7 odpowiedzi w tym temacie

[Szuszka]

Cześć,

 

jestem tu nowa. Po raz pierwszy zdecydowałam się napisać. Jestem po MPD. Poruszam się samodzielnie, ale z trudem. Czasem potykam się o własne nogi i kiepsko się to kończy dla moich kolan ;-)

Mimo, że nie czuję się jeszcze gotowa na macierzyństwo to bardzo nurtuje mnie pytanie, jak dzieci reagują na waszą niepełnosprawność? Kiedy zauważają, że jakby nie patrzeć różnicie się od innych rodziców? Czy stanowi to dla nich jakiś problem?

 

Będę bardzo wdzięczna za odpowiedzi!

[__ANIOLEK__]

Najbliższa rodzina i przyjaciele (Ci najprawdziwsi z prawdziwych) to skarb Z taką odsieczą człowiek zawsze da radę i stawi czoła niejednej przeszkodzie. Pozdrawiam, M.

[zbyszek1966]

Cześć,

 

jestem tu nowa. Po raz pierwszy zdecydowałam się napisać. Jestem po MPD. Poruszam się samodzielnie, ale z trudem. Czasem potykam się o własne nogi i kiepsko się to kończy dla moich kolan ;-)

Mimo, że nie czuję się jeszcze gotowa na macierzyństwo to bardzo nurtuje mnie pytanie, jak dzieci reagują na waszą niepełnosprawność? Kiedy zauważają, że jakby nie patrzeć różnicie się od innych rodziców? Czy stanowi to dla nich jakiś problem?

 

Będę bardzo wdzięczna za odpowiedzi!

Jestem ojcem dwójki dzieci, żonę niepełnosprawną z 1 grupą. To nigdy nam nie przeszkadzało aby się kochać przez całe życie. Teraz dzieci są dorosłe,córka ma już własne dziecko, syn jeszcze nie. Ale nie o tym chcę napisać. Żona ma problemy z poruszaniem się ale sobie radzi. Nasze dzieci nigdy się nie wstydziły tego że matka jest inwalidką. ta sytuacja trwa nadal. to jest kwestia wychowania dzieci. Na pewno zetkniesz się się z takimi problemami bo dzieci są bardzo różne. Chodzi o rówieśników którzy będą się dopytywać, może robić jakieś niegrzeczne uwagi na temat dotyczący ciebie, ale to należy dziecku wytłumaczyć co ma w takiej sytuacji robić. Głowa do góry! Masz pełne prawo do tego i nie obawiaj się.

[otik]

Jestem od wielu lat mamą i jedno stwierdzam , że właśnie dzięki mojej niepełnosprawności dzieci wiele potrafią , nauczyły się wielu rzeczy, które teraz kiedy dorosły są ogromną zaletą pośród rówieśników. Nasza niepełnosprawność ma plusy i to duże jeśli biega o zaradność i samodzielność naszych pociech .To częściej partner ma problem z przystosowaniem się do nowego życia , życia z ON tak było w moim przypadku . On zawiódł a  dzieci pomimo początkowych kłopotów z rówieśnikami  od razu stanęły na wysokości zadania. Nawet nie zdajemy sobie sprawy z siły jaką mają nasze dzieci dzięki naszej miłości  . Moje dzieci są ze mnie dumne a ja z nich.

Użytkownik otik edytował ten post 27 maj 2016 - 18:55

[AniaHa]

Dla dziecka, które żyje w rodzinie z niepełnosprawnością, jest ona totalnie normalną. Jak rolka papieru przy sedesie, kierownica w samochodzie czy wycieraczka przed drzwiami.
Nie ma sensu dorabiać filozofii
Jeśli chodzi o innych ludzi, to z nimi wiadomo - są różni. Będą komentować, oceniać, dowartosciowywac się umniejszajac twoja wartość. Będą też tacy, co będą podziwiać, dowartosciowywac ciebie, zdrowo wspierać i pomagać. Będą też tacy, którzy to oleja, nie będą myśleć, a swoją bezmyslnoscia będą robić ci dobrze lub źle, zależnie od kontekstu.
Życie nauczyło mnie, że lepiej żyć niż wyobrażać sobie życie. A tylu ilu ludzi, tyle opinii. I wiem też, że gdy się promiennie uśmiecham, to oni robią podobnie. Gdy mam dystans do swoich ograniczeń, to oni także. I tak sobie żyjemy, ja i oni. Ty także dasz radę, nie martw się na zapas, bo "samospelniajace się przepowiednie" to strzelanie sobie w kolano. A nam jest wystarczająco trudno bez przestrzelonych kolan

Użytkownik AniaHa edytował ten post 02 lipiec 2016 - 13:42

[the]

AniaHa dziękuję za takie słowa. oby były prawdą.