Zaufałem zwierciadłu
- wypaczyło mą twarz.
Zaufałem drzewu
- uschło
Zaufałem kobiecie
- odeszła
Zaufałem ptakom
- nie przyleciały
Zaufałem ciału
-zwiotczało
Ziemia przyjmie mnie bez zaufania...
Wypociny Drakena
Rozpoczęty przez
Gość_konto_skasowane_*
, paź 09 2002 15:12
66 odpowiedzi w tym temacie
#22
alojzik
-
- Użytkownik
-
- 267 postów
Podpowiadacz
Napisano 20 październik 2002 - 00:00
smutne i piękne choć wierzyć trzeba do końca bez względu na wszystko...
Olik
#23
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 20 październik 2002 - 13:53
O zmierzchu ręce ziębną,
Olchy bez skargi zanurzaja się w ruchu
Aż do gwałtownego znużenia
I nawet odgłos murszeje
Nim przekroczy rzekę
Nie ma drugiej szansy
I życia powtórzyć nie mogę.
Na niemych wzgórzach
Oddech usycha
I źródło tak szybko zmienia barwę
Jak cisza nie należąca do ludzi,
Jak śpiew
Krzepnących w mrozie drzew.
Olchy bez skargi zanurzaja się w ruchu
Aż do gwałtownego znużenia
I nawet odgłos murszeje
Nim przekroczy rzekę
Nie ma drugiej szansy
I życia powtórzyć nie mogę.
Na niemych wzgórzach
Oddech usycha
I źródło tak szybko zmienia barwę
Jak cisza nie należąca do ludzi,
Jak śpiew
Krzepnących w mrozie drzew.
#24
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 20 październik 2002 - 13:59
Nie czekam na zieleń,
Ani na słońca zniżanie,
Niech zgaśnie krajobraz za oknem
- pozostanę niemy
W zastygłych gestach
W nieuleczalnym oknie zimy
Wzrok milknie
I bezradnie wymawiam noc,
Tę, która powraca uparcie.
Nie ma wiosny...
Ani na słońca zniżanie,
Niech zgaśnie krajobraz za oknem
- pozostanę niemy
W zastygłych gestach
W nieuleczalnym oknie zimy
Wzrok milknie
I bezradnie wymawiam noc,
Tę, która powraca uparcie.
Nie ma wiosny...
#25
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 21 październik 2002 - 16:03
I to jest przywołanie ciszy,
Ciszy kamiennej,
Ciszy płonacej
Na podobieństwo oczu
Od narodzin do śmierci.
Gdy głuchnie wołanie
Gdy bezsenność kontur światła rozłamuje
I ręce obejmują miejsca porażone
I to jest przywołanie ciszy
Ciszy wezbranej na posępnych ostrosłupach swierków,
Ciszy zamkniętych podmuchem okien,
Od kształtu do prochu.
Gdy martwi odchodzą w mrok
I przeczuwany czas wypełnia ocalałych ludzi
Gdy z pamięci sączy się gorycz
I krzyk w drzewo urasta.
O to jest przywołanie ciszy
Ciszy co dręczy i unicestwia.
Ciszy kamiennej,
Ciszy płonacej
Na podobieństwo oczu
Od narodzin do śmierci.
Gdy głuchnie wołanie
Gdy bezsenność kontur światła rozłamuje
I ręce obejmują miejsca porażone
I to jest przywołanie ciszy
Ciszy wezbranej na posępnych ostrosłupach swierków,
Ciszy zamkniętych podmuchem okien,
Od kształtu do prochu.
Gdy martwi odchodzą w mrok
I przeczuwany czas wypełnia ocalałych ludzi
Gdy z pamięci sączy się gorycz
I krzyk w drzewo urasta.
O to jest przywołanie ciszy
Ciszy co dręczy i unicestwia.
#26
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 22 październik 2002 - 14:38
Na skrzyżowaniu dymów
Spotkają się
Nie wstrzymane oddechy.
Domy plamią krajobraz,
Kałuże rosną.
Gniew i ból
Nie opuszcza ciał.
Umarli wyciagają spod ziemi
Zakrwawione ręce.
Ten obraz powinien
Wisieć na niebie.
Spotkają się
Nie wstrzymane oddechy.
Domy plamią krajobraz,
Kałuże rosną.
Gniew i ból
Nie opuszcza ciał.
Umarli wyciagają spod ziemi
Zakrwawione ręce.
Ten obraz powinien
Wisieć na niebie.
#27
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 25 październik 2002 - 21:49
Wpadam w nurt mgły
Doświadczam bezsenności
W szronie świtu
Wiatr na mojej twarzy
Rysuje mapę
Mych blizn
W samotnym mieście
Poznaję ostrość domów
Poznaję ciężary spojrzeń
I martwe ziarna słów
W samotnym mieście
Szukam sensu egzystencji
Doświadczam bezsenności
W szronie świtu
Wiatr na mojej twarzy
Rysuje mapę
Mych blizn
W samotnym mieście
Poznaję ostrość domów
Poznaję ciężary spojrzeń
I martwe ziarna słów
W samotnym mieście
Szukam sensu egzystencji
#28
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 26 październik 2002 - 13:29
Kto jest sprawcą tego losu,
Kto jest sprawcą tego czasu?
Czas przekracza naturalną miarę,
Nie ma miary dla takiego losu.
Każde światło z kamienia powstaje,
Każdy gest jak kamień szlachetny
Wiąże mnie z ziemią
I tak od switu do nocy
Kamienieję.
Cóż więc znaczę na piaskach,
Płaczę jek dziecko,
Które pustki sie boi,
Chwilami tracę oddech w przeczuciu jesieni
I tylko smak kamieni
Zakrywa mi oczy.
Wciąż te same dźwięki tropią pamięć,
Gasną świece,
Maleje przestrzeń do grudy ziemi w dłoni,
Szkliste,
Chłodne,
Jak wiatr w całunie listopada.
Skrzywione są usta
I słowa grzęzną zduszone
Noc jest nagością oczu,
Sądem
I grozą
Przed cieżarem miejsca,
Gdzie twarz utkwiła
Wytapiana z wosku
O świcie,
W potworną maskę
Rozsypują się moje kości
Pod zgęszczonym chłodem
I nie ma przymierza,
Ani brzask nie zbawi.
Czarne słońce wrasta w przestrzeń
I świat zapada
W popiół,
W ciemność.
Tak sen sie kruszy pod powiekami.
Kto jest sprawcą tego czasu?
Czas przekracza naturalną miarę,
Nie ma miary dla takiego losu.
Każde światło z kamienia powstaje,
Każdy gest jak kamień szlachetny
Wiąże mnie z ziemią
I tak od switu do nocy
Kamienieję.
Cóż więc znaczę na piaskach,
Płaczę jek dziecko,
Które pustki sie boi,
Chwilami tracę oddech w przeczuciu jesieni
I tylko smak kamieni
Zakrywa mi oczy.
Wciąż te same dźwięki tropią pamięć,
Gasną świece,
Maleje przestrzeń do grudy ziemi w dłoni,
Szkliste,
Chłodne,
Jak wiatr w całunie listopada.
Skrzywione są usta
I słowa grzęzną zduszone
Noc jest nagością oczu,
Sądem
I grozą
Przed cieżarem miejsca,
Gdzie twarz utkwiła
Wytapiana z wosku
O świcie,
W potworną maskę
Rozsypują się moje kości
Pod zgęszczonym chłodem
I nie ma przymierza,
Ani brzask nie zbawi.
Czarne słońce wrasta w przestrzeń
I świat zapada
W popiół,
W ciemność.
Tak sen sie kruszy pod powiekami.
#29
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 27 październik 2002 - 14:54
Są gdzieś domy bez okien,
Domy upokorzone samotnością,
Czernią nabrzmiałe jak żal
Po straconym lecie.
Są gdzieś domy bez okien,
Odarte ze słońca,
Jak trafione ptaki,
Maleją w grobowce,
W ziarna co się nie przyjmą.
Są gdzieś domy bez okien,
Nieme jak krzyki we śnie,
Nie znają słońca
Ani blasku kwiatu.
Domy upokorzone samotnością,
Czernią nabrzmiałe jak żal
Po straconym lecie.
Są gdzieś domy bez okien,
Odarte ze słońca,
Jak trafione ptaki,
Maleją w grobowce,
W ziarna co się nie przyjmą.
Są gdzieś domy bez okien,
Nieme jak krzyki we śnie,
Nie znają słońca
Ani blasku kwiatu.
#30
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 29 październik 2002 - 20:27
Nie mogę pozwolić
By krople potu wysychały na czole,
Nie mogę błagać ciemności
O jeszcze jedną litość.
Oddalam się od śpiewu ptaków,
Coraz bliżej wycia wilków.
Zazdroszczę drzewom
Wypatrującym ptaków
Przydrożnym kamieniom
- drogowskazom lat.
Wierzę że wybór będzie słuszny,
A ziemia przyjmie jak otwarta brama...
By krople potu wysychały na czole,
Nie mogę błagać ciemności
O jeszcze jedną litość.
Oddalam się od śpiewu ptaków,
Coraz bliżej wycia wilków.
Zazdroszczę drzewom
Wypatrującym ptaków
Przydrożnym kamieniom
- drogowskazom lat.
Wierzę że wybór będzie słuszny,
A ziemia przyjmie jak otwarta brama...
#31
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 02 listopad 2002 - 13:36
Nie ma ciepłego oddechu,
Ni słońca od okna do lustra,
Od kwiatów do włosów
Rozpuszczonych na jasnych ramionach,
Tylko samotnośc skały
I zgłodniały mrok
Trawią godziny,
Co decydują o zyciu.
Domy kurczą się przeciw ludziom,
Jak statki podróżują
Po czarnych wodach.
Dziwne domy,
Puste domy,
Znikły twarze ze ścian
Wybielałych,
Gładkich
I wszelki ból możliwy sie staje,
Zgrzyt zębów i przeklenstwo.
Podążam przez krew
Ze śmiechem klowna,
Oswajam popiół pod kołami
Wystarczą deszcze
I kwiaty,
Których przedtem nie znałem.
Wszyscy błądzimy skowytem cieni
Pukamy do drzwi,
Szukamy Itaki.
Ciągle ten sam wzór,
Ta sama geometria drogi.
Krzyki powyżej skrwawionych sępów,
Cienie krążą w żyłach
Gorących od strachu
I bezsenności...
Ni słońca od okna do lustra,
Od kwiatów do włosów
Rozpuszczonych na jasnych ramionach,
Tylko samotnośc skały
I zgłodniały mrok
Trawią godziny,
Co decydują o zyciu.
Domy kurczą się przeciw ludziom,
Jak statki podróżują
Po czarnych wodach.
Dziwne domy,
Puste domy,
Znikły twarze ze ścian
Wybielałych,
Gładkich
I wszelki ból możliwy sie staje,
Zgrzyt zębów i przeklenstwo.
Podążam przez krew
Ze śmiechem klowna,
Oswajam popiół pod kołami
Wystarczą deszcze
I kwiaty,
Których przedtem nie znałem.
Wszyscy błądzimy skowytem cieni
Pukamy do drzwi,
Szukamy Itaki.
Ciągle ten sam wzór,
Ta sama geometria drogi.
Krzyki powyżej skrwawionych sępów,
Cienie krążą w żyłach
Gorących od strachu
I bezsenności...
#32
alojzik
-
- Użytkownik
-
- 267 postów
Podpowiadacz
Napisano 07 listopad 2002 - 14:01
Pozwolisz :?:
Szkoda kwiatów, które więdną
W ustroni,
I nikt nie zna ich barw świeżych
I woni.
Szkoda pereł, które leżą
W mórz toni;
Szkoda uczuć, które młodość
Roztrwoni.
Szkoda marzeń, co się w ciemność
Rozproszą,
Szkoda ofiar, które nie są
Rozkoszą;
Szkoda pragnień, co nie mogą
Wybuchać,
Szkoda piosnek, których nie ma
Kto słuchać.
Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie
Do starcia,
I serc szkoda, co nie mają
Oparcia.
A.A
.... szkoda że Cię tu nie ma.....
Szkoda kwiatów, które więdną
W ustroni,
I nikt nie zna ich barw świeżych
I woni.
Szkoda pereł, które leżą
W mórz toni;
Szkoda uczuć, które młodość
Roztrwoni.
Szkoda marzeń, co się w ciemność
Rozproszą,
Szkoda ofiar, które nie są
Rozkoszą;
Szkoda pragnień, co nie mogą
Wybuchać,
Szkoda piosnek, których nie ma
Kto słuchać.
Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie
Do starcia,
I serc szkoda, co nie mają
Oparcia.
A.A
.... szkoda że Cię tu nie ma.....
Olik
#33
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 22 listopad 2002 - 17:55
Tymi skrzydłami
Jak będę latał?
Nie pasują
-prawie śmieszne.
Nikt nie uwierzy
Że jestem człowiekiem.
Jak pozbyć się
Ołowianych skrzydeł?
Jak wznowić
Wysoki lot?
Przez resztę życia
Muszę trzepotać,
Wlokąc za sobą
Sny i łańcuchy...
Jak będę latał?
Nie pasują
-prawie śmieszne.
Nikt nie uwierzy
Że jestem człowiekiem.
Jak pozbyć się
Ołowianych skrzydeł?
Jak wznowić
Wysoki lot?
Przez resztę życia
Muszę trzepotać,
Wlokąc za sobą
Sny i łańcuchy...
#34
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 02 grudzień 2002 - 14:09
Są chwile w których myślę,
Że się uratowałem.
Jednak mylę pamięć z wydarzeniami,
Pragnienie ze słowami,
Upór z cierpieniem,
Śmierć z radością.
Płomień gasnie, pamięć pęcznieje.
Są noce w których koszmar trwa,
Wszędzie wraki, krew i cisza śmierci.
Są chwile, w których moje wycie
Przypomina przerażone echo
Zranionego wilka
Próbującego wyleczyć ranę,
Stanąć na nogach, w swojej samotności.
Są tylko chwile...
A myślałem ze się uratowałem.
Że się uratowałem.
Jednak mylę pamięć z wydarzeniami,
Pragnienie ze słowami,
Upór z cierpieniem,
Śmierć z radością.
Płomień gasnie, pamięć pęcznieje.
Są noce w których koszmar trwa,
Wszędzie wraki, krew i cisza śmierci.
Są chwile, w których moje wycie
Przypomina przerażone echo
Zranionego wilka
Próbującego wyleczyć ranę,
Stanąć na nogach, w swojej samotności.
Są tylko chwile...
A myślałem ze się uratowałem.
#35
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 07 grudzień 2002 - 14:26
Nie opowiadam już o słowikach,
Ani o skowronkach.
Daleko odleciały gołębie.
Teraz pająki w narożnikach
Domu
Snują opowieści
Martwe jak ja...
Ani o skowronkach.
Daleko odleciały gołębie.
Teraz pająki w narożnikach
Domu
Snują opowieści
Martwe jak ja...
#36
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 07 grudzień 2002 - 14:29
Coraz bliżej miejsc,
Gdzie myśli
Zasypane śniegiem.
Jak imiona mrokiem przytrzaśnięte.
Ani je wymówić,
Ani wyczerpać.
Głowę pochylić,
Jak w ostatnim pocałunku
Przed śmiercią.
Gdzie myśli
Zasypane śniegiem.
Jak imiona mrokiem przytrzaśnięte.
Ani je wymówić,
Ani wyczerpać.
Głowę pochylić,
Jak w ostatnim pocałunku
Przed śmiercią.
#37
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 07 grudzień 2002 - 18:39
To jest niesamowite,te słowa szarpią moje wnętrze,poruszają strune mojego jestestwa i ona drży jekliwie.Jestem pod silnym wrażeniem ,
Draken Twoja poezja wywiera wpływ na kazdego kto ją zobaczy,jest Wielka.
Draken Twoja poezja wywiera wpływ na kazdego kto ją zobaczy,jest Wielka.
#38
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 07 grudzień 2002 - 22:25
Z poezją mam większą styczność niż Pani myśli, więc proszę niech Pani się nie wypowiada w imieniu wszystkich, przynajmniej nie za mnie. ()
#39
alojzik
-
- Użytkownik
-
- 267 postów
Podpowiadacz
Napisano 08 grudzień 2002 - 01:54
.... a ja lubię tu zaglądać ....
Olik
#40
Gość_konto_skasowane_*
Gość_konto_skasowane_*
-
- Gość
Napisano 08 grudzień 2002 - 10:42
Ja nie wypowiadałam sie w imieniu Pani lub Pana proszę przeczytac uważnie.Ja napisałam jak ja odbieram i czuję tę poezję,a że pozwoliłam sobie zauważyć ,że wywiera ona wpływ na kazdego kto ją zobaczy to prawda.Jednych ona wzruszy innych rozśmieszy byc może a innych zdenerwuje,ale jestem pewna ,że nikt nie pozostanie obojetny .To wspaniele L M ze masz większy kontakt z poezja niż ja,ale nie popadaj w megalomanię ,wszak poezja uznanych poetów np.Leśmiana, Tuwima,Broniewskiego też nie do wszystkich przemawia.Jedni uważają ich za geniuszy a inni za grafomanów.Przesyłam serdeczne pozdrowienia z promiennym uśmiechem 
Użytkownicy przeglądający ten temat: 0
0 użytkowników, 0 gości, 0 anonimowych
