4 odpowiedzi w tym temacie

[__ANIOLEK__]

Witaj na forum

Jeszcze cztery lata temu miałam podobne dylematy. Na nowo zaczęło układać mi się w życiu. Po pewnym czasie poczuliśmy chęć zostania rodzicami. Były wątpliwości, była niepewność i strach - "czy dam radę"?, "czy wszystko będzie dobrze z dzieckiem"?, "czy utrzymam ciążę"?, "czy to nie za późno, w końcu masz na karku 35 lat i dopiero teraz się decydujesz"?? Od razu zaznaczę, że jestem osobą niepełnosprawną po MPD i poruszam się o kulach. W pewnym stopniu presja otoczenia też była - "kiedy w końcu zostaniesz mamą, przecież tyle już wiosen za tobą, a dziecka jak nie ma, tak nie ma"? Zdecydowanie to nie ułatwia zadania. Podeszłam jednak do tego bardzo spokojnie, bo co ma być to i tak będzie!!! Spinanie się nic nie da, tylko może zaszkodzić. Poczytałam kilka artykułów medycznych, tak dla własnego, świętego spokoju. Byłam świadoma, że nie wszystko może iść "książkowo", że trzeba cierpliwości oraz spokoju.

Dwa testy ciążowe zaprzeczyły, że jestem w ciąży. Jednak mój własny organizm podpowiadał mi zupełnie, co innego - uwidocznił się nieco większy brzuch, jakbym z trzy litry wody wypiła i tak się zatrzymała. Nie mogłam wytrzymać niektórych zapachów i nie wszystkie potrawy mi "podchodziły" mimo, iż w wcześniej nie miałam z tym problemów. W końcu lekarz ginekolog potwierdził, że jestem w ciąży. Miałam to szczęście, że trafiłam na bardzo dobrego lekarza. Już na samym początku uprzedził mnie bym się tak nie cieszyła, bo do końca trzeciego miesiąca ciąży występują poronienia, choć nie muszą. Trzeba zachować umiarkowany optymizm. Wiedziałam o tym doskonale, robiłam wszystko jak do tej pory, nie oszczędzałam się, bo nie musiałam. Nic mnie nie bolało, nic mi nie było, więc żyłam najnormalniej w świecie. W końcu ciąża to nie choroba! Do końca 8 miesiąca byłam aktywna fizycznie i samodzielna na miarę swoich możliwości. Jedynie czego nie robiłam to nie dźwigałam i nie schylałam się po coś z góry lub z dołu - by nie uciskać dziecka i nie ograniczać mu swobodnych ruchów w brzuchu. W końcu nie trzeba być "bohaterką domu". Od czegoś mamy tych swoich mężczyzn, czy też mężów

Ciąża to najpiękniejszy okres w moim życiu Co mi po niej pozostało? Wspaniała, zdrowa i bardzo ruchliwa córcia - Julia, Małgosia oraz mała pamiątka Jazda samochodem już nie jest tak przyjemna i bez tabletek się nie obejdzie, ale to i tak nic w porównaniu, jak wiele dobrego otrzymałam

Powodzenia i więcej odwagi Pozdrawiam, M.

[__ANIOLEK__]

Super, to trwaj w tym pozytywnym duchu. Jestem przekonana, że Wam się uda, jest to tylko kwestią czasu. Najważniejsze, że się staracie A skoro już się zdecydowaliście, to powinnaś brać kwas foliowy. Bardzo przydatny dla przyszłych mam Może ginekolog doda jeszcze jakieś witaminy. Ja od 3 miesiąca do końca ciąży brałam tabletki zawierające omega 3 i omega 6 z resztą innych mikroelementów. Wspomagają rozwoj mózgu i układu nerwowego dziecka.
Po ciąży najbardziej ucierpiał mój kręgosłup, ale wspomogłam się rehabilitacją i blokadą. Teraz jest znacznie lepiej. W życiu ze wszystkim można sobie poradzić, tylko musi przyjść na to odpowiednia kolej.
Spastyka to taka niechciana i nierozłączna "towarzyszka" naszego życia. W ciąży też daje o sobie znać. Wiadomo, że farmakologia wówczas odpada, "umilacze" chwil również, więc pozostaje ruch na świeżym powietrzu. Tego nigdy mało. Napięcie było w normie tak jak zwykle.
Zajście w ciążę same mnie zaskoczyło (bo testy ciążowe temu zaprzeczały) i z początku byłam przekonana, że nic z tego nie będzie i nie tym razem. Ten luz pomógł. Pamiętaj, nie patrz na kalendarz, na upływające dni, tygodnie i miesiące. Niech płyną, po prostu odpuść i ciesz się chwilą, bo najlepsze dopiero przed Wami