36 odpowiedzi w tym temacie

[Monia74]

Niepowodzenia są wpisane w nasze życie, czy nam się to podoba, czy nie.
Czasem jednak trudno jest się podnieść po kolejnej poraźce, zwłaszcza jeśli się jest świadomym, iż ze swej strony zrobiło się wszystko, by się udało...
Nie jest łatwo znaleźć w sobie siłę i motywację, by zacząć wszystko od nowa.
Ja potrzebuję czasu, zazwyczaj kilku dni, by się odbudować, by odnależć na nowo sens swojego działania. Trzeba wygrzebać spod gruzów wiarę w siebie i z nową determinacją zacząć wszystko od początku.
Nie do przecenienia jest wsparcie kogoś, kto bez względu na wszystko nadal w nas wierzy i nie pozwala na zbyt długie mazgajstwo.
Jestem ciekawa, jak Wy radzicie sobie z porażkami i skąd bierzecie siłę do kolejnego starcia? A może odpuszczacie?...

[__ANIOLEK__]

A może odpuszczacie?...

 

Nie odpuszczam, bo mam waleczny charakter. Walczę, jeśli jest to dla mnie, coś ważnego. Niepowodzenia uczą mnie pokory i hartują na potem. W życiu różnie bywa, nie zawsze wszystko się udaję, ale nigdy nie wolno się poddawać. Trzeba coś robić i radzić sobie z niepowodzeniami, a najlepszy na to sposób to działanie, czyli dalsza aktywność. Nikt za mnie tego lepiej nie zrobi, jeśli nie ja sama. Reasumując to, co powyżej napisałam posłużę się cytatem:

 

"Życie niczym róża jest piękne.

 

Kwiat to miłość, 

 

Łodyga to droga,

 

Kolce to wszystkie niepowodzenia.

 

Od Nas zależy jak długo kwiat będzie kwitł, i ile cierni na łodydze będzie".

 

 

 

Miłej niedzieli. Pozdrawiam

Użytkownik __ANIOLEK__ edytował ten post 13 lipiec 2014 - 11:15

[Monia74]

Aniołku, pięknie napisałaś :*. Niestety albo stety, również nie potrafię odpuścić - taki już mam paskudny charakterek . Jedynie po doznanej porażce nieco odsapnąć, nabrać dystansu i nowych sił. Ważne jest też, by w miarę obiektywnie, przeanalizować całą sytuację i wyciągnąć wnioski. I z tym nowym doświadczeniem, odnowionymi siłami, iść dalej.
Niestety, Klaro nie zawsze można wyjechać, by zdystansować się od sytuacji, która nie była dla nas przyjemna. Z drugiej strony niepowodzenie niepowodzeniu nierówne. Wszystko zależy od jego rozmiaru i od charakteru człowieka. Ta sama sytuacja potrafi jednego zniszczyć, a ktoś inny prędzej, czy później pozbiera się i bogatszy o nowe doświadczenie, spróbuje jeszcze raz...
Zdecydowanie należę do tej drugiej kategorii... Od jutra zaczynam od nowa :-).
Klaro, Aniołku, bardzo Wam dziękuję :*

[Merol]

Nie można się poddawać, załamywać, ani zbyt długo myśleć o niepowodzeniu. Jeśli trwa to zbyt długo zaczyna się popełnianie błedów. Na początku jest to niedopilnowanie prostych codzennych spraw potem spirala będzie się nakręcać. Wszystko kręci się w koło porażki a człowiek siedzi w pokoju analizuje, myśli, czasem nawet w nocy kiedy powinnien spać. To najprostsza droga do tego aby zaniedbać swoje zdrowie, czyli to o co ciągle walczymy. Po niepowodzeniu należy szybko wyciągnąc wnioski, puki sprawa jest jeszcze świeża a my cały czas jesteśmy w temacie. Jeśli zrobi się to puźniej można pominąc istotne fakty a wnioski będą  jedynie zbiorem naszych często chybionych przemyśleń, podpowiedzi bliskich, albo informacji z internetu. Potem trzeba stworzyć plan krok po kroku - co zrobić by kolejna próba była udana. jeśli już to zrobimy należy sobie trochę odpuścić zająć się czymś innym zmienić, otoczenie jednym słowem wyluzować. A potrm przystąpić do kolejnej próby. 

Każda osoba z niepełnosprawnoscią ponosi niepowodzenia tym trudniej je przyjąć gdy dochodzi do tego krytyka ze strony grupy rówieśniczej, klasy czy później w dorosłym życiu zespołu w którym pracujemy zawodowo. Jeśli nauczymy się radzić sobie z porażkami, za cel nadrzędny stawiając sobie dbałość o nasze zdrowie oraz o swoją rodzinę, to zawsze damy radę.  

Użytkownik Merol edytował ten post 14 lipiec 2014 - 21:14

[Marcella13]

Ja, jak mi się coś nie uda, i to coś bardzo ważnego dla mnie to...najpierw łykam łzy, potem nie spię przez parę nocy i myśle, a im czarniejsza noc,tym czarniejsze myśli,...wbijam sobie w glowe myśl przewodnią, mianowicie: niemożliwe,by to trwało wiecznie, przecież sie jakoś musi kiedys skończyć...I wreszcie po paru nocach i dniach, gdy wstaje o poranku, mogę sama przed soba przyznać:coż, trzeba od początku znowu zaczynać,nie ma tragedii ,...słońce będzie wstawać na wschodzie i zachodzić na zachodzie bez względu na to,czy mi sie to uda czy nie,nie zmieni łuku swej wędrówki.

I robi mi się lepiej...

[Monia74]

 

Mówię tu o porażce, gdy traci się kogoś bardzo bliskiego na zawsze.

 

Michasiu, w przypadku, o którym piszesz nie można mówić o porażce, a o nieszczęściu, tragedii, o zdarzeniu, na które nie mieliśmy wpływu.

Natomiast na niepowodzenie, tak samo, jak i na sukces, mamy wpływ. Może nie stuprocentowy, ale jakiś mamy :-).

Jutro poniedziałek, więc, jak mawia jedna z Iponek: uzda w ryj  i do przodu!

Wszak, do diabła, kiedyś musi się udać!

[majjkka]

Hmmm...  Nie do końca zgadzam się , że mamy wpływ na niepowodzenia, czy sukces .

Czasem jest tak, że bardzo staramy się by wszystko "grało", a tu nie wiadomo skąd dopada nas cios .....

Ja załamuję się.. i co najgorsze płaczę.. wrzeszczę..Nie pomaga mi to..

Okropnie miękki mam charakter..

Podziwiam kobiety twarde, które "po trupach" dążą do celu..

Chciałabym taka być..

[Monia74]

Majjkko, oczywiście, że nie na wszystko mamy wpływ, ale przynajmniej się staramy, robiąc wszystko, co w naszej mocy... Zawsze, w mniejszym lub większym stopniu zależymy od innych.

Łzy bywają oczyszczające, ale nie powinno być ich zbyt dużo... Bo wtedy jesteśmy postrzegane jako histeryczki :-D.

Najlepiej popłakać, pozłościć się i ruszyć dalej...

[misshihi]

Kiedys walczyłam o wszystko, o swoje marzenia, pragnienia, ideały, potem o życie, zwykłe, codzienne...Byłam TWARDA, mogłam przenosic góry...ale one zawsze wracały na swoje miejsce...Słowo, które mnie podtrzymywało w najgorszych chwilach, to było słowo :MUSISZ". I zawsze MUSIAŁAM, nie CHCIAŁAM. A teraz już nie mam siły, mam gdzieś to muszenie, nie dlatego, że że tak wybrałam, ale dlatego, że już nie daję rady psychicznie użerać się z życiem i problemami, jakie ze soba niesie. Nie próbuję już nawet radzić sobie z problemami, bo całe życie mi to nie wychodziło,choć sie starałam, mam już tego dość, że zawsze wszystko było na mojej głowie! Problemy zawsze będą, i nikt mi ich nie pomoże rozwiązać. Więc teraz nie radzę sobie z problemami, tylko odkładam je na później, az do zapomnienia. Ale one i tak są, chociaż schowane gdzieś w zakamarkach umysłu,tylko już nie chce mi sie z nimi walczyć. "PO NAS CHOĆBY POTOP".   

[Buldusio]

Cześć mam na imię Paweł i jestem osobą niepełnosprawną. Z niepowodzeniami radze sobie w taki sposób, źe staram się nie myśleć o innych osobach pełnosprawnych, którzy nie wiedzą jak się taka osoba czuje i którzy naśmiewają się z mojego kalectwa i to mnie okropnie złości. 

[misshihi]

Osobami naśmiewającymi się z czyjegoś kalectwa czy choroby w ogóle nie powinno sie przejmować, bo one same są kalekami duchowymi. To nie ludzie, a tylko istoty człekokształtne.

[Lilith]

Chyba jestem jakąś mega szczęściarą, bo nigdy nie miałam sytuacji, że ktoś sprawny naśmiewał się z mojej niepełnosprawności. Przynajmniej nie robił tego jawnie prosto w oczy. 

[wiki9969]

Prosto w oczy to raczej naśmiewać nikt się nie będzie. Ale za plecami to zdarzają się takie przypadki. Mnie takie coś nie rusza. Na głupotę ludzką się uodporniłam.

[Lilith]

No to skąd wie, że wyśmiwają się z niego, skoro robią to za plecami?

[idehoonia]

No to skąd wie, że wyśmiwają się z niego, skoro robią to za plecami?

Dobre pytanie

[wiki9969]

No to skąd wie, że wyśmiwają się z niego, skoro robią to za plecami?

Napiszę tak: To czy się wyśmiewają czy nie zależy od rodzaju niepełnosprawności. Jeżeli niepełnosprawność rzuca się w oczy to zdarzają się głupie docinki. I chyba wiele osób przez to przeszło. Czasami bywa tak, że ludzie się na taką osobę patrzą, a później zaczynają szeptać do siebie. Wiem, może jestem przewrażliwiona, ale miałam wiele takich sytuacji.

[Lilith]

Masazystka ja wiem co to jest niepełnosprawność i wiem też, że są różne jej rodzaje. Ty tu jednak podajesz przykłady jawnego wyśmiewania się z kogoś, a kolega stwierdził, że ludzie robią to za jego plecami, dlatego zadałam pytanie skąd wie, skoro robią to za jego plecami ( czyli wtedy kiedy tego nie widzi/ słyszy)