Karolek był dzieckiem bardzo nieśmiałym, wrażliwym i spokojnym.
Pewnego dnia przychodząc do domu oznajmił mamie, że z okazji walentynek koniecznie chce przygotować kartki z życzeniami dla wszystkich koleżanek i kolegów ze swojej klasy.
<< To przecież nie ma sensu!>> wykrzyknęła zdnerwowana mama.
Każdego dnia obserwowała dzieci wracające ze szkoły. Karolek zawsze szedł na końcu.
Inni byli roześmiani, tworzyli wesołą i krzykliwą bandę, a Karolek zawsze był na uboczu.
Jednak po pewnym czasie mama zdecydowała się pomóc synkowi w realizacji jego zamiarów.
Kupiła kolorowe kredki, kartoniki i wszystko, co było potrzebne.
Przez trzy tygodnie, dzień po dniu, Karolek spędzał wieczory skrupulatnie malując kartoniki, aż przygotował trzydzieści pięć walentynkowych życzeń.
Nadeszły walentynki. Karolek z przejęciem poukładał kartki, włożył je do tornistra i wybiegł do szkoły.
Mama zdecydowała, że przygotuje mu ulubione ciastka i filiżankę gorącej czekolady. Chciała, aby po powrocie ze szkoły czekała go niespodzianka.
Wiedziała, że każdemu przygotował życzenia i przeczuwała, że sam nie otrzyma żadnej kartki. Obawiała się, że może wrócić zawiedziony. Chciała tym prostym gestem złagodzić jego bół.
Po południu wszystko było przygotowane. Gdy usłyszała zgiełk dzieci, wyjrzała przez okno. Zobaczyła gromadkę dzieciaków lecz Karolek, jak zwykle, był na końcu i sam.
Wbiegł do domu i rzucił tornister na krzesło. Nie miał niczego w rękach, więc mama oczekiwała, że wybuchnie płaczem. Ze ściśniętym gardłem wyszeptała:
<
Ale on zdawał się nie słyszeć tych słów. Przeszedł obok stolika i z promieniejącą twarzą wykrzyknął:
<
Matka spojrzała zaniepokojona. Ale on powtórzył z uśmiechem:
<< O nikim nie zapomniałem! Nie pominąłem nikogo!!!>>.
Dzięki za tę opowiastkę! Dorosłym też może zdałoby się przeczytać???
