Ostatnio spotkałam się z zarzutem, że unkam ludzi.
Należy sobie przede wszystkim zadać pytanie, czy bardziej przeszkadza Tobie ten stan czy sam zarzut? Uważam, że każdy z nas potrzebuje nieraz samotności i wyciszenia, więc dopóki czujesz się dobrze sama ze sobą (a to też wielka sztuka) nie powinnaś uważać się za kogoś odrealnionego czy też nieprzystosowanego społecznie. Odnośnie fryzury a szczególnie koloru to też miałam kiedyś coś takiego i bardzo ładnie wychodzi, szczególnie na włosach uprzednio nie farbowanych. Tylko...to w żadnym stopniu nie rozwiąże Twoich problemów, bo fryzurą podobnie jak nowym ubraniem można się cieszyć nie dłużej jak parę dni, bo szybko da się zauważyć, że mimo iż staliśmy się (przynajmniej dla siebie) trochę bardziej atrakcyjni i wyraziści to otaczający nas świat wcale dzięki temu nie będzie dla nas lepszy.
Również wydaję mi się, że mogą to być objawy fobii społecznej lub depresji i bez urazy dla wszystkich chcących pomóc, ale porady typu "przełam się, wyjdź do ludzi" nie pomogą wcale...
Również jestem zdania że to jak najbardziej objawy fobii społecznej. Kiedyś trochę o tym czytałam, bo sama również doświadczyłam tego stanu. Wtedy najchętniej wysłało by się wszystkich do diabła bez względu na to czy rzeczywiście chcą pomóc, czy jeszcze bardziej dobić. Osobiście uważam termin "wyjść do ludzi" za pusty i bezsensownie powtarzany slogan, bo trudno powiedzieć co tak naprawdę się pod nim ukrywa, szczególnie gdy nie ma się żadnego punktu zaczepienia. To tak jakby stanąć w samym środku miasta i powiedzieć: "jestem pośród was". Ale zamykania się w domu również nie polecam, bo wtedy rzeczywiście nawet błahy problem potrafi urosnąć do niebotycznych rozmiarów. Więc jeżeli masz taką mozliwość a nie jesteś jeszcze gotowa do kontaktu z ludźmi to wybieraj spacery w miejsca odludne. Otwarta przestrzeń i cisza dobrze wpływa na regenerację duszy i ciała a kontakt z naturą pozwala spojrzeć na wszystko z innej perspektywy.
Użytkownik Valeska edytował ten post 07 maj 2015 - 00:49
