Odpisuję, chociaż w zasadzie to nie jest prosta odpowiedź na Twoje pytanie, Elter, a raczej takie „głośno-myślenie” – może coś z tego Cię natchnie jakoś.
Po pierwsze, optymizm nie jest obowiązkowy. Nie ma nakazu stałego emanowania szczęściem i radością, jak człowiek się akurat tak nie czuje.
Po drugie, w kwestii przyjaźni taka krótka uwaga, że różni ludzie różne rzeczy mają na myśli (niektórzy np. właściwie tylko tzw. kontakty damsko-męskie). Z Twojego opisu wnioskuję, że Ty masz problem z tym, że czujesz się odizolowana od ludzi w ogóle i pod tym kątem będę „głośno-myśleć”. Myślę też bardziej w kierunku „znajomych” niż „przyjaciół”, bo przyjaźń może wynikać tylko ze znajomości – nie ma drogi do posiadania mocnych przyjaźni bez zawierania najpierw różnych znajomości, z których większość nawet nigdy przyjaźniami nie zostanie. Ludzie muszą się poznać, żeby się nawzajem polubić, a dopiero jak się polubią i okoliczności będą sprzyjające, to mogą się do siebie jakoś trwalej przywiązać.
Wydaje mi się, że każda trudna sytuacja ma w zasadzie tylko jeden kierunek ruchu – trzeba przez nią przejść na drugą stronę. W przypadku samotności spowodowanej brakiem kontaktów towarzyskich, jeśli jest to samotność dotkliwa, „na drugą stronę” znaczy, że trzeba te kontakty zadzierzgnąć jakoś, mimo trudności. Można nie wiedzieć, jak się za to zabrać, można mieć ograniczenia, ale nie ma wyjścia – szansa, że przed drzwiami wejściowymi stanie nagle z głupia frant ktoś, komu akurat również brakuje towarzystwa do rozmowy, jest raczej mała. (Zaznaczam, że chodzi o samotność dotkliwą, bo ludzie mają różne poziomy „tolerancji” w tym względzie – zdarzają się szczęśliwi pustelnicy, a są i ludzie, którzy się czują samotni, jak nie mają z kim pogadać raz na godzinę).
To, jak można zadzierzgnąć kontakty, zależy od kilku różnych rzeczy. Na przykład od tego, jak ogranicza Cię Twoja niepełnosprawność (nie wiem, jak nasilone jest Twoje SM: możesz opuszczać dom sama? Jeśli nie, czy to tak już będzie, czy można by coś zrobić, żebyś mogła?), gdzie mieszkasz, jakie masz możliwości dostania się dalej poza dom. Ot takie praktyczne rzeczy.
Jeśli mieszkasz w jakiejś nieco większej miejscowości niż wioska, zaczęłabym może od dowiedzenia się, czy w okolicy działają może jakieś interesujące organizacje społeczne. Takie rzeczy można nawet sprawdzić w Internecie. Na przykład za pomocą „Ogólnopolskiej bazy organizacji pozarządowych”, którą można znaleźć pod tym adresem: http://bazy.ngo.pl/
Istnieją organizacje, dla których jednym z głównych celów jest np. właśnie przeciwdziałanie samotności. Jest to jakaś szansa na spotkanie ludzi, którzy z góry zakładają, że jakąś część czasu chcą poświęcać na tworzenie relacji towarzyskich z osobami, które z jakichś powodów zostały właśnie „wyizolowane” z życia. Są organizacje zajmujące się krzewieniem różnych pasji i hobby. Można również spróbować znaleźć organizację, w której człowiek ma szansę „się do czegoś przydać”. Z samej swojej natury, ponieważ są to grupy dobrowolne, powinien być mniejszy problem z tym, że ktoś czegoś nie może (np. właśnie z powodu niepełnosprawności).
W przypadku osób religijnych taką funkcję mogą też w jakimś stopniu pełnić grupy religijne, parafie itd. o ile da się do nich w miarę samodzielnie dostać.
Jeśli z jakichś powodów ta opcja odpada (np. w okolicy nic ani trochę sensownego nie ma), Internet jest właśnie dość prostym medium do zadzierzgiwania znajomości. Nie zawsze bardzo głębokich, ale przynajmniej takich, żeby „było do kogo gębę otworzyć.” Internet nie zastępuje w pełni kontaktów „twarzą w twarz”, ale ma tę stosunkowo dużą zaletę, że jest geograficznie nieograniczony.
Piszesz, że „w Internecie czujesz się jak raczkujące dziecko” i powiem tyle: to zupełnie normalne. Przy każdej nowej umiejętności liczy się nie wiek, a staż. Masz prawo czuć się niepewnie. Gdybyś np. wybrała się na lot paralotnią, to też znaczenie miał by nie wiek, a fakt, że robisz to po raz pierwszy. Sugeruję, że – jeśli będzie Cię łapało jakieś onieśmielenie, że po co, nie ma sensu i w ogóle bez sensu, że tego jeszcze nie umiesz – warto sobie wyraźnie uświadomić (a może i powiedzieć), że zabierasz się do czegoś nowego i wymagającego czasu na opanowanie. Właśnie uczysz się – w przenośni – latać na paralotni. 
