110 odpowiedzi w tym temacie

[_Ayla_]

Kim jestem?


Jestem tylko lasem i łąką, drżeniem liści,
które garną się do Twoich rąk.
Gdzieś za mną szumi potok... to czas,
który ucieka, a ja pozwalam mu na to.
Tańczę pośród słów i pośród motyli,
uśmiecham się, nieraz przez łzy,
a uśmiech jak promień słońca
schwytany w barwę kwiata,
przywiera do moich warg.
Czasem smutek przysiada znienacka
na krawędzi mojej świadomości
i gasi zieleń rozwartych ze zdziwienia oczu.
Wtedy ptaki śpią, a gwiazdy nie potrafią
uskrzydlić ciężkich chmur.
Na palcach skrada się zimny Księżyc,
a ja czekam na świt.

[_Ayla_]

Jesień

Przysiadłam na skraju jesieni,
co szelestem liści czarowała moje buty.
Zapach ognisk, lekko przygasłych
wplątał się w moje włosy, rozgrzane
słońcem i zachwytem...
Liście klonu jak małe stateczki
dryfują na wodzie i w moim spojrzeniu...
Dzieciństwo, pieczony ziemniak,
wesołe strzelanie płomieni,
staruszki kochany glos...
i tyle długich lat bez jesieni.
Przyniosłeś ze sobą wszystkie pory roku!
Odnalazłeś zagubione barwy.
Dałeś duszy wędrówkę pomostem tęczowym,
by łukiem wznieść się ponad chmury,
ponad tęsknoty skrywane latami.
Teraz nasz zachwyt i olśnienie
słyszą tylko ptaki i anioły.
A jesień uśmiecha się ponad zimą
widząc nasze, pełne wiosny -Przebudzenie.

[_Ayla_]

Dla córki

Wiem , że każda Twoja myśl gnie się do Niego
i w każdą chwilę wgryza się tęsknota,
że dzień bez Niego smutnym szalem otula,
a obecność muska zmysły i otwiera raju wrota.
Rozumiem Twój najpiękniejszy czas...
Dotykając wspomnień pamiętam, że moje serce
nie było zastygłe i słyszałam w sobie żar.
Dziś zagryzam wargę, by sprawdzić czy jestem.
Słowa kolczaste urosły już w mur,
zastanowieniem gryzą moją dusze.
A jednak wierzę, że zza tych słów,
że poza nimi jest miłość...
okaleczona nieprzemyśleniem, potargana trochę
i leczona łzawym czasem zrozumienia.
Idę w wybaczenie, bo kocham.

[_Ayla_]

Dwoje Świętych

pod zimnym, białym marmurem
zgasłe życie tli się moją pamięcią
ludzie beznamiętni śpiewają chórem
a ja jak dawniej tuliłabym się z chęcią

całowałabym zmarszczone dłonie
czesałabym włosy, srebrem utkane
bo wciąż wspomnienie we mnie płonie
dziecięcych lat chwile roześmiane

mówiła - Jolantko, wnusiu moja
buzię umorusaną głaskała czule
i karmelka wyjęła z dużego słoja
a potem skradły ją śmiertelne bóle

w drugiej mogile On cicho leży
co ramionami silnymi owijał moje smutki
na imię miał Jurek, dziś tu pisze Jerzy
a jego żywot był boleśnie krótki

Szept mój tęskny słyszy tych dwoje
ogrzewam płomieniem myśli i dłonie
w dzień zadumy przemijania się boję
choć zdrowe życie we mnie płonie

[_Ayla_]

Tak po prostu...

Twój cień rzucił się do moich stóp
i chłodem był mimo pokory.
Zaplątałam spojrzenie w kwiatach.
W głowie echem odbiły się słowa.
Odszedłeś, tak po prostu.
Twoje plecy coraz mniejsze były,
a słońce czyniło Cię Pięknym
kusząc , by krzyczeć i błagać.
Zęby gryzły smutną wargę,
skowyt bólu wsiąkał we mnie.
Malałeś w zastygłym spojrzeniu,
nie skażonym choćby jedną łzą.
Umierałeś w opuszczonych
bezradnością dłoniach.
Oczy suche matem Cię żegnały
w bezruchu oniemienia...

Mała, ciepła rączka dotykiem
rozczochrała smutek,
kruchą tkliwością ułożyła
wszystko w sens istnienia.

( 1987r. )

[_Ayla_]

Dla Bożenki

Niech w Święta Narodzenia Pana
i długo, długo potem
Ktoś Twoją rękę trzyma
i ścieżkę sypie złotem.

Niech ciepły głos kochany
za serce chwyta Ciebie,
szczerą nutą malowany
niech Ci szepcze - mamy siebie.

Niech dotyk imienia Cię cieszy,
a uśmiech przywiera do warg
i niech czas się tak nie spieszy
mimo cichych Twoich skarg.

Spójrz tam dalej, poza Ciemność,
usłysz pierwszy, piękny takt
i kolęduj wśród przyjaciół
przez następnych wiele lat.

[_Ayla_]

Znalazłam wierszyk sprzed 18-stu lat A przy okazji... piękną wiosnę mamy tej zimy, prawda? Pogoda iście wiosenna skusiła mnie do ogrodowych prac i przy okazji odkryłam, że wiosenne kwiaty się budzą. Niedobrze, mogą przymarznąć. Macham łapką do Iponków


Polny kwiatek

Wśród chwastów, traw i kąkoli
rósł sobie śliczny kwiatek powoli.
Duże bezlitosne krzewiska wokół,
a on sam jeden, dzielny jak sokół.

Nie widział już prawie słońca,
bo perz rozpostarł swoje kłącza.
Pokrzywa wyniośle patrzyła z góry,
a oset sięgał prawie do chmury.

Sam jeden jestem - myślał kwiateczek
i zgubił pierwszy smutny płateczek.
Intruz! - wołają wszyscy dokoła
więc sytuacja jest niewesoła.

Nazajutrz zgubił następny płatek
coraz bardziej zmartwiony kwiatek.
Nagle, trzask! I powirował ku niebu
człowieka spostrzegając w zdumieniu.

Teraz czuł się bezpieczny w ciepłej dłoni,
bo drugi kwiatek przylegał do skroni.
I choć krótko w wazonie pożyje
jest szczęśliwy, bo pod jego płatkiem...
stokrotka się kryje.

[_Ayla_]

Mam szeroki uśmiech
co pomostem jest i kładką
miedzy bólem i żalami...

Czasem tonę i upadam
gryzę , drapię i rozrabiam.

Obejmuję wtedy brzozę
co swą bielą i zielenią
szumi dla mnie ukojeniem

i przegania wszystkie zmory
smutki, duchy i potwory.

Wystraszona wciąż osika,
co jej liście mają bzika

drżąco czeka , bo już wie

że w tym pięknym, leśnym szumie
uśmiech z moich warg wyfrunie.

I choć jeszcze łza na rzęsie
balansuje, drży i trzęsie

uczepiona resztek smutku

to już zachwyt w oku igra,
a mój uśmiech znowu wygrał!

I od nowa, aż do skutku!

[_Ayla_]

Pocałunki

Zleciały się motyle - pocałunki Twoje...
I przysiadać zaczęły znienacka
na szczytach radosnych , równinach rozległych.
Spragnione zaczerpnęły nektaru z warg moich.
Zmęczone wędrówką... znalazły schronienie
w zagłębieniu szyi, czekającej lata.
Tańczyłam w blasku nocnych lamp
cichutko, na palcach i taka szczęśliwa.

Dziś snem otulona w noc ciemną wkraczam,
pamiętając ten dzień i Twoje pieszczoty
i jeszcze łzy słone w poduszkę chowane,
łzy proszące o czas, o chwile kochane...

[_Ayla_]

Przemijanie

Niby dzień jak każdy
maszeruje dumnym krokiem
byle naprzód, byle równo
nie zmęczony, wręcz uparty.
Brnie do przodu, do tej nocy,
by przekazać swoje kroki,
by nie stawać ni na chwilę
hardo kroczyć do poranka
i od nowa - hej sielanka!
Brnie przez deszcze, zimne słoty
mija rozpacz i ból ludzki
ironicznie świecąc słońcem
w czyjeś łzawe, smutne oczy.
Puk-puk, puk-puk...
Ach! To serce tak łomocze
przygrywając zegarowi,
by w duecie przypominać
przemijanie człowiekowi...

[_Ayla_]

Rozwesel moją miłość

Ranek posiwiały i i skuty przymrozkiem
zamajaczył po drugiej stronie szyby.
Zlodowaciało moje spojrzenie.
Może ból skuł rozwarte źrenice
i zimno przysiadło na wszystkim, co widzę?
Wgniatam papieros w skostnienie warg,
dym wiruje pośród rzęs
i otula włosy znużeniem.
Wczoraj miałam kwiecień
w cieple Twoich rąk,
a nadzieja przywarła do tego,
co w Tobie najlepsze.
Wypieściłam w zwężeniu źrenic
radość z powodu mojego oddania.
Otworzyłam wilgotnym językiem
czułość i pragnienia.
Lecz czemu tylko na chwilę?
Nie zasypiaj...
i dotknij ciepłem moje marzenia
uwięzione w rozczarowaniu.
Rozwesel moją miłość...

[_Ayla_]

Ten wieczór miał być inny


Wesoło strzelał ogień w ognisku,
a księżyc przysiadł na gałęzi klonu.
Moje palce z gitarą wesoło igrały
przygrywając rozkumkanej żabie.
Ktoś zanucił , ktoś się śmiał,
cienie tańczyły w ogrodzie...
Nagle palce zamarły w bezruchu,
a krzyk mój uciszył radosny gwar.
Zgasła połowa świata, zgasłam ja.
Nawet świerszcze oniemiały.
Trzepotem rzęs chciałam wskrzesić
pejzaż niezmącony ciemnością.
Łzami zmywałam z oka czerń,
która swawolnie tam zamieszkała.
Zapomniane ognisko w połowie przygasło,
jak w połowie zgasło moje spojrzenie.
Na zawsze.

[_Ayla_]

Do młodości

Mówią - jeszcze nie czas,
a ja wiem, że choć niespiesznie,
odchodzisz każdą porą roku.
Owal już nie ten, a gadatliwe usta
pamiętają, że złotem bywa milczenie.
Brwi wygięte kiedyś zadziwieniem
dziś stateczną linią górują nad okiem.
W spojrzeniu zakute przeżycia
tlą się zielonością i niezłomną nadzieją.
Smukłość stała się krągłością,
naiwność teraz nazywam ufnością,
nadgryzioną oczywistościami świata.
I już nie biegnę głośno roześmiana,
ciekawa co będzie za tamtym zakrętem
ale idę , wciąż idę do nowego jutra
otoczona codziennością znaną,
której zapach cieszy albo smuci.
Z łagodnym uśmiechem i pogodą w oku
witam każdy dzień - podarunek losu,
czasem tylko spoglądając wstecz...

[_Ayla_]

Boże Narodzenie


W dzieciństwo zapatrzona dotykam gałązek,
otulam lęki świerkowym zapachem.
Teraz strach zastygł w kolorze zielonym,
a uśmiech odbija się wypukłym kształtem
w bombkach i dobrych wspomnieniach.

Stoję , taka pogodna pośród kolęd.
Moja myśl odwiedziła Jezusa małego,
by nieśmiałe "dziękuję" położyć
między ważne ludzkie sprawy,
między żale i radości zbierane latami.

Podziękowałam za dziewczęcy śmiech
i męski, niski głos, za pomruk kota
i przyjazne szczekanie psa. Za dom.
I jeszcze cichy szept usłyszał Jezus:
za "Iponków", co rozświetlają mroki...

[_Ayla_]

Kochani,
wg. propozycji Basi, którą podzielam , wrzuciłam do jednego tematu wszystkie dotąd wklejone wierszyki. Szkoda, że nie mogłam przenieść Waszych ciepłych i serdecznych komentarzy, które mnie tak cieszą.
Teraz kolejne już s_tworki będę wrzucała tutaj. Proponuję, by i inni też tak zrobili. Będzie wtedy łatwiej trafić do "tfurczości" konkretnej osoby. Dla mnie osobiście jest jeszcze jeden plus. Gdy wiersze znajdują się w jednym temacie wtedy mogę je otworzyć i czytać już bez połączenia [ modem] , a gdy są umieszczane osobno , to by każdy z osobna przeczytać muszę być połączona z siecią ...

Pozdrawiam ciepło wszystkich

Ayla

[fred]

Zaskoczylaś mnie.
Przez chwilę myślałem, że dyskutujesz "sama ze sobą" - wydało mi się to niewiarygodne.
Tytuł dla swojego rozdzialu znalazlaś oryginalny.
Czy to znaczy ze i ja mam uruchomić tu jakieś prywatne poletko.
Powiedzmy "Fredówkę" czy "Fredową Wólkę" ???
Sam nie wiem jak to zrobić.
Czy w ramach tych wątków tez dopuszcza się dyskusję innych uczestników?

[_Ayla_]

Fredziku

nie miałam innego pomysła jak to zrobić, więc po kolei wrzuciłam wszystko w jeden temat. Komentarze innych ludzi wskazane i potrzebne jak to było dotąd. Fajnie by było, gdybyś i Ty zebrał swoje wiersze w jeden temat. Mam świadomość, że trochę z tym zamieszania ale potem będzie porządeczek już...

Pozdrawiam serdecznie Ciebie Fred i wszystkich Iponków..


Ayla

[basiak]

Zbiorek wierszy jednego autora w jednym miejscu jest lepszy niż rozsypane pojedyncze wiersze. Zrobiłaś to Jolka świetnie, chociaż pod każdym z tych wierszy przydałby się jeszcze odnośnik (link) do załączonych komentarzy. Ale to tak na marginesie...

Sam nie wiem jak to zrobić.

Fred, podpowiem Tobie. Twoje wiersze powinny być podzielone na kilka poletek ze względu na rozmiar Twojej "tfurczości" i duży rozrzut tematyczny, a na tytuły możesz ogłosić konkurs... z nagrodami...

[_Ayla_]

Mój skrawek Kujaw

Jestem tutaj, wśród elfów leśnych
pośród kwiatów, łąk i tego co Boskie
mam na stopach rosę poranków wczesnych
i drzewa lipowe pachnące woskiem

Stare sosny dostojnie szumią
prawiąc młodym brzózkom morały
a z mokradeł czaple nisko fruną
niosąc światu przecudne chorały

Jastrząb rozpostarł mocne skrzydła
nieruchomiejąc w locie nad ofiarą
a ropucha stara co jej zima zbrzydła
wyłazi do słońca z ufnością i wiarą

Nie tknie jej bocian , co siedzi na słupie
choć patrzy nieprzyjaznym okiem
i jeż, co od jesieni mieszka w chałupie
omija ją żwawym, stukającym krokiem

Dalej, wśród olch płocha sarna myka
a za nią następna zgrabnie podskakuje
i już po chwili ślad po nich znika
bo instynkt ostrożność im nakazuje

Wiosennym zmierzchem żaby koncertują
wraz ze skowronkiem, wilgą i bekasem
a turkucie na skrzypkach im wtórują
zachwycając mnie melodyjnym hałasem

Mam wiatr we włosach i słońce na skórze
puszystą trawę w ogrodzie pięknym
i pełnym zachwytu szeptem powtórzę
Jestem w Raju, co radością tętni

Namalowałabym czarowne Kujawy
lecz nie potrafię roztańczyć pędzla
powiem więc tylko bez żadnej obawy
że kocham, kocham moje Kujawy!

[basiak]

Obraz słowem malowany (jak by powiedział Skangurek) i nie wiem , czy jest ktoś, kto równie pięknie słowem namalował obraz naszych Kujaw.
Dziekuję Joluś (cmok)