7 odpowiedzi w tym temacie

[jane111]

Straciłam nogę we wczesnym dzieciństwie powyżej lewego kolana.Tak jak chyba większość dziewczyn z podobną niepełnosprawnością niechętnie wychodziłam z domu bez protezy ,a gdy nie dało się inaczej ,stanowiuło to dla mnie traumę.
Dziś dobiegam 30 i jak wielu ludzi mego pokolenia wyjechałam za granicę w poszukiwaniu pracy.
Po 4 latach pobytu jestem aktywna zawodowo,dorobiłam się protezy w którerj mogę tańczyć rock and rolla i chodzić w mini.Bez krępacji chodzę też o kulach,nawet do biura,wiem,że nikt nie zwróci na mnie uwagi nawet jak idę w szortach i mój brak jest widoczny.
Natomiast nie mogę się przemóc gdy jestem w kraju,bo widzę na sobie współczujące spojrzenia,a nawet i szepty;"taka młoda,ładna i bez nogi"...
Właśnie jestem w kraju,kikut trochę pobolewa po potańcówce,muszę się udać na spotkanie towarzyskie i czuję się taka skrępowana,jak pomyślę o wyjściu bez protezy.A może po prostu mam obsesję,czy też czujecie siępodobnie?
Jane

[Gloria]

.Bez krępacji chodzę też o kulach,nawet do biura,wiem,że nikt nie zwróci na mnie uwagi nawet jak idę w szortach i mój brak jest widoczny.

Natomiast nie mogę się przemóc gdy jestem w kraju,bo widzę na sobie współczujące spojrzenia,a nawet i szepty;"taka młoda,ładna i bez nogi"...
Właśnie jestem w kraju,kikut trochę pobolewa po potańcówce,muszę się udać na spotkanie towarzyskie i czuję się taka skrępowana,jak pomyślę o wyjściu bez protezy.A może po prostu mam obsesję,czy też czujecie siępodobnie?
Jane

Dokladnie tak jak opisalas.

[Gloria]

W większości takich „docinkowych” przypadków, to osoby w średnim i późniejszym wieku najbardziej biadolą nad tym jaka to "biedna" jest osoba ON podtrzymując negatywne stereotypy. To się na szczęście zmienia, szkoda, że tak powoli.

Niestety z tym sie nie moge zgodzic. Z wlasnych doswiadczen moge powiedziec ze ludzie mlodzi sa rowniez nietaktowni. Moze nie robia tego typu komentarzy, ale oczu nie moga oderwac czyli mowiac nieladnie gapia sie.

 

Co zas do reszty wypowiedzi, to wyraznie czytam, ze autorka nie ma problemu z wyjsciem ze swoja ulomnoscia tam gdzie mieszka czyli za granica. Ma ten problem w Polsce i sadze, ze bardziej chodzilo jej o uwypuklenie mentalnosci okreslonych spoleczenstw, niz analize wlasnej osobowosci w tym kontekscie.

Użytkownik Gloria edytował ten post 20 maj 2014 - 17:25

[kuba]

tez musze sie ujawnic

Prędzej czy później, każdego z nas czeka wyjście z przysłowiowej szafy jeśli chce się być wśród ludzi i ludzie mają nas akceptować czy tylko tolerować takimi jacy jesteśmy...

[MonikaS]

Cześć. Mam na imię Monika.
U nas niepełnosprawni są postrzegani przez społeczeństwo jak kosmici - obcy......
Mam 22 lata i dwa lata temu mialam wypadek
Uraz Th12-L1.
Porażenie nóg i wózek
Stałam się inna.....krępuje otoczenie.....sprawiam że ludzie zaczynają czuć sie koło mnie dziwnie.
To tak jakby się bali że ich zarażę.

[Monia74]

Moniko, imienniczko droga, nie zgodzę się z Twoją tezą, że w Polsce osoby niepełnosprawne postrzegane są, jak kosmici. Tak było kilkadziesiąt, może jeszcze kilkanaście lat temu. Teraz, chodząc po ulicach nie czuję się jak przybysz z innej planety. A jeśli ktoś tak mnie odbiera i postrzega, to ten ktoś ma problem, a nie ja. Nie warto się przejmować takimi ludźmi, tylko żyć po swojemu, w zgodzie z samą sobą.

 

Przypuszczam, że Twój problem jest zgoła inny. Jesteś bardzo młoda i do niedawna byłaś osobą pełnosprawną. Wypadek wszystko zmienił, więc nie dziwię się, że Twoi znajomi mają z tym problem. Nie do końca potrafią się odnaleźć w nowej sytuacji. Być może nie wiedzą, jak z Tobą rozmawiać, by Cię nie urazić, czy nie wywołać złych wspomnień związanych z wypadkiem. Dlatego inicjatywa należy do Ciebie. Na pierwszym miejscu postawiłabym na szczerość i otwartość, które są podstawą każdej relacji. Powiedz znajomym, że mimo iż poruszasz się na wózku, to wciąż jesteś Moniką, którą znali. Nabierz troszkę dystansu do siebie i swojej niepełnosprawności, choć wiem, że to może być jeszcze dla Ciebie trudne. Spróbuj, stosownie do okoliczności, obracać pewne sytuacje, czy kwestie w żart. Poczucie humoru i dystans do siebie i otoczenia potrafią zdziałać cuda.

 

Podsumowując: postaw na szczerość i humor. A nade wszystko polub sama siebie taką, jaką jesteś. Wtedy szybko się okaże, że masz fantastycznych ludzi wokół siebie. Powodzenia .