26 odpowiedzi w tym temacie

[Monia74]

Zależy ile lat ma dziecko...

[kjkj]

Bardzo tajemniczo to napisałaś. Przecież rodzaj niepełnosprawności ma kluczowe znaczenie. Inaczej będzie to wyglądać w przypadku osoby w wieku 10 lat chorej na cukrzycę, a inaczej w przypadku 18-latka chorego na epilepsję.

[Monia74]

Wiek ma nie mniejsze znaczenie niż rodzaj niepełnosprawności. Oczywiste jest, że od trzynastolatka, czy nawet piętnastolatka rodzic powinien wymagać większego "opowiadania się" niż od trzydziestolatka. Owszem, rodzaj niepełnosprawności też ma znaczenie, jednak uważam, że zawsze, bez względu na zakres samodzielności osoby niepełnosprawnej, istnieje pewna przestrzeń osobista, do której rodzice nie mają wstępu i powinni ten fakt uszanować i zaakceptować.

Moi rodzice nigdy nie ingerowali w moje życie, dając mi wolną rękę. Od momentu pójścia na studia mam bardzo duży zakres samodzielności (przede wszystkim mentalnej) i prywatności. Teraz wręcz moich rodziców niewiele obchodzi, mimo że mieszkamy razem, co się u mnie dzieje.

[Marta S]

Tak naprawdę dużo zależy od tego czy rodzic osoby niepełnosprawnej ma swoje życie typu praca znajomi itp czy też jego życie jest jednocześnie tylko związane z opieką nad  osobą niepełnosprawną.

 

Moi mają pracę swoich znajomych, a ja mam swoje pasje. Kiedy chcemy idziemy razem lub osobno. Ja tylko informuje, że jadę czy idę gdzieś żeby wiedzieli jak mnie nie ma ze nic mi się nie stało. Natomiast nie ma przysłowiowego "trzęsienia się na de mną". Na pewno inaczej wygląda sytuacja u rodzin gdzie ten rodzic jest wszędzie przy dorosłej osobie niepełnosprawnej. Wtedy rodzice za bardzo nadopiekuńczy. Uwaga bo też osoby niepełnosprawne wykorzystują tą opiekę. Wiem np od znajomych że na piwo chcą iść bez rodziców, ale zadzwonić do lekarza czy urzędu to już "mamo" . Jeżeli chcemy być samodzielni, to musimy pokazać naszym opiekunom, że potrafimy się o siebie zatroszczyć w różnym aspekcie. Trudno o samodzielność  jedynakom i osobom niepełnosprawnym równocześnie, bo opiekunowie nie mają na kim się skupić, oprócz swoich podopiecznych. Koncentrują się więc tylko na jego sprawach. Z jednej strony taka osoba ma na pewno lepsze warunki, ale w zamian większą kontrolę.

[Marta S]

Nigdzie nie ma tak że wszyscy są dobrzy, albo wszyscy źli. Z organizacjami jest tak, że opinia niestety idzie po całości. Decyzję każdy podejmuje sam ale ja miałam podobnie i jeżeli ilość czarnych owiec czyli tych złych opinii jest większa to wypisałam się i z wybranymi "dobrymi" osobami spotykam się indywidualnie bez organizacji. Oczywiście ze szkodą niestety bo już bez projektów i działań wymagających zrzeszenia się. Można tez się zjednoczyć z tymi dobrymi i możne uda się wyeliminować tych, którzy szkodzą. Wszak mówią, że w jedności siła. Przynależność lub nie do organizacji czy stowarzyszenia powinno być decyzją osoby niepełnosprawnej a nie opiekuna, jeśli jest w stanie sama o tym decydować. Wytłumacz na spokojnie, ze najbardziej kochający rodzic nie ustrzeże nas przed złem. Im szybciej się z nim zetkniemy tym bardziej będziemy umieli się bronić

[__ANIOLEK__]

Marto masz sporo racji w tym, co piszesz. Tylko strasznie trudno tym nadopiekuńczym i przejętym opiekunom cokolwiek wytłumaczyć. Kiedy całe życie byli "przy", to szybko nie nadchodzi "poza". Wtedy pozostaje tylko jedno - robić swoje wbrew wszelkiemu "jestem przeciw" i pokazać, że jednak można. Pełnoletność daje możliwość wyboru i prawo do niego. Jednak to, co się dzieje w organizacjach, czy stowarzyszeniach też ciężko zmienić. Te "czarne owce" jak mają twardą i ugruntowaną pozycję to nie tak łatwo dadzą się zepchnąć na margines niebytu. Na gruncie prywatnym jest furtka, czyli szansa. Jednak do tego trzeba mieć obrany i konkretny cel, trochę wolnego czasu oraz sporo zacięcia, by przy pierwszym niepowodzeniu całkowicie się nie zniechęcić.

Tu nie ma i nie da się znaleźć dobrego rozwiązania, bo co człowiek to zupełnie inna historia.... Możliwości możne trochę jest, ale czasem i to w próżnię, bo nic nie dało. Tak też bywa...Zahartować się trzeba i już!

[Lilith]

Dziwne pytanie troche....rodzice maja prawo pytac o wszystko, bo sa rodzicami, my natomiast nie mamy obowiazku im na te pytania odpowiadac. Ja osobiscie mialam (i mam) specyficzny uklad z rodzicami, wiec chyba nie jestem dobra osoba, aby sie w tym temacie wypowidac, bo zaraz posypia sie teksty, ze zmyslam, ze to nie jest moziwe, ze jak to tak, przeciez jestes ON.
Jednak jak niektorzy mnie znaja, wiedza, ze sie wypowiem .
Moj ojciec byl bardziej nadopiekunczy, jednak nie bylo to na skale totalnego pierdolca...zwyczajnie ojcowie chyba bardziej martwia sie o swoje corki. Mama traktuje mnie jako calkiem sprawna osobe, w zwiazku z tym, jesli o nia chodzi mialam luz totalny. Pelne zaufanie. Czesto kryla mnie przed ojcem (imprezy, nocne powroty do domu itd). Dzieki wychowaniu takiemu jakie mialam w dziecinstwie, potrafie teraz normalnie funkcjonowac w spoleczenstwie. Nie jestem przestrszona, kulawa, zamknieta na innych, na zdrowych itd. Oczywiscie byly sytuacje, w ktorych sie ze mna nie zgadzali, ale zazwyczaj po awanturach i pyskowkach dopinalam swego. Mieli jednak do mnie zauwafnie, dlatego po czasie ustepowali. Wiedzieli doskonale z jakimi ludzmi sie zadaje (w czasach dziecinstwa i w okresie nastoletnim byli to sami zdrowi ludzie). Wiedzieli tez jaki mam charakter, i ze nie ma opcji abym brala jakies narkotyki, pila etc.
Tak wiec Twoje pytanie jest zlozone...wiele czynnikow sie sklada na to. Min. to jaki masz kontakt z rodzicami, jak oni Ciebie traktuja i przede wszystkim jaki Ty sama masz charakter.

Jesli natomiast chodzi o organizacje Y...coz....rodzice maja prawo sie denerwowac, tym bardziej jesli o spawie/organizacji/ czarnych owcach jest glosno w mediach. Dziwi Cie to? Ty bys sie o swoje dziecko nie martwila?

Hmmm teraz piszesz o Galeriankach, wczesniej mowilas, ze piszesz o Irlandkach zamykanych w klasztorach.

Użytkownik __ANIOLEK__ edytował ten post 08 październik 2016 - 12:07
Połączono posty, poprawiono niektóre wyrazy.

[Marta S]

Nigdy nie będzie tak że rodzice będą się ze wszystkim zgadzać. Jeśli jesteś przekonana, że chcesz być w tej organizacji to bądź. Może z czasem zrozumieją, że masz własne zdanie.  A jeśli to błąd  to trudno. To twoje życie twoje błędy i twoje sukcesy.  Rodzice nie ustrzegą nas przed wszystkimi nieszczęściami, wszystkimi złymi opiniami innych. 

 

Trzeba jednak zrozumieć, że martwić się będą bo są rodzicami 

Użytkownik Marta S edytował ten post 08 październik 2016 - 12:09

[__ANIOLEK__]

A może po prostu to nie jest kwestia białych i czarnych owiec tylko działalności w konkretnej organizacji, która nie wzbudza ogólnie rozumianego zaufania, nie ma jasności i przejrzystości, a sama działalność jest zbudowana na lansie, prowokacji i wielu innych, dziwnych rzeczach (np: w szeregach JKM, które bywają tak odbierane przez ludzi lub innych, a jakich - tutaj nawet duża dowolność). Wówczas wątpliwości i zły odbiór nie tylko ten medialny bierze górę nad najbardziej dobitnymi dowodami i argumentami. Samą niechęć rodziców i w tym konkretnym przypadku jest bardzo trudno wykorzenić, a ciągłe tłumaczenia to za mało, bo znowu pokutuje znane porzekadło - "tylko winny się tłumaczy".