Zgadzam się z Marderem – podstawową grupą docelową dla rynku pielęgnacyjno-opiekuńczego są seniorzy (w tym również tacy, którzy mają orzeczenie). Bo po pierwsze, jak wspomniał Marder, seniorzy bywają majętni; po drugie miewają w miarę zamożne dzieci, które mogą się złożyć na opiekę. Poza tym opieka nad seniorami często dotyczy w miarę krótkiego czasu (np. kilku lat). To finansowo zupełnie co innego niż zapewnienie trwałej opieki osobie młodszej.
Jeśli chodzi o młodszych niepełnosprawnych, to taki model usługi ma sens, jeśli ktoś tymczasowo potrzebuje kompleksowej opieki, ale potem realnie oczekuje poprawy zdrowia i przejścia do środowiska bardziej samodzielnego. Ewentualnie gdy ktoś jest bardzo majętny. Bo w innych przypadkach jest z tym pewien problem, nawet jeśli by założyć, że jest to najlepsza finansowo oferta na rynku:
Załóżmy, że względnie młoda osoba niesamodzielna ma dobrą pracę i chce sobie kupić miejsce w takim ośrodku – czy może zagwarantować, że będzie tę dobrą pracę mieć także za 10 lat? Należy pamiętać, że komercyjny ośrodek w razie braku wpłat odmówi dalszej obsługi, bo to nie działalność dobroczynna, a ktoś, kto naprawdę potrzebuje kompleksowej opieki, nie przeniesie się tak po prostu np. do najtańszego hotelu pracowniczego.
W związku z tym żeby bezpiecznie mieszkać w takim miejscu nawet na podstawie bieżących dochodów z dobrej pracy, wypadałoby mieć plan B w postaci albo oszczędności na np. rok zamieszkania do przodu, albo np. możliwość mieszkania kątem u rodziny gdyby sytuacja zawodowo-finansowa się popsuła. Bo miejsca w państwowym DPS się tak od ręki nie dostanie tylko dlatego, że nas drogi prywatny ośrodek właśnie eksmituje.
Użytkownik Boginka edytował ten post 13 październik 2021 - 15:15
