucający się brak nieufności. No , ale miał prawo. W koncu wywinąłem mu numer z tym portfelem. Jak się okazało, to dobrze zrobiłem bo wiedziałem , że to on. Człowiek, którego wyznaczył Piotr.Teraz przyszedł czas na wyjaśnienia, choć nie wszystkie.
Po przywitaniu się z nim i kilku zdawkowych zdaniach , przeszedłem do sedna sprawy.
Jestem ci winien kilka wyjaśnień - zagadnąłem już poważnie. Otóż, zbiegiem okoliczności znam twojego szefa i wszystko, lub prawie wszystko wiem o tobie. Piotr jest moim starym przyjacielem z młodości, kiedy byłem obywatelem tego kraju. Choć nigdy nie wyzbyłem się obywatelstwa, to moją drugą ojczyzną są Stany. Przyleciałem tu, by wyjaśnić zagatkowe pojawienie się u mnie w galerii i antykwariacie w Stanach, pewnych dzieł sztuki. One w moim przekonaniu i wiedzy winny znajdować się w tu w Krakowie w Jagiellonce. Teraz na dodatek po rozmowie z Pitrem dowiedziałem się o nastepnym włamaniu. Zostałeś wyznaczony do tropienia tego tematu przez Piotra. Uznał cię za najzdolniejszego i mającego nosa faceta w swoim zespole. Wiem , że Piotr sprawia wrażenie gbura, ale wierz mi - to wspaniały gość. - Powiedziałem przechodząc per ty bez ceregieli . Nie obraził się. Błysk w oku, kazał mi sądzić, że trafiłem w jego czuły punkt. On był wręcz naładowany chęcią działania i stworzony do działania. To mi się podobało. Jeśli tylko przekonam go do siebie, to będę miał tu z niego pożytek. A potrzebny mi był ktoś taki. Piotra nie liczę, bo to normalne. To z nim, skontaktowałem się jeszcze w Stanach i oboje ustaliliśmy mój przyjazd. Piotr nawet ucieszył się ,gdy mu powiedziałem o Andrzeju jak sprytnie działał już. Trop wiódł teraz do Warszawy więc musiałem nim podążyć. Andrzejowi podałem jeszcze kilka faktów i pożegnałem się z nim już bardziej serdecznie. Jeszce się buntował, jeszcze nie dowierzał, ale nieufność wydatnie już stopniała. A ten błysk oczu , tak bardzo przypominał mi siebie z młodości, że uśmiechnąłem się do swoich myśli.. Błysk napaleńca rzucającego się w wir niebezpiecznych zadań. Czym bardziej niebezpieczne, tym bardziej podnosiło mi adrenalinę hihihi.......

[malenstwo]

Paweł odwołał wyjazd do Zakopanego. Tłumaczył się jakimiś ważnymi sprawami, musiał nagle wyjechać do Warszawy. - No i dobrze, pomyślałam, przynajmniej nie będę musiała mu tłumaczyć swojej decyzji.
Jurek spojrzał na mnie z i troską w głosie spytał:
- Dobrze się czujesz Gosiu?
-Głowa mi pęka- poskarżyłam się - to przez ten babski wieczór, nie przyzwyczajona jestem do picia. Spojrzałam na dziewczyny i wszystkie wybuchnęłyśmy śmiechem.
-Odpocznij sobie- powiedział Jerzy, ja teraz pójdę na komendę policji, ale jak wrócę, zabiorę was wszystkie na spacer i dobrą kawę.
-Ja wyjeżdżam z Agatą do Zakopanego- stwierdziła Ania,
Ewa wolała zostać w Krakowie. Dała nawet Ani swoja komórkę, żeby być z nią w kontakcie.
-Jak to na policję, po co? - zapytałam zdziwiona
-Policjanci krakowscy poprosili mnie o pomoc w odnalezieniu cennych zbiorów z okradzionej Biblioteki Jagiellońskiej.
- Cooo? Popatrzyłyśmy na siebie zdumione. (he2)
-W poszukiwania złodziei z Jagiellonki włączyli się policjanci z całego kraju, a ja zostałem oddelegowany z naszej komendy jako pierwszy do pomocy - odpowiedział Jurek
- To przyjechałeś tu do pracy?- stwierdziłam raczej niż spytałam
- Tak i pomyślałem, że przy okazji zobaczę się z wami.
- To ja już lecę, będę za jakąś godzinkę- powiedział i tyle go widziałyśmy
- Co tu jest grane? - powiedziała Ewa
- Jurka często przecież biorą do pomocy przy różnych trudnych sprawach, bo przełożeni cenią jego zaangażowanie w pracy i jest naprawdę w tym dobry - powiedziałam z dumą w głosie.
- Czasami złoszczę się, kiedy musi jechać gdzieś w środku nocy, potem nie śpię i czekam z niepokojem na niego, ale cóż, taka jest rola żony policjanta - uśmiechnęłam się do niej.
Głowa bolała mnie tak bardzo, że nie miałam nawet ochoty na śniadanie.
Ewa poszła odprowadzić Anię, a ja położyłam się jeszcze na chwilkę.
Kiedy drzwi się uchyliły ponownie nawet nie otwierałam oczu. Myślałam, że to przyjaciółka wróciła i stara się mnie nie obudzić.
Nagle poczułam jakiś dziwny zapach, to chyba eter, zdążyłam pomyśleć i zapadłam w jakiś głęboki sen, ale w podświadomości czułam, jak ktoś, czy coś zawija mnie w koc i przenosi gdzieś. Nie miałam siły z tym walczyć, choć bardzo chciałam otworzyć oczy i zobaczyć, co sie dzieje, powoli zapadałam się coraz głebiej w ciemność, nie czułam nic
- To nic, to mi się teraz tylko śni, zaraz się obudzę...



P.S.
Czy któryś z panów chciałby sie wcielić w postać "mojego" męża Jerzego? :oops:

[Liwia]

Do schroniska wróciłyśmy dość późno, po drodze wstąpiłyśmy do spożywczego, zrobiłyśmy zakupy na śniadanie i kupiłyśmy butelkę wina. Dziewczyny chciały nawet dwie, ale uznałam, że po dniu tak pełnym wrażeń jedna będzie w sam raz. Nie zamierzałam pić, a Gosia zawsze miała słabą głowę. Ance też wystarczy. I nie pomyliłam się, Gosia już przy pierwszej lampce uspokoiła się znacznie, druga rozwiązała jej język. Opowiadała o Pawle, który, jak jej się wtedy wydawało, zostawił ją dla innej, o swojej depresji, o Jerzym i dzieciach. Potem znów wróciła myślą do Jerzego, do ich życia, mówiła, że on bardzo dużo pracuję, że wszystko na jej głowie, ze czuje się zmęczona, że chciałaby odpocząć, może wyjechać gdzieś z mężem, ale on nie ma nigdy dla niej czasu. I znów Marek... Trochę mnie zaskoczyła, on jej opowiedział, że wyjechał za granicę, aby ją chronić, ale chciał się z nią ożenić... Ot, babska logika. I nie mógł nawet się pożegnać? Potem też miał mnóstwo czasu, aby dać znać, że żyję, pracuje i ma się dobrze. Ale gdzież wpadłoby mu do głowy takie skomplikowane rozwiązanie... Wielki amant!!! Byłam pewna, że, gdybyśmy na niego nie weszły w tym teatrze, to nawet nikomu nie zdradziłby, że jest w kraju... Chyba powiem mu przy najbliższym spotkaniu, aby odwalił się od nas i nie mącił Gośce w głowie... Ona potrzebuje wsparcia i odrobiny rozrywki, ale nie byłej miłości, która wywróci jej życie kolejny raz. Moje rozważanie przerwał jej szloch. Przerażona patrzyłam na Ankę wzywając pomocy, obie miałyśmy zatroskane miny i usilnie zastanawiałyśmy, co tu można powiedzieć, gdy nasza mężatka chwyciła za telefon i wybrała numer do domu. Nawet ucieszyłam się, gdy zaczęła rozmowę z Jurkiem. Na moment zabrałam jej telefon i w 2 słowach wyjaśniłam, co się wydarzyło, a oddając telefon właścicielce wyciągnęłam Ankę z pokoju. Gdy wróciłyśmy po 15 min. Gosie drzemała, miała jeszcze łzy w oczach, ale wydawała się już uspokojona. Postanowiłyśmy udać się jej śladem.
Rano ciut przed 9 Anka postawiła nas na nogi informacją, że wybiera się z przyjaciółmi do Zakopanego. Chwilę później zadzwonił tel., to Marek odwoływał romantyczny wyjazd z Gosią. Ledwie skończyła rozmowę, rozległo się pukanie do drzwi i do pokoju wszedł Jerzy. Tego nawet jak na mnie zaczynało być zbyt wiele. Od dawna wiem, że Kraków to magiczne miasto, ale takie nagromadzenie dziwnych zbiegów okoliczności to już przesada. Ja chcę odrobiny spokoju, pomyślałam. Potem jednak pomyślałam, że dziś sobie odpocznę. Jedna wyjeżdża na cały dzień, druga ma męża, więc może dostanie swój romantyczny weekend. A ja... w końcu mogę sobie trochę poszaleć i nikt mi nie powie, że nie lubi chodzić do muzeum, a kościoły to omija z daleka. Hulaj dusza bez kontusza!!! Najpierw Wawel i królowa Jadwiga. Potem Wyspieński i dom Matejki, zobaczę w końcu o co chodzi z tym zębem Stańczyka. Hm. Jeszcze przydałby mi się Mehoffer, ale czasu wystarczy mi najwyżej na to, aby powzdychać do Grottgera. Też dobrze, dawno do niego nie zaglądałam. Snucie tak sympatycznych planów przerwała mi utarczka słowna Jurka z Gosią, nie mogłam uwierzyć własnym uszom, on tu przyjechał do pracy. Iście p męsku!!! Nie musiał jej tego mówić wprost. On tak ucieszyła się na jego widok, a tu teraz takie rozczarowanie. Faceci to jednak... Kolejny szok!
- Co? Kiedy? Przecież byłyśmy tam dwa dni temu. Co ukradli? – zasypałam Jurka pytaniami na wieść o kradzieży w bibliotece. Oczywiście zignorował nasze zainteresowanie, oznajmił jedynie, że musi już wyjść, ale wróci za godzinę. Anka też spojrzała na zegarek i zaczeła zbierać się do wyjścia. Dałam jej swój telefon. Po takich rewelacjach uznałam, że lepiej, aby był z nią jakiś, kontakt na wypadek, gdybyśmy znowu potrzebowały jej wsparcia.
- Poczekaj, odprowadzę Cię do samochodu – powiedziałam,. Postanowiłam znaleźć jakiś kiosk z gazetami i dowiedzieć się dokładnie, co się wydarzyło. Pomachałam jej jeszcze na pożegnanie i pobiegłam w kierunku sklepów. Przed spożywczym z daleka już zobaczyłam reklamę Czasu i rzucający się w oczy tytuł: Kradzież w Jagiellonce i zdjęcie...

Kupiłam gazetę i zaraz pod sklepem siadłam na ławeczce. Musiałam to przeczytać nim jeszcze wrócę do Gośki, ona niech się przygotuje do wyjścia. Pierwsze akapity prawie przeleciałam. Żadnych rewelacji o starodrukach i ich kradzieżach to facet nie napisałeś, pomyślałam. Szybko jednak mój wzrok odszukał informacje o tej ostatniej. Psałterz... wystawa... zwiedzający... wszyscy podejrzani... dziwne zachowanie... kobieta w czerwieni, która oglądała zabezpieczenia gabloty, w której znajdował się eksponat. Co??? Ten kretyn podejrzewa mnie o maczanie w tym palców... Zamarłam z wrażenia. Tego to jeszcze nie graliśmy. Najpierw zaczęłam się śmiać z tej niedorzeczności. Stponiowo jednak docierało do mnie znaczenie tego, co przeczytałam. Nie możliwe, musze to wyjaśnić, nim policja trafi do tego redaktora. Andrzej Wiśliński. Jak go zlokalizować? Znalazłam stopkę redakcyjną gazety, może tam podadzą mi jakiś kontakt do tego faceta... Sięgnęłam do torebki... O kurcze, telefon oddałam Ance... No tak, ta sobie wyjechała, a ja muszę się sama z tym borykać. Choć może i dobrze, ale kto zajmie się Gośką, gdyby Jurek cały dzień pracował... ruszyłam szybko w stronę schroniska, może stamtąd uda mi się zadzwonić. Udało się, dość sprawnie dowiedziałam się, że redaktor Wiśliński zatrudniony jest przez agencję AS i tam powinnam skierować swoje kroki. Wpadłam do pokoju, aby o wszystkim poinformować Gośkę, ale nie było jej tu. Znikła też jej torebka. Gdzie ona tak szybko wyszła? Czyżby Jurek wrócił po nią? Może już wie, że jesteśmy na liście podejrzanych i postanowił ja oddzielić od nas? Ale się porobiło? Tylko czemu ona nie zdążyła pościelić i nie zjadła śniadania? Nie zostawiła też wiadomości. O!!! Jej komórka leży na stole. Dobre i to... Zabrałam telefon i szybkim krokiem udałam się na poszukiwanie pana redaktora. A niech go....

Pozdrawiam
Liwia

[Skangur]

Gnałem jak wariat wypożyczonym samochodem, w stronę stolicy, kiedy to, dogonił mnie, pilny sygnał z komórki. Zwrot, w stronę Krakowa i już gnałem z powrotem. To był sygnał alarmu mojego kontaktu. Miałem nie całe pół godziny, by stawić się w umówionym miejscu. Musiało to być coś super pilnego. Nie wysyła się czerwonego alarmu z byle powodu. Stał już i czekał w bramie na mnie. Poszedłem w jego kierunki i mijając go odebrałem zwitek papieru.

Mało, kiedy jestem nieopanowany. Ta wiadomość jednak wytrąciła mnie z równowagi i to mocno. Porwali Gosiątko. Miałem nikły ślad, człowieka mocno zakonspirowanego, od którego dowiedziałem się o tym. Jak to mogło dojść do tego? Niemal ryczałem w pędzącym samochodzie w stronę, Zakopca. No tak. Jednak pierwsza myśl jest najlepsza. Miałem porwać Gosiątko i wyjechać z nią do tego Zakopanego i strzec jej. Przecież wiedziałem, co się święci. Nie brałem jednak mimo wszystko tego wariantu pod uwagę. Nikt nie wiedział, że spotkam ją tu w Krakowie. Nawet ja sam. Ba, nikt nie wiedział o naszej miłości. Czy aby na pewno nikt? - Zastanawiałem się, ledwo zwracając uwagę na drogę, by nie spowodować kolizji przy wyprzedzaniu tych rodzimych samochodzików zwanych "Maluszkami". - Q...Wa i te fatalne drogi.! - Wszystko mnie wkurzało od tej pory. Wróciłem do rozważań. Kto mógł stać za tym? - Myślałem. Nie, to nie możliwe, by to był on. Sq...Iel, wyjechał z kraju na wschód w latach 90-tych, by dalej pełnić swoją funkcję. A obiecałem mu, że gdyby zrobił jakąś krzywdę Małgorzacie, to go własnymi rączkami uduszę, potem zacementuję i wystawię jako pomnik łotra wszech czasów. Na samą myśl o nim, ciarki mi przechodzą i ręka sięga za pasek, by strzelić łotrowi prosto w czachę. W sam środeczek. Ziemia miałaby dobry nawóz z niego. Zobaczyłem obraz z przed lat, kiedy to byłem ścigany a potem torturowany przez niego i jego kolesiów. W imię i dla ideologii - mordował rodaków. Właściwie, to czerpał z tego przyjemność. To był typowy sadysta. Nie na darmo nazywano ich SS- manami. Przyczaili się, po obaleniu ustroju, a teraz, wyłażą z nor. No, ale ja go dorwę. Już teraz nie popuszczę, choćbym miał siedzieć tu cały rok w kraju. Dobrze, że mogłem pozostawić prowadzenie interesu przyjacielowi. Johny, był idealnym wspólnikiem i przyjacielem. Mówi się, ze nie ma idealnych ludzi. On takim jednak był.
Od wieków był moją prawą ręką.
Ja te pizdenki pozabijam. Gdzie, one były w tym czasie, jak porywano Gosiątko?
Pyskata Ewa, która potrafiła godzinami mielić ozorem, poszła sobie go naostrzyć pewnie. A ta druga pudernica, z wyzywającym makijażem, w kusej spódnicy i z niemal gołym tyłkiem i cyckami na wierzchu - gdzie się szlajała? Jak sobie wspomnę jej błędny wzrok za tym kelnerem, to pusty śmiech mnie ogarnia? Stara przegrzana rura. Q..wa! q...wa! q....wa!
Jak nie rozwalę coś po drodze, lub siebie to będzie cud. Nie siebie nie mogę. Muszę odszukać moją jedyną miłość i wyciągnąć ją z łap tego łotra. Bo jak nic, to jego sprawka. Tylko on mógł pamiętać o nas. Tylko on, wiedział jak trafić na mój ślad. Tylko on ugodził mnie w najczulsze miejsce, kiedy to nie zezwolił na widzenie się z moim Gosiątkiem tuż przed wyjazdem.
W latach konspirki, to on mnie wytropił. Miał ułatwione zadanie, gdyż znał mnie z podstawówki. Siedziałem z draniem w jednej ławce. Potem po zawodówce, wstąpił do ubecji i robił to, co robił.
Uważaj, Pawełku, bo wyrżniesz w tą balustradę na tym zakręcie - upomniałem sam siebie, starając się oprzytomnieć i nie myśleć o czasie przeszłym. Teraz należało działać. Informator, dał mi namiary ewentualnego miejsca porwania Gosiątka. Skoncentrowałem się na jeździe i obmyślaniu ewentualnego działania. Stawałem się w tedy zimnym i bardzo niedostępnym człowiekiem. Tego nauczyło mnie życie i lata doświadczeń. Ale i wyszkolenie, jakiego nabyłem z racji swojej profesji. Gnałem już nie tak na oślep w stronę Zakopanego. Po drodze minąłem jakieś babki gmerające przy samochodzie, ale nie pomyślałem nawet by przystanąć. Miałem pilniejsze zadanie niż przygodne panienki.
- O kurcze! Czy to nie była żona Piotra w tym samochodzie? - Znałem j ą tylko przelotnie.
- A ta druga, to chyba ta Anna, czy jak jej tam. Jakoś nie cierpiałem jej widoku. Teraz tym bardziej jak pomyślałem o Gosi. Pewnie, gdybym się zatrzymał, to nawciskałbym jej do wiwatu i przykre by to było dla niej bardzo. Potrafię być straszny jak się rozłoszczę. Sam się tego nieraz boję. Na szczęście, rzadko mi się to zdarza i tylko w sporadycznych wypadkach. Tu jednak chyba takie są, więc lepiej jedź dalej - pomyślałem i wyciągnąłem jedną ręką komórkę, by zadzwonić do Piotra. Musiał je teraz ściągać.


pozdrawiam

[Andrea]

Nie, wcale mnie nie przekonał do siebie. Było w nim cos takiego, co nakazywało mi zachować dystans. Poza tym... jak szef mógł zrobić taki numer? Po prostu zrobił ze mnie idiotę. Wszystko jedno, nie bedę chłopcem na posyłki. Najwyżej stracę pracę. Najwyżej... Wróciłem do Agencji i zameldowałem zdumionej sekretarce, że chcę dobrowolnie i z nieprzymuszonej woli wejść do jaskini lwa.
- Poczekaj, zapytam, czy możesz wejść.
- Ostrzegam, jeśli powie, że nie mogę i tak wejdę! -wpakowałem się do Piotra tuz za nią.
- Szefie myślę, że to już przechodzi wszelkie granice przyzwoitości -rzuciłem od progu i chyba tym, że ośmielam się tak zwracać do jego wysokości, wprawiłem go w takie zdumienie, że mnie nie zabił wzrokiem na wejście.
- O co chodzi?
- Kto to jest ten Amerykaniec od siedmiu boleści? Nie wydaje ci się, że powinienem wiedzieć? No i ... ja się do niego na służbę nie piszę. Stawiam kategoryczne veto.
- Widzę, że już poznałeś Marka - parsknął.
- Bardzo nie lubię jak się robi ze mnie durnia - warknąłem. - A on to zrobił. Publicznie. Teraz na dodatek wmawia mi, że zostałem mu przydzielony jako współpracownik. Co to do diabła znaczy, przydzielony?
- Nie denerwuj się, poleciłem mu tylko ciebie jako fachowca.
- Chciałem przypomnieć, że jestem dziennikarzem, nie widzę zakresu współpracy. Poza tym... wolę działać solo a nie z jakimiś podejrzanymi typami.
- Sądziłem, że możesz się od niego dowiedzieć czegoś ciekawego w interesującej nas sprawie. to wszystko.
- Ufasz mu? Jesteś go pewien?
- Chyba tak - wzniósł do góry brwi. - Kiedyś, jeszcze w stanie wojennym razem działaliśmy.
- To jeszcze nie jest gwarancja uczciwości - bąknąłem. Zwykle drażni mnie to rozpamiętywanie tamtego okresu, wielkiej konspiracji itd. No i patrzenie z góry na ludzi, którzy nie mieli okazji wtedy walczyć. A nie mieli, bo na przykład urodzili się trochę za późno. Ja byłem wtedy nastolatkiem i jedyna tajna robota, jaką wtedy prowadziłem to przewiezienie bibuły do Krakowa. Za co zresztą dostałem niezłe lanie od ojca, który panicznie obawiał się takich rzeczy. - Wielu z dzisiejszych polityków też działało i zdążyli się już w międzyczasie nieźle utaplać w gównie.
Piotr wzruszył ramionami.
- Marek był moim przyjacielem. Obiecałem mu pomóc.
- To pomagaj, ale bardzo proszę, nie moimi rękami.
- Zrobisz jak zechcesz.
- Znaczy mam wolną rękę? - chciałem się upewnić. Skinął głową. Był dzisiaj jakiś przygaszony, aż mi się nie chciało wierzyć, że to ten sam nasz Zeus gromowładny. - dziękuję - dodałem wychodząc. Pomyślałem, że muszę jeszcze sprawdzić parę rzeczy w internecie. W moim pokoju siedział Bogdan i opedzał sie od Krystyny, która właśnie zamierzała dostarczyć nam wrażeń estetycznych wieszając na ścianie jakąś koszmarną reprodukcję w antyramie.
- A co to niby ma być? - spojrzałem na bohomaz z obrzydzeniem. - chcesz żebym miał koszmary w pracy? A potem jeszcze mi sie to przyśni w nocy.
- Ty Andrzejku w ogóle nie znasz się na sztuce.
- Aaa, to ma być sztuka znaczy się? - zaśmiałem się, nie miałem jednak ochoty na dłuższą pogawędkę. Odwróciłem się od nich plecami i zatopiłem wzrok w monitorze. Jednym uchem słyszałem jedynie jak Kryśka instruuje biednego Bogusia, gdzie ma wbić gwóźdź.
W tym momencie rozległo się pukanie. Nie odwróciłem głowy, ale po chwili usłyszałem:
- Gdzie mogłabym znaleźć redaktora Wiślińskiego? - w głosie kobietki przyjaznych tonów nie było.
Wstałem i skłoniwszy się lekko powiedziałem:
- Mogę w czymś pani pomóc?
I... oboje zamarliśmy w tej samej chwili. Miałem przed sobą Ewę, moją kobietę w czerwieni. Jej oczy robiły się coraz większe i większe. I o ile na początku widać było w nich wściekłość, teraz zmieniła się ona w przerażenie. Było to tak rozbrajające, że się usmiechnąłem.
- Tak... nie... - wyjąkała nieporadnie i rzuciła się do drzwi. W tym samym momencie rozległ się dźwięk rozbitego szkła i ryk Bogdana. Krystyna wypuściła swoja antyramę, a Boguś walnął się młotkiem w palec.
- Całe życie z wariatami - mruknąłem. - Krysiu, pozbieraj te nędzne resztki swojej abstrakcji i zostawcie mnie na chwilę samego. Muszę porozmawiać - zrobiłem charakterystyczny gest, wskazujący im wyjście.
- Z kim chcesz rozmawiać? Ze sobą? - zdziwił się Boguś.
- Ta pani jeszcze wróci - zaśmiałem się. I przeczucie mnie nie omyliło.
- Jednak mogę w czymś pomóc - skłoniłem się z ironicznym uśmiechem, kiedy ponownie stanęła w progu.
- Pański artykuł to... to jest... - trzymała w ręku gazetę.
- Chce pani autograf?
Zobaczyłem, ze jej zmieszanie ustępuje wściekłości.
- Jest pan najobrzydliwszym samcem na świecie! Ja pan śmiał! Jak w ogóle można napisać cos takiego?!
- Nie podoba się pani mój styl?
- Nic mi się nie podoba! Ani styl, ani treść! Przede wszystkim treść! Rzuca pan oskarżenia wyssane z palca! To szukanie taniej sensacyjki! Oskarżę pana o zniesławienie!
- Już się boję... - prychnąłem.
- Cyniczny, zadufany w sobie palant!
- Nazywano mnie już gorszymi słowami. Może coś podpowiedzieć?
Skrzywiła się i pociągnęła za drzwi, chcąc najwyraźniej wybiec z gabinetu. Drzwi nie otworzyły się od razu, jawnie natknąwszy się na jakąś powstrzymującą je przeszkodę. Krótki, znajomy i lekko zduszony okrzyk świadczył o tym że Krysiunia stała pod nimi i podsłuchiwała. Ot uroki pracy biurowej. Potem drzwi z trzaskiem się zamknęły za Ewą. Potarłem czoło. Wariatka czy co? Powoli jednak dotarło do mnie o co chodzi tej biedaczce. O ten akapit, gdzie opisywałem zainteresowanie zwiedzających wystawą. Motyw kobiety w czerwieni był taką stylistyczną perełką. Tak mi się przynajmniej do tej pory wydawało. Ona jednak widocznie miała inne zdanie. Zachichotałem. I wybiegłem za nią. Niech już będzie maleńka utrata mojej dumy. Nie musiałem jej daleko gonić, siedziała na pobliskiej ławce i szlochała. Poczułem się idiotycznie. Nie lubię jak kobiety płaczą przeze mnie. Usiadłem obok i dopiero wtedy mnie rozpoznała. Odsunęła się jakbym był zadżumiony.
- Może porozmawiamy spokojnie - zaproponowałem. Przetarła szybko oczy.
- Jest pan wstrętnym prowokatorem!
- Taki już mój zawód - uśmiechnąłem się. - Uraziłem czymś panią? Bo jeśli chodzi o ten artykuł...
- No właśnie... artykuł! - warknęła - zrobił pan ze mnie złodziejkę! A ja jestem bibliotekarką. Po prostu interesują mnie takie rzeczy.
Zarechotałem ubawiony.
- Jest pani jak sądzę przewrażliwiona. Proszę dokładnie przeczytać to, co napisałem. Tam nie ma ani słowa o tym, że to pani jest winna! Jedynie opis zachowania na wystawie. Napisałem nieprawdę?
Zmieszała się i trochę bezradnie pokręciła głową.
- Może zawrzemy układ... Zajmuję się sprawą starodruków, ale niewiele o nich wiem. Chętnie skorzystam z fachowej pomocy....
- Niech pan idzie do diabła! - jej słowa ociekały złością. Zerwała się z ławki i zapewne zamierzała oddalić się spiesznie, by nie musieć patrzeć w moje oblicze, gdy zadzwoniła jej komórka. Wyszarpnęła ja z torby niecierpliwie.
- Słucham! ... a nie, ... nie ... to ja Ewa.... nie wiem gdzie jest Gosia... myślałam, że z tobą? czemu jesteś taki zdenerwowany? Co się... co się stało?
W tym momencie okno gabinetu szefa otwarło się i pojawiła się w nim głowa naszego gromowładnego:
- Andrzej!!!! Przychodź do mnie natychmiast! Stało się coś ważnego!

[Liwia]

Po dwu godzinach biegania po mieście w końcu udało mi się zlokalizować siedzibę agencji. Dotarłam tam wkurzona, jak rzadko kiedy. O dziwo ty razem nawet nie musiałam się użerać ani z portierem ani z niczyją sekretarką. Wręcz przeciwnie, tutejsza zapytana o pana Wiślińskiego popatrzyła na mnie z zainteresowaniem, potem uśmiechnęła się i powiedziała:
- Ma pani szczęście, jest w swoim gabinecie. Właśnie wrócił od szefa. - Nawet nie wysiliłam się, aby podziękować jej za informację. Ja furia ruszyłam w kierunku wskazanych mi drzwi. Zapukałam i nie czekając na zaproszenie, weszłam. Miałam ochotę zamordować tego typa.... W pokoju zobaczyłam całkiem efektowną kobitkę i mężczyznę. Ruszyłam w jego kierunku, ale tak w ostatnim tchnieniu zdrowego rozsądku zapytałam:
- Gdzie mogłabym znaleźć redaktora Wiślińskiego? - poczym kątem oka zobaczyłam ruch pod oknem. Wcześniej nie dostrzegłam tego człowieka. W tej chwili on odwrócił się w stronę pokoju, podniósł się z siedzenie i kłaniając się zapytał, czy może mi w czymś pomóc. Jeszcze z rozpędu przytaknęłam, ale.... Chwilę później dotarło do mnie, z kim rozmawiam. Nasz znajmy z Ariela... Facet, którego podejrzewałam, że nas śledzi.... Teraz wszystko jasne... Złość ustąpiła miejsca panice. Czego ten typ od nas chce? Uwziął się kretyn. Jak potrzebuje podejrzanego, niech napisze, że sam ukradł ten Psałterz. Detektyw od siedmiu boleści.... I co teraz? Takiemu zadufanemu samcowi niczego nie da się wyjaśnić... I jeszcze go to bawi... Musiałam stąd wyjść i jakoś zebrać myśli. Znowu spojrzałam na faceta, pokręciłam przecząco głową i ruszyłam w kierunku drzwi. Niemal pędem przebiegłam sekretariat, zatrzymałam się za drzwiami. I co dalej? Nie chcę rozmawiać sama z tym dziennikarzyną, nie wiadomo, co teraz przyjdzie mu do głowy. Ale Anka pojechała i nie będzie jej cały dzień, a Gosia, pewnie gdzieś romansuje ze swoim mężem. Ratunku ... Zrobiłam trzy głębokie wdechy i postanowiłam tam wrócić. Raz kozie śmierć... Najwyżej poleje się krew. Nie puszczę mu tego płazem!!! Zawróciłam. Tym razem sekretarka już nie mogła ukryć zainteresowania moją osobą... ale co mi tam. Niech ma rozrywkę. A może on często wypisuje takie brednie i naloty poszkodowanych są tu na porządku dziennym. Gryzipiórek czekał na mnie, prawie otworzył drzwi przede mną. I z pewną siebie miną najpierw znów zaproponował mi pomoc, a potem potraktował niczym namolną fankę, której marzy się jego autograf. Tego było już za wiele. Wpadłam we wściekłość. Obrzuciłam faceta obelgami. Potem zrobiło mi się głupio, że zachowuję się jak histeryczka, chciałam go przeprosić i zaproponować konstruktywną rozmowę. Ale, gdy zaproponował mi korepetycje z wulgaryzmów języka polskiego, nie wytrzymałam. Kretyn... musiałam jak najszybciej opuścić jego gabinet... Uspokoję się, a później załatwię to z jego szefem. Niech nie myśli, że będzie górą!!!!
Koło parkingu znalazłam ławeczkę i przysiadłam na niej. Nie miałam już nawet siły, aby się wściec. Łzy popłynęły mi z oczu. A niech tych facetów drzwi ścisną. Od 3 dni same kłopoty przez nich. Marek.. Andrzej... już samo imię zwiastuje kłopoty... A dziś Jurek.... Chociaż ten mógłby zostać niezłomnym facetem. Ale gdzież tam, też postanowił zawieść Gośkę... Rozżaliłam się na dobre. Dopiero po chwili zorientowałam się, ze ktoś przysiadł na tej samej ławeczce. Spojrzałam z bok... Znowu ten... Tym razem jednak wydawał się poważniejszy i bardziej opanowany, usiłował nawet rozmawiać spokojnie i bez złośliwości. Ale jakoś ni bardzo miałam ochotę i odwagę mu zaufać. Za to uspokoiłam się dość szybko i wróciliśmy na przeciwległe barykady. On tłumaczył się i przepraszał ja atakowałam. Do chwili gdy taką rozmowę przerwał nam mój telefon. Odebrałam. Dzwonił Jurek, szukał Gosi, która wcale do niego nie dotarła. Na szczęście szanowny pan redaktor zotał wezwany d szefa, więc nie musiałam mu wszystkiego tłumaczyć. Ale zdenerwowałam się nie na żarty. Gdzie ona mogła pójść. Umówiłam się w schronisku za pół godziny. Teraz musiałam tam jakoś dojechać. Tramwajem nie dałabym rady, więc szybkim krokiem wróciłam do budynku poszukać kogoś, kto wezwie mi taksówkę. Oczywiście portiera nie było na miejscu. Ale facet z ochrony podał mi numer, pod który mogłam zadzwonić z komórki. Potem udałam się na parking. Stałam tak już dobrych kilka minut, gdy tuż przede mną zatrzymało się z piskiem opon granatowe auto. Odskoczyłam już teraz mocno przewrażliwiona, gdy drzwi od strony pasażera zaczęły się otwierać, zerwałam się do ucieczki. I wtedy usłyszałam.
- Pani Ewo.... - stanęłam zaskoczona. A ten czego?
- Czego pan jeszcze chce?
- Może panią gdzieś podwieźć? - zapytał bezczelnie...
- Nie, dziękuję. Czekam na taksówkę.
- Chciałbym jakoś pomóc. Jeśli pani pozwoli... - namolny typ, przecież już mu powiedziałam, aby poszedł do diabła. - Może uda mi się poprawić swój wizerunek w pani oczach.
- Dziękuję, już pan wystarczająco dużo napomagał. - Też potrafię być uparta, a tym razem wcale nie zamierzałam się poddać.
- Ale nalegam, aby pani pojechała ze mną.
- Z panem? W jednym samochodzie?
- Boi się pani, że panią zgwałcę? - Teraz to podły dziad drwił ze mnie w oczy. Miałam już dość i postanowiłam zakończyć tą zabawę.
- Nie, raczej tego, że za 3 dni cała Polaka przeczyta artykuł, jak to ja pana zgwałciłam. - Te słowa zaskoczyły mnie samą. Czegoś takiego, nie odważyłam się powiedzieć żadnemu mężczyźnie, ale ten już dawno przekroczył granice przyzwoitości. Teraz też nic sobie nie robił z moich słów tylko bezczelnie zaczął się śmiać...
- Bez obaw. Czegoś takiego nie napisałbym nigdy. Byłaby to ujma na moim honorze. No i opinia podrywacza, któremu nikt się nie oprze, ległaby w gruzach...
- Proszę mi dać spokój - byłam wściekła, ale równocześnie ta sytuacja zaczynała być żenująco zabawna. - Już jedzie moja taksówka.
- Jest pani pewna, że nie zmieni zdania? Zaznaczam, że jeśli nawet nie wsiądzie pani do mojego samochodu i tak za panią pojadę. - Już miałam mu zrobić karczemną awanturę, gdy przypomniałam sobie, że wczoraj wieczorem wydałyśmy moje ostatnie pieniądze, a dziś jeszcze nie doszłam do bankomatu. O, ch... a. Andrzej dalej stał i czekał, jak gdyby był pewien, że jego urok osobisty jednak czyni cuda i ja też dam się zgłuszyć... A niech sobie myśli.
- No dobrze, tą rozgrywkę pan wygrał... - a niech się popławi w chwale, może ta męska duma kiedyś go rozsadzi. I tu znowu zaskoczenia. Facet zamiast drwić i natrząsać się z mojej porażki, odetchnął z ulgą. Ciekawe, co mu tak raptem na tym zależało. - Ale nie mogłam sobie odmówić przyjemności podogryzania mu jeszcze. - Zawsze robi pan za kierowcę swoich podejrzanych?
- Nie zawsze - odpowiedział z dwuznacznym uśmiechem. - Jeśli mam do czynienia z kobietą, czasami stosuję inne metody.
Uznałam, e takich insynuacji nie warto nawet komentować. Jechaliśmy chwilę w milczeniu i dopiero po jakimś czasie zapytałam:
- A tak w ogóle, to gdzie pan jedzie?
- A jak pani myśli? - znowu jakaś podła insynuacja. Ja go kiedyś ubiję.... - Wrocławska? Czy tak?
- A skąd pan wie, gdzie mieszkamy?
- Zdziwi się pani, ale ja wiem wszystko.
- Jest pan Duchem Świętym? - on robi się bezczelniejszy każdą chwilą...
- Nie, ale jestem profesjonalistą - i w tym momencie spoważniał. - Czy pani wie, co się dzieje w tej chwili z pani przyjaciółką?
- Którą?
- Chodzi o Małgorzatę Czarknowską.
- Byłam pewna, że jest z mężem, ale przed chwilą z nim rozmawiałam i wiem, że do niego nie dotarła. Zaraz się z nim spotkam i zastanowimy się, gdzie mogła się zapodziać.
- Ona została porwana...
- Co?? Przez kogo? Dlaczego? Kiedy? Skąd pan to wie?
- Nie jestem w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania na raz.
- Niech pan natychmiast mówi, co pan wie.
- Spokojnie, już jesteśmy prawie na miejscu. Opowiem wszystko przy jej mężu. Nie lubię się dwa razy powtarzać.

Pozdrawiam
Liwia

[Skangur]

Do małej wioski pnącej się w górę ku niebu, dotarłem po godzinie jazdy. Zostawiając auto w głębi przylegającego do drogi lasku. Teraz, czekało mnie około pięciu kilometrów marszu piechotą. To pryszcz - pomyślałem i zacząłem piąć się ścieżką ku górze. Kiedy dochodziłem do polany, wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje z ukrycia. Zwolniłem i już bardzo ostrożnie posuwałem się do przodu. Polana, leżała na płaskim terenie. Tylko z jednej strony była oparta o stromiznę góry. Z obserwacji moich wynikało, że muszę obejść ją i z tamtej strony się dostać do zabudowań. Zajęło mi to następne pół godziny. Już nie czułem na sobie wzroku. Obserwowałem jeszcze jakiś czas teren i ruchy na zewnątrz. Jest, jeden wyszedł z góralskiej chaty. To wartownik pewnie bo rozgląda się udając rąbanie pniaków. Zsunąłem się najciszej jak mogłem i przyczaiłem się przy komórce z porąbanym już drewnem. Musiał tam zawitać, prędzej czy później. No i miałem rację. Szedł z naręczem drewna w moją stronę. Na to czekałem. Nie namyślałem się długo. Rąbnąłem go sękatym kołkiem w łepetynkę i zaciagnąłem do komórki. tam go związałem. Przeszukując kieszenie, natrafiłem na beretę z tłumikiem. O kurcze!-jestem w domu. Informacja była prawdziwa. Wsadziłem ją sobie za pasek. Teraz musiałem rozeznać się ilu ich jeszcze jest i gdzie umieścili Gosiątko.Ten, w komórce, wydawał mi się znajomy, lecz nie wiedziałem gdzie go umieścić. No trudno, potem będę się nad tym zastanawiał. Wszedłem przez okno pomieszczenia wskazującego na piwnicę. Trafiłem w dziesiątkę niemal. Tuż obok, usłyszalem ciche pojękiwanie. To był jej głos. Nie namyślałem się dłużej i podążyłem w tym kierunku. Dziwne, że nikogo przy niej nie było. Kiedy wszedłem cicho, zobaczyłem leżącą i skrępowaną, z zakneblowaną buzią, na jakimś starym łóżku. Brudna, zapłakana, budziła się pojękując cicho. Odwiązałem ją nakazując jej gestem milczenie. Zrobiła wielkie oczy widząc mnie. Wyrwał jej się jednak okrzyk, gdyż nie zdążyłem zamknąć jej ust ręką. No trudno. Najwyżej się tu pojawią. Szła ze mną opierając się na moim ramieniu. Ja dla bezpieczeństwa chwyciłem gnata mocno w rękę. Odbezpieczając go, wycelowałem przed siebie. Przeszliśmy do pomieszczenia, z którego zaczałem tą wędrówkę. Podsadziłem ją do okna, bo było nieco wyżej. Gdy znaleźliśmy się już na zewnątrz zobaczyłem skierowany w naszą stronę pistolet. Właścicielem jego bym mój, jakże dobrze mi znany gość. Obok z kałasznikowem stał drugi. Jak oni mnie naszli ?- zastanawiałem się. No i kurcze gdzie ten Jerzy ze swoimi chłopcami?
Nie zastanawiałem się wycelowałem w tego z kałasznikowem i strzeliłem jednocześnie zasłaniając Gosię swoim ciałem. W tym momencie poczułem okropny ból w prawej nodze, poniżej kolana. To strzelał pistoleciak. Człowiek, którego postanowiłem odszukać kiedyś i wtrącić do więzienia. Mialem go na celowniku, ale on był szybszy. Dziwne, ale i on upadł na ziemię odrzucając pistolet. Z góry schodzili chłopcy.

[Skangur]

Obudziłem się w szpitalu już po operacji. Wyjęli mi kulę z nogi, a właściwie to dwie. Jedna utkwiła w udzie, druga wbiła się w prawe ramię. Załadowali mnie w gips i czułem się jak motyl w kokonie. Kurcze, a co z Gosiątkiem? - Nie wiem, bo straciłem przytomność z bólu. Co teraz się stanie z akcją? Kto ją poprowadzi? Pewnie Jerzy, bo najbardziej jest wtajemniczony we wszystko, no i najwyższy rangą w tej akcji. Powoli wracała pamięć z ostatnich wydarzeń. Widziałem jak przez mgłę, chłopaków opuszczających się z kierunku, z którego przyszedłem. Czyli to oni szli już moim tropem, gdy powiadomiłem komendę o wkroczeniu do akcji. Zabiłem tego typa z kałachem, czy nie? -Zastanawiałem się. W ostatniej sekundzie przed oddaniem strzału w kierunku karabiniera z kałachem, widziałem błysk powyżej jego głowy. Jakby ktoś puszczał zajączka lusterkiem. Teraz uświadomiłem sobie, ze to snajper uratował mi życie. Był o ułamek szybszy i mój obiekt poszukiwań nie miał czasu przymierzyć dobrze, więc tylko ranił mnie w nogę i rękę. Musiał mieć szybkostrzelny gnat, skoro i tak zdążył wystrzelić dwa razy. Chyba, że to rykoszet snajpera, kiedy trafił w jego pistolet rozwalił mi ramię. Dowiem się tego, bo pewnie dostanę kulki na pamiątkę, jak wyjdę ze szpitala. Poczułem się zmęczony. Chyba się zdrzemnę troszeczkę. Swoją drogą, jak dostanę te lalunie w swoje łapki to będą miały się z pyszna. O już się pojawiły chyba. Same wchodzą mi w ręce - pomyślałem, gdy w drzwiach ujrzałem Ewę, Gosiątko z Jerzym i Piotra z żoną i jeszcze ktoś wchodził.

[Skangur]

Wszelkiej pomyślności
i tylko radości,
z przybycia miłych gości,
z okazji Twojego święta
życzy ten co o nich też pamięta

podpisano: Mareczek :-D (cmok) (H)

mam nadzieję, że zaprzyjaźniona siostra ze szpitala doręczy je jeszcze dzisiaj

by nikogo to nie zwiodło to jesteśmy akcją w maju

[malenstwo]

Powoli wychodziłam ze świata snów... Zanim otworzyłam oczy spróbowałam się poruszyć. Miałam ścierpnięte ręce i nogi, a potworny ból głowy nie pozwalał mi na żaden ruch w bok - co się dzieje? - pomyślałam. Powoli otworzyłam oczy, aby po chwili znów je szybko zamknąć, bo oślepiło mnie światło sączące się przez niewielkie okienko
- Gdzie ja jestem? - pomyślałam i po chwili znów otworzyłam oczy, powoli przyzwyczajały się do światła.
Znajdowałam się w obcym pomieszczeniu. Była to jakaś komórka lub piwniczka z niewielkim okienkiem. Stało tu tylko obskurne łóżko, na którym leżałam i jakiś mały zdezelowany taboret. Na ścianach i pod sufitem wisiało pełno pajęczyn, brrr....
Próbowałam się poruszyć, ale nie mogłam. Powoli dotarło do mnie, że mam związane ręce i nogi a na dodatek z trudnością oddychałam, bo miałam zakneblowane usta.
-Co się tu dzieje? - pomyślałam - gdzie jest Ewa i Jurek i co ja tu do cholery robię?
- Porwali mnie? Nie, to niemożliwe! Przecież ja nikomu nic nie zrobiłam. Nikt nawet nie wie gdzie jestem i co się ze mną dzieje. Sama nie wiedziałam jak długo tu leżę, nic nie pamiętałam. Byłam bezradna jak dziecko, nie mogłam nic zrobić. Rozpłakałam się.
W pewnym momencie usłyszałam jakiś szmer, dojrzałam jakąś postać skradającą się w moja stronę. Przeraziłam się okropnie.
- Teraz pewnie mnie zabiją i nigdy już nie zobaczę swoich dzieci ani Jurka - przemknęło mi przez myśl. Nie będę widziała jak rosną. :cry: Jak te moje dzieciaczki poradzą sobie beze mnie. Są przecież jeszcze małe, kto się nimi zaopiekuje, kiedy Jurek będzie w pracy - martwiłam się. Za co to wszystko mnie spotyka. Teraz, kiedy mam dom i upragnioną rodzinę przychodzi mi umierać. - Ale ja nie chcę - krzyknęło cos we mnie- jeszcze nie teraz.
Postać zbliżyła się do mnie, ze strachu drżałam jak osika. Ale ten drab zamiast zrobić mi coś złego pochylił się i zdjął mi knebel z ust. Wtedy dopiero go poznałam.
- Paweł! - krzyknęłam z radości, że przyszedł mnie uwolnić, a on zasłonił mi usta swoja dłonią i gestem przykazał mi, żebym nic nie mówiła. Sprawnie rozwiązał wszystkie supły i pomógł mi podnieść się z łóżka. Ruszyliśmy powoli w stronę drzwi prowadzących na jakiś korytarzyk. Przesuwaliśmy się ostrożnie do przodu. Paweł cały czas trzymał nie za rękę, żeby dodać mi odwagi, bo dalej trzęsłam się z wrażenia. Pod małym okienkiem podsadził mnie, żebym mogła wyjść na zewnątrz, po czy sam się wydostał. Porywacze już stali z karabinami gotowymi do strzału, skierowanymi prosto na nas. Wtedy padł pierwszy strzał. Paweł zasłonił mnie sobą, zachwiał się i upadł. Byłam tak przerażona, że nie wiedziałam, co mam robić. W tej samej chwili padł następny strzał, tym razem upadł jeden z napastników, drugi rzucił się do ucieczki.
- Stać, policja! - usłyszałam.
- Paweł, co ci jest - zapytałam klękając przy nim, ale on leżał nieprzytomny, a jego noga i ramię były czerwone od krwi.
- Ratunku! - krzyknęłam. Cała się trzęsłam ze zdenerwowania. Poczułam czyjąś rękę na swoim ramieniu i spojrzałam w górę.
- Gosia, nic ci nie jest? - zapytał Jurek pomagając mi wstać
- Tak bardzo się o ciebie bałem - powiedział przytulając mnie mocno.
- Jureczku - szepnęłam, odnalazłeś mnie i poczułam jak wszystkie siły mnie opuszczają i osunęłam się w jego ramionach. Kiedy po chwili się ocknęłam, przypomniałam sobie, że mój wybawca dalej tam leży bez przytomności.
- Ratujcie Pawła, to on mnie znalazł i uwolnił ! - zawołałam
- Spokojnie, już się nim zajęli lekarze, będzie żył - powiedział mój mąż, wziął mnie na ręce i zaniósł do karetki, która zdążyła w międzyczasie podjechać na miejsce strzelaniny.

Do szpitala pojechaliśmy wszyscy. Mi na szczęście nic nie było, lekarze stwierdzili tylko otarcia naskórka po sznurach, ale zatrzymali mnie na obserwacji. Pawła, który miał dwie rany postrzałowe, szybko zawieźli na sale operacyjną.
Następnego dnia całą grupą wybieraliśmy się do Pawła. Był z nami jeszcze ktoś. Ktoś bardzo podobny do naszego wczorajszego bohatera. Widziałam go, jak na korytarzu rozmawiał z Anią.
Weszliśmy cicho na salę. Biedaczek leżał cały zagipsowany. Na nasz widok uśmiechnął się.

[Skangur]

Cholercia, nawet złość mi przeszła jak ich wszystkich zobaczyłem w drzwiach. Wiedziałem, że nie darzą mnie zbytnią sympatią. Nawet kaczka nie pomogła ich nastroić życzliwie do mnie. No, ale ja nie przyjechałem tu na występy. Sympatie, czy antypatie niewiele mnie obchodziły. Ważny był cel. A celem było wytropienie i zapuszkowanie drani, oraz odzysk skradzionych dzieł sztuki. O kurcze, chyba mam jeszcze omamy po tych środkach znieczulających czy co? - Widzę siebie obok Anny. Ooo.... -Nawet ona tu jest. No ta osoba, to chyba najbardziej mnie nie cierpi razem z tym młokosem Andrzejem. Czy ja śnię, czy umieram i widzę swoje ciało obok łóżka stojące?
To jest Paweł, Paweł Nowacki - przedstawiła mi gościa Anna.
-Przepraszam, ale kręci mi się jeszcze w głowie i nie kontaktuję.
-To gość, który nam pomógł, kiedy ty gnałeś jak wariat nie zatrzymując się pół godziny prędzej.
-Ok., Tylko, czemu jest on tak łudząco podobny do mnie?- Spytałem.
-Bo to twój brat...Chyba powiedziała niepewnie Gosia. W jednej chwili zrozumiałem, czemu mama zawsze wołała na mnie Paweł.
-Jak to brat, ja nie mam i nie miałem nigdy brata. Jeszcze nie dowierzałem broniąc się przed tym co zobaczyłem.Coś się wam pokiełbasiło. No dobra po kolei proszę, może zrozumiem. Teraz dopiero odezwał się Paweł.
-Widzisz szukam cię odkąd wyszedłem z domu dziecka. To długa historia i będzie czas na opowiadanie o tym. Naprawdę jestem twoim bratem - powiedział uśmiechając się tym samym grymasem, jaki widziałem u siebie w lusterku.
Teraz zabieramy cię do Piotra i wszystko sobie opowiemy. Piotr zaoferował swoje pokoje nam do dyspozycji, więc nie musimy mieszkać w Hotelu.
-Zrobisz sobie kilka dni urlopu, a sprawę przejmie już wysłany twój kolega po fachu - odezwał się z kolei teraz Jerzy. Ja też muszę mieć spokojne miejsce by porozmawiać jeszcze z tobą - dodał, mrugając okiem znacząco.
-No to, co?- Zabieramy go z tego miejsca, powiedziała Ewa i nachylając się nade mną pocałowała mnie w czoło. -To na zgodę i przeprosiny, ty cwaniaku, powiedziała i też mrugając znacząco. Co oni tacy mili od razu do mnie? Oj nie podoba mi się to. W życiu nie jest tak słodko. Przekonałem się o tym nie raz. No, ale zobaczymy, co knuje mi los jeszcze.