126 odpowiedzi w tym temacie

[Marta S]

A ja naiwnie wierzę że to kwestia dwóch serc i nieważne wtedy czy facet jest zdrowy czy dziewczyna jest zdrowa jeśli ludzie chcą razem być i mogą. Bo niestety czasem chęci nie wystarczą.

[elka111]

a ja uwazam, że najważniejsze jest wnętrze człowieka. i to się dla mnie liczy. I mówcie co chcecie.

[sith]

Niepełnosprawni chca miec zdrową dziewczyne niepełnosprawne dziewczyny chca miec zdrowego faceta ? Nie zauwazylem ...

[don't_believe_me]

Aż się wzruszyłam kiedy, nie pamiętając tego, że dawno temu czytałam ten wątek, dziś przeglądnęłam to, co pisaliście w nim i natknęłam się na swój post... - 8 dni po jego napisaniu ja i Miłosz zostaliśmy "oficjalnie" parą...
Od tego czasu minęło 16 miesięcy i dziś nie wyobrażamy sobie żyć bez siebie
Nasz związek nie różni się niczym od innych, jesteśmy szczęśliwi i kochamy się... Pokonaliśmy już wszystkie "moje strachy" związane z niepełnosprawnością, teraz pozostały tylko te związane z dniem powszednim, które dotykają wszystkich... Bo wiadomo, że nie wpatrujemy się codziennie sobie w oczy i nie wzdychamy, nie mówimy co chwilę słodkich słówek... Są obowiązki, problemy... Ale to nie jest ważne

Nie napisałam tego, żeby się pochwalić, bo byłoby to płytkie, ale żeby podać tym wszystkim sceptykom kolejny przykład na to, że można
Głowa do góry!

[Mlecyk_0]

ja uwazam ze jest to dobry pomysl z tymi statystykami, poniewaz mozna na podstawie ich powiedziec ile w polsce w kraju ktory jest malo tolerancyjny par mieszanych oczywscie dobrze ze nie wszyscy sa tacy obojetni na nas czyli ludzi zporazeniem mozgowym ale i na ludz na wozkach, osobiscie np mieszkam na podhalu gdzie hmm ludzie tacy jak ja nie maja szans spotkac takiej osoby bo malo jest takich osob ludzie na wsi traktuja nas jesli juz jestesmy jak dziwolongi a co dopiero dziewczyny.
gdybym moze mieszkal w jakims duzym miescie mial bym wieksze szanse spotak druga polwkeale to tez zalezy od charakteru dziewczyny i nie tylko nie bede wymieniac od czego jeszcze zalezy, ja osobiscie w milosc nie wierze ... postanowilem przezyc zycie sam bo ludzie potrafia sie nawzajem ranic.

Witam!
Mam nadzieję że już nie Jesteś sam! Bo bardzo Ci życzę abyś spotkał swoją drugą połówkę bo od tego Twojego wpisu minęło już sporo czasu. Masz rację ludzie postrzegają osoby na wózkach jak dziwolągi i wierz mi są to raczej ludzie starsi a wiem to z wlasnego doświadczenia. Od 5 miesiecy jestem bardzo szczęśliwym mężem dziewczyny która porusza się na wózku. Nasza znajomość zaczęła się właśnie z Iponem. Urodziłem się z jedną nerką od dziecka chorowałem ale nigdy nie przestawałem marzyć że kiedyś ktoś mnie pokocha. Napisałem anons na Randki w Ipon i ierzyć mi się nie chciało że na drugi dzień napisała do mnie moja przyszła żona. Pisaliśmy ze sobą 13 miesięcy zanim zgodziła się na realne spotkanie. Jechałem 160 km by się z Nią spotkać. Po powrocie do domu mój Przyjaciel zapytał: I jak Ona daje sobie radę na wózku? Uwierz mi nie potrafiłem odpowiedzieć Mu na to pytanie bo nie zwróciłem na to uwagi. Uwierz mi że nie było łatwo bo moja Ukochana robiła wszelkie"podchody" by mnie do siebie zrazić tylko po to by mnie sprawdzić że naprawdę Ją kocham. Po paru miesiącach okazało się że Moja Miłość odnalazła na "Naszej Klasie" swoją dawną miłość sprzed 15 lat. On tak jak Ona jest na wózku. Gdy wszystko przypadkowo wyszło najaw bardzo to przeżyłem. Napisałem że nie chcę Jej znać! i poprosiłem by już nigdy więcej do mnie niepisała. To było wiosną a w sierpniu przyszedł do mnie Jej meil wśród 10 innych. Otworzyłem go jako ostatni bo nie chcialem znów przechodzić tego wszystkiego. Wystarczyło parę ciepłych słów by wszystko wróciło do dawnej świetności. Okazało się że tamten tak jak zrobił to 15 lat temu tak i teraz okrutnie ją zawiódł. Ponadto okazał się czlowiekiem nadużywający alkohol. W sierpniu przyjechała do mnie a w grudniu zamieszkaliśmy razem. Wszędzie gdzie się udawaliśmy np. do marketów starsi ludzie nie mogli oderwać od nas oczu! Widziałem zakłopotanie mojej Ukochanej i zawsze w takiej sytuacji na przekór tym wszystkim idiotycznym ludziom poprostu całowałem Ją na ich oczach!!!!!!!!!! 19. września 2009 roku pobraliśmy się w Jej miejscowości a ślub był przecudowny dzięki Naszemu Wspaniałemu Prałatowi który nam go udzielił. Dziś pisząc ten tekst tęsknię za moją Ukachaną Żoną bo w tej chwili jest na oddziele rehabilitacji. Codziennie do Niej jeżdżę i liczę każdy dzień który zbliża się do końca Jej pobytu w szpitalu. Napisałem ten list by dodać Ci wiary że Miłość istnieje a niepełnosprawność Ukochanej Osoby to nie przeszkoda. Wierzę że i Ty nie będziesz sam! Bardzo Ci tego życzę Powodzenia!!!!!!!!!!

[Nika5]

Życzę Ci Mlecyk_0 wielu lat szczęścia u boku żony.Bardzo miło czyta się Twój post.I masz całkowitą rację,że niepełnosprawność nie jest żadną przeszkodą by kochać i być kochanym.Wszystko zależy od nas samych,jeśli tylko nie zamykamy się na ludzi,nie robimy z naszej niesprawności ołtarzyka cierpiętnictwa,to na pewno znajdziemy uczucie.

Pozdrawiam