119 odpowiedzi w tym temacie

[__ANIOLEK__]

Piękny temat, który pobudza wyobraźnię, w końcu wiosna idzie  Wszystko budzi się do życia, więc i MY również, coraz bardziej i częściej rozglądamy się wokół i szukamy własnego szczęścia (mowa o niezakochanych jeszcze ...  ...). Myślę, że każdy potrafi stworzyć dobry, szczęśliwy i trwały związek pod warunkiem, że przestanie się bać nowego, nieznanego, pozbędzie się własnych ograniczeń, więzów oraz kompleksów. Wszystko jest nie tylko w sercu, ale także w głowie (mózgu), te organy muszą ze sobą współpracować. Choroba, czy niepełnosprawność utrudnia wiele rzeczy w życiu, ale ich nie uniemożliwia i nie przekreśla definitywnie. W końcu nie bez przyczyny, ktoś kiedyś powiedział: "chcieć to móc", więc chciejmy brać to, co najlepsze od życia i korzystajmy z niego ile się da w końcu jest tylko jedno.

Uważam zdecydowanie, że w życiu ważniejsze jest wnętrze człowieka, czyli jego dusza. Nie warto i po prostu nie opłaca nam się kierować wyglądem zewnętrznym drugiego człowieka oraz na tej podstawie określać jego charakteru. Ciało nie zawsze jest odzwierciedleniem duszy, dlatego najpierw trzeba poznać, ażeby móc kogoś ocenić, czy zrozumieć i zaakceptować. W tym momencie przychodzi mi na myśl nietypowa osobowość, ale jakże wielka wrażliwego człowieka, jakim był Fryderyk Chopin. Dzięki jego bogatemu wnętrzu mógł tworzyć ON poruszające utwory i uzewnętrzniać piękno, które w nim tkwiło. Tacy artyści, przecież tworzą swoje dzieła dzięki natchnieniu duszy. Jego muzyka wzrusza ludzi po dziś dzień i rozbrzmiewa w różnych zakątkach świata. Stała się ona unikatowa dzięki właśnie wyjątkowości duszy. Ciało nie musi być piękne, byleby je dusza upiększała. Ostatecznie to ciało jest tylko narzędziem dzięki, któremu możemy się uzewnętrzniać. Ono nam się zmienia z czasem, a to, co w duszy pozostaje trwałe, jedyne, niepowtarzalne i nieśmiertelne. Prywatnie to bardzo cenie sobie ludzi za to, co noszą w swojej duszy, bo tam są same skarby oraz perełki. Na koniec jeszcze jedna myśl własna - otóż w duszy rodzą się pierwsze myśli i niejedne pragnienia, które potem prosto, jakże łatwo trafiają do serca, a stamtąd niedaleka już droga do miłości. 

Tak więc trwają wiara, nadzieja i miłość, te trzy wartości. Z nich zaś największa jest miłość ... 

http://www.youtube.com/watch?v=SdjNAT_BQ1c

Użytkownik __ANIOŁEK__ edytował ten post 03 marzec 2013 - 15:52

[CZARNYANIOL]

Wybacz Bea69 ale mnie tego typu pytania, są po prostu dziecinne.

Co jest ważniejsze , dusza czy ciało ?

Moim zdaniem, nie ma racjonalnego powodu za co się kocha. Miłość jest głucha i ślepa. Nie można twierdzić, że coś jest bardziej ważne a co mniej, bo to zależy od tego co dostrzeżemy w drugiej osobie. Można kogoś znać całe lata i nic do tej osoby nie czuć aż nagle jak grom, spada na Nas świadomość, że jesteśmy dla siebie stworzeni. Można kogoś zobaczyć raz i zakochać się na zabój. Czasami wystarczy jeden gest, uśmiech, słowo i wiemy, że to ta osoba.
Z drugiej strony, ile razy się słyszy np. od internautów, że kogoś poznali, pisali, rozmawiali ze sobą jakiś czas i oboje świetnie się rozumieli. Po spotkaniu czar pryska, bo okazuje się, że duszę ten ktoś ma piękną ale wygląda inaczej niż myśleliśmy i nie zaiskrzyło. Zabrakło chemii.
Równie często, wierzymy, że jeśli ON/Ona ma jakieś przywary, to pod Naszym wpływem się zmieni.
Osoby zakochane, nie dostrzegają wad partnerów, ani tych wewnętrznych jak i zewnętrznych. Kochają po mimo wszystko.
Jak sama piszesz Bea69, dla Ciebie liczy się wnętrze człowieka, a mimo to zakochałaś się w swoim byłym mężu, z tego co tu opisywałaś nie był On dobrym mężem i ojcem. Myślę, że zadziałały Twoje różowe okulary, które przysłoniły Ci pewne cechy wybranka. No chyba, że był zabójczo przystojny, wtedy i bez okularów można stracić głowę.
Tak więc nie generalizujmy, bo co jest ważniejsze dusza czy ciało, to największy powtarzany banał.
Jak ktoś powiedział, bo to cały jest ambaras, żeby dwoje chciało na raz.

Użytkownik CZARNYANIOL edytował ten post 03 marzec 2013 - 22:22

[amber47]

ważna jest  dusza w ciele,  jako całość.

[__ANIOLEK__]

Wybacz Bea69 ale mnie tego typu pytania, są po prostu dziecinne.

Nic w tym dziecinnego, skoro dotyka życia naszego. Filozofowie już nad tym dumali i swoje pisali, a dziecinni w przemyśleniach nie byli.

Można kogoś znać całe lata i nic do tej osoby nie czuć aż nagle jak grom, spada na Nas świadomość, że jesteśmy dla siebie stworzeni.

Czarny Aniele wybacz, albo kogoś kochasz, albo nie, a gromy to tylko nad Kaplicą Sykstyńką i już. Całe lata nic nie czuć??!! Wówczas chyba jesteśmy jak kukły, czy manekiny nie wiem, co gorsze?? Bujda i tyle. A może po prostu bezduszni bądź zgorzchniali (zależne od człowieka)??! Dla mnie osobiście miłość jest w każdym z nas tylko wszystko zależy od tego, jak ją ukierunkujemy - w dobrą stronę, czy też złą. Zaś po latach wiążą się ona z oddaniem, szacunkiem i przywiązaniem, bo jest "coś naszego i wspólnego (dzieci, które kochamy i siebie też tylko troszkę inaczej " nie tak, jak za młodu, ale z wiekiem, choć nie takim zdrowym już sercem.."). Miłość nie ma lat, ONA trwa w swej sile. Takich par, które to potwierdzą jest trochę, nawet tu na Iponie.

Z drugiej strony, ile razy się słyszy np. od internautów, że kogoś poznali, pisali, rozmawiali ze sobą jakiś czas i oboje świetnie się rozumieli. Po spotkaniu czar pryska, bo okazuje się, że duszę ten ktoś ma piękną ale wygląda inaczej niż myśleliśmy i nie zaiskrzyło. Zabrakło chemii.

Internauci są różni przede wszystkim wiekowo. Poza tym jedni "dowcipnisie", drudzy poważni i stanowczy. Każdy z nas, z nich jest inny, a miejsce na miłość to tylko w realu i życiu realnym razem, nigdy osobno.

Równie często, wierzymy, że jeśli ON/Ona ma jakieś przywary, to pod Naszym wpływem się zmieni.

Zmiana zależy od nas samych, od naszych chęci i motywacji. Konia nie da się przemienić w słonia. Miłość - dobry zalążek i niezwykły (być może) ku temu początek.

Osoby zakochane, nie dostrzegają wad partnerów, ani tych wewnętrznych jak i zewnętrznych. Kochają po mimo wszystko.

Wady? A czym, że one są? Któż ich nie ma? Jak kochamy, to ze wszystkim, z bagażem, zaletami i wadami, bo człek już taki jest. Skomplikowany, ale i jedyny w swoim rodzaju, nieprawdaż?! ...

Jak sama piszesz Bea69, dla Ciebie liczy się wnętrze człowieka, a mimo to zakochałaś się w swoim byłym mężu, z tego co tu opisywałaś nie był On dobrym mężem i ojcem. Myślę, że zadziałały Twoje różowe okulary, które przysłoniły Ci pewne cechy wybranka. No chyba, że był zabójczo przystojny, wtedy i bez okularów można stracić głowę.

Każda zraniona bądź zawiedziona kobieta wie w czym rzecz. Kochasz i już, dobry czy zły, ważne że on. Różowe okulary spadają, gdy napotykasz na zimną ścianę. I choć czas mija serce i tak się rwie do miłości, która niezniszczalną siłą jest. Dzięki niej jesteśmy, oddychamy i trwamy po każdy dnień naszego życia i jego zmierzch.

Użytkownik __ANIOŁEK__ edytował ten post 04 marzec 2013 - 00:37

[CZARNYANIOL]

_Aniołku_ rozbiłaś mój post na części i zrobiłaś analizę.
Dla mnie takie rozważania są dobre właśnie dla filozofów i naukowców.

Prawda jest taka, że miłość trafia na ślepo.

Wiesz znam wiele par, które wcześniej znały się latami, czasem od przedszkola i nic do siebie nie czuli. Dla wyjaśnienia nie byli w sobie zakochani. Dopiero po latach, odnaleźli w sobie tą drugą połówkę.

Tak wiem, że internauci są różni, to był tylko przykład. Zdarza się, że ludzie charakterami pasują do siebie jak ulał ale nie ma tej iskry, która potrzebna jest do miłości.

Moim zdaniem, ludzie się nie zmieniają, to my ich z czasem lepiej poznajemy. Często wiara w zmiany to pobożne życzenie.

Wiesz _Aniołku_, nie kocha się dla zalet ale po mimo wad.

Na ostatnie jedyne co mi się nasuwa to powiedzenie prababek, nie ważne że pije i bije, ważne że jest.

Nigdzie nie napisałam, że w miłości jest coś złego, stwierdziłam, że KOCHA SIĘ ZA NIC.
Dyskusje co dla kogo jest ważniejsze są bez sensu, ile ludzi tyle odpowiedzi.

Użytkownik CZARNYANIOL edytował ten post 04 marzec 2013 - 00:59

[CZARNYANIOL]

Bea69 fakt jesteś bardzo inteligentna, a ja jestem tępa bo nie rozumiem tematu wątku.
Pytanie, co ważniejsze dusza czy ciało?
Tylko do kogo jest skierowane? Do osób poszukujących partnera, tych co dopiero wchodzą w nowy związek, czy do ludzi, będących już w trwałych związkach?
Wydaje mi się, że inaczej na temat patrzą single a inaczej osoby mające partnera, inaczej ktoś z kilkuletnim stażem.
Ostatnio na pewnym blogu, znalazłam wpis, który dokładnie obrazuje moje myśli
.
Bea69 wybacz, że zrobię kopiuj/wklej, ale mam techniczny problem z pisaniem.

- Dziewczyny, poznałam super faceta na wycieczce – opowiadała rok temu, Dorota. Błysk w jej oczach sam mówił za siebie.
– O, rany, to ci się fajnie trafiło – odpowiedziałyśmy niemal chórem.
Dorota jest najmłodszą emerytką z naszego grona. Od dziesięciu lat samotna po dramatycznych przejściach ze swoim mężem, który zostawił ją dla dziewczyny w wieku ich córki.
Dziewczyna po trzech latach go rzuciła, kiedy stan jego konta wyraźnie się skurczył, a on skruszony chciał wrócić w domowe pielesze. Dorota się zaparła i powiedziała: Nie! Podała sprawę o rozwód i od dwóch lat jest wolna, ale dotkliwie odczuwa samotność.
Jest bowiem typem kobiety, która potrzebuje adoracji, czułości, poczucia bezpieczeństwa, które jej zdaniem może zapewnić tylko mężczyzna.
Ma dom, w miarę dostatnią emeryturę, dobrą córkę, wnuki, ale to jej nie wystarcza.
Patrzymy na nią trochę ze współczuciem, trochę z politowaniem, bo niektóre z nas też są samotne, ale nie ciągnie nas do mężczyzn. Dla towarzystwa od czasu do czasu, to i owszem, ale żeby marzyć o stałym związku, to już raczej nie. Mamy swoje przyzwyczajenia, lubimy wygodę, święty spokój, a obecność w domu kogoś nowego, to już całkowita zmiana. Trzeba by zmienić swoje nawyki, coś dostosować, coś przyswoić, starać się, dogadzać, to za dużo naszym zdaniem. Chociaż każda po cichu pewnie marzy o przytuleniu, czułości, komplementach, o szybszym biciu serca, niekoniecznie tylko z powodu nadciśnienia.
Marzy, chciałaby, ale się boi. I to banie się jest uzasadnione. Mamy za sobą nadmiar doświadczeń, niekiedy przykrych, bolesnych, a nikt nam nie da gwarancji, że ten ktoś, kogo przygarniemy nie dołoży więcej.
Początki zawsze bywają dobrze rokujące, są ochy, achy, zachwyty, miłe słówka, obietnice, że na zawsze, do grobowej deski, ciebie szukałem, ty dajesz mi nareszcie to, o czym zawsze marzyłem, a po bliższym poznaniu, po degustacji, po konsumpcji, nie tylko tej o której myślicie, wszystko wali się, jak domek z kart.
I nic tu nie pomoże doświadczenie, przezorność, rozwaga. Kiedy do głosu dochodzą emocje, wyzwalają się endorfiny i dostajemy klapek na uszy na oczy, to nie ma wtedy znaczenia czy mamy dwadzieścia czy sześćdziesiąt lat.
Prawa natury, biologia biorą górę nad szarymi komórkami. Chcemy być kochani, szanowani, akceptowani, chcemy kochać, dawać miłość, bo to nas ubogaca, dodaje wartości, pewności, daje swoiste poczucie bezpieczeństwa.
Warto zaryzykować? Pytanie raczej retoryczne, ale zastanowić się można.

Użytkownik CZARNYANIOL edytował ten post 04 marzec 2013 - 12:59

[__ANIOLEK__]

Małe uściślenie ode mnie:

Aniołku_ rozbiłaś mój post na części i zrobiłaś analizę.

Przede wszystkim Czarny Aniele, gdybym chciała robić analizę to wiesz mi, że byłaby ona bardzo długa i rozbudowana, a tak nie jest. Odniosłam się tylko do Twoich wypowiedzi i napisałam, co myślę. Jeśli odebrałaś to inaczej to wiec, że jesteś w błędzie.

Wiesz _Aniołku_, nie kocha się dla zalet ale po mimo wad.

Oczywiście zgadzam się z tym i też tak próbowałam to nakreślić pisząc, że kocha się i już, tak po prostu za wszystko.

Dyskusje co dla kogo jest ważniejsze są bez sensu, ile ludzi tyle odpowiedzi.

Ponownie się mylisz Czarny Aniele właśnie, dlatego warto dyskutować, że jesteśmy różni. Każdym słowem można wzbogacić odpowiedź bądź wypowiedź i nie ważne, czy to pisze singiel/-ka, czy ktoś w związku. Najważniejsze, że ma coś do powiedzenia istotnego. Kurcze, nie ograniczajmy się w tym, bo to nic dobrego nie przyniesie. Niech każdy pisze, co chce, co myśli i czuję, a forum idealne miejsce do tego, szczególnie to Hmmm ..., to, co komu jeszcze na duszy leży??!

Warto zaryzykować? Pytanie raczej retoryczne, ale zastanowić się można.

Zastanowiłam się i stwierdzam, kto nie ryzykuje ten nic nie ma. Owszem dużo ryzykujemy, ale samo życie jest ryzykiem, każdy krok, bo niesie za sobą konsekwencję. Istotne to ryzykować z głową i mieć z tego przyjemność/radość. W końcu każdy nowy dzień to jak nowe możliwości Niech Wam nigdy ich nie zabraknie. Miłego dnia

Użytkownik __ANIOŁEK__ edytował ten post 04 marzec 2013 - 15:31

[Lilith]

Bea69 jak to fantastyczbie, że na iponie mamy ekspera od wszystkiego od dziś zaraz po szefowej jesteś mą mentorką.

Za chwilę zapewne zaczniesz zaprzeczać, że nie itd.....więc uprzedzę ćię, bo nie chce mi sie walić 20 postów.

Udzielasz się w każdym wątku i zawsze dajesz rady. Nie ważne czy one mają sens, czy nie. Nie istotne czy rozumiesz wątek i tak w nim piszesz. Ok wolność słowa, każdy może się wypowiedziec gdzie chce i jak che. Tylko, że Ty zawsze jesteś najmądrzejsza i wiesz lepiej. Nie znosisz sprzeciwu, i zaczynasz się pieklić.

Skąd wzięłaś teorię, że z niepełnosprawnymi nikt nie chce się przyjaźnić???? Wnosisz  po sobie, czy z obserwacji? Ja jakoś nie zauważyłam braku znajomych u siebie, czy u innych iponków.

Piszesz, że jak prtner ulega wypadkowi i ląduje na wózku to znika miłość, a przecież ta osoba jest taka sama jak wcześniej. Ten sam charakter. Niestety taka zdrowa osoba po wypadku często się zmienia. Wpada w depresję, staje się oschła i zamknięta w sobie. Często partner nie potrafi sobie z tym poradzić, nie umie dotrzeć do tej osoby i odchodzi. Nie każdy ma silną psychikę. Niekażdy kto zostaje on z dnia na dzień potrafi to przyjąć na klate z uśmiechem na twarzy, tak samo nie każdy partner to potrafi. Takie jest życie. Każdy kij ma dwa końce i nie zawsze wina leży po stronie zdrowego partnera. Wina zazwyczaj leży po połowie.

Piszesz, że sosby mające 18 lat nie wiedzą co to miłość....każda miłość jest inna i każda jest pierwsza. Do każdego związku wchodzimy z dodatkowymi doświadczeniami. Są osoby, które poznały się w liceum i wzięły ślub. Są szczęśliwe w małżeństwie. Oni też nie wiedzą co tomiłość bo poznali sie w wieku nastu lat?

Strasznie uogólniasz i doklejasz łatki do wszystkiego.

[Kicia]

Bea, zgadzam się z Tobą, że "za nic" można kochać tylko własne dziecko, bo jest to miłość macierzyńska.

Dorosłego trudno kochać "za nic", ale za to można kochać POMIMO WSZYSTKO - i to jest prawdziwa miłość. - Właśnie taką miłością, "pomimo wszystko" można pokochać drugiego człowieka - bo przecież każdy ma zalety i wady, każdy ma jakieś nawyki, które mogą nas drażnić, ale gdy kochamy "pomimo wszystko", to kochamy całego człowieka, niezależnie czy ma zdrowe ciało, czy jeździ na wózku, chodzi o kulach, ma krzywy kręgosłup, niewyraźną mowę - jednak możemy go pokochać "pomimo wszystko". - Takiej miłości chyba można życzyć każdemu - i żeby była odwzajemniona

[CZARNYANIOL]

No dobrze, to będę pierwsza do bicia:)
Uważam, że jeśli między ludźmi nie ma pociągu fizycznego, nie chodzi o wygląd tylko właśnie o to " coś", to nawet jak oboje mają serce na dłoni, na 99% związku z tego nie będzie. I nie ma co się oszukiwać, mówić o walorach duszy, gdy ciało Nam nie odpowiada.
Wy tu piszecie o miłości wyidealizowanej, która zdarza się raz na milion.

[Kicia]

Wy tu piszecie o miłości wyidealizowanej, która zdarza się raz na milion.

W takim razie trafiłam dwa razy w ten milion - bo kochałam i byłam kochana "pomimo wszystko", dwa razy... 

 

W Lotto nie zagram, bo nie mam szczęścia w grach liczbowych, ale wynika z tego, że mam szczęście trafiać w ten "miłosny milion" - podobno do trzech razy sztuka 

[Kicia]

Kumulacja to już powinna się zdarzyć przy trzecim trafieniu - na to mam nadzieję

[__ANIOLEK__]

Kumulacja to już powinna się zdarzyć przy trzecim trafieniu - na to mam nadzieję

 

Dokładnie tak samo myślę i tego też życzę z całą mocą ...